เ ราไ ด้พูดคุยกันมากขึ้นทำให้เราทั้งสองรู้จักกันมากขึ้น เ วลาจะไ ปเ ที่ยว กินข้าว รึไ ปเ ที่ยวต่างจังหวัด เ ราก็จะชวนA... ไ ปด้วย แ ล้วเ ค้าก็ไ ม่เ คยปฏิเ สธเ ลย เ ราสนุกทุกที่ ที่ไป จากนั้นเ ราเ ริ่มโ ทรคุยกันทุกวัน เราเองก็แปลกใจ เ ราคุยกันเหมือนว่าเ รารู้จักกันมานาน เ หมือนสนิทกันมาก เ ราเ องก็เ ริ่มรู้สึกว่าใ จเ ราหวิวๆ สับสนเ ค้าเ ป็นคนปากหวานนะ วันหนึ่ง A... เค้าโทรมาปรึกษาเรื่องแฟน ทำให้เราเข้าใจว่าระหว่างเราเป็นได้แค่เพื่อน เพราะเราเองก็มีแฟน เ ราก็ไ ม่ไ ด้บอก เ พราะเ ราทั้งคู่ไ ม่เ คยคุยกันเ รื่องนี้ A... เริ่มพูดเราก็พูดบ้าง ทำให้เรารู้จักกันและกันมากขึ้น จากนั้น A...ก็ฝึกงานเสร็จกลับไป เราเองก็ต้องย้าไปอยู่ชลบุรี ไม่เจอกันนานๆ เราเองก็คิดถึง แต่ก็ไม่ค่อยโทรหามัวยุ่งๆเรื่องงาน A....เ อง ก็คงเ หมือนกันเราเหมือนขาดการติดต่อกันไปพักใหญ่ๆ แ ต่ก็มีส่งข้อความหากันตลอด เวลามีวันพิเศษ ปีใหม่ วาเลนไทน์ ก็ยังมีอยู่บ้างเราเองก็รู้สึกว่าคิดถึงนะ แต่เราก็มีแฟนอยู่ ถึงแม้จะเลิกลากันไปเ ราก็ไ ม่ไ ด้เ ล่าอะไ รใ ห้ A ฟัง เ พียงแ ค่ข้อความดีๆจาก A เ ราก็สุขใ จ เ ห็นคนที่เ รารู้สึกดีด้วยมีความสุขดีเ ราก็ ดีใ จด้วย
ประมาณ 3-4 ปี ที่แ ล้ว เราได้มีโอกาสเจอกัน A มารับที่ ห้องพัก ก็ไ ปนั่งรถเ ล่น แล้วก็แ วะไ ปบ้าน A เราคุยกันไ ปเ รื่อยๆ ลืมดูเ วลาว่ามันจะเ ช้าแ ล้ว A...ถึงไ ปส่งเราที่โรงแรมที่พัก จากกันวันนั้นไ ม่ไ ด้คุยกันเ ลย แต่ก็รู้สึกมีความสุขในใจลึกๆๆ แอบอมยิ้มได้เวลาที่พูดถึงA...