ตอนที่ 6 พูดจริงหรือแค่...ขำขำ

ที่สตูดิโอ ในขณะที่สมาชิก SS501 กำลังซ้อมเต้นกันอยู่ ฮยอนจุงก็เดินเข้ามาในห้อง

”เฮ้¬~~ พี่” จุนเบบี้เริ่มกล่าวทักทายฮยอนจุง

”การถ่ายทำเป็นไงมั่ง” จองมินเริ่มต้นถาม

”พี่เหนื่อยมั๊ยฮะ” คยูจงถาม

”สนุกหรือเปล่า” ยองแซงก็ด้วย

“มันน่าสนใจกว่าที่ชั้นคิดเอาไว้อีกซ่ะอีก” ฮยอนจุงตอบ

“จริงเหรอ” จองมินถามด้วยความสงสัย

”อืม จริงสิ” ฮยอนจุงตอบ

“ชั้นดีจัยที่ได้ยินนายพูดแบบนี้น่ะ” ยองแซงยิ้มแก้มปริหลังจากพูดจบ

“เล่าให้พวกเราฟังหน่อยสิ น่าน่ะ....” จุนเบบี้ถามด้วยสีหน้าสนอกสนใจ

ฮยอนจุงซึ่งดูเหนื่อยล้า ได้แต่มองบรรดาสมาชิกในวงด้วยความอ่อนใจ

“ว่าไงละฮะพี่” ดวงตาของจุนเบบี้เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ระหว่างที่เขากำลังขยับตัวเพื่อจะเริ่มเล่านั้นเอง“เอ่อ คือว่า..”

ทันใดนั้น !!! ร่างทะมึนของครูฝึกยืนเท้าสะเอวพร้อมส่งสายตาอำมหิตและตะโกนขึ้นว่า “เฮ้ย พวกนายกลับมาซ้อมกันได้แล้ว”

”ฮ่ะ”เหล่าสมาชิกตอบพร้อมเพรียงกัน

***********************************************




ที่ร้านอาหาร ฮวางโบกำลังนั่งคุยอยู่กับเหล่าเพื่อนสาวของเธอ ซองอึนยี คิมวอนฮี และ ชอยฮวาจุง

”ได้อยู่กับชายหนุ่มรูปหล่อด้วยกันตั้ง 1 วัน ช่วยบอกหน่อยสิว่าเขากินอะไรเป็นอาหารอ่ะ เขาถึงได้ดูหน้าตาใสเอ๊าๆ ซ่ะขนาดนี้” วอนฮีเริ่มถามคำถามที่อยากรู้

“หา อะไรนะ” ฮวางโบงงกับคำถามของเพื่อที่ถามเธอ

”เขากินแต่น้ำค้างตอนเช้า1 เป็นอาหารแค่นั้นรึเปล่า”

”น้ำค้างเหรอ ชั้นเห็นเขากินแต่ราเมนนะ”

”ราเมนเนี่ยนะ” วอนฮี ถามด้วยความสังสัย

”อือ ใช่วันที่สองที่เกาะเจจู..พวกเรานั่งกินราเมนแกล้มกิมจิด้วยกัน แล้วก็...” เธอเริ่มเล่า

สามสาวเริ่มโน้มตัวเข้าไปใกล้ฮวางโบ “แล้วไงต่อ อย่าหยุดสิ”

“พวกเธอเป็นอะไรไป” ฮวางโบรู้สึกแปลกใจกับปฏิกริยาของเพื่อนๆ

“ก็ชั้นได้ยินไม่ถนัดนี่นา” ฮวาจุงพูดก่อนจะเขยิบตัวเข้าไปใกล้ฮวางโบ

“เอาล่ะ เล่าต่อเถอะกำลังสนุกเชียว” อินยี่ชวนคุยเธอคุยต่อ

“เล่าต่อสิ เร็วเข้า” วอนฮีเร่งให้ฮวางโบเล่าต่อ

“โอ๊ย ผู้หญิงแต่งงานแล้วนี่ยิ่งตัวร้ายเลยนะ” ฮวางโบส่ายหน้ากับพฤติกรรมของเพื่อนๆ

เวลาผ่านไปสาวๆก็ยังนั่งคุยกันอยู่ที่ร้านอาหาร ซึ่งฮวางโบยังคงเล่าต่อไป

”จริงๆนะ ตอนนั้นชั้นคิดว่าเขาหนีชั้นกลับโซลไปแล้วจริงๆ” ฮวางโบเล่าด้วยความรู้สึกตื่นเต้น

”ว้าว เขาน่ารักจริงๆเลย” วอนฮีเอ่ยปากชม

”ฮิ ฮิ แล้วนิสัยของเขาก็แปลกๆไม่เหมือนใครด้วยใช่มั๊ย” อินยี่ถาม

”ยิ่งกว่าแปลกอีกนะ จะเรียกว่า อาร์ตตัวพ่อ ก็ว่าได้น่ะ ชั้นว่าเขาต้องหลุดมาจากนอกโลกแน่ๆเลย นิสัยเขาดูออกแหวกแนว 4 มิติที่ใครๆก็คาดไม่ถึงอ่ะ ชั้นแยกไม่ออกเลยนะว่า เขาพูดจริงหรือแค่ขำขำอ่ะ” ฮวางโบเล่าอย่างอ่อนใจ

”แล้วตอนนี้เธอ รู้สึกยังไงบ้างล่ะ หลังจากกลับมาจากฮันนีมูน” วอนฮีถามต่อไป

”ฮันนีมูนอะไรล่ะ ชั้นต้องคอยตื่นตัวและ คอยตามหาคุณชายน้อยตลอดเวลา” ฮวางโบพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยใจ

”ถ้าชั้นเป็นเธอน่ะ ชั้นจะยอมทำแบบนั้นตลอดชีวิตเชียว หาไม่ได้ง่ายๆเลยน่ะที่จะมีสามีที่หล่อเหลาและเด็กขนาดนี้อ่ะ” ฮวาจุงพูดด้วยสีหน้ามีความสุข

”พี่ค่ะ เรามาเปลี่ยนกันมั๊ย" ฮวางโบพูด

”เราทำได้ด้วยเหรอ” ฮวาจุง ถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง

”ชั้นจะลองไปบอกกับทีมงานดูดีมั๊ย เพราะยังไม่ได้ออกอากาศเลยนะ”

“นี่เธอดูจริงจังมากเลยนะ ชั้นแค่ล้อเล่นขำขำ อย่าซีเรียส” ฮวาจุงพูด

“จริงๆแล้ว ชั้นก็อยากจะเปลี่ยนจริงๆน่ะ รู้หรือเปล่าการเตรียมตัวรับมือกับเขาเนี่ย มันยากเกินไปสำหรับชั้นจริงๆน่ะ” ฮวางโบพูดจบก่อนจะเริ่มแยกย้ายกันกลับไป

*************************



ตกหัวค่ำ ดวงไฟภายในห้องของฮยอนจุงดับลง มีเพียงบทสนทนาของฮยอนจุงและยองแซงซึ่งต่างก็นอนเล่นอยู่บนฟูกของตัวเอง พวกเขาเริ่มต้นคุยกัน

”นายโอเคกับรายการโชว์นั้นมั๊ยอ่ะ”ยองแซงถาม

”อือ” ตอบด้วยความง่วงนอน

”แล้วพี่ฮวางโบล่ะ เธอโอเคด้วยหรือเปล่า”

”ชั้นว่าก็น่าจะโอนะ” เริ่มขยับตัว

“นายอยู่กับเธอแล้วรู้สึกยังไงบ้างอ่ะ”

“อืม.. ชั้นก็ไม่รู้จะพูดยังไงดี มันค่อนข้างอึดอัด....” ฮยอนจุงหยุดคิด

”พี่เขาไม่ค่อยใส่ใจนายเหรอ” ยองแซงพูดพลางดึงผ้าขึ้นมาห่ม

”ไม่ใช่แบบนั้น เราก็แค่ไปตกปลาด้วยกัน...”

”แล้วไงต่อ?”

” 5 ชั่วโมงไปแล้วยังไม่ได้ซักตัว”

” แล้วไงต่อ” ยองแซงถามต่อ

”แต่เธอก็อยู่เป็นเพื่อนชั้นตลอดเลยน่ะ”

”แล้วไงอีก”



”อืมม เรากินซาเซมิด้วยกัน นับว่าเป็นมื้อแรกของการแต่งงานตั้ง 1 วันของพวกเราเลยน่ะ ชั้นเลยคิดว่าไหน ๆ ก็แต่งกันแล้ว เลยชวนเธอดื่มไวน์ฉลองด้วยท่าคู่รักที่คนทั่วไปเขาทำกัน”

“นายกล้าทำเหรอ” ยองแซงถาม

“ครั้งแรกช้นก็ยังไม่กล้าหรอก แต่พอชั้นดื่มไวน์ไปแล้วแก้วนึง ชั้นก็คิดว่ามันก็น่าจะไม่ยากเท่าไร แต่พอชั้นบอกกับเธอเท่านั้น เธอขำกลิ้งเลย แต่เธอก็ยอมดื่มด้วยน่ะ นายรู้หรือเปล่านี่เป็นครั้งแรกนะที่ชั้นได้เห็นหน้าเธอในระยะกระชั้นชิดขนาดนี้”

“แล้วเธอไม่เขินเหรอ”

“ชั้นน่าจะเขินมากกว่านะ นายก็รู้ไม่ใช่เหรอ ว่าชั้นไม่ชอบอะไรที่มันหวานแหววแบบนั้น อ้อ นายรู้หรือเปล่า ชั้นป้อนขนมปังแล้วก็ป้อน”SSangchuu” ให้เธอด้วยน่ะ”

“ถ้าเป็นชั้นคงไม่กล้าทำอ่ะ มันเขิน”



“ยังมีอีกน่ะชั้นบอกให้เธอลองเปิดโค๊กด้วยช้อนอ่ะ ทีแรกซึ่งชั้นไม่คิดว่าเธอจะทำได้ เพราะชั้นว่ามันยากเกินไปสำหรับผู้หญิง แต่เธอก็ทำมันได้ ชั้นอดทึ่งและประทับใจจริงๆน่ะ ชั้นว่า เธอเจ๋งอ่ะ ฮ่า ฮ่า” ฮยอนจุงเล่าไปขำไป



“พอตกดึกเธอก็ยังก็ให้ชั้นทาโลชั่นที่หน้า แล้วก็เอสเชนส์เชียลด้วยน่ะ”

”งั้นเหรอ แล้วทำอะไรอีก” ยองแซงถามปนกับเสียงหัวเราะ

”อะไรอีกน้า...อ้อ... บางครั้งชั้นก็คิดว่าเธอคงสับสนว่าตัวเองเป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกันแน่”

”ทำไมเป็นอย่างงั้นล่ะ” ยองแซงถามสงสัย

<เขาอมยิ้มเมื่อนึกถึงตอนที่ฮวางโบบอกว่าเธอจะนอนที่โซฟาแทน> “บางครั้งเธอดูเหมือนผู้หญิงแกร่งที่ทำทุกอย่างด้วยตัวเอง และพยายามดูแลชั้นจนบางครั้งชั้นแทบไม่ต้องทำอะไรเลย เธอดูเหมือนไม่กลัวใคร บางครั้งก็ดูค่อนข้างจะมั่นใจในตัวเอง จนชั้นไม่รู้ว่าจะปกป้องเธอยังไงดี นายเข้าใจที่ชั้นพูดหรือเปล่า”ฮยอนจุงบอกความรู้สึกพร้อมๆกับหาวด้วยความง่วง

”อืม ใช่ พี่เขาดูเป็นคนเข้มแข็ง ดูท่าทางไม่ชอบเป็นภาระหรือพึ่งพาใคร” ยองแซงก็เห็นด้วยเช่นกัน

<เขายิ้มเมื่อนึกถึงใบหน้าของเธอที่ดูเหมือนจะร้องไห้ตอนที่เรือโคลงมากจนเธอลื่นล้ม> “แต่บางครั้ง เธอก็เผลอแสดงด้านที่อ่อนแอเหมือนผู้หญิงทั่วๆ ออกมาเหมือนกันน่ะ”

”ด้านไหนเหรอ” ยองแซงถามพร้อมพลิกตัวหันหน้าเข้าฝาผนัง

”บางทีเธอก็กลัวบางอย่างจนเกินไปอ่ะ” ฮยอนจุงพูดด้วยน้ำเสียงเบาลงเบาลง

”งั้นเหรอ...อืม..ชั้นนอนก่อนนะ บา..ย ZZZZ” ยองแซงกล่าวอำลาก่อนจะตามด้วยเสียงกรน

“อืม” เขาตอบพร้อมๆ กับดวงตาที่เริ่มจะปิดลงด้วยความเหนื่อยล้าเช่นกัน

*********************************************



ที่สตูดิโอที่ถ่ายรายการ WGM ฮยอนจุงกับฮวางโบกำลังรอคิวอยู่ด้านหลังเวที
เธอมองไปที่ฮยอนจุงเพื่อรอโอกาสให้เขาหันมามองเธอ ในขณะที่ฮยอนจุงกำลังก้มดูชุดทักซิโด้ที่เขาใส่ เขาเอื้อมมือปัดผมที่ปิดบังใบหน้าของเขาอยู่ จนฮวางโบคิดอยากจะเอากิ๊บไปติดให้เขาจริงๆ และเธอเองก็อดขำกับความคิดของตัวเองไม่ได้จึงหัวเราะออกมาและหันไปเห็นหน้าใบหน้าของเขาที่กำลังมองเธออยู่เช่นกัน เขากล่าวคำสวัสดีกับเธอ และ เธอเองก็ทักทายเขาเช่นกัน

ขณะที่นั่งรอคิวเพื่อเตรียมตัวออกรายการอยู่ด้านหลัง ฮวางโบแอบมองเขาเป็นระยะ เธอสังเกตุเห็นว่าดวงตาของเขาเริ่มริบหรี่และค่อยๆ ปิดเหมือนคนง่วงนอน ไม่นานเขาก็เริ่มนั่งสัปหงก พอรู้สึกตัวก็ขยับตัวตื่นราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น เธอพยายามกลั้นเสียงหัวเราะหลังจากที่ได้เห็นเขานั่งสัปหงกอยู่ตลอด < เวลาว่างก็ไม่รู้จักนอนมัวแต่อ่านการ์ตูน คริคริ >

ตอนนี้ทั้งสองกำลังยืนฟังคำแนะนำจากพีดีคิมอยู่ ฮวางโบยืนถือช่อดอกไม้อยู่ในมือและเหลือบไปมองส่วนต่างๆบนใบหน้าของเขาและนึกอยู่ในใจ <ผิวขาวราวกับหยวก ขนตายาว จมูกเป็นสัน ปากเต็มอิ่มได้รูป..เฮ้อ เขาสวยกว่าชั้นอีกนะเนี่ย นี่เขาทำให้ชั้นกลายเป็นคนผิวคล้ำไปโดยปริยายเลย เฮ้อ..ว่าแต่..เขาดูสูงขนาดนี้เลยเหรอ เฮ้อ ดูดีไปหมด..> เธอเริ่มขาดความมั่นใจอีกครั้ง

”คุณฮวางโบ” เสียงของพีดีเรียกเธอ

“คะ ว่าไงค่ะ” เธอสะดุ้งก่อนจะตอบออกไป

”ช่วยยิ้มหน่อยครับ” คำแนะนำของพีดีบอกกับเธอ

“อ๋อ ค่ะ “ เธอตอบก่อนจะฉีกยิ้มให้กล้อง



ภายในสตูดิโอ พวกเขาทั้งสองนั่งยิ้มเมื่อดูรายการที่ตัดต่อฉากต่างๆมาแล้วซึ่งกำลังดูฉากการสัมภาษณ์ของฮยอนจุง
“จริงนะฮะ ตอนที่จับยุง ผมคิดว่าผมกำลังปกป้องภรรยาของผมอยู่ ผมไม่ยอมให้เจ้ายุงพวกนั้นมาดูดเลือดภรรยาของผม”
ทุกคนในสตูดิโอ หัวเราะออกมาแบบฮาแตก

ฮวางโบหัวเราะพร้อมๆกับคิดในใจว่า< ปกป้องชั้น โดยการจับยุงเนี่ยนะ ฮ่า ฮ่า ฮ่า >

เขายังให้สัมภาษณ์ต่อไปอีกว่า “แต่พอเธอบอกให้ผมเลิก ผมก็รู้สึกผิดหวังหน่อยๆฮะ”

เธอหัวเราะแล้วหันไปมองเขาที่นั่งอยู่ข้างๆ ฮ่า ฮ่า ฮ่า ส่วนเขาเองยังคงจ้องมองภาพตัวเองในจอมอนิเตอร์ ใบหน้าของเขาดูร่าเริงแต่ก็แฝงไปด้วยความจริงใจที่เขารู้สึกจริงๆ

<เขาซีเรียสกับเรื่องนี้จังเลย หรือว่าเขาคงรู้สึกอย่างนั้นจริง > เสียงหัวเราะของเธอหายไปและเริ่มกลับมาคิดถึงอีกด้านหนึ่งของเขา

*************************************************



เมื่อการถ่ายทำในสตูดิโอเสร็จสิ้น ทุกคนลุกขึ้นยืนและต่างแสดงความยินดีต่อกันและกัน

คราวเจย์ยื่นมือมาให้ฮยอนจุงจับก่อนจะพูดว่า “ ยินดีต้อนรับสมาชิกใหม่นะ”

ฮยอนจุงยิ้มและยื่นมือไปจับกับรุ่นพี่ “ขอบคุณมากน่ะฮะ ผมขอฝากตัวด้วยนะฮะ”

”เฮ้ ฮยอนจุง” Heejae ตะโกนเรียก

เขาหันไปมองก่อนจะตอบ “ฮะพี่”

พูดแบบตลกๆ “ชั้นไม่อยากต้อนรับนายเลยอ่ะ”

”โอ๊ะทำไมเป็นอย่างนั้นละฮะ” ฮยอนจุงสงสัย

”ก็เพราะเรา 2 คน เข้ามาร่วมในรายการพร้อมกัน แต่นายนะมันทั้งสดใส ทั้งเอ๊าะ ส่วนชั้นมันดูแก่เกินแกงแล้วสิ” Heejae พูดทีเล่นทีจริง

ฮยองดงเดินเข้ามาร่วมวงปราศัยด้วย “ผู้ชายทุกคนในนี้ดูหมองไปหมดตั้งแต่ที่นายเข้ามาร่วมในรายการนี้ นายรู้ตัวหรือเปล่า”

”ผมไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะฮะ แต่ว่า..” เขาอายและดูเหมือนจะเขินซ่ะด้วย

ในเวลาเดียวกับที่ฮวางโบก็คุยกับเพื่อนร่วมรายการของเธอ

”ฮวางโบ” Yeojung เรียกเธอ

“ค่ะ” เธอตอบ

“เธอรู้สึกยังไงกับรายการนี้บ้าง” Haejung กระซิบถาม


ฮวางโบหันมาทักทายแล้ว กระซิบถามว่า เยจุง เธอรู้สึกยังไงกับรายการนี้บ้างอ่ะ

เฮจุงยักไหล่และยิ้มก่อนจะตอบว่า “ไม่รู้เหมือนกัน ตอนที่ชั้นดูฉากตัดต่อที่เขาฉายไปเมื่อกี้นี้นะ ชั้นรู้สึกอายแทบจะแทรกแผ่นดินหนีเลย”

ชั้นก็เหมือนกัน (สองสาวจับมือและยิ้มให้กัน)

*******************************************

เหล่านักแสดงกำลังทยอยออกจากสตูดิโอเพื่อแยกย้ายกันกลับ ฮยอนจุงรู้สึกเขินและอึดอัดเมื่อยืนอยู่ท่ามกลางรุ่นพี่ที่ร่วมในรายการ เขาจึงทำได้แค่ยิ้มและโค้งคำนับรุ่นพี่รอบทิศทาง ทันใดนั้นสายตาก็หันไปเจอกับสายตาของฮวางโบที่ยืนอยู่มุมห้อง เขาจ้องเธอด้วยสายตาแปลกๆ

เธอคิดในใจว่า <ทำไมเขามองชั้นด้วยสายตาแบบนั้นด้วยนะ> เขาโค้งคำนับร่ำลาเธอ และเธอเองก็เปล่งเสียงออกจากลำคอเบาๆว่า “ดูแลตัวเองด้วยล่ะ”

ฮวางโบกับยีจุง Yeojung กำลังนั่งคุยกันที่ร้านกาแฟ

“ชั้นไม่รู้หรอกนะว่ามันเกิดอะไรขึ้นตั้งแต่แรก แต่ชั้นก็ว่ามันดูสนใจดีน่ะ”

“ มันว่ามันดูน่าสนใจหรือ” ฮวางโบถามเพื่อนของเธอ

ใช่ แล้วเธอล่ะไม่สนุกกับรายการนี้หรือ”

ถอนหายใจ “เฮ้อ ทำไมชีวิตชั้นมันถึงได้ “

“เธอเป็นอะไรรึเปล่า เกิดอะไรขึ้น”

“เธอจำคู่ที่เพิ่งออกจากรายการรึเปล่า จางฮยองดงกับซาโอริน่ะ” ฮวางโบเริ่มเล่าให้ฟัง

“รู้จักสิ แล้วไงต่อ”

ฮวางโบเงียบไม่ตอบ

“ทำไมชั้นถึงได้รู้สึกสงสารฮยองดงก็ไม่รู้นะ”

“เธอหมายความว่ายังไงอ่ะ ชั้นไม่เข้าใจที่เธอพูด”

“แค่เพียงเพราะว่าเขาเป็นผู้ชาย เขาเลยต้องทำตัวดีๆ และเพราะว่าชั้นเป็นผู้หญิงที่มีอายุมากกว่า” เธอเงียบ
“แล้วไงต่อ เล่าสิ”
“ถึงแม้ว่ามันจะเป็นแค่การแต่งงานกันหลอกๆก็ตาม แต่ว่าบางครั้งชั้นก็ต้องการ ความเอาใจใส่ การทะนุถนอม และก็แคร์ซึ่งกันและกัน” ฮวางโบเล่าด้วยความรู้สึกแย่

”เป็นเพราะว่าเขาเด็กกว่าเธอใช่มั๊ย”

“ชั้นว่าเธอก็คงจะรู้สึกเหมือนชั้นนะ ถ้าเธอต้องมาอยู่ในสถานการณ์แบบนี้”

“อืม ก็ไม่แน่นะ” Yeojung ตอบ

“แล้วคู่ของเธอล่ะเป็นยังไงมั่ง เขาก็แก่กว่าเธอเยอะเหมือนกันไม่ใช่หรือ” ฮวางโบถาม

“ใช่ มันก็เลยอืม......หนักหนากว่าที่คิดชั้นคิดเอาไว้ซ่ะอีก”

“ใช่ เธอพูดถูก งั้นเราก็คงจะตกที่นั่งเดียวกันสิน่ะ” ฮวางโบสรุป

“เธอก็คิดเหมือนกับชั้นเหรอ”

“ชั้นเคยได้ยินมาว่า แม้แต่ฝาแฝดที่เกิดมาพร้อมๆกัน ยังมีข้อแตกต่างกันเลย นั่นก็เป็นเพราะว่าตอนนี้เราอยู่ในโลกของดิจิตอล”

“ถ้าฝาแฝดยังมีความแตกต่างกันได้...แล้วอย่างพวกเราคง”

ถอนหายใจเบาๆก่อนจะยิ้มและพูดออกมา “แต่ยังไงซ่ะ..”...

“อะไรเหรอ”

“อาจเป็นเพราะเรื่องนี้ที่คอยกวนใจชั้นอยู่ตลอดเวลา แต่มันก็ทำให้ยิ่งน่าสนใจไปด้วยน่ะ” ฮวางโบพูดพลางจิบน้ำชา

“แต่เธอเพิ่งจะบอกชั้นเมื่อกี้ไม่ใช่หรือ ว่าเธอไม่ค่อยสนุกกับมัน”

ฮวางโบนึกก่อนจะพูดออกมา “มันเป็นความตื่นเต้นแบบคาดเดาไม่ได้.มันเหมือนกับการผจญภัยอะไรซักอย่าง ประมาณนั้น”

“ใช่..ชีวิตของพวกเราเหมือนกับการผจญภัย ซึ่งเต็มไปการค้นหา”

“เธอก็คิดอย่างนั้นเหมือนกันใช่มั้ย” ฮวางโบพูดจบก่อนจะเรียกบ๋อยมาเช็คบิล

**********************************************



หนึ่งอาทิตย์ต่อมาที่ EP ออฟฟิศ

“พวกเขาจะเช่าบ้านให้ชั้นเหรอ” ฮวางโบถามยุนวู

“ใช่ ทางทีมงานอยากหาบ้านตามแบบที่พวกคุณต้องการ”

ขณะที่ฮวางโบใช้ความคิดในการเลือกบ้าน เธอนึกถึงเหตุการณ์บนเรือพลันยิ้มออกมา “อืม อาจเป็นแบบ..”.

“สไตล์ยุโรปมั๊งค่ะ?”

“สไตล์ยุโรปเหรอครับ”

“ค่ะ ชั้นคิดว่าไม่จำเป็นต้องมีหลายห้องหรอกค่ะ ขอแค่มีสองชั้นก็พอ คุณว่าดีมั้ยค่ะ” ฮวางโบออกความคิดเห็น

“คุณอยากจะอยู่บ้านแบบนั้นจริงๆหรือครับ”

ชั้นเหรอค่ะ เปล่าหรอกคะ ชั้นไม่ได้คิดเผื่อตัวเอง แต่ชั้นว่า......” ฮวางโบนิ่งสักครู่ก่อนจะพูดต่อ

“ชั้นคิดว่า..มันน่าจะเหมาะกับเขาน่ะค่ะ”

“สำหรับเขาหรือครับ”?

“คุณก็รู้ดีไม่ใช่หรือค่ะ ว่าฮยอนจุงเขาดูดีแค่ไหนเวลาที่ออกทีวี จนบางครั้งเขาทำให้ฉันหมองไปเลย” เธอพูด

อือ ใช่คุณพูดถูก ผมเองก็คิดแบบนั้นเหมือนกัน”

“งั้นก็ช่วยเลือกอะไรที่ดูเรียบๆแต่ดูดีให้พวกเราด้วยกันนะคะ”

“ได้เลย เดี๋ยวผมจะลองหาข้อมูลดูก่อน แล้วจะแจ้งให้คุณทราบอีกครั้งน่ะ”คุยกับคุณอีกทีนะ

“ขอบคุณมากนะคะที่ช่วยเป็นธุระให้” ฮวางโบรู้สึกขอบคุณทางทีมงานที่ช่วยเตรียมบ้านไว้ให้

*********************************************




ภายในรถแวน สมาชิก SS501 กำลังเดินทางไปเปิดการแสดงที่งานแสดง ฮยอนจุงและยองแซงกำลังหลับ คยูจงและจุนเบบี้นั่งเล่นเกมส์ด้วยกัน ส่วนจองมินนั่งฟังเพลง "Nuna is my woman"5 ที่กำลังเปิดอยู่ในรถ

จุนเบบี้นั่งกอดออกและร้องเพลงคลอตาม” Ohhhh~~~ Nuna~~~~~.”.
คยูจงนั่งหัวเราะแล้วแอบมองฮยอนจุง

ส่วนจองมินเองก็เริ่มร้องตาม แต่เมื่อไม่มีปฏิกิริยาใดๆโต้ตอบจากลีดเดอร์ เขาจึงเริ่มร้องดังขึ้น” ” Ohhhh~~~ Nuna~~~~~.”.

จุนเบบี้ก็เร่งเสียงเพลงให้ดังขึ้นไปอีก ขณะที่ยองแซงเองก็เริ่มรำคาญจึงพูดขึ้นว่า “นี่นาย เปิดเบาๆหน่อยได้มั๊ย คนจะหลับจะนอน” ยองแซงพูดด้วยความรำคาญ ส่วนฮยอนจุงนอนนิ่งไม่เคลื่อนไหว

จองมินหันไปมองหน้าลีดเดอร์ ที่ยังคงนอนหลับไม่สนใจใคร เขาเริ่มอ่อนใจหมดอารมณ์จะแกล้ง จึงหันไปปิดเพลง

“นายหลับอยู่รึเปล่า” จองมินถามฮยอนจุง

คยูจงส่ายหัวแล้วพูดเบาๆว่า “ปล่อยให้นอนไปเถอะ อย่าไปกวนใจฮยอนจุงเลย”

จองมินรู้สึกเสียเซล์ฟที่ทำอะไรแล้วไม่ได้ผล ส่วนเบบี้หันมามองฮยองจุงด้วยความสงสัย ในขณะที่เจ้าตัวนอนติดอยู่กับด้านกระจกรถ

**********************************

โปรดติดตาม “คู่ตักผักกาดหอม รีมิกซ์” ตอนที่ 7 - เรือนหอของเรา


ท้ายบท

- ที่เกาหลีถือว่าการกินแต่น้ำค้างยามเช้า ตามความเชื่อว่าตัวภูติ เอลฟ์ หรือ นิมฟ์ จะกินแต่น้ำค้างเป็นอาหารเท่านั้น วอนฮีพูดแบบนั้นเพราะว่าเขาดูหล่อเกินมนุษย์

- ลักษณะนิสัยแบบ 4D คนที่อยู่ในโลกของมิติที่ 4 คนเกาหลีจะใช้เรียกคนที่มีลักษณะนิสัยแหวกแนวไม่ค่อยเหมือนชาวบ้าน

***

ขออภัยแฟนๆเรื่องนี้่ที่มาแปะต่อช้านะจ้าาา
อย่าลืมมาอ่านต่อนะจ๊ะ

 

Create Date : 29 มีนาคม 2553		16 comments
Last Update : 1 เมษายน 2553 19:06:41 น.
Counter : 1990 Pageviews.
Share Tweet