ผิดไปแล้ว...แต่ก็ยังยืนยัน...ว่าฉันไม่ได้ตั้งใจ....+++

มรรคณิชา....ลูกรัก
เมื่อคืน ทุกคนในบ้านฉลองสปริงเบรคกันสนั่น...คุณพ่อกะพี่ๆ ทั้งกิน ทั้งเล่นเกมจนถึงตีสาม...ส่วนมรรคณิชาตื่นมาจุ๊ๆนมแล้วก็หลับๆตื่นๆ จนถึงตีสี่...
เก้าโมงตรงเด๊ะ...ทุกคนก็งัวเงียตื่นพร้อมกันเพราะเสียงกริ่งดังลั่น....อ้าววว...แม่ของพี่มากิเอะกะพี่โทโมเอะมารับพี่ๆ เค้าไปบ้านฝั่งโน้น...
น่าอายจริงๆ พวกเราทุกคนอยู่ในชุดนอนกันหมดเลย...

ฝนตกพร่ำๆ ทั้งวัน...ไม่รู้จะปล่อยพลังงานมรรคณิชายังไงดี...เอาตัวไปทิ้งบ้านน้าเป๊ปป้าดีกั่ว...แม่สั่งให้มรรคณิชาลงไปรอในรถเข็น เพราะแม่ต้องวิ่งขึ้นไปเอากุญแจบ้าน
พอแม่เดินลงมา....
โอ้ มายก้อด
พระเจ้าจอร์จมีจริง
ลูกแม่นั่งรอเรียบร้อยอยู่ในรถเข็น
อู้ย มาให้ฟัดสักสิบทีสิ...ทำไมฟังรู้เรื่องละจ๊ะ...แม่แปลกใจสุดๆ เพราะนู๋ไม่ได้นั่งรถเข็นมาหลายอาทิตย์ ส่วนมากเราเดินออกไปข้างนอกกันมากกว่า....เก่งๆๆๆๆ


เซ็งจังเลยเน๊อะ...น้าอาเนสอยู่บ้าน...ก็นู๋กัวคุณน้าเค้านินา...ไปถึงต้องนั่งหลบๆ ตาเหมือนปอบ...ซ่าไม่ค่อยออก
พอน้าเป๊ปป้าให้น้ำเต้าหู้ที่เราไปช่วยกันทำเมื่อวันก่อน คุณแม่ก็รีบๆ ลากลับ ...

คุณแม่เกิดเบื่อๆ อยากๆ พิกล....เลยลุกมาทำห่อหมก ...หร่อยๆ....ทำเสร็จ ยังตะกละอยู่ เลยต่อด้วยครองแครง...ทีนี้ ขี้เกียจให้มรรคณิชามาช่วย...แม่ไล่นู๋ให้ไปอยู่กะคุณพ่อ ๆ ก็รับมือนู๋ไม่ไหว นู๋บ่นง๊องแง๊งๆๆตลอดเวลา เพราะตรงช่วงเวลาเอ้าท์ติ้งภาคบ่ายของนู๋พอดี...
คุณพ่อก็มาหลอกคุณแม่ว่าจะพานู๋ไปปล่อยพลังงานที่คอสโค...แม่ก็นึกว่าดี แม่จะได้มีเวลาทำหนม...ที่ไหนได้ คุณพ่อดอดไปห้าง ไปซื้อเกมมาสองเกม...พอเดินเข้าบ้านมา รีบพูดประโยคแรกว่า
"ฉันซื้อมาให้เธอ นี่เป็นเกมที่เราจะได้คอเปอเรทกันไง"

เฮ้อ...ปลงๆๆ
ต้องเอาครองแครงยัดเข้าปากให้หายเครียด

มื้อเย็น...แม่ขี้เกียจป้อนข้าวลูกแบบผู้ดี...ปล่อยนู๋มานั่งกินหน้าทีวี....มรรคณิชาไม่สนใจทีวี แต่สนใจเทข้าวลงถ้วยกาแฟที่คุณพ่อซัดหมดแล้ว...แล้วหม่ำๆจากถ้วยกาแฟ....มีคาเฟอีนติดนิดหน่อยที่แก้ว คงไม่ทำให้นู๋ตาค้างนะ...ไหนๆ ก็ค้างมาหลายคืนแล้วนิ

ลูกกินดีเชียว...เออ ค่อยยังชั่ว...แต่เรื่องอึวันละสามสี่รอบนี่สิ...ชักม่ายไหว...นี่หลังอาหารก็เอาอีกละ
คุณพ่อสันนิษฐานว่า นู๋เพิ่งท้องผูกมา...ตอนนี้ ของเสียส่วนที่อยู่ในๆ กำลังทยอยออกมา...เอ๊ะ...ทฤษฎีอะไรฟระ...แต่ก็ฟังพอเข้าเค้า
พอแม่ล้างก้น แต่งตัวให้มรรคณิชาใหม่....คุณพ่อขึ้นมาค้านทฤษฎีตัวเอง...บอกว่า น่าจะเป็นเพราะนี่ครบสิบวันที่นู๋ฉีดยา...ร่างกายกำลังรีแอคกะยา....อือม์ อันนี้ฟังก็ยิ่งเข้าท่า....แต่ฉานไม่เชื่อเธอแร้ว....ฮือๆๆ เจ็บก้นแทนลูกอะ

โดยรวมๆ วันนี้ ดูดีกันมาทั้งวัน...มาพลาดเอาตอนจบ...
แม่บอกให้มรรคณิชารอแม่ในเตียง แม่วิ่งไปเปลี่ยนเสื้อ...พอกลับมา นู๋ร้องงอแง...แม่บอกให้เงียบ...แล้วลุกขึ้นแม่จะอุ้ม...แต่แม่อธิบายเร็วไปหน่อย...และไม่ได้ง้อนู๋มาก...พอนู๋หือหา ยืนยันจะร้องต่อ (ที่จริง คงเพราะนู๋ฟังแม่ไม่ทันเน๊อะ) แม่ก็ใจร้อน หนีมายืนหน้าห้องรอให้นู๋สงบ
มรรคณิชาไม่สงบ....ร้องแบบสุดเสียงจริงๆ ....ไม่ได้ยินมานานแระ เสียงโทนนี้
สามนาทีผ่านไป
เอาไงดีฟระ..ทำไมเสียงนู๋ไม่เบาลงเลยอะ
คุณพ่อตะโกนถามว่า นู๋เป็นไร
พอแม่ตอบ...คุณพ่อบอกว่า ปล่อยไปก่อน เด๋วครบ ห้านาทีแล้วฉันไปจัดการ
แม่รอได้นาทีเดียว ม่ายไหวอ่ะ...เข้าไปอุ้ม...
แต่ตอนนี้ นู๋หยุดไม่ได้ซะแล้ว
คุณพ่อเลยมาเอาตัวไป จัดการคุยกะนู๋ อุ้มให้นู๋ยืน แต่นู๋ไม่ยืน...คุณพ่อเลยปล่อยให้นอนกลิ้ง ปิดประตูทิ้งไว้ในห้อง
ครบทุกหนึ่งนาที คุณพ่อจะเปิดประตูเข้าไปคุยกะนู๋
ลูกแม่หนักแน่นมาก
ยืนยันที่จะร้อง...กี่เที่ยวๆ ก็ไม่หยุด
แม่ชักรู้สึกแย่ๆ...ฉานนี่เป็นสาเหตุของการสอนอะไรบ้าๆ ให้ลูกฟระ
สงสัยลูกจะง่วงด้วยแหละ
ในที่สุด...คุณพ่อยอมแพ้...ใช้วิธีอุ้มนู๋ไปเปลี่ยนบรรยากาศชั้นล่าง...
แย่เลย...อาละวาดก่อนเข้านอน เด๋วต้องฝันร้ายแน่ๆ

พอแม่จับนู๋เข้านอนเสร็จ...แม่ก็รอเวลา...รอเวลานู๋ตื่น...
เป็นตามคาด...นู๋ตื่นมางวดนี้ ร้องเสียงดัง แม่ทำอะไรไม่ได้...เลยต้องอุ้มไปให้คุณพ่อ ๆ ไล่แม่ให้ไปห่างๆ เพราะถ้าแม่ยังอยู่ใกล้ๆ ลูกก็ไม่หยุด...
เออ...จริงแฮะ...พอแม่เดินไป นู๋ก็สงบแล้วหลับต่อคาอกคุณพ่อ

เฮ้อ......

Create Date : 04 เมษายน 2549		0 comments
Last Update : 4 เมษายน 2549 11:20:22 น.
Counter : 666 Pageviews.
Share Tweet