นางฟ้าน้อย

นี่เพิ่งจะเริ่มฤดูใบไม้ผลิแท้ๆ แต่เกิดมีแดดเปรี้ยง...คุณแม่ฉวยโอกาส แต่งลูกให้งาม....อยากใส่เสื้อยืดแขนสั้น ที่มีลายปักรูปเด็กผู้หญิงเต้นบัลเล่ต์ให้นู๋นานแระ...ได้แต่พร่ำบอกนู๋ว่า
"เนียะ นางฟ้าน้อย"
มรรคณิชาก็ชอบลูบคลำเสื้อตัวนี้มากๆ เสียด้วย...วันนี้เลยได้ช่องเสียที
แต่งเสร็จ หากางเกงยีนส์ชมพูเข้ากั๊น เข้ากันให้นุ่ง...อุ๊ อุ๊...ไม่นึกว่าจะนุ่งได้...ตอนกลับมาใหม่ๆ กางเกงพวกนี้ขายังยาวๆ อยู่เลย...เอ ลูกแม่โตเร็วเหมือนกันแฮะ...สงสัยพ้นหน้าร้อนนี้ไปแล้ว คงเวียนใส่พวกชุดหนาๆ จากละลายทรัพย์ไม่ได้แระ
อ่ะ...คาดหัวด้วยเฮดแบนด์ลายแมวเหมียว...แล้วจับนู๋ดูกระจกให้พอใจ...แค่นี้ มรรคณิชาก็ไม่กระตุกออกละ...โฮะ ๆๆ...หลงตัวเองไม่เบาเลยนะนู๋
แม่ก็ออกจะเห่อนู๋อยู่เหมือนกัน แต่งตัวเสร็จ แม่ก็อุ้มนู๋ไปแต๊ดแต๋ เคาะประตูเพื่อนบ้านโชว์ตัวนู๋สักหน่อย เอิ้ก
เส้นทางโชว์ตัวไปจบที่สนามเด็กเล่น...
แน่ะ...เป็นไรอ่ะ...สวยแต่ไม่มั่นใจ...ยืนเด๋อด๋าอยู่หน้าประตู ไม่ยอมเดินเข้ามา...จนคุณแม่เมื่อย ไปหาที่นั่งแปะพักขา นู๋ก็ยังยืนอิดออนอยู่ที่เดิม...
วันนี้ มรรคณิชาเล่นหนุกหนานมาก...เวียนปีนบันไดเพื่อเล่นไม้ลื่นหลายรอบ...จนถูกตาหนุ่มน้อยคนนึงเข้า...พ่อหนุ่มคนนี้ แม่เห็นบ่อย...คุณตาแก่ๆ จะพาขึ้นรถเข็นมาเดินเล่นเสมอ...แต่ท่าทางพ่อหนุ่มไม่ค่อยสดชื่น...แถม ไม่พูดภาษาปะกิตทั้งคู่...คุณแม่ก็ไม่รู้จะคุยด้วยยังไง....คุณตารักหลานมาก...หลานปีนขึ้นไปตรงไหน คุณตาก็ปีนตามไป โอว์...เพราะงี้หรือเปล่า คุณหลานเลยหน้าตาดูไม่ค่อยผ่องผุด...เอิ้ก
วันนี้ พ่อหนุ่มมาทำชีกอกะนู๋มรรคของแม่...ผิดปกติวิสัยของแกมาก เพราะปกติเคยเห็นแต่แกขี้อาย นั่งบิดอยู่บนรถเข็น....สงสัย แกคงเห็นเราแม่ลูกบ่อยจนรู้สึกหนิทหนมละมังเน๊อะ
แม่ปล่อยนู๋เล่นเสียนาน จนพอกลับบ้านอีกที...อ้าว ลูกแม่หน้าดำแดดซ้า...ไว้ต้องไปหาซันบล็อกให้ซะแล้ว....

จับนู๋นอนได้ แม่รีบๆ ทำกับข้าวเย็นซะตั้งแต่บ่าย...เพราะกัวเด๋วเย็นนี้ ไปปาชุมแล้วไม่มีเวลา พี่ๆ กลับมาเค้าจะหิวกัน
ลูกแม่ก็หนับหนุนดีมาก เล่นหลับรวดสามชั่วโมง...แม่เกือบจะทำกับข้าวเผื่อไปถึงวันพรุ่งนี้แล้วเชียว....
นู๋ตื่นมา ก็ต้องรีบเข็นไปปาร์คอีกรอบ ไปป้อนข้าวเย็น ...กินไวหน่อยนะลูก เด๋วปาชุมไม่ทัน
นั่งในศาลาหม่ำได้ไม่ทันไร ลูกแม่เกิดอาการชีพจรลงเท้า...เดินเตร็ดเตร่ไปทั่ว....สุดท้าย อาการหนักขนาด ลูกมาลากรถเข็น ผลักไปจนถึงช่วงครึ่งทางของบอร์ดวอล์ค กว่าจะหมดแรง...ปีนขึ้นรถเข็น...พยักหน้ากะคุณแม่ ประมาณว่า
"หมดแรงแล้วคะ คุณแม่เข็นนู๋กลับบ้านด้วย"
"ยังกลับไม่ได้นะลูก...นู๋เล่นเดินมาซะไกล...กล่องข้าว สมบัติของนู๋ยังอยู่ที่ศาลาเร้ย"
คุณแม่ต้องเข็นนู๋ย้อนกลับไปเก็บสมบัติ...ดีจัง...อยู่นี่ ไม่เคยจะกลัวว่าสมบัติจะหาย...ที่จริงไม่ต้องย้อนกลัยมาก็ได้นิ...ทิ้งไว้สักคืน พรุ่งนี้ค่อยมาเอา อิอิ

คุณพ่อกลับมาถึงบ้าน...แม่ต๊กใจ...คุณพ่อคงหิวซ่ก...ล่อกับข้าวเย็นเสียเกือบหมด...เฮ้ย แล้ว ลูกๆ อีกสองคนจะกินอะไรฟระ...คุณพ่อตอบหน้าตาเฉยว่า พี่ๆ เค้าไม่กินผักหรอก....บ้าป่าว

เรียบร้อยดี เราก็ขนกันไปบ้านพี่โคโจ้....
เพล้ง
หน้าแตก หมอไม่รับเย็บ....ไม่มีปาชุมคะ...คุณพ่อเข้าใจผิด...
พวกเราเลยไปนั่งเฝ้าพี่ๆ เรียนว่ายน้ำแทน
มรรคณิชาถูกใจ พวกที่เล่นโดดน้ำตูมๆ...เชียร์สนั่นเลย

....

คุณแม่ย้อนอ่านที่เขียน...วันนี้ คุณแม่เขียนทื่อดีจริง....อ้อ...เพราะมัวแต่นึกเรื่องหม้อทอดดีพฟรายที่เคยอยากได้นั่นเอง....

Create Date : 25 เมษายน 2549		3 comments
Last Update : 25 เมษายน 2549 12:10:20 น.
Counter : 666 Pageviews.
Share Tweet