ตีหนึ่งครึ่ง.... ทำไมคุณแม่ยังไม่นอนค๊ะ

คุณแม่นั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยนะลูก... ไม่ได้อัพบล็อกให้นู๋ซะหลายวัน... ความจริงชีวิตวันๆ เนียะ...สบายนะลูก... แต่พอสบายมากๆ ก็หาเรื่องเอาโน่นนี่มาใส่ในหัว... เหมือนตอนที่ติดหิมะอยู่ในบ้านไง... ที่จริงไม่ได้เลวร้ายซะหน่อย.. แต่คุณแม่ก็...แหม๊ อยากออกมาเหลือเกิ๊น

วันนี้คุณแม่ทำหน้าที่ขับรถไปรับพี่ๆ ที่บ้านนู้นเพื่อไปค้างคืนบ้านแกรนด์มา (โปรดอย่าถาม..ทำไมคุณพ่อไม่ขับฟระ...เฮ้อ)...
รถติดมั่กๆ... คงมีฝรั่งใกล้บ้าคลั่งอยู่ในบ้านเหมือนคุณแม่มั้ง...พอวีคเอ้นท์ปุ๊บ เลยแห่กันออกจากบ้าน...อีกอย่าง ใกล้เทศกาลแล้วด้วย ขับๆ ไป จะต้องเจอรถขนต้นคริสต์มาสไว้บนหลังคา... อีกอย่าง... บริการล้างรถนี่ เข้าคิวกันยาวเฟื้อย... อะไรจะขนาดนั้น...รถเลอะโคลนทรายแค่เนียะ...ทนกันไม่ได้เลย...สู้คุณแม่ก็ไม่ได้ ดองไว้ครบปีละ อิอิ
ตอนออกจากบ้าน มรรคณิชาทำปากเบะๆ... คุณแม่เห็นแล้วอยากวิ่งกลับไปกอด แล้วคว้าตัวไปด้วยกัน... แต่คิดๆ แล้วก็ "อย่าเลย" เราต้องหัดแยกกันบ้างนะลูก... นู๋จะได้ไม่กลัวคนไง...จะได้รู้จักใช้เวลากะคุณพ่อ...

พูดถึงอยู่กะพ่อ...ปกติ คุณแม่ไม่ค่อยห่วง เพราะคุณพ่อเซฟตี้สุดๆ..เผอิญว่า มะวานมีหลุดโผ...แบบฝาประตูบานเลื่อนตู้ใส่เครื่องซักผ้าไง...คุณพ่อเลาะออกมาเพราะต้องต่อรางใหม่ให้ใส่เครื่องใหม่ลงไปได้... คุณพ่อเลาะออกมาจะครบเดือนละ ฝาก็พาดอยู่กะตู้ปลาอยู่หยั่งงั้น สองวันก่อน ที่ติดหิมะ คุณพ่อก็ไปแตะๆ (นึกว่าจะต่อราง) แล้วนึกไงไม่รุ เอาไปพาดกะเครื่องซักผ้า... ทีนี้ ก็ได้เรื่องละซิ มรรคณิชาเดินไปเล่นแถวนั้น...บานประตูก็หล่นใส่เข้าให้...อูย ตอนคุณแม่ได้ยินเสียงประตูฟาดกะกำแพงฝั่งตรงข้าม กะเสียงมรรคณิชา ...คุณแม่หัวใจหลุดเลย ทำกับข้าวอยู่ก็ทิ้งกะทะเลย...
ภาพที่เห็นคือ ลูกนอนหงายเก๋งอยู่ มีบานประตูค้ำ... คุณพ่อบอกว่า ลูกไม่โดนประตูทับ แต่ที่ร้องเพราะตกใจ... คุณแม่เลยบอกให้อุ้มกอดลูกซิ ลูกตกใจ... แต่... คุณพ่อบอกว่า
"อุ้มไม่ได้ จะปล่อยให้ตกใจ จะได้จำว่า เจอประตูแบบนี้ ห้ามเล่นซี๊ซั๊ว ต้องปล่อยให้ร้อง"
คุณแม่ก็เชื่อนะ... แต่มันคั่งแค้นข้างใน พยายามข่มใจให้สงบ กลับไปผัดกับข้าวต่อ... คุณพ่อท่าทางจะตกใจเหมือนกัน ซักพักก็อุ้มลูกและอบรม....เสร็จแล้วมายืนอธิบายแก้ตัวกะคุณแม่...
"ไม่ได้ยินว๊อย...อย่าพูดต่อได้ไหม ตอนนี้รับฟังไรไม่ได้ทั้งน้านน" อันนี้ คุณแม่คิดในใจนะ...พยายามสะกดเต็มที่...ไม่ไหวแร้ว...ได้ยินคุณพ่อพูดว่า "เนียะ ไม่ใช่ว่าจะเล่นอะไรก็เล่น ของบางอย่างไม่ควรเล่น"
คุณแม่สวนทันทีเลย
"ก็จริงอ่ะนะ ลูกควรหัดเรียนรู้ว่าเล่นอะไรได้ไม่ได้บ้าง... แต่เธอก็ควรหัดเรียนรู้ด้วยว่า ไอ้บานประตูอันนั้น มันไม่สมควรวางพาดกะเครื่องซักผ้าแบบนั้น"
ฮึ่ม

เล่าถึงไหนแล้วเนียะ 555 วันไหนไม่ได้นินทาคุณพ่อบ้างน๊อ

เออ...พอไปถึงบ้านแกรนด์มา โอ้โห นึกว่าร้านขายของตกแต่งคริสต์มาส...ทุกมุมเลย แกรนด์มาจะมีนู่นนี่จุ๊กจิ๊ก แต่ละอย่างแต่ละชิ้นประวัติยาวววว.... ที่จริงคุณแม่ชอบฟังนะ ชอบดู ชอบรื้อด้วย แต่ห่วงนู๋อะดิ...จะรีบกลับไปหา

กลับถึงบ้าน ลูกวิ่งเข้ามารับ
"แม่" เรียกแม่ลากเสียงยาวววววเลย....อูยยย คิดถึงๆๆๆ

คุณพ่อนอนเงียบหน้าทีวี....คุณแม่เดาได้เลยว่า ต้องมีอะไรสักอย่าง....แต่แกล้งไม่ถาม เด๋วพ่อต้องหลุดออกมาเอง....อิอิ
แป๊ปเดียว คุณพ่อบอกว่า "ลืมขอคาร์ซีทไว้ เลยไปไหนไม่ได้"
555 คุณพ่อก็เป็นโรคเดียวกะคุณแม่...คลั่งอยู่ในบ้าน

คุณแม่เช็คประวัติลูกเสร็จแล้วก็เลยชวนคุณพ่อออกไปข้างนอกด้วยกัน (ที่จริงตอนตรวจสุขภาพนู๋ คุณแม่เห็นรอยข่วนแดงๆ ที่แก้มซ้าย ใกล้ๆ ปาก....แต่ไม่อยากพูดมาก...นิดหน่อย ยกประโยชน์ให้จำเลย เด๋วจำเลยหมดกำลังใจ)

คุณแม่เบื่อจัง คุณพ่อโรคจิตเล็กๆ ต้องซื้อผ้กหญ้าที่ร้าน โฮลด์ฟู้ด... คิดดูเหอะ ผักคุณพ่อถุงนึง คุณแม่หอบผักจากตลาดคนเวียตนามได้ตั้งสามหอบอ่ะ

คุณแม่ทนดูไม่ได้ เลยขอดร็อปลงร้านน้าจุ๊ค สั่งมรรคณิชาให้ช่วยขนของให้คุณพ่อด้วย ...อิอิ นู๋ก็ฟังรู้เรื่องนะ พยักหน้าหงึกหงัก แถมบอกว่า "ช่วยๆๆ"

คุณพ่อฉลาดนะ รู้จักเอาใจมรรคณิชา อนุญาติให้นู๋หยิบขนมใส่รถเข็นได้ด้วย
เสร็จแล้วพาไป "ทอยอาร์อัส" คุณพ่อจะซื้อมอเตอร์ไซด์ให้นู๋ แต่มันเป็นแบบใช้ขาไถๆ กะพื้นอ่ะ...เฉิ่มซ้า...
คุณแม่ไม่ชอบใจ เลยโทรบอกคุณพ่อว่า ไม่เอา...ซื้อถุงมือ กะหมวกให้ลูกแทนยังจะเวิร์คกว่า ... คุณพ่อเลยช้อปตามสั่ง แถมให้รองเท้าเดินในบ้านมาอีกคู่ อ้างว่า มรรคณิชาชอบถอดถุงเท้า เด๋วหนาว...
คุณแม่เห็นแล้วขำ... นึกเร๊อะ เป็นรองเท้าแล้วนู๋จะไม่ถอด..
งานนี้ คุณแม่แทงหวยถูกตัว... อีรองเท้านี่ ใส่แล้วหลุดๆ เท้าอีกตะหากนะ นี่เลยว่าจะเอาไปคืน คู่ละแค่สิบเหรียญ... แต่ที่ลงทุนไปคืน เพราะมีแผน... คุณแม่บอกพ่อว่า
"อย่าซื้อมอเตอร์ไซด์เลย ลูกชอบรถยนต์มากกว่านะ เชื่อสิ ขับง่าย"
"เฮ้ย คันละตั้ง 200 กว่าเหรียญ ไปดูมาแล้ว ไม่ไหว"
อือม์ งานนี้ คุณแม่เงียบๆ ไว้ก่อน...นึกในใจ ที "ไอป๊อด" บ้าๆ ซื้ออยู่ได้ 3-4 เครื่องแล้วนะเฟ้ย
งานนี้ ต้องมีเอาคืน

หยอดแถมท้ายนิดส์นึง...
วันแรกที่ฟ้าโปร่ง... คุณแม่พานู๋ไปฟังนิทานที่ห้องสมุด... ครั้งนี้ ลูกไม่เดินร่อนแระ...นอนฟังเรียบร้อยเชียะ (เด็กอื่นๆ เค้านั่งนะคะ ลูกแม่เป็นเด็กพิเศษ นอนหนุนตักคุณแม่ได้อย่างน่าหมั่นไส้มั่กๆ)
ลูกอินไปกะนิทานพอควร พอเห็นสัตว์หรือสิ่งของที่นู๋รู้จัก นู๋กจะรีบพูดเสียงดังเลย...พูดเป็นภาษาไทยนะคะ แหะ แหะ...ชาวบ้านงงมั่กๆ
ถึงตอนโปรด คือ รับตราประทับที่มือจากคุณครู ลูกก็สามารถเดินไปเข้าแถวเองโดยคุณแม่ไม่ต้องจูงไปส่งแล้ว...อันนี้ เก่งมั่กๆ
ฟังนิทานเสร็จ ก็ไปรอแกรนด์มาเดินทางมาสอนหนังสือให้ถึงบ้าน...ลูกตั้งใจเรียนอย่างเต็มที่อีกแระ... อ่านบัตรคำในการ์ดได้ทุกใบ... แกรนด์มาปลื้มสุดๆ คุ้มกะที่บึ่งรถมาหานู๋ แถมติดสินบน ให้ตุ๊กตาแซนตาครอส กะเท้ดดี้แบร์กะนู๋ด้วย
แม่ว่านะ ผลจากการไม่ได้ออกไปไหนตอนหิมะตก ก็ส่งผลถึงเด็กเล็กๆ อย่างนู๋เหมียนกัลล์นะเนียะ เหอ เหอ
อะไรไม่ได้ทำนานๆ ก็คิดถึงเน๊อะ

คืนนี้ ตอนลูกนอน แม่ได้ยินนู๋นับเลขเป็นภาษาสเปน...โห... ต้องรีบแจ้งข่าวให้น้าเป๊ปป้าซะแล้ว...ถึงจะนับได้แค่สามตัวและยังนับไม่ชัดก็เถอะ

ตีสองเศษๆ แล้วจ๊ะ...
ป๊อกกกกกกก

Create Date : 03 ธันวาคม 2549		10 comments
Last Update : 3 ธันวาคม 2549 17:11:01 น.
Counter : 745 Pageviews.
Share Tweet