โครงการนักศึกษา ไม่บ้า ฝึกงาน (กระจกเงา) 1

ใครจะเชื่อว่าชีวิตของคนคนหนึ่งจะได้พบเจออะไรระหว่างสองข้างทางของการเดินทางมากมายขนาดนี้ ระหว่างการเดินทางกลับจากหมู่บ้านเปียงหลวง ตำบลเปียงหลวง อำเภอเวียงแหง จังหวัดเชียงใหม่ (ไปลงพื้นที่กับโครงการเด็กดอยสัญชาติไทย) ฉันนั่งมาในรถพร้อมกับหวนคิดถึงเรื่องราวที่ผ่านมาของการเป็นครูบ้านนอก การเดินทางมาที่มูลนิธิกระจกเงาอย่างไม่ตั้งใจของฉันมันให้ความรู้สึกถึงคุณค่าของการเป็นคนมากมายขนาดนี้เชียวหรือ................

ย้อนกลับไปมองวันที่ฉันตัดสินใจมาเป็นครูบ้านนอก วันนั้นฉันตอบตกลงเพื่อนที่มาชวนไปด้วยความไม่ตั้งใจของฉัน และสุดท้ายก็ต้องมาตามที่ได้รับปากใครต่อใครไว้ว่าจะไปทั้งที่ในใจตอนนั้นเริ่มรู้สึกหนาวๆร้อนๆไปหมด “จะไปที่มูลนิธิยังไงวะ”(นี่คือคำถามแรกที่ผุดขึ้นมาหลังจากเริ่มนั่งรถทัวร์) เพื่อนร่วมฝันที่เดินทางมาด้วยกันอีกคนก็ตอบด้วยความมั่นใจแต่ทำให้ผู้ฟังรู้สึกไม่มั่นใจเอาซะเลยว่า"ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน" วินาทีนั้นสมองฉันเริ่มสั่งการแล้วว่าเอาไงดีเนี่ย ฉันคิดถูกหรือคิดผิดเนี่ย ทำไมฉันไม่เลือกนอนพักผ่อน ดูหนัง เดินเที่ยวห้าง เหมือนที่ วัยรุ่นคนอื่นเค้าทำกัน ฉันจะมาลำบากทำไม มูลนิธิที่จะไปไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอยู่ส่วนไหนของประเทศไทย ถ้าถูกหลอกไปขายฉันจะทำยังไงดีเนี่ย ฉันเป็นความหวังสุดท้ายของครอบครัวฉันนะ จะเอาชีวิตมาเสี่ยงกับเรื่องไร้สาระแบบนี้ทำไม

แต่แล้ววันนี้สมองและสองเท้าของฉันก็มายืน ณ มูลนิธิกระจกเงา และถ้าให้ฉันเลือกตัดสินใจได้อีกครั้งว่าจะมาที่นี่รึเปล่า ฉันคงตอบได้ทันทีโดยไม่ต้องคิดเลยว่า ฉันจะมาเป็นครูบ้านนอก ฉันได้รับอะไรมากมายมากกว่าที่ฉันได้เสียสละเวลาอันเล็กน้อยของฉันไปทำประโยชน์ให้กับคนอื่นๆ วันนี้โลกของฉันมันเปลี่ยนไปแล้ว จากที่รู้สึกว่าตัวเองไร้ค่าอยู่ไปวันๆ วันนี้ 24 ชั่วโมง ใน 1วันของฉัน มันได้ทำอะไรที่ดี ได้ต่อชีวิต ต่อความหวัง ต่อความฝันให้กับผู้คนอีกมากมาย

ไม่ว่าวันหน้าฉันจะต้องเจออุปสรรคมากมายสักแค่ไหน ฉันคงจะต้องผ่านมันไปได้โดยง่ายแน่ๆ เพราะว่าหลายวันที่ผ่านมาในมูลนิธิกระจกเงาแห่งนี้ได้สอนฉันให้เรียนรู้อะไรหลายอย่าง วันใดที่ฉันรู้สึกท้อแท้หมดกำลังใจ ฉันจะนึกย้อนกลับมามองชาวบ้านที่ฉันไปเจอมาว่ายังมีคนอีกมากที่เขามีปัญหามากกว่าฉันเยอะ แต่เค้าก็ยังสามารถสู้กับปัญหาได้ เพราะฉะนั้นก็ไม่ มีอะไรที่ฉันจะสู้ไม่ได้แล้วแหละ

ขอบคุณมูลนิธิกระจกเงา พี่ๆเจ้าหน้าที่ ผองเพื่อนร่วมอุดมการณ์ทุกคนที่ช่วยสานก่อต่อเติมความฝันของเด็กสาวคนนี้ให้เป็นจริงขึ้นมา ขอบคุณจริงๆค่ะ



ที่มา : //www.bannok.com/autopage/show_page.php?t=25&d_id=22&s_id=22&page=1

ความคิดเห็นที่ 1

เพลงเถื่อนแห่งสถาบัน

ดอกหาง นกยูง สีแดงฉาน
บานอยู่เต็มฟากสวรรค์
คนเดินผ่าน ไปมากัน
เขาด้นดั้น หาสิ่งใด

ปัญญา มีขาย ที่นี่หรือ
จะแย่งซื้อ ได้ที่ไหน
อย่างที่โก้ หรูหรา ราคาเท่าใด
จะให้พ่อ ขายนา มาแลกเอา

ฉันมา ฉันเห็น ฉันแพ้
ยินแต่ เสียงด่า ว่าโง่เง่า
เพลงที่นี่ ไม่หวาน เหมือนบ้านเรา
ใครไม่เข้า ถึงพอ เขาเยาะเย้ย

นี่จะให้ อะไร กันบ้างไหม
มหาวิทยาลัย ใหญ่โตเหวย
แม้นท่าน มิอาจให้ อะไรเลย
วานนิ่งเฉย อย่าบ่นอย่าโวยวาย

ฉันเยาว์ ฉันเขลา ฉันทึ่ง
ฉันจึง มาหา ความหมาย
ฉันหวัง เก็บอะไร ไปมากมาย
สุดท้ายให้กระดาษฉันแผ่นเดียว

มืดจริงหนอ สถาบัน อันกว้างขวาง
ปล่อยฉัน อ้างว้าง ขับเคี่ยว
เดินหา ซื้อปัญญา จนหน้าเซียว
เทียวมา เทียวไป ไม่รู้วัน

ดอกหางนกยูง สีแดงฉาน
บานอยู่เต็ม ฟากสวรรค์
เกินพอ ให้เจ้าแบ่งปัน
จงเก็บกัน อย่าเดิน ผ่านเลยไป

ความคิดเห็นที่ 3

ยินดีที่น้องสาวแสนงดงามของพี่ชายได้รับโอกาสไปอยู่ในสถานที่แปลก ไปกิน ไปอยู่ ไปเรียนรู้ร่วมกับชาวบ้านบนดอย ซึมซับรับความคิด ความรู้สึก ในอีกแง่มุมที่มีความหมายมากกว่าการเรียนรู้ในตำรามากมายนัก...

แต่ก็อยากในมองไว้ด้วยอีกมุมว่าถ้าทุกคนในสังคมมีโอกาสเท่าเทียมกันหมด ไม่มีความทุกข์ มีการพัฒนาอย่างเท่าเทียมกันแล้ว การหากินกับคนด้อยโอกาสกว่าคงไม่สามารถเกิดขึ้นได้ (ก็ด้อยโอกาส ทางโอกาส ทางสังคม ทางการศึกษา ทางการประกอบอาชีพ ทางสิทธิความเป็นพลเมือง) นี่คือสิ่งที่เรากำลังเผชิญอยู่...

ขอให้ทั้งผู้ให้และผู้รับ จงมีแต่ความสุขด้วยจิตที่บริสุทธิ์...

สัพเพ ธัมมานาลัง อภินิเวสายะ -- ธรรมทั้งหลายทั้งปวง ไม่ควรยึดมั่นถือมั่น...


โดย : พี่ก๊อต บอ.31 URL : //naigod.bloggang.com เมื่อ วันอังคาร ที่ 1 พฤษภาคม 2550 เวลา 12:10:07 น. ip 124.121.16.16,

Create Date : 01 พฤษภาคม 2550		3 comments
Last Update : 2 พฤษภาคม 2550 19:29:57 น.
Counter : 1087 Pageviews.
Share Tweet