Bloggang.com : มัยดีนาห์ : เพื่อนเก่า

เพื่อนเก่า

วันนี้ไปทำงานแต่เช้า พอเคลียร์งานเปอร์เซ็นต์ยางที่อบแห้งไว้เสร็จ ก็เลยออกไปตลาดนัดกับเพื่อนซึ่งอยู่ใกล้กับออฟฟิต นี่คือข้อดีอย่างหนึ่งของการทำงานที่นี่ หากว่างเราจะออdไปไหนก็ได้เพียงแต่งานต้องจัดการให้เรียบร้อย ไม่มีข้อผิดพลาด และต้องไม่กระทบถึงเวลาของงานที่จะมาส่งในอีกไม่กี่ชั่วโมงข้างหน้า ไอ้เราก็เลยคำนวณดูกะเวลาเสร็จสรรพ วันนี้น้ำยางไม่น่าจะมากเนื่องจากว่าเมื่อคืนก็มีฝนมาโปรยปรายนิดหน่อย กลับมาสิบโมงเช้ามันก็ยังจะทัน

แต่ไอ้ที่ออกไปตลาดก็ไม่ได้จะไปซื้ออะไรหรอกนะ สิ้นเดือนเหมือนสิ้นใจ ก็แค่ไปเดินๆดูของซะมากกว่า วันนี้มีตลาดนัดก็เลยมีของมาขายเยอะหน่อย เสื้อผ้ามันก็ล่อตาล่อใจแหละ แต่ได้แต่มอง ขืนซื้อมีหวังอดไปอีกสองวัน เหอๆ ที่สองวันเพราะว่าเงินเดือนออกวันเสาร์ นี่คือข้อดีข้อที่สองของการทำงานที่นี่ เงินเดือนตรงเวลาไม่เคยสาย

เดินๆก็มีชายหนุ่มมายืนตรงหน้า

ที่แรกก็ว่าทำไมผู้ชายคนนี้หน้าตามันคุ้นๆ ยืนมองสบตากันประมาณ30วินาที อิอิ ถึงบางอ้อ เพื่อนเราเองนี่หว่า ไม่เจอกันมาประมาณ7ปีได้แล้วมั้ง ครั้งสุดท้ายนี่เจอกันยังนั่งเรียนวิชาภาษาศาสตร์ ด้วยกันที่ตึกเวียงคำ ของมหาวิทยาลัยอยู่เลย เพื่อนคนนี้มันชื่อวรวุฒิ ถ้ามันไม่เกเรตามประสาเด็กผู้ชายนี่ มันค่อนข้างจะเรียนเก่งทีเดียวแหละ โดยเฉพาะวิชาอังกฤษนี่แหละ เพราะเอ็นท์ไม่ติดเหมือนๆกันเลยอพยพเข้าเมืองกรุงมุ่งสู่รั้วพ่อขุนกันเหมือนๆกันกับเรา

แต่ใครจบก่อนไม่รู้เหมือนกัน เพราะของมันนี่เรียนรัฐศาสตร์การทูต วิชาโทภาษาอังกฤษ ส่วนเราตอนนั้นที่เจอครั้งสุดท้ายยังไม่ได้ย้ายวิชาเอกไปเป็นสื่อสารมวลชน

คำถามแรกที่มันถาม ถ้าไม่มีคนเยอะๆ อยากเตะมันนักเชียว(นี่แหละลูกผู้หญิงอย่างฉัน

) มีอย่างที่ไหนคำแรกที่ถาม แต่งงานหรือยัง เพื่อนหนอเพื่อนคำถามมันช่างทำร้ายจิตใจกันเหลือเกิน แต่ด้วยสมองอันว่องไวทันคน ก็เลยตอบมันไป( ค่อนข้างเสียงดังเหมือนกัน)ว่า "ยังก็รอเธออยู่ไง "555+ ป่านนี้มันยังสยองกับคำตอบเราอยู่อีกหรือเปล่าไม่รู้ ว่าไปมันก็น่าตาดีนะไอ้เพื่อนคนนี้

ตอนนี้มันทำงานอยู่ที่ด่านปาดังเบซาร์ น่าอิจฉาซะจริงมีคนในฝากเข้าให้ ก็เลยบอกมันไปว่ายังไงถ้ามีว่างก็โทรมาบอกเพื่อนคนนี้บ้างนะตำแหน่งน่ะ สมัยนี้ไม่มีเส้น งานดีๆยากที่จะเข้าได้จริงๆ มันก็เลยถามเราว่าตอนนี้อยู่ที่ไหน เป็นครูหรือเปล่า

ไอ้คำถามที่ว่าเป็นครูหรือเปล่านี่มันน่าประหลาดนะ เจอเพื่อนเก่าๆที่ห่างหายกันไปนานๆทีไรมันชอบคิดว่าเราทำงานเป็นครูทุกที หรือตอนเรียนเราชอบบ่นว่าพวกมันมากเกินไปหว่า คงไม่หรอกมั้งจะว่าก็แค่เวลามันลอกการบ้านที่เรายังทำไม่เสร็จน่ะแหละ ไอ้เราก็รีบทำ(และลอก)มันก็เร่งกันยิกๆจะลอกต่อ ก็เลยต้องโดนบ่น วันไหนทำเสร็จไม่หวงหรอก เหอๆมีสั่งอีกตะหากลอกเสร็จเอาไปส่งให้ด้วย (เป็นตัวอย่างที่ไม่ดีเป็นอย่างยิ่ง แต่หายากแหละคนที่ไม่เคยลอกการบ้านใคร)แต่พอเข้าเรียนที่รามนี่ ทิ้งนิสัยนี้ไปเลย เหอๆก็ไม่รู้จะลอกใครได้ ยิ่งเวลาสอบน่ากลัวจะตายขืนไปนั่งลอกมีหวัง จบแน่ๆ แต่จบเห่ลูกเดียวคงไม่ได้จบปริญญาอย่างทุกวันนี้

ยืนคุยกับมันจนลืมไปเลยว่าเพื่อนที่มาด้วยกันเดินผ่านไปนานแล้ว มันเลยขอเบอร์โทร บอกว่าเผื่อนัดเจอสังสรรค์กัน เราก็รีบให้ไป แต่ไม่ได้ขอเบอร์มันไว้น่ะสิ สั่งให้หยอดมาหาก็ไม่เห็นมีมาเลย สงสัยลืมไปแล้วแน่ๆ

ระหว่างนั่งรถกลับ พี่อ๊อดโทรมาถามว่ายังอยู่ตลาดหรือเปล่าจะสั่งให้ซื้อข้าวกล่องกลับไปให้ด้วย แต่เจ้านายจ๋ามันสายไปเสียแล้ว เพราะเรากลับมาได้ครึ่งทางแล้ว เอิ้กๆ ถึงออฟฟิตปรากฏว่าน้ำยางยังไม่มาส่ง หุหุ พฤหัสหน้าหากฝนตกอีกจะหนีเที่ยวอีกก็แล้วกันนะค่ะเจ้านาย

Create Date : 28 มิถุนายน 2550

Last Update : 24 กรกฎาคม 2550 13:57:55 น.

0 comments

Counter : 877 Pageviews.