"กัว"

เอ เคยเล่าหรือยังนะว่า สองวันก่อน มรรคณิชาพูดคำว่า "กัว" โดยเข้าใจความหมายด้วยละ... วันนี้ นู๋ก็ใช้คำนี้บ่อย...จนกลายเป็นว่า กัวไปหมดทุกอย่าง... เอ...นี่นู๋เข้าวัยทองอย่างแท้จริงแล้วใช่ไหมเนียะ...แก่ปฏิเสธ และกัวไปหมด!!!

ตอนเช้าลูกเศร้าเล็กๆ เพราะพี่ๆ กลับบ้านโน้นกันหมด นู๋โวยวายๆ ร้องไห้จะตามพี่ไป พอสักพัก ก็ปรับตัวได้ว่าต้องอยู่กะคุณแม่แค่สองคน... คุณแม่ก็พยายามสร้างบรรยากาศสุดๆ ทั้งๆ ที่ร้อน เหนื่อย เครียด...คุณแม่เปิดประตูโรงรถ กะตัวประตูเลื่อนออกหมด เพื่อให้ลมด้านหน้าบ้าน โกรกออกประตูหลังบ้านที่อยู่ตรงกัน...ทำให้ในบ้านเราไม่ร้อน...พอนู๋ทานข้าวเช้าเสร็จ คุณแม่จะพานู๋ขึ้นข้างบน ก็เลยปิดประตูเลื่อนของโรงรถซะ เผื่อจะมีใครดอดเข้ามาตอนเราอยู่กันข้างบน... ไม่น่ามีใครหรอก เพราะเมืองนี้แสนสงบ แต่ไว้ใจไม่ได้ อาทิตย์ก่อน อยู่ๆ เกิดมีวัยรุ่นโรคจิตเผาบ้านและฆ่าคนไป 4 ป่านนี้ ยังจับตัวไม่ได้เลย...บ้านนั้นก็อยู่ไม่ไกลจากนี่เท่าไหร่เสียด้วย....
พอนู๋ปีนลงจากโต๊ะทานข้าวด้านหลังบ้าน กะลังจะเดินขึ้นข้างบน นู๋มองไปที่โรงรถมืดๆ นู๋ก็พูดซะเสียงดังว่า "กัวๆ"
คุณแม่ตื่นตะลึงคะ...
ชัดเจนมาก...แต่ก่อนแม่เคยแต่นึกสงสัยว่าลูกท่าจะกัวความมืดเหมือนแม่ เพราะลูกมักจะหยุดชะงัก เวลาจะเดินเข้าไปห้องคุณพ่อๆ ชอบนั่งอยู่หน้าคอมมืดๆ ....ชัดคะ...ลูกกัวจิงๆอ่ะ
คุณแม่ก็พูดอธิบายปลอบนู๋ไปตามเรื่องตามราว ลูกไม่วายบ่นกะปอดกะแปดตอนเดินขึ้นบันได...น่าหมั่นไส้เหลือทน เฮ้อ พูดตรงๆ นะลูก...ตอนนั้น แม่ได้แต่คิดในใจว่า "สงสัยฉานได้ลูกแนวกะแดะๆ มาแหงๆ เลยวะ... เชื้อนี้มาจากไหนฟระ...ไม่เข้าใจจริงๆ" เฮ้อ...หน้าร้อนนะลูก...ความคิดดีๆ แง่บวกของคุณแม่หายไปไหนหมดไม่รุ

ทั้งวัน ลูกก็จะ "กัว" ไปซะทุกอย่าง...จนแม่รู้สึกว่า ชักจะเวอร์ ละ
บ่ายๆ มีคนมาเคาะประตูก๊อกๆ แม่ก็อุตส่าห์บอกนู๋ให้รู้ตัวล่วงหน้า... ลูกก็ยังไม่วาย สะดุ้งตกใจ ตาลีตาเหลือก วิ่งตามคุณแม่แล้วร้องเสียงหลงว่า "กัวๆ"
ปรากฏว่า เป็นเด็กหนุ่มลูกครึ่งจีนผิวแทน มาขายระบบกันขโมย...การตลาดเมกันนี่สุดยอดจริงๆ ....รายไหนรายนั้น อ้าปากพูด ก็จะเริ่มจาก "ฉันมาทำเซอร์เวย์" ...พ่อหนุ่มคนนี้ มาออฟเฟอร์ทำนองว่า สวนบ้านคุณสวย ขอปิดป้ายว่า บ้านนี้ใช้ระบบกันขโมยของเรา...แล้วเราจะมาติดตั้งให้คุณใช้ฟรีจริงๆ ....เชื่อเหอะ พอเราติดกับ อีกหน่อยก็มาเก็บค่านู่นค่านี่...
แต่ คุณแม่ปล่อยพ่อหนุ่มคนนี้พูดไปเรื่อยๆ เพราะคุยด้วยแล้วเพลินตาดี...ขนาดมรรคณิชา ยังเบียดคุณแม่ออกมายืนแจ๋นแถวหน้า ทั้งๆ ที่ขี้มูกโป่งย้อยซะ แถมพอคุณพี่เค้าลากลับ ลูกทำท่าจะเดินแจ้นตามไปติดๆ ดีที่คุณแม่เหนี่ยวเสื้อไว้ทัน...ลูกฉานนน
แหม๋ม ทีเมื่อเช้า มีตาโล้นมารับพัสดุไปส่ง ไม่เห็นลูกทำท่าแจ้นตามไปแบบนี้เลย....

ถัดจากเรื่องกัว ก็คงเป็นเรื่องที่นู๋เริ่มมีความคิดเป็นของตัวเองชัด ถึงชัดมากกก...มากจนกลายเป็นดื้อแล้วละ แม่ว่า
ปกติลูกจะพูดคำว่า "เอา" กะ "โน" ได้....มาสองวันนี้ แทนที่จะโนสุภาพๆ กลับใช้วิธี ดีดดิ้น.... เจอแนวนี้ คุณแม่มีนตึ๊บ ...ไม่รู้จะทำไง...ก็ใช้วิธี อุเบกขา เข้าไว้...จ้องลูกอย่างเดียว ไม่ขยับจนกว่านู๋จะหยุดดีดดิ้น...ไม่อยากใช้วิธีเดินหนีละ...เพราะอิกนอร์ไป ก็เหมือนกะยืดระยะเวลาปัญหา...ยืนจ้อง นั่งจ้องให้มันรู้ดำรู้แดงกันไปเร้ย
อย่างตอนไปปาร์คช่วงเย็น... แม่รู้ว่า นู๋อยากไปสนามเด็กเล่นใหญ่มาก แต่แม่ไม่อยากให้ไป เพราะแดดร้อน แม่กัวไข้กลับ...เลยพานู๋เดินวนไปเวียนมาแถวต้นไม้ร่มๆ... แต่ลูกฉลาดมาก...จำได้ว่า มุมไหนคือเส้นทางไปสนามใหญ่ พอแม่เลี้ยวเข้าผิดช่อง...นู๋ก็ดิ้นพร่าน เหมือนปลาถูกทุบ....ปลาตัวนี้อ้วนไปหน่อย เวลาดิ้นๆ บนรถเข็นโดยไม่ได้คาดเบลท์ แต่ก่อนนี้ ดิ้นขนาดนี้ ตัวนู๋จะไหลเลื้อยผ่านช่องด้านหน้าสบายๆ แต่ตอนนี้ ติดพุงฮะ
คุณแม่พยายามสอนให้นู๋รู้จักชี้นิ้วไปยังทิศทางที่ต้องการ นู๋ก็ทำไม่เป็น
แต่พอคุณแม่เข็นรถผ่านช่องที่นู๋ต้องการ นู๋จะใช้วิธีดิ้นๆ ตั้งแต่ช่วงเอวลงไป + ร้องโวยวาย.... เฮ้อ
ในที่สุด คุณแม่นึกมุกออก "ไปหาพี่อันนาไหม"....โอว์ สุดเลิฟเลยคะ "อาววว"
อ่ะ เซ็นสัญญาสงบศึกได้ด้วยพี่อันนาเนียะแหละ

พอดีเดินผ่านสนามเด็กเล่นเล็ก...เจอเพื่อนร่วมรุ่นสองคน นู๋จัดการเข้าไปร่วมแจม...ปรากฏว่า ด้วยพัฒนาการด้านร่างกายและการปีนป่ายที่เหนือกว่า ลูกแม่เลยแย่งของเพื่อนมาแบบแม่ละอ๊ายอาย... เพื่อนคนนึง เอารถเก๋งถีบมา นู๋ก็เข้าไปนั่งเล่นซ้า...นึกว่าเป็นของตัวเอง....อีกคนเอาลูกบอลมา นู๋ก็ยืมเล่นซะ.....สองอันนี้ ยังไม่เท่าไหร่ เพราะเพื่อนๆ เค้าไม่ค่อยสนใจของเล่นที่เอามา... ที่แม่อายคือ นู๋เอานิสัยเด็กแขกมา ตอนที่ลูกรีบปีนเข้าไปขวางเพื่อนที่กำลังต้วมเตี้ยมปีนขึ้นด้านหน้ารถดับเพลิง เพื่อนู๋จะได้เป็นคนถือพวงมาลัยรถ...เพล้งๆๆ

สอนอะไรนู๋ไป นู๋ก็ฟังหูทวนลม ๆ จริงๆ นะเออ...แม่แบบ หือม์ อยากจะหยิกนู๋จริงๆ แม่รู้นะ ที่จริงนู๋ฟังเข้าใจ แต่ไม่ยอมทำตาม อยากจะทำตามแต่ใจเล่นสนุกของตัวเอง
วันนี้ กรรมเลยตามสนอง...แม่เอาม็อปมาถูพื้นที่นู๋ทำน้ำหก... แม่อุตส่าห์บอก
"มรรคณิชาอย่าเดินบนพื้นเปียกๆ นะ เด๋วลื่นล้ม"
...ไม่บอกแค่หนเดียวนะคะ บอกซ้ำๆหลายหน... นู๋ก็รู้นะ...แต่อยากเดินอะ แล้วทำเป็นว่า ตรูเดินได้ คือ นู๋เดินแบบระวังๆ ...แม่ก็มองนะ..
"เอ๋ มรรคณิชา แม่เตือนแล้วนะลูก"...
โครม
หัวฟาดพื้นเลยคะ

บ่นจนเหนื่อยเลยคุณแม่

Create Date : 26 กรกฎาคม 2549		3 comments
Last Update : 26 กรกฎาคม 2549 12:44:44 น.
Counter : 731 Pageviews.
Share Tweet