นู๋ไม่รู้............. I don't know

สิ่งแรกที่แม่คุยกะแกรนด์มาตอนเจอหน้ากัน คือ เล่าให้แกรนด์มาฟังว่า มรรคณิชากลับมาเป็นเด็กร่าเริง เหมือนเดิมเกือบจะเต็มร้อยแล้วนะก่ะ อาการวัยทองไม่ปรากฏให้เห็นนานนนมั่กๆ
แต่
มีเพี้ยนๆ แปลกๆ คือ ออกจะขี้แย เจ้าน้ำตามากก และพอถามอะไร ก็จะยืนยันคำตอบเดียว คือ “นู๋ไม่รู้” ทั้งๆ ที่บางคำถามนี่ คือ ไงนู๋ก็ต้องตอบได้อ่ะ อย่าง เครยองนี้สีอะไร... เห็นแดงอยู่ทนโท่ แดงพื้นฐาน แดงเป็นแดงเนียะนะ ... รู้จักแดง นี่หน่า
แกรนด์มาฟังแล้วยิ้มๆ บอกแค่ว่า
“เค้าเรียกร้องความสนใจนะ”
อู้ว์....ฟังแล้วสติคืนกลับมาเลยแหละ ลูกเอ๊ย
เพราะตลอดเวลา คุณแม่ขี้กังวลมาก ห่วงกลัวลูกจะเป็นเด็กขาดความมั่นใจ กลัวจะอ่อนแอ กลัวจะเหมือนแม่
จ๊ะ.... พิมพ์ไม่ผิดเลย
สมัยแม่อยู่อนุบาลหน่ะ แม่ไม่เอาไหนเลย ... ทำเรื่องติ๊งต๊องไว้เยอะ แปลกดี จำวีรกรรมตัวเองช่วงนั้นได้เยอะนะ ทั้งๆ ที่ยังเด็กมาก
ผสมกะความเชื่อ และประสพการณ์ที่เห็นเด็กๆ เล็กๆ หลายคน ประมาณ “แม่ยังไง ลูกอย่างงั้น” เลยยิ่งทำให้แม่กุ้มใจเรื่องมรรคณิชาบ่อยๆ แม้คนรอบตัวจะชมนู๋ให้แม่ได้ยินเรื่อยๆ แม่ขอกัวโน่นนี่ ล่วงหน้าเยอะๆ ไว้ก่อน เอาให้สมองไม่ว่าง 55 นี่ถึงเป็นที่มา ที่ไป ทำไมคุณแม่ขยันอ่านรีเสริช อ่านหนังสือ เที่ยวสังเกตุลูกชาวบ้าน คุยกะแม่ๆ ไปทั่ว 55
นะ งานนี้ เหมือนผงเข้าตา ได้แกรนด์มาเขี่ยออกให้

คุณแม่นั่งดูแกรนด์มาสอนหนังสือให้มรรคณิชาแล้วก็หนุกหนานไปด้วย... อย่างบัตรคำ”กริยา” ต่างๆ ซึ่งมีถึง 96 ใบ มรรคณิชาอ่านได้ (เรียกว่า ดูรูปแล้วบอกว่า คือคำว่าอะไร) ถึง 90 เปอร์เซ็นต์... มีบางอันยากหน่อย รู้แต่ภาษาไทย นู๋เลยสร้างภาษาเพี้ยนตอบแกรนด์มาซะเลย อย่างคำว่า “Lift” นู๋ก็บอกแกรนด์มาว่า
“เอ่อ...(นิ่งคิดเล็กน้อย ก่อนจะเอาหน้าซุกแขนตัวเองตอบ) ยกกิ้ง” มาจากคำว่า “ยก” +”ing”

บางคำแกรนด์มานึกว่านู๋จะตอบไม่ได้ นู๋ก็ดันสร้างปาฏิหาร์ยเสียนี่ อย่างคำว่า Push กะ Pull ครูอนุบาลลงความเห็นว่าเป็นคำที่ยาก เด็กๆ มักสับสนเหมือนกับการสอนให้เด็กรู้จักมือไหนมือซ้าย มือไหนมือขวาแล
อย่าแปลกใจเลยคะ แกรนด์มา... ยัยคนนี้อยู่บ้านเค้า พุช กะ พูล ทั้งวันคะ ... คุณแม่เลยจับสปช จากเหตุการณ์จริงไงคะ คริคริ

อยู่บ้านแกรนด์มาของกินมากมาย คุณพ่อพูดประชดบ่อยๆ ว่า ตู้เย็นแกรนด์มาเลี้ยงคนได้ทั้งกองพัน ไม่ใช่เลี้ยงแค่วันเดียวด้วยนะเอ่อ... มรรคณิชาออกจะร่าเริง เดินตามล่าขนม ผลไม้ตลอดเวลา... พี่โทๆ ตักไอติมให้กิน ยังไม่ทันหมด...แน๊ ทำเป็นบอกว่า อิ่มจัง...แล้วไปป้วนเปี้ยนแถวช๊อกโกแลตลินด์... ถามแม่เป็นครั้งที่ร้อยหกว่า นู๋กินได้ไหมอ่ะ...
แม่ยืนยันคำตอบเดิม “ไม่ได้คะ”
ในที่สุด นู๋ตัดสินใจกลับไปคว้าไอติมมากินต่อ ก่อนที่แม่จะยกไปล้าง
จบจากไอติม ก็ต่อด้วยเจลโอ... นี่เสียดาย ไม่มีเวลากินกล้วย กะองุ่น ตามที่ประกาศตัวไว้ตั้งกะมะวาน เพราะคุณแม่เร่งจะกลับเสียก่อน

ลูกยังนอนกลางวันดีเหมือนเดิม ... (ดูสิ กินอิ่ม นอนดี ...แต่ไหงช่วงนี้ ดูนู๋ซูบๆ นะ หยั่งกะหยุดโตเลย) ตอนพานู๋ขึ้นห้องแกรนด์มาไปลองนอนดู คุณแม่ยังนึกกลัวไม่มีรถเข็นจะเอาอยู่ไหมเนียะ...
ก็เกือบเอาไม่อยู่จิงๆ แล... เพราะนู๋เล่นนอนคุยจ้อตลอด คุยจนแม่งัวเงีย ทำท่าจะหลับก่อนนู๋ ๆ ก็เขย่าๆ เรียกแม่ๆ ลงไปข้างล่างกันเถอะ (แม่จะได้ไม่หลับต่อหน้าต่อตานู๋ไง 55)... แม่ไม่สนใจคะ...
“มรรคณิชานอนสิลูก แม่ไม่สนใจโลกนี้แล้วหละ”
นู๋อึ้งไปเลย เจอมุกนี้...เหมือนงอน... สะบัดนอนหันหลังให้แม่... นับดูไม่ถึง 30 วิ
คร่อกกกก

ระหว่างนู๋หลับ แกรนด์มาย่องออกไปซื้อหนังสือมือสองหน้าปากซอย ขนมากองใหญ่ให้หลานตัวจิ๋ว... โธ่เอ๊ย... ไม่น่าออกไปเลยง่ะ... คนแก่นะ ไปก้มๆ เงยๆ คุ้ยหนังสือ เด๋วก็ลมใส่ เฮ้อ

จากที่แกรนด์มาพูดวันนี้...ทำให้คุณแม่คุยกะนู๋จริงจัง เกี่ยวกับอาการออดอ้อนก่อนนอน คือ นู๋เรียกร้องให้แม่ตบก้นให้ ซึ่งแม่ก็ยอมมาเรื่อยตั้งแต่ช่วงที่นู๋ไม่สบาย ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ ฝึกให้นู๋หัดนอนเองคนเดียวได้แล้ว...
พอแม่เริ่มสาธยาย.. ลูกก็ทำเฉไฉ...
อุ้ย พี่แคลลี่อยู่นี่
แม่ไปเอาหนังสือก่อน
ฯลฯ
“เอ๊ะ แล้วนี่แม่มานั่งพูดทำบ้าอะไรเนียะ ง้อมากไปละ... ฟังเลย มรรคณิชา แม่ไม่เอาละ ต่อไปนี้ คือเรื่องจริง แม่ไม่ตบก้นให้นู๋อีกต่อไป นู๋ต้องนอนเอง แล้วแม่จะเดินมาดูทุกๆ ห้านาที สิบนาที แค่นี้แหละ”
พูดจริง ทำจริงคะ
ถึงเวลาส่งนู๋นอน “กู๊ดไนท์” กันเสร็จปุ๊บ แม่ก็เดินออกจากห้อง ซึ่งปกติ ถึงคิวนี้ นู๋จะร้องโหยหวน ...แต่ คืนนี้ นู๋รู้คะว่า ร้องไปไม่มีประโยชน์ แม่เอาจริง...เห็นม่ะ เด็กๆ เนียะ ฉลาดจะตาย (มะวานนี้ นู๋พร่ำพูดแต่คำว่า “ชิชา ฉะ-หลาด” พูดไปยิ้มไป ภูใจสุดๆ)
เช็คครบ 10 นาที เข้าไปดู ... ก็ไม่มีอาการยึดยื้อ..
ดีจังเยยย.... แม่นั่งหน้าคอมซาบายใจ

Create Date : 31 สิงหาคม 2550		5 comments
Last Update : 31 สิงหาคม 2550 16:10:23 น.
Counter : 924 Pageviews.
Share Tweet