หายไปไหนมา สามวา สองศอก...
ชีวิตของการต่อสู้มรสุมอยากโชกโชน
โอยยย ถ้าเป็นภาพในหนังน้า ตอนนี้ คือ นึกถึงพวกแรมโบ้ที่ผ่าดงข้าศึก
แล้วโผล่มาแผลเต็มตัว กล้ามที่เป็นมัด ๆ มันเยิ้ม เหงื่อหยดติ๋ง ๆ
แหม๊ นึกภาพว่า กล้องมันค่อย ๆ ลื่นขึ้นมา
สะดุด ตรงหน้าที่ไม่มีดั้งเนี้ย
กร๊ากก หมดสภาพ
มรสุมผ่านไปค๊า ตอนนี้ สงสัยได้กำลังใจดีจากชาว blogger แหง๋
ฮิ้วววว เรามีการหยอด ยาลม ยาดม ยาหม่องให้พวก แม่ยก พ่อยกที่แวะมา
say hi บ้านเราทั้งหลาย มาค่อยปัดหยากใย้ให้ น่ารักจริง ๆ
ปัญหามันก็มีไว้แก้แหล่ะค๊า
ใหญ๋หล่ะ อดเอา (ก็คือ โตแล้ว อดทนเอานั่นแหล่ะค่ะ)
ถ้าเราคนโต ๆ เจอปัญหาแล้วยังไม่อดทน แล้วเราจะไปบอกให้คนรุ่นต่อไป
ให้อดทนได้ยังไงเนาะ
แต่จริง ๆ เล้ย เจ้าป้าว่า เจ้าป้าขาดคุณสมบัติในการเป็นแม่คนอย่างรุนแรง
เพราะเป็นคนใจร้อน แล้วก็ปากนี่ หืมม ว่าง ๆ เค้าจะเอาไปเฝ้าบ้านได้อยู่แล้วอ่ะค๊า
ช่วงนี้ก็ ไม่เชิงจะว่างเลยทีเดียว งานนอก งานใน งานราษฎร์ งานหลวง
ทั้ง ๆ ที่ก็ยังไม่มีสามีและลูกเนี้ยแหล่ะนะคะ
ยังบอกพี่ ๆ ที่ทำงานเล้ยค๊าว่า
เออ คือ จาไม่มีเวลา break ให้หนูไปหา ผ สระ อัว ตอนไหนค๊าเนี้ย
เจอหน้าก็ถาม เจอหน้าก็ถาม แต่งงานยัง
หู๊ยย แต่งแล้วจะเห็นหน้าม่ะหล่ะเนี้ย หึ๊
ช่วงนี้ดีค๊า ความรักไม่กล้ำกลายเลย บางคนถามว่า มันดีตรงไหน
เอ้า ตั้งใจทำงานได้เต็มที่ เจ้านายเห็นแล้ว ปลื๊มมมม จนเกือบจะ sign contract เลื่อนขั้นเป็นภรรยาน้อยเต็มตัว เนื่องจาก เลี้ยงมันก็ไม่ต้องเลี้ยง แถมมันทำงานได้ถึกปานฟายเฒ่าขนาดนี้ นี่ถ้าหุ่นดีกว่านี้สักหน่อย ป่านนี้ โห๊ะ โห๊ะ นะ นะ (โดนเจ้านายแอบค้อน ว่ามันฝันไปหรือเปล่า ต้องไปโม อีกเยอะ แล้วค่อยกลับมายื่นใบสมัครเป็นเมียน้อยใหม่นะ )
กลับมาบ้าได้อีกแล้วค๊า
เครียด งานเยอะ พอเสร็จแล้ว เราว่า เราทุกข์ ทำงานมัน 7 วัน
วันอาทิตย์ 6 โมงเย็นไอ้เรายังแบกงานหัวโตอยู่เล้ย ไอ้เด็กฝึกงาน แต่งตัวซะสวย ออกไปกินข้าวกับผู้บ่าว
อ้าว เฮ้ย นั่นมันชีวิตเราที่มันหล่นหายไปนี่นา เอ แล้วมันหายไปไหนแล้ว ทำไมยิ่งแก่แล้วมันยิ่งหาได้ยากขนาดนี้หนอ
วันนี้ก็เอาอีกแล้ว กินข้าวหน้าคอมทั้งกลางวัน ทั้งเย็นเลย
กำลังสงสัยกะตัวเองอยู่ว่า เอ นี่ตูข้า จะตายคาหน้าคอมหรือเปล่าว้า
มีคนบอกว่า ต้องแบ่งเวลาให้ตัวเองพักผ่อนบ้าง
เคยเป็นมะค่ะ กลัวที่จะออกไปไหน เพราะกลัวว่างานไม่เสร็จแล้วเดี๋ยวตูข้าจะต้องปั่นหูตูบเป็นค่าที่ออกไปลั้นลาอ่ะค๊า
มีคนส่งเสียง (ขณะ อ่านไปว่า ขนาดนั้นเลยนะ เจ้าป้า) จริ๊ง จริง
หรือว่า เป็นโรคจิตไปแล้วไม่รู้นะเนี้ย เฮอ
ช่วงนี้งานจะห่างไปสัก 3 อาทิตย์ได้ ขอเวลาหายใจหน่อย
พร้อมกับการกลับมาของคนบ้านบนดอย (โห๊ะ โห๊ะ โห๊ะ คือ พี่แกก็ไม่ได้ไปไหนหรอกนะ ก็เวียนว่ายตายเกิดอยู่แถว ๆ นี้แหล่ะ)
แต่ก็นั่นแหล่ะ เฉย ๆ หล่ะ แกบอกว่า พรุ่งนี้นะ พรุ่งนี้จะมาพาไปกินข้าว
กร๊ากกกกก
ท่านผู้อ่านที่รักทั้งหลาย โปรด เตรียมเครื่องเปิดกระป๋องแห้ว ไว้เตรียมฉลองได้เล้ย อุ อุ อุ อุ
ก็อ้อนตะง๊อง ตะแง๊ง แกไปงั้นแหล่ะ เหนื่อยแย่แว้วววว พี่ค๊า
แต่จริง ๆ อ่า คือ ก็รู้หน่อย ๆ ว่า แกคงชอบพันธุ์เดียวกะเราอ่ะหล่ะ ดีไม่ดี อาจจะเหล่คนเดียวกันอีกต่างหาก กร๊ากก (เหมือนจะใส่ร้ายแกเนาะ) ก็ไม่ว่ากันอ่ะค๊า
มีมิตร ดีกว่ามีศัตรูแหล่ะน้า
สงสัย ชายจริง หญิงแท้นี่อีกหน่อยเค้าคงต้องเก็บในพิพิธภัณฑ์ไว้ เพราะหาได้น้อยจริง ๆ
คริ คริ
เฮอ บ้าไป บ้ามา นึกไม่ออกหล่ะ จะเขียนไรดี เข้ามาส่งข่าวเฉย ๆ อ่ะค๊า
มิส มิสทุกท่านอย่างรุนแรงนะค๊า
Create Date : 20 กรกฎาคม 2552 |
|
16 comments |
Last Update : 20 กรกฎาคม 2552 22:48:51 น. |
Counter : 605 Pageviews. |
|
|
|
คำถามที่เจอบ่อย...แต่งงานยางงงงง
เมื่อไหร่จะลงจากคานสักที
ก็แหม๋ ๆ ๆ ๆ ถ้าปู้ชายดีๆหาได้ง่ายๆ ก็ดีเน๊อะ
ที่เข้ามาก็ทำให้เจ็บใจซะงั้น.....ทำเอาสาว(น้อย)เซ็ง อิอิ