ชีวิตของปุถุชนย่อมมี.....รัก....โลภ....โกรธ.....หลง.....

ชีวิตที่ยังคง วนเวียน วุ่นวาย ตราบใดเท่าที่ขันธ์ห้า...ยังมีอยู่....

ทำอย่างไรถึงจะขจัดให้เหลือน้อยที่สุด...จนกระทั่งไม่มีอยู่เลย....

ฉันก็เป็นบุคคลหนึ่งซึ่งยังคงต้องอยู่ในเกมชักคะเย่อกับใจตน

ขันธ์ห้าของตนก็วุ่นวาย พอควร ยังหยิบขันธ์ห้าของคนใน

ครอบครัวมาเข้าอยู่วุ่นวาย.....เกมการชักคะเย่อใจ ก็ยิ่งหนักเข้าไป

ฉันต้องเล่นเกมนี้ ครั้งแล้ว ครั้งเล่า ในชีวิต ทั้งฉุด ทั้งรั้ง ทั้งเฉย

และทั้งเฉื่อยชา....

มีอาจารย์ที่สอนธรรมะท่านบอกไว้ว่า....ตราบใดที่ยังมีสถานะของขันธ์

ก็ยังคงต้องทำหน้าที่ให้ดีที่สุด.....อย่าปล่อยวาง..จนไม่ทำอะไรซะเลย

เพราะการกระทำอย่างนั้น ถือว่า.. ปล่อยปะละเลย... หน้าที่ของขันธ์

และอาจารย์อีกท่านก็สอนว่า  เมื่อเกิดอารมณ์ใด ก็ให้รับรู้อารมณ์นั้น

อย่างมีสติ ....เหมือนการ...ยิงธนู ต้องเล็งให้ตรงจุด ยิงเร็ว และยิงแม่น

ยิงให้ตรงจุด...

เกมชักคะเย่อใจ...ของ ฉัน  อาจจะกลายเป็น เกมยิงธนูใจ  ...ในเวลาเดียวกัน

เกมนี้ยังไม่จบ... ฉันคงร่วมเล่นเกมนี้ ต่อไป....และต่อไป....จนสุดท้ายของชีวิต

Create Date : 17 กรกฎาคม 2555
Last Update : 17 กรกฎาคม 2555 15:05:14 น.		0 comments
Counter : 997 Pageviews.
Share Tweet