|
***...ใจฉันเป็นของเธอ ตอนที่ 3...***
ตอนที่ 3
แม้จะไม่หวังว่าจะได้รางวัลในการแข่งขันที่ตนลงไปสองรายการ แล้วทั้งสองรายการก็มีพีรดนย์เป็นตัวเต็ง แต่เช้านี้น้ำค้างก็อดที่จะรู้สึกตื่นเต้นไม่ได้ ยังแอบหวังลึกๆในใจว่าตนจะมีโอกาสติดหนึ่งในสามของรางวัลแต่ละประเภทการแข่งขัน น้ำค้างเลยมาถึงโรงเรียนตั้งแต่เจ็ดโมงเช้า
ตื่นเต้นกับผลการแข่งขันหรือไงน้ำ มาแต่เช้าเชียววันนี้
เสียงทักทายที่ดังขึ้นมาจากด้านในของประตูห้องเรียนทำให้น้ำค้างชะงักเท้าที่กำลังจะเดินผ่านเพื่อไปยังห้องเรียนของตนทันที
เปล่าค่ะ วันนี้น้ำติดรถพี่ชายมาโรงเรียนน่ะ
บอกไปว่าใช่ก็เสียหน้าแย่สิน้ำค้าง
งั้นหรือ ยังไม่ได้ทานอะไรใช่ไหมลงไปทานโจ๊กด้วยกันนะ
พีรดนย์เอ่ยชวนขึ้นแต่น้ำค้างส่ายหน้าทันที
ทำไมล่ะ ยังไม่ได้ทานอะไรมาไม่ใช่หรือเดี๋ยวเข้าเรียนไปจะเรียนไม่รู้เรื่องเอานะ
น้ำไม่หิวค่ะปกติไม่ทานข้าวเช้า น้ำของตัวนะคะพี่พี
น้ำค้างบอกแล้วรีบเดินต่อไปยังห้องเรียนที่อยู่ข้างๆ แม้จะอดสงสารกับสายตาผิดหวังของพีรดนย์แต่น้ำค้างก็อยากจะอยู่ห่างเขาไว้ในตอนนี้
...............
หลังจากเพลงมาร์ชโรงเรียนดังขึ้นเป็นสัญญาณให้นักเรียนทุกคนรีบลงไปเข้าแถวเพื่อเคารพธงชาติ น้ำค้างและเพื่อนๆก็พากันลงจากอาคารเพื่อไปเข้าแถว ณ ลานเอนกประสงค์ซึ่งอยู่หน้าอาคารเรียนสอง
วันนี้ท่าทางตัวเต็งจะมีเรื่องให้คิดมากทั้งคู่เลยนะนัน
ภาวดีเอ่ยขึ้นเมื่อเดินสวนกับกลุ่มของพีรดนย์แต่ทั้งพีรดนย์และน้ำค้างเพื่อนของเธอต่างก็มีสีหน้าเรียบเฉยทั้งๆที่วันนี้คือวันประกาศผลการแข่งขันวิชาการภายในของโรงเรียนแท้ๆ
สงสัยจะชินกับรางวัลไปแล้วน่ะสิ ใช่ไหมยัยน้ำ
ยังไงปีนี้น้ำก็ไม่มีทางได้ติดอันดับกับเขาหรอกนา เธอสองคนทำเป็นตื่นเต้นไปได้
น้ำค้างบอกขึ้นแม้ว่าจะแอบหวังไว้ลึกๆในใจอยากจะมีชื่อติดอันดับกับเขาบ้าง แต่เมื่อมองไปยังระดับชั้นมอหกสายศิลป์แล้ว น้ำค้างก็เป็นได้เพียงไม้ประดับเท่านั้นเอง ยิ่งหล่อนเรียนสายวิทยศาสตร์ด้วยแล้ว อาจารย์ที่ตัดสินก็ต้องเทคะแนนไปให้รุ่นพี่หมด ยังไงปีนี้หล่อนทำได้ก็คงเพียงแค่เก็บเกี่ยวประสบการณ์เอาไว้อย่างที่เคยบอกกับพีรดนย์ไป
หลังจากทำกิจกรรมประจำวันเสร็จสิ้นในการเคารพธงชาติขึ้นสู่ยอดเสา อาจารย์ฝ่ายวิชาการก็เรียนเชิญให้ผู้อำนวยการโรงเรียนเป็นผู้มอบรางวัลให้แก่นักเรียนที่ได้รับรางวัลในการแข่งขันวิชาการภายในโรงเรียนประจำปี
รางวัลชนะเลิศอันดับหนึ่งการเขียนความระดับชั้นมัธยมปลาย อันดับนายพีรดนย์ เลิศอนุกุล
เสียงอาจารย์ขานเรียกชื่อพีรดนย์ดังขึ้นเมื่อเขาลุกขึ้นยืนเดินออกไปรับรางวัลซึ่งเป็นประกาศนียบัตรและของขวัญเล็กๆน้อยจากอาจารย์เพื่อนๆนักเรียนต่างก็ปรบมือให้ เสียงเรียกนักเรียนคนต่อไปออกไปรับรางวัลรองชนะเลิศยิ่งทำให้น้ำค้างนั่งก้มหน้านิ่ง ไม่มีชื่อเธอ ไม่มี
รองชนะเลิสอันดับสอง นางสาว น้ำค้าง มานะเสน
ทันทีที่ได้ยินชื่อของตัวเองน้ำค้างมองผ่านแถวไปยังห้องของพีรดนย์ทันที เหมือนเขาเองจะรู้ผลมาล่วงหน้า น้ำค้างเจอรอยยิ้มส่งมาให้จากเขา พร้อมนิ้วหัวแม่มือที่ชูขึ้น น้ำค้างยิ้มรับแล้วรีบลุกเดินออกไปรับรางวัลก่อนที่อาจารย์จะขานชื่อซ้ำออกมาเพราะเห็นว่าชักช้า
หากเป็นเพียงแค่รางวัลเดียวที่ได้รับ น้ำค้างก็คงไม่ประหลาดใจและดีใจมากเท่ากับสิ่งที่เห็นตรงหน้าตอนนี้
ไม่เพียงแต่เธอมีชื่อติดอันดับการเขียนเรียงความเท่านั้นแต่การเขียนคำประพันธ์ก็ยังมีชื่อเธออีกด้วย แม้ว่าทั้งสองรายการเธอจะได้เพียงแค่อันดับที่สามก็ตาม
ดีใจด้วยนะ เห็นไหมพี่บอกแล้วน้ำน่ะทำได้
น้ำค้างยิ้มอ่อนหวานให้กับเจ้าของคำพูดทันที พีรดนย์ซึ่งกำลังจะนั่งลงบนม้าหินอ่อนตัวกันตรงข้ามถึงกับชะงักไปกับรอยยิ้มนั้นของเธอ
อ้าว ทำไมไม่นั่งล่ะคะ
น้ำค้างถามขึ้นเมื่อเห็นพีรดนย์ยืนเฉย
ปละ เปล่า แล้วเพื่อนๆล่ะทำไมวันนี้มานั่งทำการบ้านคนเดียวล่ะ
พีรดนย์นั่งลงแล้วถามขึ้นแก้เก้อ
วันนี้วันเดียวเมื่อไหร่กัน วันที่เราคุยกันครั้งแรกน้ำก็นั่งอยู่คนเดียวนี่ค่ะ
น้ำค้างบอกขึ้นแต่ยังก้มเขียนอะไรอยู่ยิกๆตรงหน้า
นั่นสิ อืม พี่ดีใจด้วยนะกับรางวัลที่ได้รับวันนี้
ขอบคุณค่ะพี่พี ถ้าไม่ได้พี่น้ำคงแพ้จริงๆอย่างที่คิดไว้ นี่ค่ะน้ำให้พี่พี
น้ำค้างเอ่ยขึ้นพลางยื่นกระดาษใบที่กำลังเขียนอยู่ให้กับเขา พีรดนย์รับมันมางงๆ
เปิดดูสิค่ะ
น้ำเสียงอ่อนหวานพร้อมรอยยิ้มสดใสที่มองมายังตนทำให้พีรดนย์ไม่อาจขัดความตั้งใจของน้ำค้างได้
รอยยิ้มในแววตา
ฉันอยากหามาเก็บไว้
ให้เธอมีให้ฉันตลอดไป
โลกสดใสเมื่อใดเธอยิ้มมา
น้ำอยากเห็นรอยยิ้มแบบนี้ของพี่พีตลอดไปนะคะ ขอบคุณมากค่ะที่ทำให้น้ำมีวันนี้
น้ำค้างเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเขากวาดสายตาอ่านจนจบบรรทัดแล้ว
พี่ก็ขอบใจที่น้ำกล้าสู้ทำให้มีวันนี้ อาจารย์คงส่งพี่ไปแข่งขันแต่งคำประพันธ์เหมือนปีที่ผ่านมา แล้วตุ้ยก็คงต้องร่วมทีมกับพี่ เพราะฉะนั้นพี่ว่าน้ำต้องได้ไปแข่งขันเขียนเรียงความแน่ๆเลย
น้ำไม่หวังหรอกค่ะพี่พี ทุกการตัดสินใจอยู่ที่อาจารย์เค้าจะเลือก แล้วน้องอาร์ม ที่ได้รับรางวัลชมเชยเขาก็มีพ่อเป็นอาจารย์สอนที่นี่ใครๆก็รู้
นั่นคือความจริงที่น้ำค้างรู้ดี แม้ว่าตนจะได้รางวัลมาแต่รุ่นน้องที่ชื่ออาร์มก็มีภาษีดีกว่าตนเป็นไหนๆ จริงอยู่ที่เธอเป็นที่รู้จักของอาจารย์ แต่ก็แค่อาจารย์ที่เคยทำการสอนเธอเท่านั้น หากเทียบกับอาร์มแล้ว ไม่ว่าอาจารย์คนไหนก็รู้จัก การแข่งขันระดับโรงเรียนเหลือเวลาอีกมากพอที่จะให้นักเรียนฝึกฝน อาจารย์สามารถเลือกคนที่อาจารย์เห็นแววว่าไปได้ดีมากกว่ารางวัลในวันนี้เป็นแน่
พี่อยากให้เป็นน้ำมากกว่า พีรดนย์บอกขึ้นตรงๆ
หวังมากไปไม่ดีนะคะพี่พี ยิ่งพี่พีมาให้ความหวังแบบนี้ หากน้ำไม่ได้รับคัดเลือกน้ำจะทำยังไงล่ะ น้ำค้างเอ่ยขึ้น
พี่ไม่ยอมหรอก แล้วพี่ก็เชื่อว่าอาจารย์ปลิตาก็ไม่ยอมแน่ๆเหมือนกัน
..............
น้ำค้างรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นตัวปัญหาขึ้นมาในทันใดเมื่ออยู่ๆอาจารย์หัวหน้าหมวดภาษาไทยเดินเข้ามาในห้องภาษาไทย แล้วเรียกอาจารย์ปลิตาไปพูดคุยด้วยท่าทางเคร่งเครียดก่อนที่จะเรียกตนไปสมทบ
น้ำค้าง เธอไม่ต้องมาฝึกเขียนเรียงความแล้วนะ
เสียงอาจารย์วราหัวหน้าหมวดภาษาไทยเอ่ยขึ้นอย่างไม่มีเยื่อใย ทำเอาน้ำค้างนิ่งตะลึงกับคำสั่งที่ได้รับในขณะที่อาจารย์ปลิตาเองก็พยักหน้าเบาๆให้ตน
ทำไมค่ะอาจารย์ หนูขอทราบหตุผลได้ไหมค่ะ
น้ำค้างทำเป็นใจดีสู้เสือเอ่ยถามออกไป ไม่กล้าที่จะหันกลับไปมองยังอีกฟากห้องที่มีเพื่อนๆรวมทั้งพีรดนย์กำลังนั่งฝึกเขียนคำประพันธ์ ถ้าพีรดนย์รู้เขาคงไม่ชอบใจแน่ๆที่อาจารย์วรามาออกคำสั่งเอาตอนนี้
อาจารย์กับฝ่ายวิชาการเห็นว่า ข้อเขียนของเธอยังไม่ดีพอเท่าไหร่ มุมมองการเขียนของเธอยังแคบไปบางทีก็กว้างจนไม่เจอสาระ อาจารย์เห็นควรว่าควรจะเอานายอารันต์เป็นตัวแทนไปแข่งขันทางโรงเรียนจะมีโอกาสที่จะชนะมากกว่า วันนี้เธอก็กลับบ้านไปได้เลยนะไม่ต้องอยู่ซ้อม
ค่ะอาจารย์
ไม่มีอะไรจะดีไปกว่ายอมรับการตัดสินใจของอาจารย์ โดยเฉพาะอาจารย์วราซึ่งเป็นถึงหัวหน้าหมวดวิชาภาษาไทย และยังเป็นอาจารย์ฝ่ายวิชาการอีกด้วย ขนาดอาจารย์ปลิตายังไม่กล้าขัดคำสั่งแล้วตนเป็นใครก็แค่นักเรียนคนหนึ่ง ซึ่งยังไงก็มีหน้าที่เชื่อฟังอาจารย์เมื่ออาจารย์เห็นชอบก็ต้องยอมรับแม้ว่าที่ผ่านมาตนเองใช้เวลาหลังเลิกเรียนมาฝึกเขียนกับอาจารย์ปลิตามาเกือบอาทิตย์แล้วก็ตาม
น้ำค้างเดินกลับมายังโต๊ะเก้าอี้ตัวที่ตนเองเพิ่งลุกออกไป เก็บข้าวของลงกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องพักครูหมวดวิชาภาษาไทยทันที
เสียใจ น้อยใจ น้ำค้างไม่รู้ว่าตอนนี้ตัวเองมีความรู้สึกเช่นไรกันแน่ มันสับสนปนเปไปหมด
อยากร้องไห้หรือ
เจ้าของเสียงถามขึ้นพลางนั่งลงใกล้ๆ น้ำค้างหันไปมองแล้วต้องหลบสายตาที่มองมาของพีรดนย์ หล่อนไม่อยากอ่อนแอให้เขาเห็น หล่อนอยากเห็นรอยยิ้มในดวงตาของเขามากกว่าแววตากังวลของเขาตอนนี้
อาจารย์วราทำไม่ถูก พีรดนย์บอกขึ้นน้ำเสียงโกรธเคือง
พี่พีรู้แล้วหรือค่ะ
น้ำเสียงผิดหวังที่ได้ยินจากปากของหญิงสาวตรงหน้า พีรดนย์ไม่สามารถที่จะเอ่ยอะไรออกมาได้นอกจากจะพยักหน้าให้กับเธอ อาจารย์ปลิตามากระซิบบอกเขาให้ช่วยออกมาดูน้ำค้างหน่อยก่อนที่จะเล่าให้ฟังคร่าวๆ แล้วรีบให้เขาตามออกมาเพราะกลัวว่าน้ำค้างจะเสียใจจนไม่กลับบ้านกลับช่อง
เขารีบลงจากตัวอาคารเพื่อจะให้ทันกับน้ำค้างซึ่งเขาเองไม่รู้ว่าหล่อนจะเสียใจแค่ไหน แต่เมื่อลงมาถึงศาลารุ่งทิพย์ก็เจอกับน้ำค้าง ที่นั่งนิ่งไม่สนใจสิ่งรอบข้าง ขนาดเขาเดินมายืนใกล้ๆตั้งนานยังไม่รู้ตัวจนเขาทนไม่ไหวต้องเอ่ยทัก
น้ำไม่เป็นอะไรหรอก พี่พีสบายใจได้ น้ำเคยบอกพี่เองนี่ค่ะว่าน้ำคงไม่ได้ไปแน่ๆเพราะอาจารย์คงเลือกนายอาร์มมากกว่าที่จะเลือกน้ำ
แต่อาจารย์ทำไม่ถูก ถ้าจะเลือกนายนั่นก็ไม่ควรจะเรียกน้ำไปฝึกแบบนี้ แล้วดูสิวันดีคืนดีเรียกไปบอกว่า ไม่เอาน้ำแล้วนะ ทำร้ายกันชัดๆ
ไม่เป็นไรหรอกพี่พี อาจารย์เค้าก็มีเหตุผลของเค้า เราเป็นนักเรียนต้องเชื่อฟังสิค่ะ
พีรดนย์อยากเอ่ยถามนักว่าเชื่อฟังแล้วผิดหวังแบบนี้คือสิ่งที่ถูกต้องหรือ
กลับบ้านนะ พี่เดินไปส่งขึ้นรถ
พีรดนย์เอ่ยขึ้นหลังจากเงียบไปพอสมควร
แล้วพี่ไม่ต้องอยู่ฝึกอีกหรือค่ะ เพิ่งจะห้าโมงเย็นเอง
ไม่แล้วล่ะ พี่ไปส่งเรากลับบ้านดีกว่า
แต่อาจารย์จะดุเอานะคะ
ช่างสิ อาจารย์ปลิตาอนุญาตให้พี่ออกมาแล้ว ใครจะดุก็ช่างเถอะ
พีรดนย์บอกแล้วหยิบกระเป๋านักเรียนของน้ำค้างมาถือไว้เสียเอง
พี่พี ส่งคืนมาเถอะค่ะ น้ำถือเองดีกว่านะคะ
เถอะน่า
พีรดนย์บอกแค่นั้นแล้วเดินนำไปทันที น้ำค้างเลยต้องเดินตามไปอย่างไม่มีทางเลือก
..................................................
| Create Date : 01 มีนาคม 2552 |
|
24 comments |
| Last Update : 1 มีนาคม 2552 9:52:23 น. |
| Counter : 389 Pageviews. |
|
 |
|
)
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [
เช็คหลังไมค์มัยดีนาห์
> > .............ดาวจ๋า.......ดาวจ๋า...................ดาวจ๋า..........ดาวจ๋า
> > .........ดาวจ๋า.............ดาวจ๋า................ดาวจ๋า...............ดาวจ๋า
> > .....ดาวจ๋า...................ดาวจ๋า.............ดาวจ๋า...................ดาวจ๋า
> > ...ดาวจ๋า........................ดาวจ๋า........ดาวจ๋า......................ดาวจ๋า
> > ..ดาวจ๋า.............................ดาวจ๋าดาวจ๋า...........................ดาวจ๋า
> > .ดาวจ๋า.................................ดาวจ๋า.................................ดาวจ๋า
> > .ดาวจ๋า...........................................................................ดาวจ๋า
> > ..ดาวจ๋า.........................................................................ดาวจ๋า
> > ....ดาวจ๋า......................................................................ดาวจ๋า
> > .....ดาวจ๋า...................................................................ดาวจ๋า
> > ......ดาวจ๋า...........................ขอเจิมค่ะ.....................ดาวจ๋า
> > ...........ดาวจ๋า.......................................................ดาวจ๋า
> > ................ดาวจ๋า...............................................ดาวจ๋า
> > ....................ดาวจ๋า......................................ดาวจ๋า
> > .........................ดาวจ๋า..............................ดาวจ๋า
> > ..............................ดาวจ๋า.....................ดาวจ๋า
> > ....................................ดาวจ๋า............ดาวจ๋า
> > ........................................ดาวจ๋า.....ดาวจ๋า
> > ...............................................ดาวจ๋า