...เพราะบทกลอน...
ฉันเดียวดายท่ามกลางหมู่ฝูงชน
ใจหมองหม่นแววตาไร้สดใส
ยิ้มระรื่นแต่แฝงรอยช้ำไว้
บังคับใจไม่ให้ไหลรินน้ำตา
ไม่เป็นไรปากบอกไปใจร้องร่ำ
ไม่เป็นไรปากย้ำไปแต่ใจล้า
ไม่เป็นไรวันนี้ยังสุขกับชีวา
ปากเจรจาแต่ใจเหว่ว้าสิ้นดี
อยากจะลืมอยากลบไปจากใจ
อยากเริ่มใหม่กับใจดวงเดิมนี้
อยากจะก้าวตื่นจากฝันร้ายเสียที
อยากจะมีวันที่ใจไม่มีเธอ
*******
หัวใจฉัน มันบอบบาง จึงเจ็บช้ำ
หัวใจฉัน มันคอยย้ำ พร่ำคิดถึง
หัวใจฉัน มันยังคอย คิดคำนึง
หัวใจฉัน มันยังตรึง ตราเพียงเธอ
รักเพียงใด ให้รู้ไว้ ไม่มีหมด
รักเพียงใด ให้ไม่ลด เพิ่มเสมอ
รักเพียงใด ให้ทั้งใจ นั่นคือเธอ
รักเพียงใด ให้พร่ำเพ้อ เธอผู้เดียว
แต่ฉันรู้ ในวันนี้ เราไม่ใช่
แต่ฉันรู้ ในวันใหม่ เธอไม่เหลียว
แต่ฉันรู้ ในวันนี้ เธอไม่เกี่ยว
เพราะฉันรู้ ฉันผู้เดียว ยังรักเธอ
*******
วันนี้ไม่ได้อัพผิดบล็อคหรอกนะ แต่ที่เอากลอนมาลงไว้ก็เพราะว่าเรื่องที่จะเขียนวันนี้มันมีสาเหตุมาจากบทกลอนที่ฉันได้แต่งขึ้นมา ดั่งตัวอย่างข้างบนนั่นเอง ใช่กลอนที่เขียนมันเศร้า(มีคนบอกมา ซึ่งคนเขียนก็ว่ามันเศร้านะ) เพราะอะไรน่ะหรือ ก็เพราะฉันชอบและถนัดที่จะเขียนแนวนี้ ฉันมีความรู้สึกว่าได้ถ่ายทอดในสิ่งที่ฉันต้องการสื่อออกมาให้คนอ่านได้อ่านชัดเจนที่สุด แล้วฉันก็มีความสุขทุกครั้งที่ฉันพบว่าฉันเขียนได้สำเร็จจบบทในแต่ละครั้ง ซึ่งมันก็มีบ้างเหมือนกันในบางเวลาที่มันออกมาจากความรู้สึกส่วนตัวจริงๆที่เศร้า แต่มันน้อยมากๆหากเอามาดูกันจริงๆ เพราะบางครั้งฉันกำลังดูละครเรื่องโปรดขณะเขียน บางครั้งแค่ฟังเพลงก็ได้จินตนาการออกมาเป็นอกหัก บางทีนั่งดูการ์ตูนหัวเราะงอหงายแต่ได้กลอนรักเศร้าๆมา ทุกคนที่ได้อ่านดูเหมือนว่าเค้ากำลังเข้าใจฉันผิดไปจึงมาเป็นห่วงเป็นใย ให้กำลังใจก็มาก ในมุมหนึ่งฉันดีใจมากที่ความตั้งใจที่ฉันต้องการจะสื่ออกไปทุกคนที่อ่านสามารถรับรู้และเข้าใจว่าฉันอยากสื่อถึงอะไร แต่ในขณะเดียวกันฉันรู้สึกว่า ฉันกำลังทำให้ทุกๆคนที่รู้จักเป็นห่วงฉันมากเกินไปหรือเปล่า ในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรเลย ซึ่งบางครั้งฉันก็หมายเหตุไปในกลอนนะ แต่กลับถูกมองข้าม(คล้ายๆกับว่าฉันปกปิดความจริงไปเสียอีก อันนี้ล่ะจะเศร้าจริงๆที่ไม่มีใครเชื่อ)
แต่ในความที่ไม่เชื่อว่าเราไม่ได้เศร้าและเป็นห่วงหวังดีนี่แหละทำให้ฉันได้เจอกับพี่ชายที่แสนจะใจดีกับน้องสาวต่างพ่อต่างแม่คนนี้
เพราะพี่ชายไม่เคยคุยกับใครอื่น แถมเป็นคนไม่ชอบยุ่งกับคนที่ไม่รู้จัก หลังจากที่คุยกันมานานมันเลยทำให้อดสงสัยไม่ได้ว่าทำไมน๊า คนแบบนี้ถึงมาทนคุยกับฉันและเจ้าอี๊ฟได้ เพราะฉันกับเจ้าอี๊ฟเหอๆ พี่น้องคู่แสบ
เมื่อคืนหลังจากที่อ้อนพี่ชายและบิดเบือนประเด็นไม่ให้พี่ชายมาถามอะไรมากในเรื่องที่ฉันกำลังเซ็งกับชีวิต ฉันเลยถามพี่ชายตรงๆถึงสาเหตุที่พี่เค้ายอมมาทำความรู้จักด้วย
และนี่คือคำตอบพี่ชายที่ฉันได้รับ
"ช่วงที่พี่เครียดๆ มีคนแนะนำให้ลองแต่งกลอน (เค้าบอกว่าจะทำให้ใจเย็น เพราะการแต่งกลอนทำให้เราใช้ความคิดก่อนขีดเขียน)ก็ลองๆดู เราก็ได้เจอกันในแจ่มใสนี่ล่ะ แล้วเท่าที่พี่อ่านงานของคนอื่น ก็มีแค่บางคนเท่านั้นที่จะเข้ามาอ่านทันทีที่เห็นชื่อพวกแต่งเพราะๆ ก็ประมาณ กรมท่า เพลินประพันธ์...พวกแต่งแบบ ข ำ ก็ประมาณ อีฟนี่แหละ พวกแบบใช้ความรู้สึกก็คงเป็น นานี่เอง 555 ช่วงๆนั้นอารมณ์มันไม่ค่อยคงที่น่ะ ลองแต่งกลอนดู อ่านของคนอื่นบ้าง ก็ดีเหมือนกัน คนที่พูดเอาไว้ก็พูดไม่ผิดหรอก มันทำให้ได้ใช้ความคิดกับตัวเองมากขึ้นส่วนเรื่องนากับอีฟน่ะพี่เห็นว่านาเป็นคนที่มีน้ำใจในการคอมเม้นต์งานคนอื่น ให้กำลังใจน้องๆเพื่อนๆ (แทบจะไม่มีกลอนไหนที่พี่อ่าน ไม่เจอเม้นต์นาเลยนะ) ก็เห็นว่าเป็นคนที่ช่วยหมุนสังคมไซเบอร์เล็กๆให้คนที่ผ่านเข้ามาได้มีกำลังใจ อย่างนี้เรียกว่าประทับใจจากการสังเกตได้มั้ยล่ะ(อีกหลายคนก็เป็นแบบนี้ เพลินประพันธ์ september เพียงดาว อีฟ..หลายคน แต่ไม่เท่าที่พี่เห็นนาหรอก)ส่วนอีฟน่ะ พี่จำได้ว่ายิ้มๆกับกลอนตลกๆของเค้า ก็เลยอ่านงานเค้าเรื่อยๆเพราะมันอ่านแล้วยิ้ม ก็คงมีช่วงนึงที่พี่เห็นเราลงกลอนเศร้าๆกันอย่างต่อเนื่องมั้ง หรือมาเม้นต์อะไรทำนองอารมณ์เดียวกับกลอนของพี่ก็รู้สึกเป็นห่วงก็แค่นั้น พอดีมีแอดเดรสแปะไว้ก็คิดว่าคุยกันหน่อยคงจะดี เผื่อจะช่วยเตือนๆอะไรได้บ้างแต่ปรากฎว่า...... ไม่เห็นใครเศร้ากันสักคน (เราเศร้าอยู่คนเดียว)น่าห่วงตรงไหน? คุยข ำๆกันตั้งแต่แรกเลยมั้ง"
"เวลาพี่เขียนกลอนพี่ต้องรู้สึกอย่างนั้นถึงเขียน?
แต่ในความเป็นคนอยากเขียน และโดนบังคับให้เขียนบ่อยๆสมัยต้องไปแข่งขัน บางทีแค่คิดว่าวันนี้ฉันอยากเขียนอารมณ์ไหนแล้วคิดนึกภาพออกมาให้เป็นตัวหนังสือนั่นคือนานะพี่ไม่ได้เศ้ราจริงเสมอไปหรอก"
"ตรงข้ามกันเลย ถ้าไม่มีเรื่องอะไรพี่ก็นิ่งๆ (เป็นคนอยากเขียน...ก็เขียน แต่มิใช่นักเขียน)ตอนนี้รู้แล้วว่าพี่เข้าใจผิดไปเอง ข ำ ดี แต่ก็ได้น้องสาวมาสองคน และเมล์แปลกๆมาอีกนิดหน่อย ก็เพราะพี่คิดเอาเองว่า คนเราแต่งกลอนออกมาจากประสบการณ์ มุมมอง หรือความรู้สึก พอเจอกลอนของนา (ซึ่งพี่คิดเอาเองว่าเป็นคนอย่างที่ว่า) ก็เป็นห่วง...ก็เท่านั้น ปรากฎว่า ห่วงเก้อไปเลย"
นี่คือความรู้สึกดีๆที่ฉันได้จากพี่ชายคนนี้พี่ปริ้นซ์พี่ชายในโลกไซเบอร์ของฉัน มันเป็นอีกมุมหนึ่งของชีวิตที่น้อยคนกระมังที่จะได้รับมิตรภาพดีๆแบบนี้ ฉันอยากเก็บมิตรภาพนี้ไว้ให้นานเท่านาน เพราะในชีวิตจริงคนที่เห็นหน้าเห็นตาบางคนยังไม่เคยใส่ใจในความรู้สึกนึกคิดของฉันด้วยซ้ำไป ไม่ว่าจะเพราะอะไร แต่ฉันก็รักพี่ชายคนนี้ไม่ต่างกับพี่ชายจริงๆที่ฉันมีทั้ง 4 คน ยกให้พี่ปริ้นซ์เป็นพี่ชายคนที่5ไปก็แล้วกัน รับทราบด้วยนะค่ะพี่ชาย(อิอิอิ)
ขอบคุณพี่ชายนะค่ะที่คอยมาห่วงใยใส่ใจกันเสมอ เมื่อคืนก็ยอมละจากงานมาคอยคุยคอยปลอบไม่ให้น้องสาวคนนี้ร้องไห้(แล้วก็ทำสำเร็จเสียด้วย) สัปดาห์นี้พี่ชายทำงานเลิกดึกๆเราคงไม่ได้คุยกัน พี่ชายบอกว่าถ้าร้องไห้คงมาปลอบไม่ทัน อืมได้ค่ะ งั้นน้องคนนี้จะไม่ขี้แยนะจนกว่าพี่ชายจะมีเวลามาปลอบ รักษาสุขภาพ พักผ่อนด้วยนะค่ะอย่าหักโหมกับงานมากนัก แล้วอย่าลืมน๊าอย่าลืมว่าที่พี่สะไภ้น้องเด็ดขาด
รักพี่ชายค่ะ
ขอบคุณทุกคนที่ห่วงใยไม่ว่าจะเป็นพี่ปู พี่เน็ต พี่เพลิน พี่แจง ส้ม เจ้าอี๊ฟ เจ้าเตย ยูง ป้อ พี่รัณน์ เจ้าฟ่าง เจ้าติ้ก เจ้ากาย เจ้าเรียว เพชรในไพร และอีกหลายๆคนในแจ่มและที่พันทิพรวมทั้งบล็อคแห่งนี้ด้วยน๊า
แล้วจะแต่งกลอนเศร้ามาให้อ่านอีกนะค่ะทุกคน อิอิอิ หากแต่งแนวอื่นสงสัยว่ามันจะไปไม่รอดแน่ๆเลย ทนๆอ่านละกันแบบเศร้าเคล้าน้ำตาหน้าจอน้ำจะท่วมนี่แหละของโปรดนาล่ะ
| Create Date : 14 พฤษภาคม 2550 |
| Last Update : 24 กรกฎาคม 2550 13:39:47 น. |
|
2 comments
|
| Counter : 844 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เช็คหลังไมค์มัยดีนาห์
