ตอนที่ 5หลังจากหมดสิ้นช่วงการแข่งขันวิชาการ ก็เข้าสู่ช่วงการแข่งขันกีฬาสีภายในของโรงเรียน น้ำค้างและเพื่อนในห้องประจำการสีชมพูและจะอยู่ระบบสีชมพูไปจนถึงชั้นมอหก เพราะโรงเรียนได้แบ่งการปกครองออกเป็นสีๆ ดังนั้นไม่เพียงแต่เป็นการแบ่งสีเพื่อทำการแข่งขันกีฬาสีเท่านั้นแต่จะเป็นการฝึกการปกครอง และทำงานด้านต่างๆของนักเรียนที่เป็นคณะกรรมการสี โดยมีอาจารย์ประจำสีเป็นที่ปรึกษาน้ำค้าง ภาวดี และวนัสนันท์ก็ยังคงเป็นนักกีฬาวอลเลย์บอลของสีเหมือนเช่นทุกๆปีที่ผ่านมา วันนี้หลังเลิกซ้อมน้ำค้างขอตัวเพื่อนไปห้องน้ำเพื่อล้างหน้าล้างตาก่อนจะกลับบ้าน เมื่อเดินไปถึงโรงอาหารก็เจอพีรดนย์นั่งอยู่พอดียังไม่กลับหรือค่ะพี่พี น้ำค้างเอ่ยถามขึ้นทั้งๆที่รู้ว่าไม่ใช่คำถามที่ควรจะถามออกไปในเมื่อเห็นๆกันอยู่ว่าพีรดนย์ยังนั่งอยู่ตรงหน้าแล้วยังจะถามออกไปอีก แต่เพราะไม่รู้ว่าจะเอ่ยชวนคุยอะไรดี นับวันพีรดนย์ก็ยิ่งทำท่าทีหมางเมินใส่ตนมันน่าน้อยใจไม่ใช่น้อยอืม รอตุ้ย กับเกมน่ะ ยังซ้อมฟุตบอลกันอยู่พีรดนย์บอกขึ้นแล้วเงียบไป ไม่ใช่เขาจะไม่อยากคุยกับน้ำค้าง บางสิ่งบางอย่างบอกเขาว่าควรตัดใจเสียหากคิดชอบผู้หญิงคนนี้ พี่พีน้ำค้างเรียกขึ้นเพราะอยากถามถึงเรื่องที่มันคาใจมาตั้งแต่วันที่กลับมาจากการแข่งขันวิชาการว่าทำไมพีรดนย์ถึงได้มีท่าทีห่างเหินกับตน ไม่เป็นพีรดนย์คนที่ยิ้มให้เธอทั้งสีหน้าและแววตาอย่างที่เธอคุ้นเคย แต่พอเห็นแววตาที่พีรดนย์มองมาเหมือนจะรำคาญก็เอ่ยถามไม่ออกอ้าว เรียกพี่ทำไมล่ะเปล่าค่ะ ไม่มีอะไร น้ำขอตัวนะคะเพื่อนรออยู่ น้ำค้างรีบเดินไปยังห้องน้ำทันที..........อะไรนะพี นายนี่นะจะลงเล่นวอลเลย์ให้ทีมสีเขียวของเรา เกมเอ่ยถามขึ้นด้วยความแปลกใจ เพราะตั้งแต่พีรดนย์ย้ายมาเรียนที่นี่เมื่อสองปีก่อนเขาไม่เคยเห็นว่าเพื่อนจะสนใจเล่นกีฬาอะไร นอกจากการเรียนในคาบวิชาพละศึกษาเท่านั้นนั่นสิ เกิดอะไรขึ้นกับนายวะเนี่ย หมู่นี้ทำตัวพิลึกเหลือเกินนะนายตุ้ยซึ่งกำลังเคี้ยวข้าวอยู่ในปากตุ้ยๆสมชื่อถามขึ้นอีกคนก็อยากแสดงความสามารถบ้างไม่ได้หรือไงวะพีรดนย์ถามเพื่อนทั้งสองคนออกไปแต่นายเคยบอกว่านายมีปัญหาเรื่องข้อเท้าไม่ใช่หรือไง มันจะไม่มีผลกระทบกับนายหรือวะเกมอดที่จะเป็นห่วงเพื่อนไม่ได้ไม่หรอก มันตั้งนานมาแล้ว ฉันคงไม่โชคร้ายซ้ำแล้วซ้ำเล่าหรอกว่ะ พวกนายเถอะแทนที่จะให้กำลังใจกันมาพูดให้เสียขวัญทำไมวะแกล้งถามเพื่อนออกไปด้วยความไม่พอใจเพื่อกลบเกลื่อนความกลัวที่ตนมีซึ่งมันไม่เคยจางหายไปจากความรู้สึก นับตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุทำให้ข้อเท้ามีปัญหาอืม ก็ดีนะเพราะสีเราเนี่ยหานักวอลเลย์บอลชายยากจริงๆเลย ไอ้ที่มีๆอยู่ก็แทบบังคับให้ลงชื่อสมัครกันอยู่แล้วตุ้ยบอกขึ้นมื่อนึกถึงความเป็นจริงของปัญหาที่พวกตนกำลังเผชิญในการรับสมัครนักกีฬาวอลเลย์บอลชาย ส่วนมากจะแห่กันไปสมัครเล่นฟุตบอลกันเสียหมดเพราะเป็นกีฬาที่นิยมเล่นกันมากกว่าในหมู่นักเรียนชาย รอบแรกของการแข่งขันกีฬาเริ่มขึ้นหลังจากที่อาจารย์ให้นักเรียนได้ฝึกซ้อมกันประมาณสองสัปดาห์ วันนี้เป็นการแข่งขันวอลเลย์บอลประเภททีมชายระหว่างสีเขียวและสีเหลือง น้ำค้างและเพื่อนไม่รอช้าเมื่อถึงเวลาแข่งขันก็ลงไปนั่งชิดขอบสนามทันทีพี่พีน้ำค้างอุทานขึ้นเมื่อเห็นทีมนักกีฬาของสีเขียว อดที่จะแปลกใจไม่ได้เพราะพีรดนย์ไม่เคยมีวี่แววว่าจะเป็นนักกีฬาอย่างเพื่อนๆในกลุ่มเพิ่งรู้นะว่าพี่พีก็เล่นกีฬาเป็นด้วย ภาวดีเอ่ยชื่นชมขึ้นนั่นสิ เห็นเงียบๆมาตั้งนาน มาออกโรงเอาตอนมอหกนี่เองวนัสนันท์เอ่ยขึ้นอีกคน แต่น้ำค้างรู้สึกว่ามันมีอะไรไม่ชอบมาพากล เท่าที่คุยกันพีรดนย์ไม่เคยบอกตนว่าสนใจกีฬาหรือชอบเล่นกีฬาเลยสักครั้งทั้งๆที่ตนเองเคยคุยเรื่องของตนให้ฟังบ่อยๆ การแข่งขันเริ่มต้นและสิ่งที่น้ำค้างมั่นใจก็ส่อแววให้เห็น พีรดนย์รับลูกเสิร์ฟหรือลูกตบจากฝ่ายตรงข้ามไม่ได้เลย บางครั้งก็ล้มไม่เป็นท่า จนกองเชียร์พากันหัวเราะสนุกสนาน แต่พีรดนย์ก็ยังเล่นต่อไปจนจบเซตซึ่งผลก็ออกมาว่าแพ้ไปในเซตแรก เซตที่สองพีรดนย์โดนเปลี่ยนตัวออกไปแต่ท้ายเกมก็ได้ลงสนามอีกครั้งและมันก็เหมือนเคย พีรดนย์ยังเป็นเหมือนตัวตลกของกองเชียร์ น้ำค้างไม่เข้าใจเลยว่าเขาจะทำไปเพื่ออะไร ทั้งๆที่โดนหัวเราะจากกองเชียร์ทั้งสนาม ไม่ไหวแล้วพอกันทีน้ำค้างบอกกับตัวเองเพราะไม่อาจทนเสียงหัวเราะเพราะขันพีรดนย์ได้อีกต่อไป น้ำจะไปไหนภาวดีถามขึ้นเมื่อจู่ๆน้ำค้างก็ลุกขึ้นยืนไปห้องน้ำแป๊บนะน้ำค้างบอกกับเพื่อนไปอีกนิดเดียวเอง ไม่ดูต่อให้จบล่ะวนัสนันท์รีบคว้าข้อมือของเพื่อนไว้ไม่ไหวแล้วล่ะ น้ำอั้นมาตั้งนานแล้วน้ำค้างบอกกับเพื่อนขึ้นแล้วรีบเดินออกไปจากบริเวณสนามวอลเลย์บอลทันที .............เป็นบ้าอะไรไปนะ เขาเป็นบ้าอะไรไป น้ำค้างยืนมองกระจกถามตัวเองอยู่ในห้องน้ำเพราะไม่เข้าใจเหตุผลของพีรดนย์สักนิดว่าทำไปเพื่ออะไร แล้วเธอล่ะน้ำค้างเป็นอะไรทำไมต้องไปแคร์ความรู้สึกเขาด้วย ทำไมต้องไปอายแทนเขาด้วย ไอ้บ้าเอ้ย เล่นไม่เป็นยังจะลงไปเล่นอยู่ได้ แล้วก็หลอกให้เราดีใจคิดว่าเล่นเป็นเกมต่อว่าเพื่อนเสียงดังออกมาจากห้องน้ำของผู้ชายซึ่งอยู่ฟากตรงกันข้ามหนุกๆคิดอะไรมากวะเสียงของพีรดนย์ตอบขึ้นดังออกมาแต่ฉันอายแทนนายนะที่ทนให้น้องๆเขาหัวเราะแบบนั้นตุ้ยบอกขึ้นฉันขอโทษก็แล้วกันพีรดนย์เอ่ยขึ้นสั้นๆ จนน้ำค้างอยากจะเข้าไปในห้องน้ำชายแล้วตั้นหน้าเจ้าของคำพูดสักทีให้หายบ้าขึ้นมาอ้าวน้ำ ยังไม่กลับอีกหรอเกมเอ่ยทักทายขึ้นเมื่อพากันอออกมาจากห้องน้ำชายก็เจอเข้ากับน้ำค้างยืนอยู่ พีรดนย์ทำท่าจะเดินเลี่ยงออกไป แต่น้ำค้างก็เอ่ยถามขึ้นเสียงเครือทันทีความตั้งใจจะอยู่รอเพื่อต่อว่ามันหายไปหมดเมื่อเจอท่าทีห่างเหินของพีรดนย์ทำไมต้องทำแบบนี้ด้วย สนุกนักหรือไงน้ำค้างจ้องมองหน้าพีรดนย์ด้วยความรู้สึกสับสนไปหมดทั้งโกรธทั้งสงสารในสิ่งที่เขาได้เจอมาทำไมล่ะน้ำ พี่จะเล่นวอลเลย์บอลบ้างมันผิดด้วยหรือพีรดนย์ถามออกไปน้ำเสียงเย็นชาอย่างเห็นได้ชัด ทำไมเขาจะไม่รู้ ทำไมเขาจะไม่เห็นว่าน้ำค้างมองตนตลอดเวลาที่อยู่ในสนาม เขาสังเกตน้ำค้างจนกระทั้งเห็นเธอเดินออกมาทั้งๆที่เกมยังไม่จบฉันว่าฉันกับตุ้ยไปรอที่ศาลารุ่งทิพย์ดีกว่านะ บางทีนายกับน้ำอาจจะมีเรื่องคุยกัน เกมบอกกับพีรดนย์ขึ้นแล้วพยักหน้ากับตุ้ยให้เดินไปกับตนเสียน้ำค้างยืนมองพีรดนย์นิ่งก่อนที่น้ำตาจะไหลออกมาอาบแก้มทั้งสองข้าง รีบหันหลังให้กับพีรดนย์ เช็ดน้ำตาเสียพีรดนย์เอ่ยขึ้นขณะยื่นผ้าเช็ดหน้าให้ แต่น้ำค้างก็เหมือนบ่อน้ำตาแตกกลับยิ่งร้องไห้ขึ้นหนักกว่าเดิมเป็นอะไรไปน้ำพีรดนย์ถามขึ้นด้วยความห่วงใยแถมยังเป็นคนเช็ดน้ำตาให้น้ำค้างเสียเองเมื่อเห็นว่าหล่อนไม่ยอมรับผ้าเช็ดหน้าไปจากมือของตน ความห่างเหินที่เขาสร้างไว้พังทลายทันทีเมื่อเห็นน้ำค้างยิ่งร้องไห้หนักขึ้น เลิกทำอะไรบ้าๆแบบนี้ได้ไหม เล่นไม่เป็นแล้วทำไมยังลงไปเล่นกับเขาน้ำค้างเอ่ยถามขึ้นหลังจากฝืนบังคับตัวเองให้ไม่ร้องไห้ออกมาอีกทำไมล่ะน้ำ น้ำไม่อยากเห็นพี่พีเป็นตัวตลกของคนอื่นเข้าใจไหม น้ำทนไม่ได้ที่เห็นเพื่อนๆพากันหัวเราะพี่พี พอเถอะพี่พี อย่าทำแบบนี้อีกเลยนะ น้ำค้างเอ่ยอ้อนวอนออกไปทำไมน้ำถึงต้องทนไม่ได้ด้วยล่ะ เขาหัวเราะพี่ ไม่ได้หัวเราะน้ำสักนิดเลยนะแต่น้ำไม่อยากเห็นเข้าใจไหม น้ำไม่ชอบให้พี่เป็นตัวตลกของคนอื่น พี่พีน้ำขอร้องเลิกทำแบบนี้เถอะน้ำค้างเอ่ยอ้อนวอนอีกครั้งน้ำตาเริ่มปริ่มๆขอบตาขึ้นมาอีกหน พีรดนย์เห็นเช่นนั้นก็ถอนหายใจออกมาแรงๆพี่แค่อยากให้น้ำเห็นว่าพี่ก็เป็นนักกีฬาได้อย่างคนอื่นๆ พี่ไม่คิดว่าน้ำจะแคร์ความรู้สึกพี่ขนาดนี้ ใครหัวเราะพี่ๆไม่สนหรอกนะน้ำ แต่ถ้าวันนี้น้ำหัวเราะไปกับคนอื่นๆด้วย พี่คงจะไม่พูดกับน้ำไปอีกตลอดเวลาที่เราได้เรียนด้วยกันที่นี่ พี่ขอโทษที่ทำให้น้ำร้องไห้น้ำจะหัวเราะพี่ได้ยังไงกัน น้ำค้างเอ่ยต่อว่าขึ้นเบาๆนั่นสิพี่รู้แล้วว่าน้ำดีกับพี่จริงๆ พี่ขอโทษนะที่ทำให้น้ำเป็นห่วงไม่ยกโทษให้หรอกน้ำค้างบอกออกไปน้ำตาที่มีเมื่อได้ยินคำขอโทษออกมาจากปากเขามันก็พลันหายไปหมด น้ำค้างกลับมายิ้มได้อีกครั้งน้ำเลี้ยงน้ำปั่น โจ๊กมื้อเช้าตลอดสัปดาห์นี้น้ำค้างเสนอข้อต่อรองขึ้นทันทีก็ได้ แล้วอย่าร้องไห้อีกนะสัญญามาก่อนสัญญาว่าจะไม่ร้องไห้ถ้าหากพี่พีไม่ทำให้น้ำเสียใจอีกน้ำค้างเอ่ยออกไป พีรดนย์เลยต้องหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคำสัญญาที่มีข้อแม้มาต่อรองเขากลับกันเถอะ ป่านนี้สองคนคงรอแย่แล้วพีรดนย์บอกขึ้นพลางมองไปยังศาลารุ่งทิพย์แต่ปรากฏว่าไม่มีเพื่อนทั้งสองรออยู่สงสัยพี่เกมพี่ตุ้ยจะเดินตามสาวๆออกไปเสียแล้วล่ะพี่พีน้ำค้างบอกขึ้นอย่างรู้นิสัยรุ่นพี่ทั้งสองคนดีว่ากระล่อนแค่ไหนนั่นสิ งั้นเรากลับกันสองคนก็ได้นะไปเถอะพีรดนย์เอ่ยบอกขึ้นด้วยรอยยิ้ม ตอนนี้หัวใจเขาอิ่มเอมยิ่งนักที่สาวน้อยตรงหน้าเขาแคร์เขามากมายเช่นนี้ ต่อให้เพื่อนทั้งสองทิ้งหนีกลับบ้านไปก่อนเขาก็ไม่รู้สึกว่าเพื่อนหักหลังนอกจากจะขอบใจที่เพื่อนเปิดโอกาสให้ตนได้เดินกลับบ้านพร้อมน้ำค้างอีกครั้งในวันนี้...........................................................
ตอนที่ 5
ฝากพี่พจ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เช็คหลังไมค์มัยดีนาห์
สบายดีมะ
พักนี้เข้ามั่งไม่เข้ามั่งเลยอ่านขาดๆ
เด๋วค่อยไปตามอ่านนะ