เนิฟแตก

แม่ทำงานเสิฟ สนุกมาก เสียอย่างเดียว ทนเรื่องเม้าท์ไม่ค่อยได้ อดทนมาตลอด โดนอยู่เรื่อย ขนาดทำใจร่มว่า แม่ทำแค่พาร์ทไทม์ พวกทำฟูลไทม์คงโดนเม้าท์เละ จะไปเสียหัวทำไม

แต่อาทิตย์ที่แล้ว เจอเจ้าของร้านวิจารณ์สั้นๆ แค่สองประโยค เป็นประโยคที่ พุ่งทะลุอีโก้บนยอดเม้าท์เรนเนียร์ของแม่ หล่นตุ้บทีเดียว ลงเหวเลย

ว่าแล้วก็ลุกขึ้นมาปั่นจม.สมัครงาน
เออ แทนที่จะไปสมัครอะไรก็ได้ ดั๊น ไปสมัครเป็นเวตอีก (ติดใจละซี๊) นี่แหละน๊า เค้าว่า เป็นการตามสัญชาติญาณและตามใจฉันอย่างแท้จริง
ทำไมไม่เข็ดน๊า

เหมือนชะตาฟ้าลิขิต สมัครนอตสตรอมหลายครั้ง หลายตำแหน่ง ไม่ได้เสียที ครั้งนี้ สมัครเวตไปปุ๊บ มะวานจนท.เค้าโทรมาตามไปสัมภาษณ์ทันที
ชาตินี้ ท่าทางจะจบชีวิตลงด้วยการเป็นเด็กเสริฟ หรืองัยฟระ


ม่ายหร็อกๆๆ
ถ้าเข้าไปได้จะไปแอบดูขนม เบเกอรี่ของนอตสตรอมดู เผื่อมาปั้นขายได้ อิอิ แม่จะให้นู๋ช่วยชิมนะ เพราะนู๋เป็นเด็กเทสต์ดีมั่กๆ

มะวานคุยกะน้าเดือนๆ ได้งานแล้ว หัวหน้าดุฉิบ เวลาคุยโทรสับต้องกระซิบกัน 55 แม่ก็กระซิบตอบ (ทำไมฟระ ) 55
แม่บอกน้าเดือนว่า แม่อยากขายไอติม เพราะแม่เป็นคนชอบกินไอติมมั่กๆ ทุกวันนี้ ที่นน. ยังไม่หลุดร้อยเสียทีก็เพราะไอติมเนียะแหละ

น้าเดือนยุส่งทันที เสนอไอเดียต่างๆ มากมาย วู้ แถมจะให้ยืมเครื่องทำไอติมไปทดลองครีเอทรสชาดด้วย

วีคนี้ นู๋วุ่นวายกะแคมป์ จัมพ์โรพ เห็นนู๋โม้มากมาย วันที่สองแม่เลยไปแอบดูซะหน่อย เฮ้ย อะไรวะ ปล่อยให้เด็กผู้ชายแซงคิว แถมพอถึงเวลา แม่ว่ามันก็งั้นๆ อะ กระโดดได้สองสามตุ้บ ก็ติดเชือก วันต่อๆ มา แม่เลยเลิกไปดู ทนเห็นลูกไม่เก่งไม่ล่าย กร๊ากกกก

จริงๆ ไม่ใช่ก่ะ แม่แค่ต้องทำงานบ้านเท่านั้นแหละ ใครๆ คงนึกว่า แม่ๆ ที่ไม่ได้ทำงานคงว่างน่าดู ม่ายจริงเลยนะ วีคนี้ทั้งวีค งานบ้านอย่างเดียว ไม่ได้ช็อปปิ้งด้วยซ้ำ ฮือๆๆ

แถมแม่ยังไปทำตัวเป็นนักสังคมสงเคราะห์ ไปเป็นล่ามให้น้านก สมัครพี่ท้อปเข้าโรงเรียน ไปช่วยกรอกเอกสารต่างๆ ตะแรกแม่นึกอยู่เหมือนกัน ว่า ไม่เข็ดหรือไปช่วยเค้าอีก แต่นึกอีกที ก็สงสารเด็กนะ แม่ก็พยายามช่วยเท่าที่จะไม่ทำให้ตัวเองลำบากก็แล้วกัน
ปรากฏว่า ขลุกขลักนิดหน่อย
พยายามบอกน้านกให้ไปตอนนู๋อยู่แคมป์ น้านกก็บอกไม่ได้ ไม่อยากลางาน อ่ะ
เลยมากระทบเวลาของเราสองคน เพราะพอรับนู๋กลับจากแคมป์ปุ๊บ ก็ต้องปรี่ไปรับน้านก พาไปโรงเรียนใหม่ของพี่ท้อป ไปรับน้านกที่ร้าน กว่าน้านกจะออกมาก็ต้องรอแดดร้อนร่วมสิบนาที ทำให้เวลากรอกเอกสารน้อยลงไปอีก ในที่สุด พอทุกอย่างเกือบเรียบร้อย (เอกสารยังไม่ครบ ทั้งๆ ที่บอกให้เตรียมไว้แล้วนะ เลยต้องให้น้านกจัดการเอากลับไปส่งเองทีหลัง) เราสองคนก็เหลือเวลาแค่สิบนาที ที่จะบึ่งจากเบลวิว ไปวู้ดอินวิว เพื่อเรียนเปียโน

แม่ตัดสินใจโทรบอกลอรี่ก่อน ว่า คงสาย แต่ไม่อยากเมคอัพคลาส เกรงใจอ่ะ สายก็สาย ถือว่า เวลาเรียนน้อยลงก็ไม่เป็นไร เพราะที่ผ่านๆ มา ลอรี่สอนเกินเวลามาตลอด 55

มะวาน พ่อลืมมากลับบ้านเร็วเพื่อให้แม่สามารถออกไปประชุมผู้ปกครอง แม่เลยต้องหนีบนู๋ไปด้วย เขินอ่ะ เอานู๋ไปแปะกะลูกของประธานการชุมนุม ให้นู๋ได้นั่งดูทีวี เพลินไปเลย ก็ดีนะ ทำให้นู๋ได้ฝึกโซเชียล แม่ประชุมร่วมชั่วโมง พอขากลับ ถามนู๋ว่า เพื่อนชื่ออะไรบ้าง อ้าว ตอบไม่ได้ซะอีก

ขากลับๆ ไม่ถูก ต้องเม้าท์นิดส์นึง บ้านของท่านประธานเป็นบ้านชายทะเล ตั้งบนเขาสามร้อยโค้ง ๆ ไปโค้งมา แม่หาทางออกถนนไม่เจอ ดีที่ เพื่อนที่ร่วมประชุมด้วย ขับออกมา แม่จำได้ รีบขับตามทันที 55

พ่อนะ ไม่รู้จักสำนึกผิด ไม่รู้ด้วยซ้ำว่า เราสองคนไปไหนมา
พอแม่บอกให้ขอโทษเด๋วนี้ พ่อเค้าคงเขิน ไม่พูด ทำเป็นยิ้มๆ กลบเกลื่อน
"ไม่ได้เลยๆ ช่วยยืนห่างไปสามร้อยเมตร ไม่งั้นเธอจะโดนรังสีอำมหิตของฉัน"


วันนี้ แม่ตั้งใจอยู่บ้าน กะจะเตรียมตัวสัมภาษณ์เสียหน่อย ไหนได้ ทำงานบ้านจนไม่เป็นอันทำอย่างอื่น นึกได้อีกที โมโหตัวเอง เอ้า ต้องแก้ไขด้วยการไปช้อปปิ้งที่รอสส เสียหน่อย
เกี่ยวกันไหมเนียะ
แม่ทำให้เกี่ยวได้
แม่สอยเสื้อและเลคกิ้งมาให้นู๋งัย อิอิ
นู๋พอทนเสื้อได้ แต่เลคกิ้งสีเทานี่ ไม่ชอบเลย แม่พยายามบอกว่า "มันเป็นไสตล์ร้อคแอนด์โรลนะ" ก็ไม่ช่วยโน้มน้าวจิตใจนู๋ใหม่เลย
"แม่เอาไปคืนด้วยคะ"
เอ๋งๆๆๆ
ลูกใจร้าย

Create Date : 26 สิงหาคม 2554		1 comments
Last Update : 26 สิงหาคม 2554 9:01:48 น.
Counter : 832 Pageviews.
Share Tweet