#...มัยดีนาห์กับการเขียนบันทึกประจำวัน...#
บล็อกนี้สืบเนื่องมาจากบล็อกพี่ก๋าเมื่อวานนี้
พี่ก๋าเขียนถึงการเขียนไดอารี่
โดยมีพี่หมื่นตาและคุณตาไร้ตาเป็นตัวแทนถ่ายทอดออกมา
พอได้อ่านเลยมีความรู้สึกว่าจริงๆนะบางครั้งก็ไม่รู้จะเขียนอะไรดี
แต่บางทีก็เขียนซะยาวเลยล่ะ
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรเมื่อหยิบไดอารี่เก่าๆขึ้นมาอ่านดูก็ให้ความรู้สึกที่ดีเกิดขึ้น
แม้ว่าบางเรื่องราวมันจะกลายเป็นอดีตที่ไม่มีวันย้อนกลับก็ตาม
นาห์ก็เลยไปค้นๆหยิบเอาไดอารี่สมัยแรกเริ่มเขียนมาให้ดู
เป็นส่วนหนึ่งของการเรียนรู้สมัยเรียนประถมซึ่งอาจารย์ที่สอนให้เขียน
และตรวจทานทุกวันคืออาจารย์ใหญ่ของนาห์เองค่ะ
วิชาการเขียนบันทึกประจำวัน
เป็นส่วนหนึ่งของวิชา ส.ป.ช ที่อาจารย์ท่านสอน(สมัยนั้นเรียกคุณครู)
ก็เหมือนอาจารย์ท่านอื่นๆในโรงเรียนชนบท
แม้จะมีตำแหน่งเป็นถึงอาจารย์ใหญ่แต่ก็ทำหน้าที่การสอนไปด้วย
แต่สำหรับอาจารย์คนนี้นาห์ว่ามีความพิเศษมากมาย
เพราะสอนทั้ง ส.ป.ช วิชางานช่าง วิชาเกษตร วิชาพละ
และเป็นที่รักของนักเรียนทั้งโรงเรียนเลยทีเดียว
ไดอารี่ เมื่อ 12 ธันวาคม พ.ศ. 2535
ผ่านมาก็ 16 ปีแล้ว กระดาษเก่าเชียวค่ะ
ตอนนั้นยังเรียนอยู่ชั้นประถมหกอยู่เลยค่ะ
ก็เขียนแค่ว่าในหนึ่งวันนั้นทำอะไรบ้าง
มีความรู้สึกอย่างไร แม้เสาร์อาทิตย์ก็ต้องเขียน
วันจันทร์ก็นำไปส่งอาจารย์ที่ห้องพักครู
ทุกเย็นก็ไปรับคืนเพื่อนำไปเขียนมาส่งในวันรุ่งขึ้น
แรกๆที่อาจารย์สอนให้เขียนนักเรียนก็ส่งกันทั้งห้องเลยค่ะ
แต่เขียนๆไปก็เหลือไม่ถึงครึ่งห้อง
อาจเพราะขี้เกียจ เบื่อ และไม่มีคะแนนให้
แต่นาห์กลับรู้สึกชอบแม้ว่าไม่ได้มีอะไรมากมายก็ตาม
นาห์ชอบตรงที่อาจารย์อ่านจริงๆ
ไม่ใช่แค่ตรวจลงวันที่พร้อมลายเซ็นต์
แต่อาจารย์จะมีคอมเมนต์ของการเขียนแต่ละวันให้เราด้วย
ซึ่งถ้าอาจารย์ไม่อ่านก็คงไม่รู้ว่าเราเขียนอะไรไปบ้าง
นาห์เลยนับถืออาจารย์คนนี้มากเพราะท่านใส่ใจนักเรียนทุกคนจริงๆ
ตำแหน่งก็ใหญ่โตสอนก็ตั้งหลายวิชาแต่ก็ยังใส่ใจเรื่องเล็กๆน้อยๆแบบนี้
วันไหนเรียนไม่เข้าใจเขียนถามลงไปในไดอารี่
อาจารย์ก็อธิบายเพิ่มเติมมาให้ทำให้เราเข้าใจมากขึ้น
แถมในห้องเรียนอาจารย์ก็จะสอบถามอีกว่าเข้าใจหรือยัง
นอกจากฝึกการเขียนแล้วอาจารย์ยังชอบให้พวกเราอ่านหนังสืออีกด้วย
บางวันหลังเลิกเรียนก็ให้พวกเราชั้นป6มาอ่านหนังสือติวทำข้อสอบกัน
โดยที่อาจารย์เอาหนังสือเรียนเสริมของลูกของอาจารย์มาให้พวกเรายืมอ่าน
และส่วนหนึ่งที่ทำให้เขียนได้ตลอดสองปีในช่วงชั้นป.5-ชั้นป.6
ก็คือคอมเมนต์เหล่านี้ เวลาเปิดสมุดดูก็ลุ้นว่า
วันนี้อาจารย์จะว่าอะไรบ้างนะ จะชมอะไรเราหรือเปล่า
ตามประสาวัยเด็กที่ชอบการชมเชยมากกว่าการดุ
อาจารย์ท่านละเอียดขนาดที่ว่าคำไหนเขียนผิดท่านก็จะแก้ไขมาให้
จากที่เขียนสั้นๆในระยะแรกๆที่เริ่มเขียน
ก็กลายร่างเป็นเขียนได้เป็นหน้าๆ
มีอะไรที่เจอมารู้สึกยังไง อยากแก้ไขอะไรก็เขียนลงไปหมด
เข้าเรียนมัธยมก็ยังติดนิสัยชอบเขียนไดอารี่
หลังจากทำการบ้านเสร็จดึกดื่นยังไงก็ขอให้ได้เขียน
สมุดก็แปลกไปจากเดิมที่ต้องส่งอาจารย์ในสมัยประถม
มาชั้นมัธยมเขียนเองอ่านเอง ก็แอบมีตกแต่ง
เขียนกลอน คำขวัญเพิ่มเติมลงไป
แม้กระทั่งตอนเรียนปริญญาก็ยังเขียนเพียงแต่ไม่บ่อยเท่าตอนเด็กๆ
ทุกวันนี้ก็ยังเขียนแต่เปลี่ยนมาเขียนบันทึกลงในบล็อกแทน
ไร้สาระปะทะเพ้อฝัน บ่นเพ้อไปแต่วันเรื่อยเปื่อย
แต่เมื่อย้อนกลับไปอ่านเมื่อเวลาผ่านไป
ไดอารี่ทำให้เราโตขึ้นมองเห็นคำตอบที่เราสงสัย
มองเห็นอะไรๆที่เราไม่เคยคิดจะมองในตัวตนของเรา
ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่านไดอารี่ของมัยดีนาห์นะคะ
ขอบคุณทุกกำลังใจที่มีให้กันเสมอมา
ขอบคุณพี่ก๋าที่ทำให้นาห์อยากเขียนบล็อกนี้ขึ้นมา
| Create Date : 12 ธันวาคม 2551 |
| Last Update : 12 ธันวาคม 2551 22:36:49 น. |
|
22 comments
|
| Counter : 4196 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เช็คหลังไมค์มัยดีนาห์
ปาต้าอายเลยอ่ะ