ราวกับฝัน.......มัธยมสุดหรรษา # 2

เสียงเพลงมาร์ชของโรงเรียนดังขึ้น ซึ่งบ่งบอกถึงกติกาที่ว่า"เมื่อเสียงเพลงจบ นักเรียนทุกคนต้องเข้าแถวหน้าเสาธงเป็นที่เรียบร้อย" ผมเองนั้นก็ได้แต่วิ่งตาลีตาเหลือกวิ่งไปที่แถว เพราะว่ามาสายมากๆ ใช่ครับ มันเป็นวันแรกของการเปิดเทอม ม.3 ผมถึงแถวของผมเองและได้รีบนั่งลง

"นัทเว้ย ไอ้นัทททททททททททททท" เพื่อนผมเรียกผมอย่างดังแล้วก็ถามว่า
"แกอยู่ห้องไหน"
"ห้อง 11 อ่ะ แกล่ะวะ"
"11เหมือนกัน"
"จริงดิๆๆ มามามา รีบเข้าแถวเร็ว"
ดีใจแทบตายครับ ที่อย่างน้อยผมก็ได้มีเพื่อนที่รู้จักอยู่ในห้องเดียวกัน

หลังจากที่เข้าแถวเสร็จผมก็ได้ขึ้นห้องเรียน และนี่ก็เป็นครั้งแรกที่ได้เห็นหน้าเพื่อนๆอย่างชัดเจนทั้งห้อง ซึ่งก็ทำให้ผมแปลกใจอย่างมากก็คือ ทั้งห้องมีผู้ชายอยู่แค่ 11 คนจากประมาณ 50 คนได้ ซึ่งถือว่า หนักหนาสาหัสสำหรับผมมาก ........ เพราะผมเป็นคนเงียบๆไงครับ .....................

ชีวิต ม.3 ของผมเป็นอะไรที่ผมจดจำอยู่ในหัวได้ไม่มีวันลืมเลยครับ และผมก็มีเพื่อนที่นิสัยดีๆนั่งข้างๆ เพื่อนผมคนนี้ชื่อ "คอนยอง ยู" ตอนนี้เป็น DJ ดังไปแล้วครับ

และเชื่อหรือไม่ ม.3 ทำให้ผมได้สัมผัสกับคำว่า "รัก" คืออะไร..............
ปกติแล้วสายตาเพื่อนๆจะมองว่าผมเป็นคนหน้าหม้อ จีบไปทั่ว แต่ไม่ใช่ครับ ผมไม่ได้เป็นแบบนั้น เพียงแต่ความขี้เล่นเมื่อได้สนิทกับใครก็ตาม มันทำให้ผมเป็นแบบนั้น ผมก็ได้เจอกับผู้หญิงคนนึง เธอชื่อ Or แปลกมาก ถึงเธอจะไม่ได้น่ารักที่สุดในห้อง ไม่ได้มีอะไรโดดเด่นแต่ทำให้ผมรู้สึกชอบเธอขึ้นมาได้ .............. ผมก็จีบครับ จีบอยู่นานแต่ก็โดนปฏิเสธมาตลอด...........เศร้า...........

ตลอดช่วงการเรียน ม.3 นั้น ผมในสายตาของคนอื่นๆ ประมาณ80% จะมองว่าเป็นเป็นเด็กเกเร ชอบโดดเรียน ทำตัวเหลวใหล ครับ ผมเป็นแบบนั้น ผมอยากมีเพื่อน ผมอยากให้คนยอมรับ แต่เชื่อหรือไม่ครับว่า ผมอยากให้เพื่อนยอมรับมากจนถึงขั้นที่ว่ายอมไปขโมยของมาให้เพื่อน ตามที่เพื่อนสั่งให้ไปทำ ไม่งั้นผมก็คงไม่ีเพื่อน

แต่ก็ว่าแหล่ะครับ ผมโดนจับได้ โดนทำโทษสูงเกือบสุด แต่ก็ไม่ได้โดนไล่ออก และตรงจุดนี้นั้น เป็นจุดหักเหของชีวิตผมเลยก็ว่าได้ครับ เดิมทีนั้นผมเป็นคนที่มีแต่คนมองในทางที่ไม่ดี ซึ่งก็อาจจะจริงครับ ผมค่อนข้างเกเรียน ไม่ค่อยใส่ใจการเรียนคบเพื่อนที่เกเรประมาณนั้น แต่หลังจากเกิดเรื่อง ผมก็ได้เหมือนหลุดและปลดปล่อยจากอดีตที่เลวร้ายของผม..............

เชื่อมั้ยครับว่า ตั้งแต่ ม.1 - ม.3 ผมไม่มีความสุขกับการเรียนเลยครับ ผมเคยคาดหวังว่าผมมาเรียนที่นี่ ผมก็อยากจะได้ชีวิตใหม่ที่ผมอยากจะมี แต่สุดท้ายแล้วมันเหมือนกับว่าผมเดินเข้ามาสู่ฝันร้ายจากสิ่งที่ตัวเองทำมา.................

............วันเวลาผ่านไปราวกับโกหก วันที่จะต้องจบการศึกษาของปีนี้ใกล้เข้ามา เพื่อนๆหลายคนต่างเขียน friendship ให้กันและกัน ซึ่งตอนแรกผมก็อยากอยู่ แ่ต่ด้วยความที่ว่าผมคงไม่มีใครชอบผมซักเท่าไหร่ และมีแต่เพื่อนเกเร ผมก็เลยล้มเลิกที่จะเขียนไป
สุดท้าย เชื่อหรือไม่ครับ ในวันที่เพื่อนๆในห้องหลายๆคนกำลังเขียน friendship กันอย่างเมามัน ก็มีเพื่อนผู้หญิงคนนึง ยื่นสมุดของเขามาให้ผม

"เขียนให้ด้วยนะ"

ในใจนั้นผมอึ้งทำอะไรไม่ถูก เพราะว่าผมคิดตลอดว่า ยังไงๆ ก็ไม่มีใครชอบผม ไม่มีใครอยากคบผมเป็นเพื่อน
ผมค่อยๆหยิบสมุกของเขามาเขียน แต่ก่อนจะเขียนเธอก็พูดว่า

"แล้วสมุดของเธอล่ะมีมั้ยเดี๋ยวเราเขียนให้ด้วย"

อย่างที่บอกล่ะครับ ผมไม่มีความคิดที่จะให้คนมาเขียน ผมก็เลยไม่มีอะไรมาเลย ก็เลยยื่นสมุดปกแข็งที่ว่างๆของโรงเรียนนั้น ยื่นให้เธอคนนั้น

"งั้น เขียนใส่ในนี้ละกัน"

"อื้ออออ ไอเดียดีนะเนี่ย"

หลังจากนั้นผมก็บรรจงละเลงสิ่งต่างๆที่ผมได้คิดแก่เพื่อนคนนั้นๆที่เอาสมุดมาให้ผมเขียน และที่สำคัญ สมุดของผมนั้น เพื่อนในห้องก็ได้ค่อยๆเขียนให้ผมเช่นเดียวกัน

แล้วผมกลับมาบ้านก็ได้เปิดมาอ่านในสมุด ซึ่งแทบจะทำให้ผมร้องให้ได้เลย
เชื่อหรือไม่ เพื่อนๆในห้องทุกๆคนนั้น ไม่มีใครรังเกียจผมเลย อีกทั้งยังเข้าใจด้วยว่าจริงๆแล้วผมเป็นคนอย่างไร และสิ่งที่ผมทำไปนั้น ทำไปเพราะอะไร คนทั้งห้องเข้าใจผมดี............. ผมค่อยๆปิดสมุดลงแล้วก็กอดมันไว้อยู่พักใหญ่ พร้อมกับคิดในใจว่า....................... นี่คือสิ่งที่เพื่อนๆเขารู้สึกจริงๆหรือนี่.......................

Create Date : 18 มิถุนายน 2552		1 comments
Last Update : 18 มิถุนายน 2552 3:49:43 น.
Counter : 451 Pageviews.
Share Tweet