ภายในศาลาริมรั้วของบ้านทั้งสอง คีตภัทรและนาเดียกำลังสนุกสนานกับการวาดรูป จานสีและกระดาษวางเกลื่อนกลาดกระจัดกระจายไปทั่ว พี่คีย์ สวยไหมค่ะ นาเดียเดินมายื่นกระดาษที่ตนวาดรูปไว้ให้คีตภัทรดู คีตภัทรยื่นมือไปรับด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะมองดูรูป เป็นไงค่ะ น้องเดียวาดสวยไหม นาเดียเร่งเร้าจะเอาคำตอบมือน้อยๆกระตุกแขนของหญิงสาวไปมาเพราะอยากจะรู้คำตอบไวๆสวยค่ะ ครอบครัวของฉันเสียด้วย ไหนอธิบายให้พี่ดูหน่อยสิค่ะว่ามีใครบ้างเอ่ย คีตภัทรถามออกไป นาเดียหยิบกระดาษที่วางบนตักของหญิงสาวมาดูและมือก็ชี้ไปพร้อมกับคำอธิบายให้คีตภัทรฟังนี่บ้านของนาเดียค่ะ มีต้นไม้เยอะแยะเลยคุณปู่คุณย่าชอบปลูกต้นไม้เด็กน้อยบอกพลางชี้ไปยังตัวบ้านและรูปชายหญิงซึ่งยืนอยู่ใกล้ๆต้นไม้ส่วนนี้ น้องเดียกำลังเล่นกับน้องแมวเหมียว และก็คุณพ่อกำลังยืนมองน้ำเสียงใสๆของเด็กน้อยอธิบายไปพลางชี้ภาพประกอบ คีตภัทรมองตามด้วยรอยยิ้มกับความคิดของเด็กน้อย แล้วผู้หญิงคนนี้พี่ปลาหรือค่ะ?คีตภัทรถามพลางชี้ไปยังรูปของผู้หญิงอีกคนที่น้องเดียยังไม่เอ่ยถึงไม่ใช่ค่ะเด็กน้อยรีบปฏิเสธพลางส่ายหน้าอ้าว งั้นใครละค่ะ คุณแม่หรือค่ะ ไม่ใช่ค่ะ คุณแม่น้องเดียอยู่บนสวรรค์คุณพ่อบอกว่าคุณแม่อยู่ที่นี่ของน้องเดียค่ะ เด็กน้อยบอกขึ้นพลางชี้ไปที่ตำแหน่งของหัวใจ น้ำเสียงและแววตาเชื่อมั่นว่าคุณแม่นั้นอยู่ในใจจริงๆ คีตภัทรรู้สึกสงสารเด็กน้อยขึ้นมาจับใจ ตนเองแม้จะอายุขนาดนี้ มาอยู๋ห่างไกลกับคุณพ่อคุณแม่ ก็ยังต้องโทรหาท่านเกือบทุกวันหญิงสาวรวบเด็กน้อยมากอดไว้พลางรูปผมยาวสลวยที่หยิกเป็นลอนด้วยความเอ็นดูผู้หญิงคนนี้ คือพี่คีย์ค่ะ อยู่ๆนาเดียก็เอ่ยขึ้นมา ทำเอามือที่กำลังลูบผมของเด็กน้อยชะงักนิ่งไปทันทีพี่คีย์ หรือค่ะ แต่พี่ไม่ได้อยู่บ้านของน้องเดียนี่นาคีตภัทรถามขึ้น ไม่เข้าใจว่าเด็กน้อยคิดอะไรอยู่ แต่น้องเดีย อยากให้พี่คีย์มาอยู่กับน้องเดียนี่นา คุณย่าคุณปู่ก็รักพี่คีย์ ทำไมพี่คีย์มาอยู่บ้านน้องเดียไม่ได้ล่ะค่ะ นาเดียถามขึ้นแววตาสงสัยที่มองมายังตนทำให้คีตภัทรต้องแอบลอบถอนหายใจพี่คีย์ก็ต้องอยู่กับคุณปู่คุณย่า ของพี่คีย์ไงค่ะ ถ้าพี่คีย์ไปอยู่กับน้องเดียแล้วใครจะดูแลคุณปู่คุณย่าล่ะคีตภัทรบอกขึ้นพยายามหาเหตุผลที่จะทำให้เด็กน้อยเข้าใจได้ง่ายๆก็โทรหาคุณลุงวินให้กลับมาสิค่ะพี่คีย์ พอคุณลุงกลับมา น้องเดียจะไปขอกะคุณลุงวิน ให้พี่คีย์ไปอยู่บ้านน้องเดียเด็กน้อยบอกขึ้น ทำเอาคีตภัทรยิ้มเก้อๆ ท่าทางนาเดียจะให้ตนไปอยู่กันจริงๆอย่างที่บอกแล้วจะให้พี่ไปอยู่ยังไงล่ะค่ะ คุณพ่อน้องเดียคงไม่ยอมหรอกค่ะ คีตภัทรคิดว่าหากอ้างเอาเอกปวีร์ นาเดียคงจะเปลี่ยนความคิดไปได้ แต่แล้วกลับยิ่งตกตะลึงกับคำตอบของนาเดียต้องยอมสิค่ะ น้องเดียจะให้พี่คีย์ไปเป็นแม่ของน้องเดีย ถ้าคุณพ่อไม่ยอมน้องเดียจะไม่คุยกับคุณพ่อ คอยดูสิคุณแม่น้องเดีย อยู่ในนี้ไม่ใช่หรือค่ะคีตภัทรถามขึ้นแล้วเอามือชี้ไปยังหัวใจของเด็กน้อยใช่ค่ะ แต่น้องเดียจะให้พี่คีย์มาเป็นคุณแม่อีกคนไม่ได้หรือค่ะ คุณแม่ที่เล่านิทานให้น้องเดียฟังก่อนนอน กอดนอนเดียเวลานอนน่ะ นะค่ะพี่คีย์ฟังเหตุผลของนาเดียแล้วคีตภัทรต้องถอนหายใจอีกครั้งกับความคิดของเด็กน้อย ถ้าพี่ว่างพี่จะไปเล่านิทานให้น้องเดียฟังค่ะ จะกอดน้องเดียจนกว่าจะหลับดีไหมค่ะ แต่พี่คงไปเป็นแม่น้องเดียไม่ได้หรอกค่ะทำไมล่ะค่ะ พี่คีย์ไว้น้องเดียโตขึ้นกว่านี้นะค่ะ แล้วน้องเดียจะรู้คีตภัทรบอกขึ้นเด็กน้อยหน้างอไปทันทีไม่เอานะค่ะ ไม่ดื้อนะค่ะ ยังไงพี่คีย์ก็รักน้องเดียนี่นา หิวหรือยังค่ะ ไปทานก๋วยเตี๋ยวร้านลุงผลกันดีกว่าค่ะคีตภัทรเอาของกินมาล่อ นาเดียนิ่งคิดครู่หนึ่งก็พยักหน้าดีมากค่ะ งั้นมาช่วยเก็บของกันจะได้ไปเร็วๆ คีตภัทรบอกแล้วลงมือเก็บข้าวของที่วางระเกะระกะไปทั่ว นาเดียเลยเข้าไปช่วยอีกแรงจะไปไหนกันหรือ เอกปวีร์เดินเข้ามาพอดีถามขึ้นเพราะได้ยินแว่วๆว่าจะไปข้างนอกกันไปไหน เกี่ยวอะไรด้วยล่ะ คีตภัทรหันไปถามขึ้นอ้าวคุณ เกี่ยวสิ ลูกผมทั้งคนนะ คุณจะพาไปไหนผมมีสิทธิ์ที่จะรู้ เอกปวีร์บอกขึ้นทันทีอย่างไม่ยอมแพ้ไม่พาไปขายหรอกนา คีตภัทรบ่นขึ้น เอกปวีร์เลยหันไปถามน้องเดียที่กำลังมองตนทีมองคีตภัทรทีด้วยแววตาสงสัยจะไปไหนกันค่ะน้องเดีย บอกพ่อสิลูกพี่คีย์ จะพาไปทานก๋วยเตี๋ยวที่ร้านลุงผลค่ะ นาเดียบอกขึ้นตรงๆเพราะไม่เห็นว่าต้องปิดบังคุณพ่อ เอกปวีร์ได้ยินก็หันไปยิ้มให้คีตภัทรทันทีน้องเดียน่ะ ไปบอกทำไมค่ะคีตภัทรหันไปดุนาเดียเบาๆทันที อ้าว ก็พี่คีย์ไม่ได้บอกนี่นาว่าไม่ให้บอกคุณพ่อ น้องเดียไม่รู้นี่ค่ะเด็กน้อยบอกขึ้นงงๆนี่อย่ามัวไปหาเรื่องเด็กนหน่อยเลย รีบเก็บเข้าสิเอกปวีร์บอกขึ้นพลางลงมือช่วยอีกแรงไม่ต้องนา ฉันเก็บเองได้คีตภัทรรีบห้ามทันทีเมื่อเห็นว่าเอกปวีร์ลงมือช่วยเก็บข้าวของให้ ไม่เป็นไรนา นี่ถ้าผมมาไม่เจอคุณอยู่ด้วยนะ คิดว่ายัยน้องเดีย พาเพื่อนมาเล่นซนซะอีก ดูสิ ข้าวของวางเกลื่อน ไปทั่วทั้งศาลาเลยเอกปวีร์แกล้งบอกขึ้นด้วยรอยยิ้ม ที่คีตภัทรอยากจะเอาพู่กันในมือปาเข้าใส่เสียจริงๆ หนอย มาหาว่าฉันเป็นเด็กอีกแล้วนะนายจะช่วยก็ช่วย พูดมากอยู่ได้คีตภัทรถลึงตากลมโตของหล่อนเข้าใส่ขณะบ่นว่า เอกปวีร์เลยหัวเราะชอบใจ ยัยน้องแสนซน เฮ้อ เมื่อไหร่จะโตซะทีนะเรา เอกปวีร์คิดแล้วมองไปยังคีตภัทรด้วยแววตาขำๆ คีตภัทรมองแล้วยิ่งอารมณ์ขุ่น ดีล่ะเดี๋ยวเหอะนาย เจอดีแน่ คีตภัทรคิดในใจแล้วแกล้งเดินเข้าไปใกล้หมายจะแกล้งกระทืบเท้าเข้าใส่อีกครั้ง แต่ดูเหมือนเอกปวีร์จะรู้ทัน เมื่อคีตภัทรเดินมาใกล้เขาก็คว้าท่อนแขนกลมกลึงของหล่อนไว้ทันที ทำให้คีตภัทรซึ่งมุ่งที่จะแก้แค้นแกล้งกลับ ไม่ทันระวังตัวเซเข้าไปปะทะเข้าที่หน้าอกของเอกปวีร์ ใบหน้านวลของหล่อนแหงนขึ้นมองใบหน้าคมเข้มของเขา แววตากลมโตจ้องมองเขานิ่ง รู้สึกใจมันสั่นระทึกจนแทบได้ยินเสียงออกมาข้างนอก โอย!!! ดูแววตาตาหมอบ้านี่สิคีตภัทรคิดแล้วรีบสะบัดหน้าหนี ทำไมหล่อนรู้สึกหวั่นไหวพิกลแบบนี้นะ อยู่นิ่งๆได้ไหมเสียงของเขากระซิบอยู่ใกล้ๆใบหูของหล่อนนี่เอง อื้อ คีตภัทรส่งเสียงประท้วงกลับทันที แต่เมื่อเห็นว่าเข้ายิ่งก้มใบหน้าคมเข้มเข้าใกล้จมูกโด่งของหล่อน สติที่กำลังเตลิดไปไกลกับความใกล้ชิดก็กลับมา คีตภัทรผลักตัวเองออกจากอกอุ่นของเขาทันที มองไปเห็นนาเดียกำลังมองมาด้วยรอยยิ้มก็ยิ่งอาย ใบหน้าของหล่อนรู้สึกร้อนผ่าวๆยิ่งนัก ไปกันเถอะค่ะ น้องเดีย คีตภัทรรีบบอกแล้วจูงมือนาเดียเดินออกไปจากศาลาทันที ข้าวของช่างมันก่อนเถอะ ขอไปให้ไกลตาหมอบ้านี่ก่อนละกัน อ้าวคุณ ของนี่ล่ะ เอกปวีร์แกล้งตะโกนถามขึ้นแล้วมองตามหลังหล่อนไปด้วยรอยยิ้ม ก่อนที่จะเดินตามไปคีตภัทรรู้สึกว่ามีคนเดินตามมาก็หันไปมองตาขวางทันทีพลางถามขึ้นตามมาทำไมน่ะอ้าว ผมก็หิวเป็นเหมือนกันนี่เอกปวีร์บอกขึ้นพลางแย่งไปกวมรถจักรยานต์คันงามของคีตภัทรเฮ้ย!!! อะไรน่ะ หิวก็ไปเองสิ มายุ่งอะไรล่ะคีตภัทรร้องโวยวายทันทีเมื่อเห็นเอกปวีร์แย่งรถไปหน้าตาเฉยนี่ๆ เป็นสาวเป็นแส้ พูดจาให้มันน่ารักหน่อยได้ไหม เอกปวีร์บอกขึ้นน้ำเสียงดุๆทันที เมื่อคีตภัทรโวยวายเข้าใส่ตนก็คุณมาแย่งรถฉันทำไมล่ะแย่งที่ไหน จะขับให้เอกปวีร์บอกขึ้นแววตายียวนยิ่งนักไม่ต้อง ฉันขับเองได้คีตภัทรบอกขึ้นแล้วจะเข้าแย่งกุญแจรถในมือเขา โอย!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! เสียงนาเดียที่ร้องขึ้นทำให้ทั้งสองคนหันไปมองเด็กน้อยทันทีเป็นอะไรไปค่ะลูก/ น้องเดียเป็นอะไรค่ะ ทั้งสองคนถามขึ้นทันทีพร้อมกัน แล้วต่างหันหน้ามามองกันอย่างไม่ยอมแพ้น้องเดียหิว จะทะเลาะกันอีกนานไหมค่ะ นาเดียบอกขึ้นน้ำเสียงเริ่มงอแงขึ้นมาอืม จะไปเดี๋ยวนี้แหละลูก คุณน่ะ พาน้องเดียขึ้นนั่งรถ แล้วหมวกกันน็อคน่ะสวมด้วยทั้งสองคนนะ เอกปวีร์สั่งขึ้น คีตภัทรถลึงตาใส่ทันที ทำไมหล่อนต้องแพ้ตาหมอนี่อีกแล้วนี่ ร้านก๋วยเตี๋ยวเรือของลุงผลตั้งอยู่ไม่ไกลจากบ้านของทั้งสองคนมากนัก ใช้เวลาไม่ถึงสิบนาที จักยานยนต์มีโอรุ่นใหม่คันงามที่คีตภัทรเพิ่งถอยออกมาใช้ได้ไม่นานก็พาทั้งสามคนมาถึงร้าน เชิญครับ คุณหมอลุงผลรีบเชิญลูกค้าประจำอย่างหมอเอกปวีร์ คีตภัทรเลยมองหน้าเขา ทันที แหม เป็นถึงคุณหมอใหญ่ ว่าที่เจ้าของโรงพยาบาลเอกชนชื่อดังของเมืองนี่ มาทานก๋วยเตี๋ยวข้างทางเป็นด้วยหรือนี่ เอกปวีร์เห็นสีหน้าที่มองมายังตนก็พอจะเข้าใจความคิดของคีตภัทร เลยบอกขึ้นร้านลุงผลผมทานมาตั้งแต่เรียนมัธยม เคยแข่งกันกินกับนายวินด้วยล่ะ รู้ไหมผมน่ะชนะด้วยนะ เดือนนั้นทั้งเดือนลุงผลเลยให้ผมทานฟรี เอกปวีร์บอกกับหล่อนขึ้นจริงครับคุณ หมอเอกลูกค้าประจำผมตั้งแต่ยังเป็นนักเรียนอยู่เลยครับ ที่ประจำคุณหมอว่างพอดีเลยครับวันนี้ ลุงผลบอกขึ้น เอกปวีร์เลยเดินนำไปยังที่นั่งประจำตำแหน่งการกินก๋วยเตี่ยวเรือร้านลุงผลของเขาวันนี้จะรับอะไรดีครับหมอ ลุงผลถามขึ้นพร้อมบริการเต็มที่เส้นเล็กเนื้อน้ำตกค่ะ/ครับ เอกปวีร์สั่งขึ้นพร้อมกับที่คีตภัทรก็สั่งออกมาเช่นกัน แต่เมื่อเห็นว่าสั่งออกไปเหมือนกับที่เอกปวีร์สั่งก็หยุดไปทันที เอกปวีร์มองหน้างอๆของหล่อนด้วยรอยยิ้มแล้วบอกลุงผลขึ้นเล็กเนื้อน้ำตกมาสองที่นะครับลุง เอาแบบพิเศษเลยละกัน แล้วก็เส้นใหญ่ให้น้องเดียที่นึงครับ ทานน้ำอะไรล่ะคุณ เอกปวีร์หันไปถามคีตภัทรขึ้นเมื่อสั่งรายการก๋วยเตี่ยวไปแล้วน้ำส้มไหม ผู้หญิงส่วนมากทานน้ำส้มนี่นา คีตภาก็เคยชอบมาก เอกปวีร์จึงถามคีตภัทรขึ้นไม่ล่ะ ฉันไม่ยอมทานน้ำนางเอก หนูขอเป็นชามะนาวดีกว่าค่ะคุณลุง คีตภัทรบอกกับเขาน้ำเสียงยังเจือความไม่พอใจที่โดนแกล้ง แล้วหันไปบอกกับลุงผลขึ้นเสียเอง อืม งั้นผมขอกาแฟเย็นแล้วก็น้ำลิ้นจี๋ให้น้องเดียครับลุงผลครับ รอสักครู่นะครับ คุณหมอลุงผลบอกแล้วออกไปจัดการทำรายการอาหารที่เอกปวีร์สั่งที่หน้าร้านพ่อขา ทานเสร็จไปขี่รถเล่นริมชายหาดนะค่ะนาเดียเอ่ยขอขึ้น มือน้อยๆกระตุกแขนของเขาจะเอาคำตอบต้องขอเจ้าของรถครับลูก เค้าจะให้ใช้รถเค้าหรือเปล่า เอกปวีร์โยนการตัดสินใจไปให้คีตภัทรทันทีนะค่ะพี่คีย์ นะ นาเดียหันไปขอหญิงสาวตามคำแนะนำของพ่อ คีตภัทรอยากจะปฏิเสธแต่เมื่อเห็นดวงตากลมโตที่มองหล่อน แล้วให้นึกถึงตัวเองยามขอร้องจะเอาอะไรจากพ่อแม่ ด้วยดวงตาของนาเดียคล้ายคลึงกับดวงตาหล่อนยิ่งนัก อาจเพราะด้วยอิทธิพลด้านยีนต์เด่นที่ได้รับมาจากแม่ของเด็กน้อย คีตภัทรจึงพยักหน้ารับให้เย้!!!! พี่คีย์ใจดีที่สุดเลย เห็นไหมน้องเดียบอกแล้วว่าพี่คีย์เป็นแม่ของน้องเดียได้นาเดียเอ่ยบอกขึ้นด้วยความดีใจ แต่ก็ทำเอาผู้ใหญ่ทั้งสองมองหน้ากันทันที ทานกันเถอะเอกปวีร์เอ่ยออกมาด้วยความเก้อ โชคดีนะที่เด็กเสิร์ฟเอาก๋วยเตี๋ยวมาเสิร์ฟพอดี อืม คีตภัทรรับคำสั้นๆ ยัยน้องเดียไม่น่าพูดออกมาเลย ก๋วยเตี๋ยวชามโปรดมันกร่อยไปเลย เฮ้อ หญิงสาวแอบลอบถอนหายใจก่อนที่จะลงมือทานก๋วยเตี๋ยวที่รู้สึกว่ามันฝืดๆคอชอบกลคีตภัทรมองไปยังน้องเดียที่กำลังเล่นน้ำทะเลด้วยความสนุก ด้วยรอยยิ้ม เป็นเด็กมันก็ดีอย่างนี้นี่เอง ไม่มีเรื่องให้คิด ไม่ต้องมาปวดหัวกับเรื่องที่ทำให้ไม่พอใจ แล้วก็ไม่ต้องมีเรื่องให้เสียใจอย่างที่หล่อนเจอมา เอกปวีร์เดินมาใกล้มองใบหน้าหล่อนที่แม้ใบหน้าจะยิ้มแต่เขารู้สึกว่าดวงตาของหล่อนมันเศร้ายิ่งนักคิดถึงคู่หมั้นหรือไง บรรยายกาศมันคงพาไปสินะ คู่หมั้นที่ไหน แค่เคยหมั้นตะหาก คีตภัทรหันไปบอกเขาทันที แววตาที่มีรอยเศร้าเลือนหายไปเป็นปลิดทิ้งก็นั่นแหละ คิดถึงเค้าล่ะสิท่าเอกปวีร์ถามขึ้นแล้วมองใบหน้านวลเนียนของหล่อน ยิ่งเห็นใบหน้าที่คุ้นเคยนี้เขาก็ยิ่งรู้สึกว่าตอนนี้คีตภาอยู่ใกล้ๆเขานี่เอง คุณล่ะ ก็คงคิดถึงแม่ของน้องเดียใช่ไหมล่ะคีตภัทรถามกลับไปบ้าง เขาเคยบอกนี่นาว่าไม่มีใครแทนที่อดีตภรรยาที่เสียไปได้ ใช่ ยิ่งเห็นนาเดียโตขึ้นมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งคิดถึงเขาเอกปวีร์ตอบรับด้วยรอยยิ้มที่เหงาๆ แต่น้ำเสียงก็ยังแฝงไปด้วยความอบอุ่น คีตภัทรให้รู้สึกอิจฉายิ่งนัก เฮ้อ อิจฉาคนที่ตายไปแล้วนี่นะเรา บ้าสิ้นดีคีตภัทรคิดแล้วส่ายหน้าให้กับตัวเอง เอกปวีร์เลยมองมาทันทีไม่สบายไปหรือเปล่าคุณ โดนลมมากไปหรือไงท่าทางแปลกๆนะเอกปวีร์ถามขึ้น คนถูกถามทำตาคว่ำใส่ทันที ตาหมอนี่ หาว่าฉันบ้าหรือไงกัน เอกปวีร์เห็นแล้วเลยหัวเราะออกมาด้วยความชอบใจ หัวเราะอะไรคีตภัทรถามออกไปน้ำเสียงห้วนๆ เอกวีร์เลยส่ายหน้าก่อนที่จะตอบคำถามหล่อนหัวเราะเด็กขี้งอน แล้วขอได้ไหมพูดจาให้มันน่ารักหน่อย ห้วนยังกับมะนาวไม่มีน้ำ แบบนี้ใครจะมาจีบกันไม่มีก็ช่างสิ ยังไงฉันก็มีคนที่ฉันคุยได้และห่วงฉันก็แล้วกันคีตภัทรบอกขึ้นแล้วคิดถึงพี่ชายขึ้นมา ถ้าวันหนึ่งได้มายืนคุยกันแบนี้ได้ก็คงดี คงมีความสุขกว่านี้มาก แม้จะเป็นเพียงพี่ชายไม่ได้มีความคิดอื่นแอบแฝงฉันชู้สาวก็ตามทีใครกัน เอกปวีร์ถามขึ้นทันที เขาไม่เคยรู้เลยนี่นาว่าคีตภัทรจะมีใครอื่นที่ไหน แม้ยามคุยกันในแชทในฐานะพี่ชายหล่อนก็ไม่เคยเอ่ยบอกใครก็ช่างเค้าน่ารักกว่าคุณละกัน ถึงจะคล้ายคุณมากไปหน่อยก็เถอะคีตภัทรบอกออกไป เอกปวีร์เลยยิ้มออกมาได้ เมื่อรู้ว่าหล่อนหมายถึงพี่ชายในแชทออนไลน์ ซึ่งก็คือเขานั่นเองเย็นมากแล้วกลับกันเถอะ คีตภัทรเอ่ยชวนขึ้นเมื่อเห็นว่าออกมากันนานมากแล้วอืม เดี๋ยวผมไปเรียกนาเดียเอง เอกปวีร์บอกแล้วเดินลงไปตามลูกสาวที่ยังเพลินกับการเล่นน้ำทะเลพี่เอก เสียงเรียกที่ดังขึ้นทำให้เอกปวีร์และคีตภัทรหันไปมองทันที น้องดาตามหาเสียเหนื่อยเลยค่ะหล่อนบอกกับเอกปวีร์แล้วเดินมาคล้องแขนซ้ายเอกปวีร์ไว้ มองหน้าคีตภัทรด้วยสายตาเหยียดๆตามหาพี่หรือ?เอกปวีร์ถามออกไป พลางให้คิดในใจวันนี้จะเกิดอะไรขึ้นอีกไหมนะใช่ค่ะ น้องดา ไปที่บ้านมา เด็กที่บ้านพี่บอกว่าพี่พาน้องเดียมาที่ชายหาด ไม่คิดว่าจะมีคนอื่นด้วยนะเนี่ยดาริกาบอกขึ้นแล้วมองหน้าคีตภัทรตรงๆ คีตภัทรเองเมื่อได้ยินดาริกาบอกเช่นนั้นก็มองหน้ากลับทันที คนไม่ถูกชะตากันมันเป็นอย่างนี้นี่เองแล้วดามาตามหาพี่ทำไมหรือเอกวีร์รีบถามขึ้นเมื่อเห็นหญิงสาวทั้งคู่เริ่มจะวางมวยกันทางสายตาเข้าแล้วน้องดาอยากให้พี่เอกไปช่วยเลือกของแต่งห้องให้หน่อยน่ะคะ นะค่ะ เห็นเพื่อนหมอที่โรงพยาบาลเค้าบอกว่ามีตลาดนัดตอนเย็นแถวตัวอำเภอ ของสวยๆเยอะเลย ไปกับดาหน่อยนะค่ะพี่เอกไม่นะค่ะคุณพ่อ คุณพ่อจะไปสอนน้องเดียทำการบ้านไม่ว่างหรอกค่ะน้าดานาเดียชิงบอกขึ้น ทำให้เอกปวีร์มองลูกสาวแล้วดุขึ้นน้องเดีย พูดจาไม่น่ารักนะครับ เด็กน้อยโดนตำหนิก็หน้าเสียทันที มือน้อยที่จับมือของคีตภัทรไว้บีบแรงขึ้นจนทำให้คีตภัทรรู้สึกได้ นั่นสิค่ะ สงสัยจะอยู่กับคีตภัทรมากไป ดาริกาออกความเห็นขึ้น คีตภัทรมองหน้าทันทีที่ได้ยิน ยัยนี่กัดไม่เลิกเดี๋ยวเถอะงั้น ไปกันเลยละกัน เอกปวีร์บอกขึ้นให้สองคนนี้ไปด้วยหรือค่ะ พี่เอกดาริการีบท้วง เพราะหล่อนต้องการไปกันแค่สองคน ยิ่งเห็นคีตภัทรชิดใกล้เอกปวีร์หล่อนก็ยิ่งหวงอืม ไปกันหลายคนจะได้ช่วยเลือกไงคุณไปกันเถอะ ฉันขอตัวกลับบ้านดีกว่า มีงานต้องกลับไปทำ คงไปดูอะไรไร้สาระไม่ได้ล่ะคีตภัทรเอ่ยบอกขึ้นเพราะไม่อยากไปด้วย ให้รกหูรกตาดาริกา อีกอย่างหล่อนก็เบื่อที่จะต้องปะทะคารมกับดาริกาเต็มทีน้องเดีย จะกลับกับพี่คีย์นาเดียบอกขึ้นทันทีเมื่อรู้ว่าคีตภัทรไม่ไปกับผู้เป็นพ่อแต่...เอาตามนี้แหละ อย่ามัวคิดมากน่ะคุณ ท่าทางคุณดาจะอยากไปเต็มทีแล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกฉันดูแลน้องเดียได้สบายน่า ขอกุญแจรถด้วยค่ะคีตภัทรบอกขึ้นแล้วแบมือไปขอกุญแจรถคืนจากเอกปวีร์ เอกปวีร์ยื่นให้แล้วกำชับให้ขับรถกลับกันดีๆก่อนที่จะแยกไปกับดาริกา คีตภัทรมองตามหลังไปแล้วส่ายหน้า สงสัยจะโดนงาบแน่ๆคุณหมอ*********หลังจากที่ไปดูของแต่งห้องให้ดาริกาแล้วเอกปวีร์ก็โดนดาริกาลากพาไปทานข้าวและให้ช่วยจัดวางของในห้องจนมืดค่ำ กว่าจะขอตัวกลับมาได้ก็เกือบสามทุ่มภาพที่เขาเห็นเมื่อเข้าไปยังห้องนอนของตัวเองคือ คีตภัทรที่นั่งหลับเอาหน้าซบลงกับเตียงนุ่มของเขาซึ่งมีลูกสาวตัวน้อยของเขานอนหลับใหลอยู่ลูกสาวเรางอแงใหญ่เลยล่ะวันนี้ จนแม่ต้องให้ปลาไปตามหนูคีย์มาช่วยกล่อมจนหลับ หนูคีย์น่ารักมากเลยนะบอกว่าจะอยู่เป็นเพื่อนน้องเดียจนกว่าเราจะกลับ สงสัยคงหลับไปด้วยแล้วล่ะ ยังไม่ลงมาเลย แม่ของเขาบอกขึ้นทันทีเมื่อเห็นเขาเดินเข้ามาในบ้าน เอกปวีร์เลยขึ้นมาดูก็พบภาพที่น่าประทับใจนี้ ยัยน้องรัก ขอบใจมากนะที่มาดูแลนาเดียให้ เอกปวีร์กำลังจะเอื้อมมือไปแตะตัวเพื่อปลุกคีตภัทรซึ่งพอดีที่คีตภัทรรู้สึกตัวขึ้นมากลับมาแล้วหรือคุณ หล่อนถามออกไปใบหน้ายังงัวเงียอืม ขอโทษนะที่ทำให้คุณต้องมาดูน้องเดียแบบนี้ ไม่เป็นไร แต่อย่าบ่อยละกัน ถ้าคุณติดงานน่ะไม่เท่าไหร่หรอก ฉันเต็มใจ แต่ถ้าติดคุณดาริกา มันไม่น่าช่วยสักนิด คีตภัทรบอกเหตุผลออกไปแล้วลุกขึ้นเพื่อจะกลับบ้านของตนครับ คราวหน้าจะไม่ทำแล้ว ติดเชื้อดุมาจากใครนี่ เอกปวีร์ถามขึ้นล้อเลียนเข้าให้อ้าว ยังไม่รู้ตัวเองหรือคุณ เฮ้อ ฉันกลับล่ะง่วงปกตินอนดึกนี่ ทำไมวันนี้ง่วงเร็วจริง เอกปวีร์ถามขึ้นเพราะปกติเขาคุยกับคีตภัทรก็สี่ห้าทุ่มทุกทีวันนี้สามทุ่มมาบ่นง่วงก็จะนอนเร็วสักวันไม่ได้หรือไงล่ะ ครับได้ครับ ไปผมไปส่งไม่ต้องหรอกนาคีตภัทรปฏิเสธออกไป แต่เอกปวีร์ก็ไม่ยอม เดินตามหล่อนลงไปเช่นกันอุ๊ย!!! คีตภัทรร้องขึ้นด้วยความตกใจเมื่อเดินไปสะดุดก้อนหินเข้าจนเกือบล้ม เอกปวีร์เห็นเช่นนั้นก็คว้าข้อมือของหล่อนไว้ เดินระวังหน่อยสิ เอกปวีร์บอกขึ้นมือที่จับมือของคีตภัทรยังเกาะกุมไว้ไม่ยอมปล่อย คีตภัทรรับรู้ได้ถึงความอบอุ่น และความปลอดภัยที่ได้รับจากอุ้งมือหนาใหญ่ของเขา หล่อนมองสบตาเขาแล้วบอกขึ้นเบาๆปล่อยได้แล้วอื้อ อย่าดื้อนา ปล่อยไปเดี๋ยวก็เดินไม่ระวังไปสะดุดอะไรเข้าอีกหรอกเอปกวีร์บอกขึ้นพลางกุมมือของคีตภัทรแน่นยิ่งขึ้น คีตภัทรมองใบหน้าคมเข้มของเขาที่จ้องมองทางข้างหน้า ผู้ชายคนนี้เวลาทำตัวน่ารัก ก็น่ารักดีไปอีกแบบนะแอบมองหน้าผมทำไมน่ะเอกปวีร์แกล้งถามขึ้นเมื่อรู้สึกว่าคีตภัทรเดินไม่มองทางเอาเสียเลยเพราะมัวจ้องมองหน้าของตนใครมองที่ไหน ปล่อยได้แล้ว ถึงบ้านแล้วนะ คีตภัทรบอกขึ้นทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ร้ายนักนะเรา ขอบใจมากนะที่ไปช่วยดูน้องเดียให้ เข้าบ้านไปได้แล้วไปขอบคุณนะที่เดินมาส่งอืม ฝันดีนะคืนนี้ ผมกลับล่ะเอกปวีร์บอกขึ้นด้วยรอยยิ้ม คีตภัทรยิ้มให้ก่อนที่จะกล่าวคำขอบคุณเบาๆแล้วเปิดประตูเข้าบ้านไปนายก็น่ารักดีนะ ตาหมอจอมดุคีตภัทรเอ่ยเบาๆ พลางคิดถึงสัมผัสจากฝ่ามือของเขาที่เกาะกุมมือของตนไว้ขณะเดินกลับมาบ้าน แล้วยิ้มออกมาด้วยความสุขใจ
อืม!!! อิจฉาน้องคีย์ที่ได้อยู่ใกล้ชิดคุณหมอ แง่มๆๆ 
)
ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค่ะพี่สาวสุดสวย
หุหุ ได้ทำร้ายร่างกายพี่แล้วสบายใจ
สู้โว๊ย!!!!
เค้าเป็นเสมียนโรงงานนะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เช็คหลังไมค์มัยดีนาห์
เอ... แถวนี้ไม่มีใครอยู่ซักคน เหอๆ
หัวปาณิกคมำกับพื้นเลยอ่า
อิจฉานางเอก อิจฉา ๆ ฮา...