รวบยอดที่ค้างๆ ไว้หลายวันคะ

เวลาไม่เขียนนาน ดองๆ ไว้ มานั่งนึกทีหลังนี่ มันยากจังเน๊าะ
วันศุกร์
จำได้ว่า ไปอัลตร้าซาวด์... ดีจัง มีมรรคณิชาไปเป็นเพื่อน... ไปถึง นึกกังวลว่าไม่ได้กินน้ำเยอะๆ ให้ท้องบานๆ ...เพราะมัวแต่จับโน่น จับนี่ (จะใครละ มีอยู่คนเดียว คริคริ) ... ปรากฏว่า กลายเป็นโชคดี ไม่รู้แม่ไปจำมาจากไหนว่าต้องกินน้ำเยอะๆ ... คุณหมอกลับเรียกให้ฉี่รีดหน้าท้องให้แบนที่สุดเท่าที่จะทำได้ด้วยซ้ำ ...เอ้า... ถูกใจมรรคณิชาเลย... ได้สำรวจห้องน้ำใหม่ๆ อีกละ.. ห้องนี้ใหญ่มากกกก นู๋ติดใจกระจก ขอส่องเสียนานเชียะ... นานจนลืมว่า คุณหมอรอตรวจแม่อยู่นะจ๊ะ
มรรคณิชาดูไม่ค่อยมั่นใจนัก... เพราะห้องหรี่ไฟสลัวๆ แทบจะวิ่งขอมานอนข้างแม่เลย ...แถมทีวีก็ไม่หนุกเน๊อะ... ภาพอะไรไม่รุ ดำๆ ดูไม่รู้เรื่อง ตรงกันข้ามกะคุณแม่ ๆ นั่งจ้องจอ แบบ พยายามดูให้รู้เรื่องตามที่คุณหมอบรรยาย... มีฉากบู๊นิดโหน่ย... ก็ตื่นเต้นดีจ๊ะ... เห็นเลือดไหลโกรกๆ ที่ผนังมดลูก...เออ มิน่าละ ถึงได้รู้สึกว่าเจ็บ แต่ไม่ได้ใส่ใจจะบ่น... คุณหมอที่ทำซาวด์ ไม่ค่อยยอมพูดอะไรออกมามาก คงอยากให้ฟังจากหมอสูติโดยตรงมากกว่า ... ตอนท้าย มีชวนคุยเรื่องระบบสุขภาพร่างกายแม่ๆ หลังคลอดซึ่งส่วนใหญ่จะปั่นป่วน ผิดปกติ... คุณหมอแกคงพยายามปลอบใจคุณแม่ ไม่ให้ตกใจมั้ง...แหะ แหะ บอกตรงๆ ไม่ได้คิดล่วงหน้าในแง่ร้ายอะไรเลยคะ.. อะไรจะเกิดก็เกิดนะ...
สติกเกอร์ของคุณหมอห้องซาวด์น่ารักที่สุด เล่นเอามรรคณิชาเดินจากมาอย่างสบายใจ... ก็เป้าหมายชีวิตวันนี้ของนู๋ ก็อยู่ตรงนี้แหละค๊า
วันเสาร์
นัดแกรนด์มาไปงานเฟสติวัลของญี่ปุ่น เหมือนๆ กะอาร์ตแอนด์คัลเช่อร์ โชว์ ทำนองนั้น... คุณพ่อโม้อย่างดีว่าจะไปด้วย แต่ที่สุดก็ไม่ได้ไป เพราะงานไหนที่เริ่มก่อนเที่ยง คุณพ่อจะมิสามารถปรากฏตัวได้นะคะ วิญญาณยังไม่กลับร่างคะ
มีหลงทางนิดโหน่ย... แกรนด์มารู้สึกเขิลๆ ที่ขับรถหลงๆ ...คุณแม่ปลอบใจไปว่า
“ไม่เห็นแปลกเลย ฉันเองไปที่ไหนใหม่ๆ ฉันก็หลงประจำ คนที่ไม่หลงเลยหน่ะ ลูกชายเธอคนเดียวในโลกเลยมั้ง ”
อากาศดีมาก เหมาะสำหรับดูงานเป็นอย่างยิ่ง เสียดายไปไม่ทันดู การแสดงกลองญี่ปุ่น... แต่นิทรรศการอื่นๆ ก็น่าสนใจทั้งนั้น ทั้งจัดดอกไม้ บอนไซ การเขียนอักษร ตัดกระดาษ...
ใกล้เที่ยง มรรคณิชาตื้อจะเอาบอลญีปุ่นที่แกรนด์มาซื้อ แกรนด์มาทำท่าอึกอัก เพราะเป็นของโชว์ของที่ต้องถนอม แต่ก็ไม่อยากขัดใจหลานรัก ในที่สุด แกรนด์มาเดินกลับไปจะซื้อให้นู๋อีกลูก... อ๋ายยย ม่ายด้ายๆๆๆ เลยคะ สปอยล์แบบนี้ คุณแม่ยอมไม่ได้ เพราะรู้ว่า นู๋แค่เอามาถือสะใจแป๊บๆ ... มรรคณิชาเลยปล่อยโฮๆ ออกมาลั่น...
“เฮ้ย ร้องทำไม งี้เราไม่รู้จักกันนะเฟ้ย” คุณแม่รีบเดินหนีนู๋ออกมาทันที....แน่นอน ลูกวิ่งไล่ตาม.... แม่ตรงดิ่งไปหาจุดที่ปลอดผู้คนที่สุด จะได้ทำวิสามัญฆาตกรรม....
ป่าววว ม่ายช่าย...แค่พอได้มุมสงบๆ แม่บอกมรรคณิชาว่า
“ฮัคกี”.... แค่นี้แหละ ลูกก็หรี่วอลุ่มเป็นเสียงกระซิกๆๆ แทน...ปลอบใจกันจนสงบ ก็ตบด้วยนม...เฮ้อ...

ถึงบ้าน คนนอนตื่นสายหนีออกจากบ้านไปละ.. แกรนด์มารอจะคุยด้วยก็รอไม่ไหว ขอตัวกลับก่อน... เหลือคุณแม่นั่งลุ้น เพราะกลัวคุณพ่อกลับมาไม่ทัน แม่ออกไปทำงาน...
ในที่สุด คุณพ่อก็มารับช่วงนู๋ได้ทัน ขนาดแม่ไม่ทันๆ คุณพ่อยังเรียกให้ทำมื้อเย็นให้นู๋ก่อน แหม๋ม กะอีแค่นึ่งปลาเนียะนะ

วันอาทิตย์
คุณแม่เดี้ยงเล็กน้อย เมื่อยขามั่กๆ ....พยายามลากสังขารเก็บกวาดบ้าน หุงหาทำภารกิจให้ได้มากที่สุด ระหว่างรอเวลา ให้วิญญาณคุณพ่อกลับร่าง เพราะวันนี้ ครอบครัวเราจะไปฟิตเนสกัน... หมายถึง คุณพ่อกะคุณแม่จะเล่นแรคเก็ตบอล ส่วนนู๋ก็จะถูกนำไปปล่อยในเดย์แคร์ของคลับ...
คุณแม่เตรียมการอย่างดี ล่อนู๋ตั้งแต่เช้าไว้แย้ว
“อู้ว์ สงสารชิชาจังเลย ระยะนี้ ไม่ค่อยได้ไปสนามเด็กเล่นเลยเน๊อะ คิดถึงจัง อยากไปไหมลูก”
“อยากไปแม่ ชิชาจะเล่นวิ้วๆๆ”
พอรถเลี้ยวเข้าคลับ ลูกก็รีบถาม “แม่ๆ นี่ที่ไหน มาทำอะไร”
“มีสนามเด็กเล่นที่นี่ไง มีคุณครู กะมีเพื่อนๆ เยอะแยะเลย ดีใจไหมลูก”
“ชิชาดีใจ ชอบจัง” หุหุ
ตอนไปส่งนู๋ ต้องกรอกแบบฟอร์มก่อนเข้าเล็กน้อย ลูกนั่งรอที่เก้าอี้แบบไม่รู้ชะตากรรม
นี่เป็นครั้งแรกที่นู๋จะไม่มีใครคุ้นหน้าอยู่ใกล้ตัว
เทคนิคการส่งตัวคือ ต้องส่งแบบเร็วที่สุด บอกลาแล้วแว๊บบบบไปโลดด
คุณแม่ผลักประตูบานพับแล้วเรียกให้นู๋ตามเข้ามา... นู๋เดินตามอย่างว่าง่าย
“เอ้า ถึงเวลาไปเล่นแล้วลูก เล่นให้สนุกนะคะ เด๋วพ่อกะแม่มารับ บ๊ายบาย”
“บ๊าย บาย” ลูกรีบตัดบท ...ต๊าย กลัวแม่จะพูดยาวหรือไง...แถมรีบสาวเท้าจะเดินเข้าไปเองอีกตะหาก ...คาดไม่ถึงจริงๆ ลูกคนนี้ ... พี่เลี้ยงที่คุมเดย์แคร์ต้องรีบบอกให้รอก่อน เพราะตามกฏ ต้องมีพ่อหรือแม่ เดินเข้าไปส่งถึงหน้าประตูห้องของนู๋

ตลอดเวลาที่เล่นแร็คเก็ตบอล คุณแม่คิดถึงนู๋จัง เป็นห่วงหน่ะ...
พอครบเวลา รีบไล่ให้คุณพ่อไปรับตัวนู๋มาก่อน กลายเป็นว่า ลูกหนุกหนานมากกกก ไม่ยอมกลับคะ

วันจันทร์
นู๋ถามถึงแต่เดย์แคร์... อ่า... วันนี้ แม่ไปไม่ไหวอ่ะคะ เดี้ยงจริงๆ เมื่อย เมื่อย เมือ่ย ... ขนาดนั่งส้วมอยู่ แม่ยังจะเกือบหลับเลยจ๊ะ .. มรรคณิชาเห็นแม่งัวเงียไม่เสร็จเสียที เลยเบื่อๆ หันไปเล่นสมมติเองคนเดียวในห้อง... ถึงแม่จะหลับ แต่หูแม่ไวนะ... ได้ยินมรรคณิชาเล่นพูดสมมติว่าคุยกะเดอะวิกเกิ้ล...คุยเป็นวรรคเป็นเวร...จนแม่ขำระเบิดหัวเราะออกมา มรรคณิชาเขิลจัด วิ่งมาปิดประตู ไม่ให้คุณแม่แอบดู แอบฟัง
นี่พานู๋ไปห้องสมุดแทน ให้ไปเลือกดีวีดีใหม่ๆ มาดู แต่ลูกก็ยังจดจ่ออยู่แค่ คิปเปอร์ กะ เดอะ วิกเกิ้ล
เย็นนี้ แม่ต้องไปประชุมผู้ปกครองให้นู๋... อดแปลกใจไม่ได้ ทุกคนหยั่งกะรู้จักกันมาก่อน แม่เลยรู้สึกโดดเดี่ยวพิกล... ภารกิจของผู้ปกครองเยอะจัง ...แถม คุณแม่เจองานผู้ช่วยห้องอาร์ต ซึ่งเป็นงานที่แม่ตั้งข้อรังเกียจไว้ตั้งแต่ต้น...ดูสิ เกลียดอะไร ได้อย่างนั้น ... กว่าจะประชุมเสร็จปาเข้าไปสามทุ่ม ไม่น่าเชื่อ...รีบบึ่งกลับบ้าน ไปดูสภาพลูกแม่หน่อยสิ

ภาพที่เห็นคือ นู๋”พยายาม” จะหลับโดยเปิดไฟในห้อง... แม่เลยกระซิบถามคิวว่า ทำครบอะไรครบไม่ครบบ้าง ...ลูกตอบช่วยคุณพ่อหรือไงไม่รุ ทำครบทุกอย่างเลย บ่นตอนท้ายนิดนึงว่า คุณพ่อให้ใส่เสื้อนอนหนาๆ ไม่ชอบ...
คุณแม่เดินไปเช็คคุณพ่ออีกทีว่า นู๋ทำกิจวัตรครบหรือเปล่า....โป๊ะเช๊ะ...
“ยังไม่ได้ให้กินนม... ต้องกินด้วยเหรอ”
“ลูกคนอื่นไม่รุ แต่ลูกฉานต้องกิน” งี้แหละ คุณแม่
คุณแม่ถือโอกาสบอกพ่อว่า “เวลาหาเสื้อนอนให้ลูก ให้หยิบจากลิ้นชักบน ลูกจะได้ใส่นอนสบายๆ”
“โอว์ มรรคณิชาก็มีบอกฉันเหมือนกัน แต่ฉันไม่เชื่อเอง” พูดจบ ปล่อยกร๊ากก แห่งความภูมิใจออกมาซะดัง

Create Date : 11 กันยายน 2550		7 comments
Last Update : 11 กันยายน 2550 14:50:29 น.
Counter : 703 Pageviews.
Share Tweet