Group Blog
 
 
มกราคม 2553
 
6 มกราคม 2553
 
All Blogs
 
คำสัญญา...ฉบับที่ 2






ฮยอนจุงลุกจากเตียงหลังจากที่ได้นอนอย่างเต็มที่แล้ว นาฬิกาบอกเวลาเที่ยงแล้ว และเขายังคงพักอยู่ที่บ้านที่บริษัทฯ เตรียมไว้ให้เพียงลำพัง โดย จองมิน1 ออกไปข้างนอกเพื่อซ้อมละครเพลง ส่วนสมาชิกที่เหลือ (ฮยอนจุน, คยูซอง และ ฮยองแซง)1 ออกไปอัดรายการ “มิวสิคแบงค์” เพื่อโปรโมทอัลบั้มเฉพาะกิจของพวกเขา.

เมื่อหาอะไรกินรองท้องแล้ว เขานั่งท่องบ่นละครที่ค่อนข้างจะดูหวานเลี่ยนไปหน่อย ทว่าพอนึกถึงใบหน้าของฮวางโบทุกครั้ง ก็อดคิดถึงเสียงหัวเราะที่ไม่มีใครเหมือนของฮวางโบนั่นเอง เสียงหัวเราะของเธอเป็นสิ่งที่ฝังลึกอยู่ในใจเสมอมา หรือว่ามีหตุการณ์ไหนอีกนะที่เขาจำได้

เขาคิดย้อนกลับไป “หรือตอนเธอพาเขาไปฉีควัคซีนป้องกันไข้หวัด, หรือตอนเธอทำภารกิจขณะอยู่ที่ ”ปูซาน” ด้วยการเขียนชื่อเขาด้วยบั้นท้ายและทำท่าน่ารัก, หรือตอนพนันด้วยการเล่นรถไฟเหาะที่สวนสนุกเอเวอร์แลนด์, หรือตอนวิ่งฝ่าฝนวิ่งมาราธอนในตอนอำลา, หรือเมื่อเร็วๆนี้ ตอนถ่ายรูปชุดแต่งงานครบ 100 วัน หรือตอนเธอเปิดขวดน้ำอัดลมด้วยช้อน

เขาเริ่มไม่แน่ใจว่าตอนไหนกันแน่ แต่สิ่งหนึ่งที่เขานึกอยู่ตลอดเวลาก็คือ หากช่วยเธอไม่ได้ แต่อยู่เคียงข้างเธอได้ ดูแลเธอ และสร้างรอยยิ้มให้เธอได้ เขาค่อยๆเริ่มสังเกตุและศึกษานิสัยใจคอเธอ คอยใส่ใจเธอ เพื่อเขาจะได้รับคำชมจากเธอ และเขายังรู้อีกว่าเธอเป็นผู้หญิงที่อบอุ่น มักจะเป็นผู้ให้อยู่เสมอ เธอคอยดูแลเอาใจใส่ผู้คนที่อยู่รอบข้างตัวเธอ และเธอก็ไม่เคยแสดงตัวเองว่าเป็นรุ่นพี่ในวงการที่จะต้องให้ความเคารพ

“ว่าแต่ บูอินคิดว่าเราเป็นคนพิเศษหรือเปล่านะ” ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจ

เมื่อการถ่ายทำฉากสุดท้าย (มาราธอน) ตามตารางงานของฮยอนจุงถึงกำหนดจะต้องถอนตัวออกจากรายการวีก๊อตฯ ซึ่งบริษัท ดีเอสพี ฯ ต้นสังกัดของเขาต้องการให้เขาออกจากรายการนี้ เพื่อเตรียมตัวแสดงในละครเรื่องใหม่ “Boy Over Flower” ได้อย่างเต็มที่

ฮยอนจุงเดินเข้าไปพบผู้บริหารของบริษัท ดีเอสพีฯ เพื่อบอกความต้องการของเขาที่ต้องการจะร่วมถ่ายทำรายการฯต่อไป ระหว่างที่ยืนต่อหน้าผู้บริหาร เขาไม่สามารถหาเหตุผลหรือคำตอบได้ว่าเพราะเหตุใดเขายังต้องการร่วมรายการนี้ต่อไปอีก ความเงียบของเขาเท่านั้นคือคำตอบ

“นายแน่ใจแล้วเหรอ ที่อยากจะเข้าร่วมรายการนี้อีก มันจะเหนื่อยเกินไปนะ” ท่านประธานฯ ถาม
“ผมทำได้ครับ ผมยังหนุ่มยังแน่น ไม่มีปัญหาหรอกครับ” เขาตอบกลับทันที ท่านประธานกล่าวตอบ “งั้นก็ตามใจ เราจะเข้าประชุมและปรึกษากับโปรดิวเซอร์รายการวีก๊อตฯ กันอีกครั้ง เพื่อกำหนดตารางการถ่ายทำให้ นายกลับได้แล้ว”

ฮยอนจุงกล่าวขอบคุณและหันหลังกลับทันที ระหว่างทางเขาไม่เข้าใจว่าทำไมท่านประธาน จึงเห็นด้วยกับเขา เขารู้สึกมีความสุขจริงๆ เมื่อได้รู้ว่าจะได้ร่วมรายการต่อไป ว่าแต่...หากถึงเวลาที่ต้องลาจากกันจริงๆล่ะ จะทำยังไง แต่ตอนนี้เขาบอกกับตัวเองว่าเขาไม่เสียใจเลย ที่ได้ตัดสินใจออกไป

ก่อนการถ่ายทำฉากในสตูดิโอจะเริ่มขึ้น ฮวางโบเพิ่งรู้ว่าคู่ของเธอยังต้องอยู่ร่วมในรายการต่อไป สร้างความแปลกใจให้แก่เธอจนอดไม่ได้ที่จะชำเลืองมองชายหนุ่มที่กำลังจ้องมองเธออยู่เช่นกัน เธอเดินเลี่ยงไปโดยไม่ได้คุยอะไรกับเขาเลย เมื่อการถ่ายทำในสตูฯเริ่ม ทั้งคู่กำลังมองภาพของตัวเองที่กำลังแข่งขันกันที่ปรากฎอยู่จอขนาดยักษ์ หากสังเกตุให้ดีดีจะเห็นว่าฮวางโบแสดงออกโดยการยิ้ม ฮยอนจุงรู้ดีว่าทีหญิงสาวยิ้มนั้นอันเนื่องมาจากเค้านั่นเอง

จากคำสัมภาษณ์ของหญิงสาวในห้อง
“ฉันคงรู้สึกเสียใจต่อสามีในอนาคตของฉัน ฉันคิดว่าฉันไม่สามารถที่จะลืมเรื่องนี้ไปได้ หากสามีในอนาคตปฏิบัติกับฉันอย่างดีแบบนี้” สังเกตุเห็นรอยยิ้มที่เปิดเผยของเธอ
“เขาหายาให้ฉันในเวลาที่ฉันไม่สบาย ฉันคิดว่าฉันคงยังจะจำเหตุการณ์นี้ได้ไม่ลืม” ฮยอนจุงรู้สึกตื่นเต้นและมีความสุขมากที่ได้ยินคำนี้ เขาคิดไปไกลว่าเขาใช่คนพิเศษสำหรับเธอหรือเปล่า ใช่เขาหรือเปล่าที่เธอกำลังเปรียบเทียบกับสามีในอนาคตของเธอ ใครกันนะที่เธอบอกว่าจะไม่มีวันลืม เขาอดที่จะชำเลืองมองเธอในขณะที่เธอกำลังนั่งพร้อมปกปิดอาการเศร้าโดยปล่อยให้ผมปรกลงมาปิดใบหน้าเธอ

การถ่ายทำถูกกำหนดให้ดำเนินต่อไป ทั้งบริษัท ดีเอสพี และโปรดิวเซอร์ของรายการวีก๊อตฯ กำลังประชุมว่า จะดำเนินรายการออกไปอย่างไรเพื่อให้กะทัดรัดและเข้มข้น โดยที่ทั้งสองคนไม่ต้องเข้ามาถ่ายทำในสตูดิโออีก

“ทัวร์คู่รักมด” เป็นฉากแรกของการถ่ายทำ ดูเหมือนว่าฮวางโบยังไม่ได้ตั้งตัวรับมือกับเหตุการณ์ที่จะเกิดขึ้น หลายครั้งที่เธอต้องการจะถามเขาแต่ก็ไม่มีโอกาสซักที เธอเพียงแค่อยากจะถามว่า เพราะเหตุใดเขาเลือกที่จะอยู่ต่อ, ซึ่งฮยอนจุงเองก็รอให้หญิงสาวถามเขาเช่นกัน

ในระหว่างการถ่ายทำ ในที่สุดเธอจึงตัดสินใจถามออกไปต่อหน้ากล้องหลายตัวที่กำลังอัดอยู่

“เธอลองบอกฉันซิ ว่าทำไมจึงอยากให้รายการดำเนินต่อไป” หญิงสาวถามพร้อมรอยยิ้มค่อนข้างเขินอาย

เขานิ่งไปชั่วครู่ก่อนที่จะตอบว่า
“ผมจะตอบอย่างนั้นได้อย่างไร มันเศร้าเกินไปที่จะตอบแบบนั้น และยังไม่สมบูรณ์อีกด้วย” เขาหันมายิ้มให้เธอแบบที่เขาทั้งสองรู้กัน ก่อนที่จะเปลี่ยนไปคุยเรื่องอื่นแทน

เมื่อการถ่ายทำ “ทัวร์คู่รักมด” เสร็จสิ้นลง ทั้งสองเลือกที่จะกลับโซลทันที ทั้งคู่ได้เดินทางกลับมาในรถคันเดียวกัน เมื่อขึ้นรถได้ฮวางโบดูเหมือนว่าจะเพลียและหลับทันที ฮยอนจุงจึงหยิบเสื้อแจ๊คเก็ต 2 ตัวออกมาจากกระเป๋าพร้อมห่มให้ฮวางโบอย่างเบามือที่สุด จากนั้นก็หันกลับไปมองผู้จัดการของเขา “คุณฮัน” ซึ่งกำลังจ้องมองเขาอย่างแปลกใจและพลันคิดในใจว่า “มันเกิดอะไรขึ้นเนี่ย ฮยอนจุงอยู่กับเขามาห้าปี เขาไม่เคยเห็นฮยอนจุงปฏิบัติหรือใส่ใจกับใครอย่างนี้มาก่อนเลย”

ฮยอนจุงยิ้มแล้วพูดเบาๆว่า “พี่ครับ ปลุกผมด้วยถ้าถึงบ้านของพี่ฮวางโบแล้ว” ผู้จัดการฮันพยักหน้าแทนคำตอบ ชายหนุ่มหยิบเสื้ออีกตัวขึ้นห่มก่อนที่จะหลับไปด้วยความอ่อนล้า

ไม่นานนักผู้จัดการฮันก็ปลุกฮยอนจุงให้ตื่น เขาลืมตาขึ้นมาและเห็นว่าฮวางโบกำลังก้าวลงจากรถ เขาทักว่า “ถึงแล้วเหรอฮะ” หญิงสาวพยักหน้าและตอบกลับไป “ขอโทษด้วยที่ทำให้เธอตื่น เธอนอนต่ออีกหน่อยเถอะนะ ฉันไปละ”

“เดี๋ยวฮะ” ฮยอนจุงลงจากรถทันทีพร้อมช่วยหญิงสาวยกกระเป๋าเดินทางลงจากรถ ระหว่างนั้นเขาได้บอกกับผู้จัดการฮันว่า “พี่ครับ เดี๋ยวผมนั่งแท๊กซี่กลับเอง พี่กลับไปก่อนเลยครับไม่ต้องรอผม” ผู้จัดการฮันแปลกใจ

“มีเรื่องอะไรกันหรือเปล่า” เขาส่ายหน้าแล้วมองไปที่ฮวางโบที่มองเขาอย่างแปลกใจเหมือนกัน เขาตอบว่า “มีเรื่องที่ผมต้องคุยกับพี่ฮวางโบครับ”

“ฉันรอนายตรงนี้ก็ได้นี่” ผู้จัดการฮันมองทั้งฮยอนจุงและฮวางโบ

“มีอะไรที่เธอจะพูดกับฉันอีก” ฮวางโบตีเบาๆไปที่แขนของฮยอนจุง “พูดตรงนี้เลยก็ได้ เธอจะได้กลับไปพร้อมกับคุณฮัน”

“ที่พี่ถามผมวันนี้ ผมยังตอบไม่จบเลย มันไม่เสียเวลาเท่าไหร่หรอกฮ่ะ ให้เวลาผมซักชั่วโมงจะได้มั๊ยฮะ” เขาจ้องตาหญิงสาวที่ดูเหมือนจะเข้าใจเขาดี จากนั้นจึงเดินเลี่ยงไปพร้อมกับสีหน้าที่เขินอาย

“พี่ฮันครับ กลับไปก่อนแล้วเสร็จธุระแล้วจะรีบตามไปครับ” พูดจบเขาปิดประตูรถให้กับผู้จัดการฮันโดยไม่รอคำตอบ

ผู้จัดการฮันจึงได้ให้คนขับออกรถ และเหลือบมองผ่านกระจกส่องหลังแล้วเห็นว่าทั้งคู๋กำลังเดินคู่กันไป

“พวกเราจะไปไหนกันดี” ฮยอนจุงถามหลังจากที่โชเฟอร์ได้พาผู้จัดการฮันออกไปแล้ว ฮวางโบก้มมองนาฬิกาข้อมือ

“ตอนนี้ห้าทุ่มสี่สิบ ใกล้เที่ยงคืนแล้วอีกอย่างเราก็ถ่ายทำกันเลิกไม่ดึกด้วย ฉันคิดว่าเราควรจะแยกย้ายกันไปนอนเพื่อจะได้พักผ่อนกันเต็มที่” ฮวางโบกล่าว

ฮยอนจุงลากกระเป๋าเดินทางและสวนกลับทันที “ไม่ต้องห่วงหรอกฮ่ะ ทันทีที่คุยธุระเสร็จ บูอินจะได้เข้านอนแต่หัววันแน่”

“จริงน่ะ” ฮวางโบยิ้มอย่างสดใส

“งั้น ไปหาอะไรดื่มที่ร้านคาเฟ่ตรงนั้นกันเถอะ ฉันไปที่นั่นบ่อยๆ ที่นั่นไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านและค่อนข้างเป็นส่วนตัวเหมาะที่จะคุยด้วย”

เมื่อเข้ามาถึงในร้าน ฮยอนจุงหันไปสำรวจบรรยากาศรอบๆ ซึ่งฝาผนังติดด้วยวอลล์เปเปอร์สีเขียวอ่อน , กระจกทึบสีน้ำตาลเข้ม พร้อมอุปกรณ์ตบแต่งรอบสี่ด้าน มีภาพวาดรูปศิลปะที่วาดด้วยพู่กัน มีเพียงแสงไฟสลัวๆ ส่องสว่างภายในร้านเท่านั้น ไม่นานนักพนักงานเสริฟ์ได้นำเมนูอาหารมาให้ ฮยอนจุงหยิบขึ้นดูชั่วครู่แล้วสั่ง “ผมขอกาแฟลาเต้ 1 ที่ ครับ”

“นี่มันดึกแล้วนะยังจะดื่มกาแฟอีกเหรอ เธอควรกลับไปนอนทันทีที่เราคุยธุระเสร็จ ดื่มชาแอ๊บเปิ้ลดีกว่าไม้ มันจะทำให้เธอรู้สึกดีและหลับง่ายนะ” เธอถามความเห็นของชายหนุ่ม ซึ่งเธอรู้ดีว่าเขาเป็นคนหลับยากแค่ไหน

“ก็ได้ฮะ สั่งตามที่พี่ว่าเลยแล้วกัน” เขาตอบพร้อมกับวางเมนูลง

“ขอชาแอ๊ปเปิ้ล 2 ที่คะ” ฮวางโบสั่งพร้อมคืนเมนู

ระหว่างที่นั่งรอเครื่องดื่มที่เพิ่งสั่งไป ฮวางโบนั่งลูบถ้วยที่วางโชว์อยู่บนโต๊เล่น ฮยอนจุงจ้องมองดูภาพวาดบนผนัง แล้วความเงียบก็ถูกทำลายลง เมื่อพนักงานน้ำชาแอ๊บเปิ้ลมาเสริฟ์บนโต๊ะ เขายกขึ้นจิบเบาๆ รสชาดของน้ำแอ๊บเปิ้ลอุ่นและกลิ่นของแอ๊บเปิ้ลที่ค่อยๆลงสู่ลำคอ เขาเงยหน้าขึ้นมองฮวางโบซึ่งกำลังนั่นลูบลวดลายบนถ้วยชา เขากลืนมันลงคอ “รสชาดดีจริงๆด้วย ทั้งรสชาดและกลิ่นของมันยิ่งทำให้ผมรู้สึกอยากนอนจริงๆ”

ฮวางโบยิ้มให้เขาทันที “จริงเหรอ” แล้วก้มหน้าลงอีกครั้ง แล้วความเงียบก็เกิดขึ้นอีกครั้ง ทันใดนั้น

“บูอิน คราวหน้าเราไปเที่ยวสวนสนุกด้วยกันอีกมั๊ย “ เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาทันทีและพบกับดวงตาของเขาที่กำลังจ้องหน้าเธออยู่ “

“เนี่ยอะนะคือเรื่องที่อยากจะคุยกับฉัน” ฮวางโบทำหน้าเหมือนกับไม่เชื่อสิ่งประโยคที่ได้ยินไปเมื่อตะกี๊

ฮยอนจุงยิ้มแล้วพูดต่อ “ฮะ ตั้งแต่ที่การถ่ายทำรายการจบลง เราก็ไม่มีภารกิจเหมือนคู่อื่นอีก ผู้กำกับฯบอกให้พวกเราคิดกันเอง งั้นเราก็ไปสวนสนุกกันในครั้งหน้า ตกลงมั๊ยฮะ”

ฮวางโบยังไม่เชื่อประโยคที่ได้ยินไปเมื่อกี้ แล้วถามกลับไปทันที “เธอมาเพื่อที่จะตอบฉันไม่ใช่หรือว่าทำไมเธอเลือกที่จะอยู่เพื่อร่วมรายการต่อไป” ฮวางจุงยิ้มอีกครั้ง “ใช่ฮะ แล้วผมก็ตอบไปแล้วด้วย”

“เธอตอบอะไรของเธอเนี่ย หยุดพูดเล่นแล้วตอบฉันได้แล้ว” เธอเอามือขึ้นจับและนวดต้นคอตัวเองทันที

“ก็ผมบอกแล้วไงว่าที่ผมเลือกที่จะอยู่ต่อก็เพราะมันยังไม่สมบูรณ์ มีอีกตั้งหลายยังที่ผมอยากทำกับบูอิน แล้วผมก็คิดว่าสิ่งแรกที่ผมอยากจะทำกับบูอินมากที่สุดก็คือการไปสวนสนุกด้วยกัน ยังมีอะไรอีกที่บูอินอยากจะทำกับผมอีก” เขามองหน้าเธอเพื่อรอคำตอบ เธอจ้องมองเขากลับทันทีคล้ายกับเป็นเชิงตกลง

ทั้งสองต่างจ้องกันและกัน ฮวางโบเริ่มขยับตัวเพื่อลดความอึดอึด

“บูอิน ผมว่าเรามาช่วยกันคิดอะไรไว้เล่นด้วยกันตอนอัดรายการครั้งหน้าเถอะ เราอย่าไปคิดว่ามันเป็นเพียงแค่การถ่ายทำ แต่ขอให้คิดว่านี่คือการพักผ่อนหรือมาเที่ยวของพวกเราดีกว่า ตกลงมั๊ย” ชายหนุ่มพยายามโน้มน้าว

“ฮยอนจุงจ๊ะ ดูเหมือนว่าเธอมักจะมองเรื่องยากให้มันเป็นเรื่องง่ายไปซะทุกเรื่องเลยนะ แต่ก็ดี งั้นเราก็คิดซะว่า เรามาเที่ยวแล้วกันเนอะ” ฮวางโบหัวเราะลั่น เสียงนี้ละ คือสิ่งที่เค้าชอบที่สุดจริงๆ ชายหนุ่มมองหญิงสาวที่กำลังหัวเราะแล้วเขาเองก็หัวเราะด้วยเช่นกัน

“มันเยี่ยมใช่มั๊ยล่ะ เราต้องทำให้การเที่ยวครั้งนี้สนุกให้เต็มที่ ต้องทำในสิ่งที่อยากทำให้ดีที่สุด เรามาสัญญากันนะ ว่าจะทำให้มันดีที่สุดในการถ่ายทำที่กำลังจะมาถึง” ชายหนุ่มตอบ

“ใช่ เรามาสัญญากัน คราวหน้าเราจะไปเที่ยวสวนสนุกตามที่เธอต้องการด้วยกัน ฉันจะกลับไปคิดว่าฉันอยากจะทำอะไรที่อยากจะเล่นที่สวนสนุก” หญิงสาวสรุป แล้วความเงียบก็มาแทนที่บทสนทนาของทั้งคู่

หญิงสาวก้มมองนาฬิกาข้อมือ “นี่มันเที่ยงคืนครึ่งแล้ว เธอควรจะกลับไปพักผ่อนได้แล้ว ไม่ควรทำให้ผู้จัดการฮันต้องเป็นห่วงนะ” หญิงสาวพูดเพื่อทำลายความเงียบ

“งั้น บูอินกลับก่อนเถอะ สักพักผมก็จะกลับเหมือนกัน” ชายหนุ่มตอบทันที

เมื่อหญิงสาวกลับไปแล้ว เขาค่อยๆ ก้าวเท้าเดินออกไปพร้อมถอนหายใจ เขาใช้เวลารวบรวมความกล้าและคำพูดเพื่อหวังว่าฮวางโบคงจะให้คำตอบตรงกับในใจที่เขาคิดไว้เช่นกัน


*************
อ่านคำสัญญาฉบับต่อไป “คำสัญญาฉบับที่ 3”


หมายเหตุ
จองมิน, ฮยอนจุน, คยูจง และ ฮยองแซง สมาชิกในวงดับเบิ้ลเอสไฟว์โอวัน กลุ่มน้องร้องหนุ่มเกาหลีที่กำลังดังไปทั่วเอเซียในขณะนี้ ซึ่งมีฮยอนจุงเป็นหัวหน้าวง


Create Date : 06 มกราคม 2553
Last Update : 6 มกราคม 2553 16:20:56 น. 8 comments
Counter : 914 Pageviews.
Share

 
นาจาสู้ๆๆคะ ชื่นชมในความรักคู่รักผักกาดหอมด้วยคนคะ



โดย: mae_moozaa IP: 118.173.161.75 วันที่: 6 มกราคม 2553 เวลา:20:35:39 น.  

 
อันนี้ไม่ต้องบอกเลยว่าชอบมากแค่ไหนอ่ะ

หนุชอบเกินคำบรรยายจริงๆอ่ะ

พี่นาจาอยากโพสรุปแต่มันแก้ไขไม่ได้เชงๆๆเลย่ะ

แต่ยังไง้เป้นกำลังใจให้ตลอดคร่ะ


โดย: pUmPui1985 IP: 125.25.248.214 วันที่: 6 มกราคม 2553 เวลา:20:39:26 น.  

 
ขอชอบว่าอ่านแย้วนึกหน้าของจุงออกเลย และขอบอกว่าชอบบบบบบมากค่ะ สู้สู้สู้ เป็นกำลังใจให้ค่ะ แต่ขอตอนที่เหลือเร็ซววนะค่ะเพราะว่าทรมานกับการรอคอยไม่ไหวแย้วววว สู้สู้สู้ ค่ะ


โดย: hunny IP: 124.122.102.65 วันที่: 6 มกราคม 2553 เวลา:21:29:21 น.  

 
ขอบคุณครับ ขอบคุณ ที่มาแปลฟิคให้ สำหรับคนขยันน้อยเช่นเรา อ่านแล้วนึกหน้าจุงโบ ไปตลอดเลย อยากให้สิ่งที่เขียนเป็นความจริงจังเลย

เป็นกำลังใจให้นะคะ และจะรอคอยอ่านตอนต่อไปนะ

aja aja fighting ^&^


โดย: wa..wa IP: 124.122.102.65 วันที่: 6 มกราคม 2553 เวลา:21:34:26 น.  

 
อิอิ ..พี่สาว
สู้ ๆ เพื่อพวกเราชาวจุงโบ


ปล. นู๋ก็จะสู้เช่นกัน อิอิ


โดย: bying วันที่: 7 มกราคม 2553 เวลา:9:16:30 น.  

 
หยิงไม่บอกปุ้ยเลยน่ะเนี้ย

มาแอบชุ่มทำให้พี่นาจา

กิกิกิกิ

แล้วตอนต่อไปอ่ะพี่นาจาหนุใกล้ใจจะขาดแล้วเนี้ย
ความขี้เกียจของหนุมันมากมายคระ

พักนี้หนุเชงๆด้วยอ่ะเลยต้องเอาจุง+โบเข้าข่ม งานยุ่งมากๆเลยน่ะนิ


โดย: pUmPui1985 IP: 113.53.213.153 วันที่: 8 มกราคม 2553 เวลา:16:13:50 น.  

 
ชอบจุงโบมากเลยอยากให้เราloveกันจัง อินมาเพราะน่ารักได้อ่านฟิคแล้วน่ารักมากอยากให้เป็นจริง


โดย: am IP: 118.173.55.251 วันที่: 13 มกราคม 2553 เวลา:17:06:07 น.  

 
จุงจ้า

ทำไมไม่บอกตรงๆไปเลยล่ะจ๊ะ อ่ำอึ้งอยุ่ได้ อิอิ

จุงโบ สู้ๆ


โดย: JoongPoei IP: 158.108.105.61 วันที่: 14 มกราคม 2553 เวลา:15:15:28 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

อุคจ๋านาจาไทยแลนด์
Location :


[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [?]

"ห้ามนำไปเผยแพร่ต่อที่อื่น นอกจากจะได้รับอนุญาตจากเจ้าของบล๊อคก่อนเท่านั้น"

:: Online User
Friends' blogs
[Add อุคจ๋านาจาไทยแลนด์'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.