มหากาพย์มรรคณิชา...ภาคพิสดาร

ไม่เขียนถึงไม่ได้แล้ว หายไปไม่ถึงครึ่งเดือน ทำไมนู๋ถึงได้อิทธิฤทธิ์เยอะนัก... ทั้งๆ ที่ ตอนอยู่ด้วยกันทุกวันๆ ไม่ค่อยจารู้สึกนะ แต่วันนี้ คุณแม่เจอเรื่องนี้ เลยช็อค เริ่มรู้สึกว่า ลูกแม่เติบโตเรียนรู้รวดเร็วทุกๆวันที่เหมือนจะเป็นวันธรรมดาเนียะแหละ
รักพี่เคลลี่สุดๆ
ช่วงนี้ นู๋ชอบเล่นปิดประตูตีแมวบ่อยๆ เอ่อ จริงๆ แล้วไม่ได้ตีแมวคะ แม่เขียนเว่อร์... เวลามรรคณิชาเล่นกะพี่เคลลี่นี่ ออกแนวกอดจูบๆ เสียมากกว่า แต่ที่นู๋ชอบเป็นพิเศษ คือ การอุ้มพี่เคลลี่ ... นู๋คงฝังใจจากที่แม่บอกดังๆ บ่อยๆว่า
“พี่เคลลี่นี่ ยอมให้พี่โทๆ อุ้มคนเดียวเน๊อะ คนอื่นไม่ยอม”
นู๋เลยโชว์ซะเลย อุ้มพี่เคลลี่ขึ้นๆ ลงๆ บันไดอีกตะหาก ซ้ากวันเหอะ ต้องมีการนองเลือด... ทุกวันนี้ ก็เลือดซิบๆ เพราะโดนพี่เคลลี่ข่วน แหน่ะ วันนี้ โดนกรีดหน้าเลยนะนั่น ไม่เข็ด!!!
พอนู๋ปิดประตูเล่นกะพี่เคลลี่ แม่ก็ย่องไปเปิดประตูดู นู๋รีบปรี่เข้ามาดันประตูปิดทันที กลัวเหยื่อจะปรู๊ดออกจากห้อง... เอาไงดีละ แม่ถอยไปตั้งหลัก คิดว่า คงไม่เป็นไร...
ทั้งคนทั้งแมว เงียบจนคุณแม่แปลกใจ พักใหญ่ แม่ก็เปิดประตูเข้าไปดูอีก... เฮ้ย...หายไปไหนหมดหว่า
“มรรคณิชาๆๆ อยู่ไหนลูก” เสียงแม่แตกตื่น
“Right here” ลูกพูดพร้อมกะโผล่หน้ามายิ้มระรื่นให้แม่เห็น
“ว๊าย ตาย จะเป็นลม ขึ้นไปได้ยังไง ลูก ไม่ได้ แม่ไม่ให้ขึ้น แม่ซีเรียส ไม่ให้ขึ้น มรรคณิชาได้ยินไหมลูก เข้าใจไหมลูก”
คุณลูกลอยขึ้นไปอยู่เตียงชั้นสองของพี่โทโมเอะได้ไง โดยที่บันไดสำหรับปีนถูกโยนเก็บอยู่ในเตียงชั้นสองนั่นแล

ตอนเย็น คุณแม่บ่นให้พ่อฟัง บอกว่า ต่อไปนี้ เอาบันไดลงดีก่า ไหนๆ ลูกก็จะต้องปีนละ ให้ปีนแบบปลอดภัยไปเลย.. คุณพ่อฟังเรื่องนู๋แล้วตื่นเต้นมาก ทิ้งจานข้าว...รีบชวนนู๋ขึ้นไปสาธิตให้ดูทันที
เฮ้อ นี่ละน๊า คุณแม่มีลูกชายคนโตอยู่ในบ้านด้วย
ยอมรับเลยนะ ตอนเห็นนู๋ปีนขึ้น (กะแล้วเชียวว่า นู๋ต้องใช้เสาสองติดกำแพง ฮึ) นู๋ปีนโดยพยายามคลำหาหลักที่มั่นคงก่อน ทดสอบ แล้วถึงโหนตัวขึ้น ทีละน้อยๆ ดูแล้วนึกถึงสมัยที่นู๋หัดปีนใหม่ๆ ... นี่เป็นหลักการที่คุณพ่อสอนนู๋ และนู๋ก็ยังจำมาใช้ได้ดี
กอดเสา
คุณแม่เล่าให้อี๊จิ๋มฟัง อี๊จิ๋มชมนู๋ใหญ่เลย บอกว่า พี่ออนพัฒนากล้ามเนื้อมัดใหญ่ไม่เร็วเท่านู๋ ตอนนี้ พี่ออนกะลังฮิตปีนเสาในบ้านอยู่ คุณแม่ฟังแล้วกรี๊ดดดด.... เหมือนนู๋เลยก่ะ... นู๋ก็ฮิตเหมือนกัน... แต่ในบ้านไม่มีเสา นู๋ใช้เกาะต้นไม้แทน...
ท่านผู้ชมทางบ้านนึกออกไหมคะ เวลาคุณแม่พานู๋ไปปาร์ค ในปาร์คหน่ะ ไม่เท่าไหร่ เพราะต้นไม้ใหญ่มาก แต่ทางเดินกลับ ระยะทางประมาณ ศาลาแดง ถึง คอนแวนต์ เนียะคะ มีต้นเชอร์รี่ขนาดกะลังสวย เรียงอยู่พรึ่บ... คุณลูกก็เดินไปกอดทีละต้นๆๆ.. เอ่อ... คุณแม่ก็ไม่อยากขัดนะ ... เด๋วของขึ้น...เหอ เหอ...
เรื่องกอดเสาไม่ได้มีแค่นี้ เวลาไปห้าง นู๋เจอเสาโคมไฟ ก็เป็นต้องปรี่เข้าไปกอด...เฮ้อ..ไม่กล้านึกภาพ... วันไหนนู๋ปีนขึ้นสำเร็จ ลูกแม่คงดังไปทั่วรัฐ

เข้าห้องน้ำ
เอ... เคยเขียนไว้หรือยังน๊า ว่าก่อนหน้านี้ไม่นาน นู๋เข้าช่วงรีแฮป... แบบ... กลับมาฉี่เลอะเทอะตอนเช้าๆ ที่ตื่นนอนง่ะ... เล่นเอาแม่เคียดๆ ไปเร้ย
แต่
คุณแม่มาหายเคียดเอาเช้าวันนึง นู๋ตื่นมาทำเตียงเปียก... นู๋คงพยายามแก้ไขสถานการณ์เต็มที่ จัดแจงเปลี่ยนกุงเกงตัวใหม่มานุ่ง แถมยังคุ้ยหาผ้าปูที่นอนผืนใหม่ออกอีกตะหาก คุณแม่โผล่เข้าไปเจอตอนนู๋กะลังพยายามดึงผ้าปูเตียงที่เปียกออกไป.. เห็นแล้วคุณแม่ก็ขำกลิ้ง .. แต่ต้องทำฟอร์ม หน่อยๆ กัวนู๋ฉับฉน อิอิ
นี่ละน๊า รู้ไปหม้ด ลูกคนนี้
จี้อีกเรื่อง ... เวลาเข้าห้องน้ำสาธารณะ... ลูกคงสังเกตุเห็น เวลาคุณแม่ล้างมือ เช็ดมือด้วยกระดาษเสร็จ คุณแม่จะเอากระดาษนั้นมาจับประตูให้เปิด แล้วเรียกให้นู๋เดินออกไปไวๆ... อยู่มาวันนึง นู๋ล้างมือ เช็ดมือเสร็จ นู๋รีบปรี่ไปที่ประตูทันที พร้อมกะใช้กระดาษทิชชู่จับที่เปิดประตุให้เปิดออก...อิอิ ดีมั่ก ลูกรัก
ในการทำธุระก้อนใหญ่ๆ คุณแม่พยายามสอดแทรกสอนอะไรใหม่ๆ ให้นู๋เสมอๆ ที่ทำปาจำๆ คือ ถ้าเป็นห้องน้ำชั้นล่าง นู๋จะมีนิตยสารไว้อ่านด้วยนะ ถ้าเป็นห้องน้ำชั้นบน นู๋ก็จะจิกคนรับใช้ส่วนตัว ที่นู๋คงรู้นะว่าเป็นคราย ให้หยิบหนังสือให้หน่อย ... ทำธุระเสร็จ ลูกก็จะกระโดดลงจากชักโครกด้วยความดีใจ แบบ อยากเห็นผลงานตัวเองไง ไม่ให้ดูเปล่าๆ ลูกจะเอานิ้วชี้ๆ เพื่อนับก้อนด้วย นับเสร็จก็โบกมือบ๊าย บาย แล้ว กด Execute แบบหน่วงเหนี่ยว อาลัยอาวรณ์ คริ คริ
ระยะหลังๆ ลูกแสดงออกค่อนข้างชัดที่จะเป็น Independence แบบ มุบมิบ ทำเองไม่รายงานแม่ง่ะ... ที่เก๋ คือ ลูกเริ่มเลี่ยงไม่ขอที่รองฝาชักโครกแล้ว... เกาะขอบชักโครกเอง ไม่ยอมให้แม่จับด้วยนะ... แม่หวาดเสียวมาก ... ถ้านู๋หล่นลงไปจริงๆ แม่สงสัยว่า แม่จะกล้าจับนู๋ใส่ตระกร้าล้างน้ำไหมน๊อ

เต้นกินรำกิน
นู๋มีแววรุ่งมาก ไม่เสียแรง คุณแม่ลงทุนเอานู๋เค้าคลาสดนตรี เรียนมาสองครั้งแล้ว มรรคณิชาปลาบปลื้มสุดๆ ยิ้มร่าเริง อินกว่าเด็กคนอื่นๆเจงๆ (คุ้มเงิน ว่างั้นเหอะ)
ในคลาส จะมีเด็กคนนึง ใส่ชุดบัลเล่ต์มาเรียนตลอด... คุณแม่ไปสอบถามคุณพี่เลี้ยงดู ได้การว่า ยังไม่ได้เรียนหรอกค๊า อายุน้อยไป แต่พี่ๆ (สี่ขวบกะหกขวบ) เรียนแล้ว นู๋เลยทำตัวกลมกลืน.... มรรคณิชาถูกใจชุดบัลเล่ต์มาก แสดงออกชัดเจน ขอไปนั่งข้างๆ บัลเล่ต์ริน่าตลอด พอได้จังหวะ เป็นต้องลูบคลำเสื้อผ้า ให้คนใส่เค้าค้อนแล้วค้อนอีก
ความฝังใจบัลเล่ต์ของนู๋ คงเป็นผลมาจาก โดโรธีดราก้อน แน่ๆ ... ตกกลางคืน คุณแม่อ่านนิทานให้นู๋เสร็จ นู๋เป็นต้องลุกขึ้นมาร้องเพลง
“ล้า ลา พริ้นเซสส ล้า ลา”
พร้อมกะเอามือนึงเกาะเตียงบาลานซ์ตัวเพื่อยกขา 90 องศาอย่างนักบัลเล่ต์ .. แถมมีการโผจากฝั่งนึง ไปอีกฝั่งด้วยนะ ... แม่คู้ณ เตียงจะถล่มเอา

วัยทอง
แต่ก่อน แม่คิดว่า ลูกของแม่เป็นนางฟ้าน้อย... ก็ใครๆ เห็นนู๋ก็ชมกันทั้งน้านอ่ะว่า น่ารัก อารมณ์ดีจัง หัวเราะยิ้มตลอด... แม่เคยได้ยินคำว่า Terrible Two แม่ยังนึกว่า คงเป็นอาการที่เกิดกะเด็กบางคน ต้องไม่ใช่ลูกแม่แน่นอน ก็ตอนเบิร์ธเดย์สองขวบของนู๋หน่ะ นู๋ยังมีสติสตังครบอยู่เร้ย
พอมาเจอของจริง คุณแม่โทรมทันตาเห็น... รีบพลิกตำรา หมั่นสังเกตนู๋ เพื่อแก้ไขปัญหา
อย่างแรกเลยนะ ที่เด็กๆ ทุกคนจะมีอาการวัยทองเนียะ เพราะกล้ามเนื้อขยายไง... ในตำราเค้าบอกว่า กล้ามเนื้อขยายนี่ เด็กเจ็บน๊า แม่ว่า ก็คงจะจริง ไม่งั้นนู๋คงไม่ร้องบ้าบอหรอกเน๊อะ แล้วกล้ามเนื้อมันขยายตัวเร็วเหลือเชื่อจริงๆ นู๋สูงขึ้นเดือนละเซ็นต์ๆ เดือนนี้ ก็ 91 ซม. ละ ... เวลาวัดส่วนสูงทีไร มรรคณิชาจะขำ ที่คุณแม่พยายามคลำเท้าของนู๋ว่านู๋แอบเขย่งหรือเปล่า บางที นู๋ก็ทำหน้าเว็งๆ คุณแม่นะ... วัดอะไรกันบ่อยๆ ฮึ!!

อีกอย่าง เด็กวัยนี้ เริ่มต้องการความเป็นอิสระ ขณะเดียวกัน บางครั้งก็ยังมีความกลัวอยู่บ้าง เห็นได้ชัด เวลานู๋วิ่งมาซบอกแม่ หรือแอบดูคุณลุงตัวโตๆ ... ลูกเริ่มทำกิจกรรมหลายๆ อย่างได้เอง แต่บางวันลืม หงุดหงิด วีนเลยที่ทำไม่ได้ ฮึ แล้วมาลงที่แม่ด้วยนะ เล่นเอาคุณแม่น้ำตาร่วงบ่อยๆ ...

เออ จะบ่นไรน๊า.... อ้อๆ จะบอกว่า ใครที่ไม่ได้ดูแลใกล้ชิดกะเด็กวัยทองหน่ะ ไม่รู้ซึ้งหรอกจ๊ะ...
วันๆ นะ... มานจะมีแต่เรื่องให้นู๋หงุดหงิด วีนแตกได้หลายร้อยเรื่อง
แม่ๆ ไม่เอา ไม่แก้วบิ๊กเกิร์ล ชิชาเอาถ้วย (เอาถ้วย นู๋ก็จะต้องเลือกสีถ้วย สีฝา เลือกหลอด โหดนะ ก่าจะได้กิน)
แม่ๆ ไม่เขือเทศ ไม่สตรอเบอร์รี่ (เอ้า ไม่สักอย่าง เด๋วก้อนใหญ่ๆ ลำบากนะ พูดไปเหอะ นู๋ไม่สนหร็อก)
แม่ๆ วิกเกิ้ลอีก (เกลียดจิงๆ อีวิกเกิ้ลบ้าเนียะ ดูได้วันละร้อยรอบ)
โน โน โน โน (เอ้า ตะเบ็งเข้าไป )
โก อะเวย์ (ลูกใช้คำนี้ สื่อได้หลายความหมายมาก)
ที่แม่หวาดผวาที่สุด เห็นจะเป็นเรื่องการตื่น ของนู๋นี่แหละ... เรื่องตื่นมาวีนเช้าๆ นี่ แก้ปัญหาได้แล้ว แย้
แต่เรื่องตื่นบ่ายนี่สิ เอ้อ เวรๆๆ คงต้องรอเปิดเทอมหน้า แม่จะบอกคุณพ่อว่า คงไม่สามารถทำหน้าที่คนขับรถให้พี่ๆ ได้แล้ว เพราะชนกะเวลานอนของนู๋ เท่ากับเป็นการทรมานมรรคณิชาโดยตรง คงนึกออกนะ การปลุกเด้กที่หลับสนิทนะ ผลรุนแรงขนาดไหน อะเฟรดสุดๆ
ที่แม่เป็นห่วง คือ กลัวว่า การตื่นมาวีนจะกลายเป็นนิสัยของนู๋ไป... ก็แม่เห็นง่ะ บางที นู๋ตื่นมายิ้มกะแม่น่ารักเชียว พอแม่แตะตัวเท่านั้นแหละ เหมือนไปปลุกวิญญาณเร่ร่อนให้มาสิง... ลูกแหกปากร้องซ้า เหมือนกะเพิ่งนึกได้ว่า เฮ้ย ตื่นมายังไม่ได้วีน
คุณแม่ว่า การดูแลเด็กวัยทองนี่ต้องทุ่มเทมากมายจิงๆ ทำยังไง ให้ตัวเองมีสติ และทำยังไงจะเรียกสติของลูกให้กลับมาได้.. พอแม่เริ่มจับทางได้ หลายๆ อย่างดีขึ้น คุณภาพชีวิตของเราแม่ลูกก็ดีขึ้นเน๊อะ
ตอนนี้ นู๋ยังไม่หายสนิทดี เพราะยังถูกรบกวนนอนช่วงบ่ายอยู่.. วันๆ ต้องคอยประคับประคองสติของนู๋ ..
ชักง่วงแฮะ... นี่ยังไม่ได้ทำเอกสารภาษีเร้ย เอาไงดี ไว้ค่อยมาต่อพรุ่งนี้ละกันนะลูกนะ

Create Date : 15 มิถุนายน 2550		6 comments
Last Update : 15 มิถุนายน 2550 15:20:50 น.
Counter : 775 Pageviews.
Share Tweet