กินอะไรดี.. อะไรก็ได้.. เซ็งได้อีกอ่ะ...

กินอะไรดี เคยเบื่อกับคำนี้มั้ย เราเชื่อว่าหลายๆ คนคงจะเบื่อ

โดยเฉพาะเวลาได้ยินคำนี้ช่วงพักเที่ยง

ในห้องทำงานเรานี่ก็แปลกนะ ถ้าเราไม่พูดขึ้นมาก่อน

ก็จะไม่มีใครยอมกระดิกตัวกันเลยรึงัย

นั่งหิวจนเลยเที่ยงไปนั่นแหละ รู้ตัวว่าหิวแล้วทำไมไม่ออกไปกินข้าวซะล่ะ

จะมานั่งรอให้เราบอกให้ไปกินข้าวหรอ

เอ้อ.. งานเราเนี่ย บางทีมันติดพันงัย อยากทำให้เสร็จก่อนแล้วค่อยกินก็ได้

คือเราไม่อยากยึดติดกะใครมาก ใครอยากไปกินตอนไหนก็ไปเหอะ

อย่ารอเราเลยนะ ขอร้องงงงงง




หลายวันผ่านไป พวกคุณๆ ก็ยังไม่ยอมกระดิกตัวกันอีกเช่นเคย

จนเรามาจับสังเกตได้ว่า ที่เค้าไม่กระดิกตัวกัน อาจเป็นเพราะเริ่มเคยตัว

เพราะทุกครั้งพอเที่ยง เราก็จะพูดขึ้นมาว่า เที่ยงแล้วไปพักเที่ยงได้แล้ว

แล้วทุกครั้งเราก็จะได้รับคำถามกลับมาว่า

นิยาจะไปกินข้าวที่ไหนหรอ เราก็จะตอบไปด้วยความเบื่อหน่ายว่า

ก็ยังไม่รู้เหมือนกัน อาจซื้อเข้ามากิน หรืออาจไปกินอะไรแถวๆ นี้แหละ

เราไม่ได้นัดใครไว้อยู่แล้ว แบบว่าชิวๆ ถ้าร้านคนเยอะก็ซื้อเข้ามากินที่ทำงาน

ถ้าร้านไม่ค่อยมีคนเราก็นั่งกินที่ร้าน ซึ่งจิงๆ แล้วเราไม่ได้อะไรกับการกินข้าวมาก

คือไม่จำเป็นต้องมีเพื่อนไปกินข้าวหรอก เพราะบางครั้งเราเองก็เรื่องมาก

เราเลยไม่อยากให้ใครมาทนเราเรื่องมาก เลยไปคนเดียวน่าจะดีกว่า

พอดีหน้าตาดี จนไม่มีใครกล้าฉุด

แต่คุณๆ ทั้งหลายก็แบบมองหน้ากันแล้วเค้าก็พูดเองเออเอง

แล้วก็ฝากเราซื้อ แล้วเค้าก็นั่งรอที่ทำงาน

นี่กะจะไม่ออกไปโดนแดดกันเลยรึงัยหา...

ชั้นยิ่งสวยๆ อยู่ด้วย โดนแดดทุกวันแบบนี้ แล้วจะขายออกมั้ยนั่น

เป็นแบบนี้มาหลายอาทิตย์แล้วนะเท่าที่สังเกต

แล้วแบบบางทีเราไปคนเดียวงัย พวกคุณๆ ก็ไม่คิดจะถามหรอกว่าเราไปยังงัย

ขอแค่ได้ฝาก ขอแค่ไม่ต้องออกไปโดนแดดเท่านั้นเป็นพอ

แล้วพอเราบอกว่า อืมได้ๆ จะเอาอะไรล่ะ

คุณพี่ท่านก็ทำท่าคิดหนัก เอาอะไรดี อะไรดีน๊า...

อืม...... อะไรก็ได้ ป๊าดๆๆๆๆ ให้มันได้หยั่งงี้ซิ

ฝากกรูซื้อ แล้วยังจะมาเป็นภาระให้กรูคิดอีกหรอ

บางทีเราแบบเริ่มดักทางได้ ถ้าใครจะฝากซื้อนี่ ห้ามพูดว่า อะไรก็ได้ ออกมาเลยนะ

ไม่งั้นไม่รับ ไปซื้อเองแล้วกัน

แต่กว่าพี่ท่านจะนึกรายการอาหารออกแต่ละอย่าง ชั้นเสียเวลามากกกกกกก

นานๆ ครั้งฝากซื้อเราก็ไม่ได้ว่าอะไรหรอก ไม่ได้ใจดำขนาดซื้อมาให้ไม่ได้

แต่พอมาสังเกตพักหลังนี่แบบบ่อยอ่ะ ทุกวัน จนเคยตัวไปแล้ว

มีวันนึง เราทำงานเลยเวลาพักเที่ยงไปประมาณ 15 นาที

เราก็แอบเล็งๆ ไว้แล้วแหละว่าเค้าจะออกกันมั้ย

จนสุดท้ายเราต้องบอกไปอ่ะว่า อุ้ย เที่ยงกว่าแล้วหรอเนี่ย

ออกไปพักเที่ยงกันก่อนก็ได้นะ แล้วเค้าก็แบบ... นิ่งเฉยอ่ะ

แล้วก็เข้าอีหรอบเดิม นิยาจะกินอะไร แหม... เริ่มด้วยคำถามนี้กะกรูเนี่ย

คิดในใจ เอาอีกแล้ววววววว เฮ้อ ถอนหายใจ แล้วตอบไปว่า

ก็ยังไม่รู้เลย คงแถวๆ นี้แหละ พวกคุณๆ ก็มองหน้ากัน

กินอะไรดีอ่ะ อืม... ฝากนิยาแล้วกัน บร๊ะเจ้า!! ทำไมกรูซื้อหวยไม่ถูกวะ

ภาพตัดกลับมาที่เรา ยืนหายใจลึกๆ ถอนหายใจเบาๆ คิดในใจ

เมื่อไหร่พวกเมิงจะคิดได้ซะทีวะเนี่ย คือไม่อยากพูดงัย อยากให้คิดได้เอง

ถ้าเรื่องแค่นี้ต้องมาพูดกัน ก็คงไม่ต้องทำอะไรกันแล้ว

คือบางครั้งเราทำงานเกินเวลาพักเที่ยง พอเราทำงานเสร็จ

เราก็อยากไปนั่งกินข้าวข้างนอกสบายๆ นั่งเรื่อยๆ ชิวๆ

แต่บางครั้งพอมาเจอแบบนี้ เราก็เซ็งอ่ะ

ทั้งๆ ที่เราอยากรีแล็กซ์ แต่พอมีคนฝากซื้อข้าว เราก็กลัวว่าเค้าจะหิวรึป่าว

ไม่อยากให้รอนาน เลยต้องรีบกลับ

แต่ในทางกลับกัน ทำไมเค้าไม่คิดแบบเราบ้างเลย



จะว่าไปช่วงนี้อะไรที่เราทนได้เราก็ทนๆ ไป เรื่องที่ทำงานก็ทิ้งไว้ที่ทำงาน

จะพยายามไม่เอากลับมาคิดที่บ้าน คือช่วงนี้เป็นอะไรที่ปลงมากๆ

ทำเท่าที่ทำได้ ไม่อยากทุ่มเทกับงานนี้มากไปแล้ว

เพราะเราเองก็ไม่ได้คิดจะอยู่กับงานนี้ไปตลอด รู้สึกว่ามันไม่ใช่

ถ้ามีโอกาสได้งานใหม่ก็คงจะดี เหมือนยังหาตัวเองไม่เจอ

แต่ก็ยังมีเป้าหมายอยู่ไกลๆ พร้อมด้วยอุปสรรคอีกมากมาย

เอาวะ.. ผ่านตรงนี้ไปให้ได้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากัน

บางทีปีใหม่ อาจมีอะไรใหม่ๆ เข้ามาในชีวิตบ้างก็ได้ ใครจะไปรู้...เน่อะ

Create Date : 14 ธันวาคม 2552		0 comments
Last Update : 14 ธันวาคม 2552 20:49:26 น.
Counter : 400 Pageviews.
Share Tweet