|
ตอนที่ 120 – หึงเพราะรักน่ะ... จุ๊บจุ๊บ
***ฟิค <แปล> เรื่องนี้เป็นเรื่องที่ผู้เขียนแต่งขึ้น เพื่อความรักของคนทั้งสองเท่านั้น หาได้มีเจตนาอื่นหรือไม่ จึงขอให้อ่านด้วยความบันเทิง และเชื่อมั่นในรักของพวกเขาด้วย ****
ที่คลีนิคฝังเข็มย่านกรุงโซล
ฮวางโบนอนเหยียดยาวอยู่บนเตียงในขณะที่ฮยอนจุงนั่งหน้ามุ่ยอยู่ข้างๆเธอ
เธอถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่...”ชั้นไม่อยากจะเชื่อเลย...!” <ว่าจะต้องมาอยู่ในสภาพนี้ เพราะความหึงหน้ามืดของสามีตัวเอง>
“ข้อเท้าของคุณควรจะหายเป็นปกติภายใน 1 อาทิตย์ฮะ”ฮยอนจุงเจ้าของคดีหันไปบอกเธอ
“อาทิตย์นึงเลยเหรอ? ตอนนี้มันเป็นช่วงที่ตารางงานชั้นยุ่งมากที่สุดในรอบปีเลยนะ...อาทิตย์นึงเนี่ย” <แล้วชั้นจะทำยังไงดี ?>
เขาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูหดหู่ว่า “มันเป็นเพราะคุณ...”
“นี่เธอกำลังตำหนิชั้นอยู่งั้นเหรอ? ตกลงที่ชั้นต้องพักเป็นอาทิตย์ มันเป็นความผิดของชั้นหรือเนี่ย?”
“จุ๊ จุ๊ เบาๆหน่อยสิฮะ...เดี๋ยวคนอื่นๆที่อยู่ข้างนอกเขาก็ได้ยินหมดหรอก”
หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ ก่อนจะเหวี่ยงสายตาใส่คุณสามีอีกรอบพร้อมกับถามว่า “ทำไมเธอถึงทำแบบนั้น หือ ตอบชั้นหน่อยซิ?
...ฮยอนจุงนั่งนิ่งไม่ตอบ...
เธอรู้สึกประหลาดใจสุดๆเมื่อเห็นท่าทางของเขา “นี่มัน..อะไรกัน? ทำไมเธอถึงต้องหงุดหงิดแบบนั้นด้วย?” <ทั้งๆที่เป็นคนทำให้ชั้นข้อเท้าเคล็ดนี่นะ>
“ยังไงซ๋ะ ผมจะพยายามขอเงินรีฟันด์ค่าสมาชิกของคุณคืนมาให้ได้...แล้วคุณก็ไม่ต้องกลับมาที่ฟิตเนสนั่นอีกแล้วนะฮะ”.
“ทำไมถึงไม่ให้ชั้นมาล่ะ?”
“เถอะน่า...แค่อย่ามาที่นี่อีกก็พอแล้วฮะ”
หญิงสาวทำหน้าเหวอเหมือนกับไม่เข้าใจ “ตอนแรกเธอเป็นคนชวนให้ชั้นมาที่นี่ด้วยกัน แต่พอมาถึงตอนนี้ทำไมเธอถึงไม่อยากให้ชั้นมาแล้วล่ะ? มีปัญหาอะไรรึเปล่า?”
“ผมดันไม่คิดให้รอบคอบซะก่อน...จริงๆผมน่าจะคาดเดาเอาไว้ล่วงหน้าได้ว่ามันจะเป็นแบบนี้...”
“คาดเดาเรื่องอะไรของเธอ?”
เขาตอบด้วยน้ำเสียงจริงจังมากขึ้น “ช่างมันก่อนเถอะฮะ ผมจะกลับไปที่ฟิตเนสเพื่อขอยกเลิกสมาชิกของคุณให้เดี๋ยวนี้เลย”
“...ทำไมล่ะ?”
“นี่ขนาดเราสองคนอยู่ที่ฟิตเนสกัน เรื่องต่างๆก็ยังยุ่งเหยิงไปหมด แล้วยังงี้คุณยังจะกล้าไปคนเดียวอีกเหรอฮะ”
“ไปสิ คนเดียวชั้นก็ไปได้ ก็ชั้นจ่ายค่าสมาชิกไปหมดเรียบร้อยแล้วนิ”
ชายหนุ่มส่ายหน้าดิกพร้อมกับพูดอย่างหนักแน่นว่า “ไม่ได้ฮะ ผมขอสั่งห้ามคุณไปที่นั่นคนเดียวอย่างเด็ดขาด !!”
“...ทำไมเธอถึงทำตัวแบบนี้ล่ะ?”
เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่พร้อมกับจ้องหน้าเธอแล้วถามว่า “นี่คุณไม่รู้จริงๆหรือฮะ?”
เธอมองหน้าสามีและพยายามค้นหาความจริง “หรือว่าเธอกำลังหึงชั้นอยู่?”
“อาา..ไม่เอาน่า..ผมไม่ใช่คนที่ทำตัวงี่เง่า หึงภรรยาจนไม่ลืมหูลืมตาขนาดนั้นซะหน่อย”
“ฮึ..แต่เท่าที่เห็นชั้นว่ามันใช่เลยน่ะ”
“บูอิน...คุณพูดจาสนิทสนมกับคนอื่นได้ง่ายๆ ถึงแม้ว่าจะเพิ่งเจอกันเป็นครั้งแรกหรือฮะ...?
เธอกระพริบตาด้วยความงงงวยพร้อมกับคำถาม “นี่เธอหมายความว่าไงเหรอ?”
“ก็คุณเคยบอกผมว่า คุณเป็นคนไม่ค่อยเก่งเท่าไหร่นัก ในเรื่องการผูกมิตรกับคนที่ไม่รู้จัก.” เขาหันไปจ้องหน้าเธอตรงๆแล้วถามเสียงเข้มๆว่า “ หรือว่าคุณเป็นเฉพาะกับผมคนเดียวเท่านั้น ฮึ?”
“นี่ชั้นเคยพูดแบบนั้นเหรอ?”
“คุณจำไม่ได้หรือฮะ?”
“ชั้นพูดอย่างนั้นตอนไหนอ่ะ?”
เขาเม้มปากและมีสีหน้าที่ดูผิดหวัง “ผมเดาว่า...คุณคงจะแค่พูดไปอย่างนั้นเอง”
“หา? เธอหมายความว่าไง?”
“ไม่มีอะไรหรอกฮะ ช่างเหอะ”
ภายในรถของฮยอนจุง
ระหว่างที่เขากำลังขับรถอยู่ จึงถามขึ้นมาว่า “วันนี้ช่วงบ่ายคุณไม่มีงานใช่มั๊ยฮะ?”
“ไม่มีจ้ะ”
“แต่คุณทำท่ายังกับตอนบ่ายคุณจะมีงานคุณจะมีงานซะอีก...”
“วันนี้ไม่มีจ๊ะ แต่พรุ่งนี้มี”
เขาชำเลืองดูฮวางโบก่อนจะถามว่า “ที่ไหนหรือฮะ?”
“มันเป็นช่วงวันหยุดเทศกาล”
“ใช่ฮะ งั้นคุณคงต้องไปร้องเพลงที่งานปาร์ตี้ส่วนตัวเพื่อฉลองเทศกาลสิน่ะ?”
“หุหุ” เธอหัวเราะร่วนแทนคำตอบ..
“แล้วคุณจะใส่อะไรไปเหรอ?”
“ฮื้อ..ชั้นคงไม่ใส่ชุดอย่างที่เธอคิดล่ะกันน่า”
“งั้นหรือฮะ แล้วมันเป็นแบบไหนล่ะ ผมอยากรู้จัง?”
“ชั้นกำลังจะไปทำอะไรบางอย่างตอนที่ชั้นไม่มีเวลาทำมาพักใหญ่แล้ว เพราะว่าชั้นไปทำรายการวิทยุน่ะ”
“รายการวิทยุ? โอ คุณหมายถึงรายการโชว์ที่คุณเข้าไปทำชั่วคราวน่ะเหรอ?””
“ใช่จ้ะ”
“งั้น..ที่คุณบอกว่าไม่ได้ทำมาพักใหญ่...มันคืออะไรหรือฮะ?”
“บางอย่างที่ชั้นเคยทำมาระยะนึงแล้วแต่พองานเริ่มยุ่งชั้นก็ไม่ค่อยมีเวลา นั่นก็คืองานอาสาสมัครที่ไปแจกอาหารกลางวันฟรีไง...”
“อ๊า อย่างนี้เอง !!”
“ชั้นรู้สึกไม่ดีเลยที่ไม่ได้ไปช่วยเพื่อนคนอื่นๆซึ่งเขาทำงานนี้กันทุกอาทิตย์ เพราะชั้นหยุดไปหลายครั้งมาก...แต่ยังไงชั้นก็...อยากจะทำต่อไปเรื่อยๆน่ะ ถ้ามีโอกาส”
“คุณจะไปแจกอาหารที่ไหนหรือฮะ?”
“หลายครั้ง ที่พวกเราจะไปแจกตามสถานีรถใต้ดิน...มันเป็นสถานที่เหมาะสมที่สุดในเวลาที่อากาศข้างนอกมันหนาวจัด....”
เขาก้มลงมองดูที่เท้าของภรรยาแล้วถามด้วยน้ำเสียงที่ดูสำนึกผิด “แล้วคุณจะไหวมั้ยฮะ?”
“ไหวสิ ชั้นไม่เป็นไรหรอก ทำได้สบายมาก”
“คุณอย่าหักโหมจนเกินไปนะฮะ ผมเป็นห่วง!”
“เฮ้ เธอน่ะเป็นคนที่ทำให้ชั้นเจ็บตัวนะ...จำได้รึเปล่า”
“.....” <ทำไมจะไม่ได้ล่ะฮะ ผมกดปุ่มแกล้งคุณเองกับมืออ่ะ>
“ชั้นพูดจริงๆเลยน่ะ...เธอน่ะเหมือนเด็กมากๆเลย เวลาที่เธอทำตัวแบบนั้นหน่ะ...”
“...........”
“ชั้นชักจะกังวลแล้วล่ะ เพราะว่าเธอน่ะทำตัวเกเรซะเหลือเกิน...”
“...........”เขานั่งนิ่งไม่โต้เถียง
ฮวางโบเห็นเขานิ่งไม่ตอบก็พอจะเดาออกว่าตอนนี้เขาเป็นอะไร เธอจึงแกล้งถามเขาไปอีก“นี่เธอไม่อยากให้ชั้นไปที่ฟิตเนสจริงๆเหรอ?”
คำถามของเธอได้ผล เพราะฮยอนจุงตอบเธอทันที “ผมก็หวังว่า...คุณจะไม่ไปที่นั่นคนเดียวโดยไม่มีผมอยู่ด้วย”
“ถ้าเธอยังทำตัวแบบนี้...คนอื่นๆจะต้องคิดว่าเธอเป็นคนขี้หึงหน้ามืดตามัว หรือไม่ก็ต้องเป็นอะไรซักอย่าง...”
“ขี้หึงหน้ามืดตามัวหรือฮะ?”
“ช่าย ขี้หึงหน้ามึดตามัว หึงไม่ดูเวล่ำเวลา หึงโดยไม่สนว่าคนคนนั้นจะเป็นใคร”
เขาได้แต่ยักไหล่โดยไม่ตอบอะไร...<หึงมันผิดตรงไหน...ในเมื่อภรรยาผมออกจะสวยเซ็กซี่ซ่ะขนาดนี้>
“ชั้นว่าเราเลิกคุยกันเรื่องนี้เหอะ ว่าแต่เธอจะไปญี่ปุ่นเมื่อไหร่เหรอ?”
“มะรืนนี้ตอนเช้าฮะ”...
“แล้วตอนนี้ล่ะ เธอจะไปไหน...?”
“ผมต้องไปที่สตูดิโอ...ตอนนี้ก็สายแล้วด้วยอ่ะ....”
“โอตายล่ะ ชั้นลืมไปเลยว่าทิ้งรถตัวเองเอาไว้”
“ไม่เป็นไรฮะ คืนนี้ผมจะขับไปให้คุณที่บ้านเอง วันนี้คุณอยู่บ้านใช่มั้ยฮะ?”
“จ้ะ ก็ควรจะเป็นอย่างนั้นนะ.” <ข้อเท้าเดี้ยงแบบนี้..จะให้ไปไหนอีกเหรอ>
“............”
“อืม ว่าแต่” ฮวางโบยังมีคำถามคาใจ
“...?”
“ตะกี้...เธอพยายามจะพูดอะไรบางอย่างกับชั้นรึเปล่า...?”
“เรื่องอะไรหรือฮะ?”
“ตะกี้ที่เธอพูดว่า “หรือเป็นเฉพาะกับผมคนเดียว” ช่วยอธิบายหน่อยสิว่าหมายความว่ายังไง?”
“...หา?”
“เธอพูดบางอย่างเกี่ยวกับชั้น ที่ผูกมิตรกับคนแปลกหน้าไม่ค่อยเก่ง...”
“โอ...ผมน่าจะรู้ตั้งนานแล้ว...ว่ามันไม่สมเหตุสมผลเอาซะเลยที่บอกว่า คุณผูกมิตรไม่เก่งทั้งๆที่คุณรู้จักคนเยอะแยะ”
“ชั้นเคยบอกอย่างนั้นเหรอ?”
“ผมคิดว่าน่าจะเป็นตอนที่เราเจอกันครั้งที่ 2 ในรายการ WGM น่ะฮะ? คุณเคยบอกผมว่า..คุณผูกมิตรกับใครไม่ค่อยเก่ง...แล้วก็ขอโทษที่ทำตัวไม่สุภาพกับผม คุณเคยบอกอย่างนั้นผมจำได้”
“โอ งั้นเองเหรอ” หญิงสาวอุทานพร้อมกับทำหน้ายิ้มๆ
“ตอนนั้น ผมคิดว่าที่คุณบอกผม มันเป็นเรื่องจริง...”
“...........”
“และ...มันก็ดูเหมือนจะจริงตามนั้น...”
เธอหันหน้าไปมองแล้วถามว่า “จริงเหรอ?”
“ใช่ฮะ....เพราะคุณทำตัวดูน่าอึดอัดมากๆเวลาที่อยู่กับผม...”
เธอหัวเราะคิกชอบใจ “เรื่องนั้นน่ะเหรอ....แล้วคนอื่นๆจะไม่รู้สึกอึดอัดรึไงกัน เวลาที่ถูกปล่อยทิ้งให้อยู่กับคนแปลกหน้าสองต่อสองอ่ะ?”
“อืม...ที่คุณพูดมันก็ถูกนะฮะ..”
“...........”
“ใครจะไปรู้ล่ะฮะว่าผู้หญิงคนนึงที่เคยพูดว่า “ชั้นไม่ค่อยเก่งเรื่องการผูกมิตรกับคนแปลกหน้า แต่อันที่จริงแล้วคุณคือตัวแม่ที่มีเครือข่ายกว้างขวางรู้จักคนไปทั่ว?”
เธอหัวเราะร่วน “หุหุ ฮ่าฮ่าฮ่า ใช้คำซ่ะ...”
ฮยอนจุงค้อนใส่ภรรยาเล็กๆก่อนจะถามว่า “ทำไมคุณถึงพูดอย่างนั้นล่ะฮะ?”
“อะไรน่ะ? เธอหมายถึงที่ชั้นบอกว่า “ชั้นผูกมิตรไม่ค่อยเก่ง” น่ะเหรอ?”
“ใช่ฮะ อย่าบอกนะว่าคุณจะพูดว่า “ชั้นเองก็จำไม่ค่อยได้เท่าไหร่อ่ะ”?”
“หุหุ”<แหมรีบดักคอเชียวนะ>
“ผมทำให้คุณรู้สึกอึดอัดลำบากใจขนาดนั้นเลยหรือฮะ?”
“แต่มันก็ไม่ได้เป็นอย่างนั้นอีกต่อไปแล้วนี่นา”
“ผมเข้าใจแล้วฮะ...”
เธอส่งยิ้มให้คุณสามีโดยไม่ได้พูดอะไร...
“...........”
เธอยังคงพูดต่อไป “ที่จริงตอนนั้นชั้นไม่ได้แค่รู้สึก “อึดอัด” อย่างเดียวหรอกนะ…”
“หืม...ว่าไงนะฮะ?”
“ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ชั้นรู้สึกประหม่าและกังวล น่าจะตรงมากกว่า...”
“แล้วคุณกังวลเรื่องอะไรหรือฮะ?”
“แม้แต่ในตอนนี้...บางครั้ง..เวลาที่ชั้นจ้องมองดวงตาของเธอ...”
“....?”
ชั้นรู้สึกเหมือนจะควบคุมตัวเองไม่ได้...”
“...........”
“ตอนที่ชั้นเจอเธอก่อนหน้านี้ในรายการโชว์อื่นๆ...ชั้นรู้สึกเพียงแค่ว่าเธอน่ารักและเป็นรุ่นน้องที่ดูขี้เล่น...แต่แล้วจู่ๆชั้นต้องปฎิบัติต่อเธอในฐานะสามีของชั้น...ทุกสิ่งทุกอย่างมันก็เลยสับสนวุ่นวาย...อยู่ภายในใจของชั้นน่ะ...”
“..มันคือ...”.
“ใช่จ้ะ...มันเป็นคอนเซ็ปท์รายการที่โหดหินมากๆสำหรับชั้น...ชั้นรู้สึกกลัวแฟนคลับของเธอ...ชั้นต้องคิดอย่างรอบคอบ ว่าชั้นจะได้อะไรและจะเสียอะไรจากการทำแบบนั้น...”.
“...........”
“และชั้น...ก็รู้สึกกลัวเธอ...”
“กลัวผมหรือฮะ?”
“ชั้นกลัวว่าชั้นจะตกหลุมรักเธอ...และนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทำให้ชั้นรู้สึกไม่ค่อยสะดวกใจนักเวลาที่อยู่ใกล้ๆเธอ...”
คุณสามีนั่งอมยิ้มเมื่อได้ยินที่เธอพูด...
“แม้แต่หลังจากที่เราถ่ายทำตอนแรกกันไปแล้วซึ่งตอนนั้นชั้นทำตัวแย่มากๆกับเธอ...ชั้นปฎิบัติต่อเธอในทำนองกึ่งรู้สึกผิดกึ่งระมัดระวังตัว...”
“...........”
...
“ชั้นทำตัวน่าสมเพชสุดๆในตอนนั้น...ไม่ว่าชั้นจะพยายามอย่างหนักซักแค่ไหนที่จะรักษาระยะห่างระหว่างพวกเรา...แต่ชั้นก็ทำไม่สำเร็จ...ชั้นเคยคิดอยู่เสมอว่าพวกผู้ชายที่อายุน้อยกว่าชั้นจะเป็นเด็กเกินไปและยังไม่เป็นผู้ใหญ่พอสำหรับชั้น...”
เธอถอนหายใจแล้วพูดต่อไป “แต่ในที่สุดชั้นก็ค่อยๆตกหลุมรักผู้ชายอายุน้อยกว่าที่ชื่อ คิมฮยอนจุง..”
“...........”
“ชั้นเดาว่าชั้นรู้ว่ามันจะเกิดขึ้นโดยสัญชาติญาณ...นั่นถึงเป็นเหตุผลว่าทำไมชั้นถึงรู้สึกกังวลมาก...”
“คุณดูพวกเราตอนนี้สิฮะ ในที่สุดเราก็มาลงเอยกันด้วยดี ว่าแต่...........?”
“ว่าแต่อะไรเหรอ พูดต่อไปสิ?”
“คุณเคยรู้สึกเสียใจบ้างรึเปล่า...?”
หญิงสาวถามกลับไปด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนว่า “สำหรับตอนนี้น่ะเหรอ?”
“ฮะ”
“ก็อาจจะมีบางซัก 2 %”
“ทำไมล่ะฮะ?”
ฮวางโบหัวเราะคิกก่อนตอบไปว่า “มันอาจจะฟังดูโง่ๆนะ...”
ชายหนุ่มได้แต่หันไปมองเธออย่างงุนงง...?
“เธอสามารถจะมีความรู้สึกกลัวไปด้วย...ในขณะเดียวกันก็รู้สึกมีความสุข...คิดซะว่า 2% ที่ชั้นบอกมันมาจากความกลัวแบบนั้นน่ะ “
“คุณเคยพูดก่อนหน้านี้...”
“ว่าไงเหรอ?”
“คุณบอกว่า...คุณจะไม่รู้สึกซาบซึ้งอย่างเต็มที่กับสิ่งเล็กๆที่เรียกว่าความสุข ถ้าหากทุกสิ่งทุกอย่างมันเพอร์เฟคไร้ที่ติ..”.
เธอยิ้มกว้างพร้อมกับตอบว่า “ใช่เลยจ้ะ.”
“แต่ตอนนี้คุณกำลังบอกว่าคุณรู้สึกกลัว เพราะว่าคุณมีความสุขมากเกินไปอย่างงั้นหรือฮะ? ถึงแม้ว่าพวกเราจะยังไม่สามารถอยู่ด้วยกันได้ตลอดเวลาเลยน่ะเหรอ?”
“ฮยอนจุง ฟังน่ะ ชั้นหน่ะ อยู่กับเธอเสมอ..ไม่ว่าเธอจะอยู่ที่ไหน...และไม่ว่าเธอจะอยู่กับใครก็ตาม...”
ชายหนุ่มพูดด้วยความรู้สึกปวดใจว่า “แต่ยังไง...ผมก็ยังอยากใช้เวลาอยู่กับคุณให้มากกว่านี้...”
หญิงสาวกระซิบตอบด้วยน้ำเสียงเศร้าๆว่า “ชั้นก็เหมือนกัน”
ติดตามอ่าน คู่รักผักกาดหอม รีมิกซ์ ตอนต่อไป.....
| Create Date : 15 พฤศจิกายน 2553 |
|
1 comments |
| Last Update : 15 พฤศจิกายน 2553 20:22:29 น. |
| Counter : 801 Pageviews. |
|
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 10 คน [