แอบเซ็ง

เพราะคำพูดของหมอวรุณแท้ๆ เชียว ที่บอกว่า แม่จะต้อง อมพาต (โอีย สะกดไม่ถูก แล้วจะเป็นได้ไงฟระ) บางส่วนอย่างนี้ เป็นปี
อึ้งกิมกี่เป็นแบบนี้เอง ในหัวมันกลวงๆ เดินออกจากคลีนิคอย่างไร้จุดหมาย ยังไม่ทันคิดออกว่า จะกลับบ้านยังไง ก็เห็น รถเมล์นับเบอร์คุ้นๆ ว่า วิ่งแถวบ้าน เลยขึ้นทันที จะได้ไม่ต้องรบกวนเพื่อนฝูงขับรถมารับถึงนี่
ตอนลงรถ ในหัวมันยังเจ็บแค้น คำว่า อำพาต (สะกดงี้ป่าวน๊ะ) แม่เดินไป บ่นไป เสียงดัง เรียกว่า ถ้าเพื่อนบ้านมาเห็น คงคิดว่าบ้า หรือเมายา
ไม่ได้บ่นเปล่าๆ แต่ออกแรงเกร็งแขน จนในที่สุด อีแขนที่ตกอยู่ข้างตัวแบบไร้ค่า ก็สามารถลอยขึ้นมา ระดับเอว เป็นครั้งแรก!!!!!!!!
เย้ เย เย (คุณน้าๆ ต้องออกเสียงเหมือนในรายการ เทยเที่ยวไทย ด้วยนะ)

นี่เหรอ อัมพาต (อะฮ้า อย่างนี้แหละ ใช่เลย)


เมื่อวันพฤหัส แม่ไปหาหมอฮาร์ดี้ เพื่อเอาไฟฟ้าช้อตตรวจเส้นประสาท หมอฮิปและหล่อมากกกก เกือบทำใหลืมเจ็บถ้าไม่บังเอิญสังเกต หมอออกจะจีบปากพูดมากเกินเหตุ เฮ้อ เสียของ
ทั้งช้อตไฟและใช้เข็ม เหมือนฝังเข็มทิ่งลงไป เจ็บสุดๆ โชคดี น้าเดือนสละเวลาไปช่วยจับมือปลอบใจ และซักถามคำถามแทนแม่ ซึ่งมัวแต่นอนร้องคราง
สรุป ที่นึกว่าเส้นประสาทรอบๆ กระดูกที่หัก ถูกรบกวน กลายเป็นไม่ใช่ หมอเลยเลื่อนไปตรวจบริเวณคอทันที เดชะบุญไม่เจออะไร แต่หมอยังฟันธงอะไรไม่ได้ และด้วยวิสัยนักวิทย์ฯ หมอย้ำให้ไปทำ MRI บริเวณระหว่าง กระดูกคอ กับหัวไหล่ ซึ่งอาจารย์หมอวรุณ อธิบายให้ฟังทีหลังว่า เป็นบริเวณศูนย์รวมเส้นประสาทจากคอ เพื่อกระจายไปส่วนต่างๆ ฟังดูสำคัญไม่แพ้เส้นที่คอ
หมอฮาร์ดี้พยายามส่งข้อมูลกลับไปให้หมอคลินตัน ทั้งๆ ที่ แม่ย้ำว่า แม่จะไม่กลับไปรักษากับหมอคลินตันแล้ว เพราะโกรธที่หมอไม่ใส่ใจเคส ปล่อยให้แม่เสียเวลาไปกว่า3 วีค ดูสิ ตอนออกจากคลีนิค หมอฮาร์ดี้ ๆ ย้ำแล้วย้ำอีกให้รีบทำ MRI ด่วนสุด

แม่กลับมานั่งทุกข์ใจไม่ทันไร น้าจ๋าโทรมา แล้วจัดแจงประสานให้แม่ได้เท็กซ์คุยกะอาจารย์หมอวรุณ ซึ่งเป็นหมอผ่าตัดเส้นประสาท คุณหมอเป็น pastor ของวัดน้าจ๋านั่นเอง คุณหมอจึงมีเมตตาสูง จัดแจงลัดคิวให้แม่ได้เข้าไปตรวจแต่เช้า
วุ่นเล็กน้อยก่อนไป เพราะต้องเอาผลเทสต์ให้หมอดู ซึ่งแม่ก็งี่เง่า ไม่ได้ขอก๊อปปี้เอาไว้ จึงต้องโทรรบกวนใครต่อใครตั้งแต่ 7 โมงเช้า
ไปถึงคลีนิคหมอวรุณ ต้องเจอกับ attitude แย่ๆ ของทีมงานของหมอ ซึ่งไม่พอใจเพราะเคสแม่เป็นเคสอุบัติเหตุ เค้าไม่ต้องการความยุ่งยากของขั้นตอนต่างๆ และเดาว่า หมอวรุณ คงช่วยเหลือคนแบบนี้บ่อยๆ จนทีมงานมีความประพฤติเยี่ยงนี้ ฮึ
ชีจะขอชาร์จเงินเลย 488 บาท ไม่น้อยนะ ดาวน์รถได้เลยอะ
แม่โทรปรึกษาน้าจ๋า ๆ ก็อึ้งๆ แม่เลยนึกขึ้นได้ว่า ไม่ควรทำให้คนช่วยเราเดือดร้อน แม่จึงตัดสินใจว่าจะจ่ายไปก่อน ถ้าครั้งต่อไป ยังเรียกโหดเยี่ยงนี้อีก แม่คงขอลา
ดูจากสภาะคลีนิคแล้ว ไม่แปลกใจ ทำไมเค้าโหด เพราะคนไข้นี่ ระดับล่างมาก ต่างจากบรรดาคลีนิคต่างๆ ที่แม่เคยไป คุณหมอเองก็เล่าว่า ที่คลีนิคเองถูกเบี้ยวเงินบ่อยๆ และที่แย่ คือ หมอต้องไปขึ้นศาลนี่เซ่
หมอวรุณ แอบคุยช่วยแม่ไว้จนครั้งแรกนี้ เค้าจะไม่เก็บเงิน นับว่า ถูกต้อง เพราะใครๆ ฟังเคสแม่และเห็นชื่อประกันบริษัทพ่อ เค้ารีบรับกันทั้งนั้นละ ฮึ
การตรวจของหมอวรุณ วันนี้ เหมือนการไล่ซักประวัติมากกว่ารักษา ประวัติที่ว่า คือ ประวัติอุบัติเหตุนะ คงเพื่อให้แน่ใจว่า ไม่ต้องไปศาลมั้ง
ถึงเวลาตรวจหมอทดสอบพลังแขนแม่นิดหน่อย พร้อมสีหน้ากังวลใจ ทำให้แม่ใจเสีย เหมือนเห็นพระเจ้ายังหมดหวัง ไงงั้น เสร็จแล้วหมอแนะนำส่งแม่ต่อให้หมอเส้นประสาทอีกคน เป็นหมอ medical อ้าวววววว
ระบบที่นี่ซอยยิบจริงเชียว
ยังไปตรวจกับหมอเม็ดไม่ได้ ต้องทำ MRI ก่อน แม่จึงต้องออกไปสู้รบกับทีมงานด้านนอก ซึ่งออกแนวบังคับให้แม่ต้องคุยกับฝ่ายบัญชีก่อน ถึงจะนัด MRI ได้
ถึงเป็นที่มา ความสามารถในการยกแขนขึ้นมาได้ไงละ

กลับถึงบ้าน แม่พยายามอย่างยิ่งที่จะจัดนัดให้ได้ แต่ก็ไม่สำเร็จ ในที่สุด ตัดสินใจว่า ระหว่างคลีนิคหมอวรุณ และคลีนิคหมอกระดูกคนใหม่ ใครหัวไว ติดต่อแม่มาก่อน แม่ก็จะดีลกับคนนั้น

ระหว่างรอ แม่พยายามทำใจร่มๆ แต่ก็ยากมาก ในที่สุด ต้องโทรขอความเห็นใจจากอี๊สา ๆ ปลอบได้ดี "เฮ้ย รอดตายมาได้ โชคดีมากแล้ว คนอื่นพิการขา แขน ยังกระดึ้บๆ กันได้ ของเธอแค่นี้ ต้องสู้ๆ"
ในใจแม่คิดเถียงไป บางแว๊บ มันเจ็บมากกกก จนอยากตัดแขนทิ้ง มาตอนนี้ รู้สึกเสียใจที่คิดปายด้ายย เพราะการที่เจ็บ แสดงว่า เส้นประสาทพยายามฟื้นกลับมา หมู่นี้ แม่จะนึกถึงหนังแอ็คชั่นต่างๆ บ่อยมาก แต่ละคนเก่งๆ ทั้งนั้น โดยเฉพาะเรื่อง Kill Bill

ถึงวันเสาร์ แม่จะดีใจทุกครั้งเพราะคลีนิคหมอฝังเข็มเป็นเสมือนแหล่งกบดานที่แม่รู้สึกได้กำลังใจ ปลอดภัย
แต่วันนี้ โดนจิ๊กแรก ก็เจ็บมาก จิ๊กที่สอง เข็มยักษ์ ยาวกว่าปกติ ฮือๆ น้ำตาเอ่อ จิ๊กสาม ร้องโฮกกก เลย
ม่ายไหวๆ ยอมแพ้ บอกหมอ ขอลาพักชั่วคราว จนกว่าจะติดต่อไปใหม่

ความจริงก็ดี วันเสาร์ ทั้งนู๋ ทั้งแกรนด์มาจะง๊องแง๊งเสมอ ต่อไปนี้ ก็เชิญเลย
คะ

แม่มาเป็นเสียแบบนี้ ก็ขาดตกบกพร่องเกี่ยวกับนู๋ไปหลายเรื่อง ไม่ค่อยเตือนนู๋กินน้ำ บางครั้งปากนู๋จะมีกลิ่นนะ ไม่ได้เตือนนู๋หวีผม จนในที่สุด ผมกระจุกรวมกันหยั่งกะฝอยขัดหม้อ (เหมือนตอนแม่ผมร่วงคีโมเลย ผมมันกระจุกกันหยั่งงี้แหละ แคะไม่ออก) สามกระจุก ทั้งสระผม ชโลมครีม ก็เอาไม่ออก ในทีสุดต้องตัด ด้วยฝีมือแขนข้างเดียวของแม่
น่าร๊ากกก อะ
มีเว้าแหว่งนิดๆ แต่ความที่ตัดระดับเคลียไหล่ ถ้าไม่สังเกต ก็ไม่เห็น แถมยังเป็นบ็อบเท ด้วย
นู๋ไม่มั่นใจ แต่เข้าใจสถานการณ์ คงเสียดายผมที่ไว้มายาวเกือบเท่าราพันเซล นู๋เฝ้าฝากความหวังว่า แม่จะต้องตัดสั้นเป็นเพื่อนนู๋ 55 สองสามวันแรก นู๋จะเลือกใส่แต่เสืิอฮู้ด ขนาดนอนยังคลุมฮู้ดเลย

หลายครั้ง แม่จะอารมณ์เสีย เพราะไม่สามารถจัดเก็บบ้านได้เหมือนปกติ โดยเฉพาะอย่างยิ่ง การที่ต้องทนอยู่กับครัวรกๆ นี่ สุดทน จะหยิบจับอะไร ลำบากไปหมด คนในบ้าน ก็ไม่มีใครเลยที่จะคิดว่า ขอเว้นที่ในซิงค์ใหแม่สักนิด เพื่อจะได้รองน้ำ
มีอยู่วันนึง แม่ทำเสียงดุใส่นู๋ เพื่อสั่งให้ช่วยเก็บของ แล้วไม่ได้ดั่งใจ นู๋หมดความอดทน ทำเสียงเข้มบอกแม่ว่า
"OK OK We are both tired!!"
หุหุ
ขอบคุณนะลูกจ๋า ช่วยดึงสติแม่กลับมา

Create Date : 13 กุมภาพันธ์ 2555		5 comments
Last Update : 13 กุมภาพันธ์ 2555 4:38:17 น.
Counter : 1256 Pageviews.
Share Tweet