อมยิ้มอันเล็กของฉัน---->ผ่อนวันหนักๆให้เป็นวันเบาๆ

ช่วงสองถึงสามวันที่ผ่าน ก็ค่อนข้างยุ่งๆ
เพราะต้องไปที่กองตรวจคนเข้าเมือง
เพื่อทำเรื่องอขอออกนอกประเทศ
(เหมือนสมัยอยู่หอตอน ม.ปลายเลย
เข้ามาก็ต้องรายงานตัว
จะออกไปก็ต้องรายงานตัว หุๆ)
แต่เรื่องของเรื่องก็คือ
ไอ้เจ้าตรวจคนเข้าเมืองของที่นี่เนี่ย
เค้าขึ้นชื่ออยู่แล้ว ในเรื่องของความแออัดของผู้คน
การที่ต้องจ่ายเงินใต้โต๊ะ ไม่งั้นเรื่องไม่เดิน
และค่าใช้จ่ายในสิ่งที่ไม่ควรจะจ่าย
ดังนั้น ไปที่นี่ทีไร ก็เป็นอันต้องปวดหัวทุกทีไป

ชาวต่างชาติส่วนใหญ่ ก็จะเลือกที่จะจ่ายเงิน
ให้กับคนที่รับจ้างเดินเอกสาร
ซึ่งฉันเองก็ทำแบบนั้น เพราะถ้าเดินเรื่องเอง
ฉันคงปวดประสาทตายแน่ๆ

เคยลองของครั้งนึง ลองเดินเรื่องเอ
ง เชื่อมั้ยว่า เรื่องไม่ไปถึงไหนเลย
แถมเจ้าหน้าที่ขอตังค์เพิ่ม ไม่งั้นเรื่องไม่เดิน
สรุปแล้วรายจ่ายที่ต้องทำเอง สูงกว่าจ้างเค้าทำเยอะเลย
นี่หละหนาทำให้คิดถึงเมืองไทย

ช่วงที่ไปรอเอกสาร ก็มีเนื่องให้หงุดหงิดใจพอควร
ทั้งคนที่พลุกพล่าน เจ้าหน้าที่ที่เอะอะโวยวาย
และสิ่งต่างๆรอบตัวสารพัด

เชื่อว่าหลายๆคนคงเคยเป็น อย่างที่ฉันเป็น
ก็คือรู้สึกหงุดหงิด ไม่เป็นอันทำอะไร
อารมณ์มันจะขึ้นๆลงๆ อยากจะ
โดดงับหูชาวบ้านเค้าไปเรื่อย (แหะๆ ล้อเล่น)
เรียกง่ายๆ ก็คือเครียดนั่นแหละ

ฉันเองก็เป็นและเป็นบ่อยมาก สิ่งที่ฉันทำก็คือ
ฉันจะมีมุมแห่งความสุขเล็กๆ ในห้วงความคิดของฉัน
ซึ่งฉันจะไปนั่งในมุมนั้นทุกครั้งที่ฉันเครียด
มุมแห่งความสุขที่ว่านั้นก็คือ เรื่องขำๆ เล็กๆ
ที่เราเคยเห็น ซึ่งทำให้เราอมยิ้มทุกครั้งที่เรานึกถึง

อย่างฉัน ก็จะนึกถึงเพื่อนฉันสมัย ป.6 ชื่อ โบ้
ซึ่งไปแอบดูต้นทางให้เพื่อนๆในห้องทางประตูหน้า
เพราะเพื่อนๆกำลังคุยกันอย่างเมามัน
แต่อาจารย์ดันมาหลังห้อง แถมไปสะกิดเจ้าโบ้
แต่เจ้าโบ้ก็ปัดมืออาจารย์แถมบอกว่า
เอ้ย...ยังไม่มาเว้ย
อาจารย์เลยตอบว่า กรูว่ามาแล้วหละ
เจ้าโบ้ถึงกับหน้าซีด
ซึ่งเรื่องนี้ก็ทำให้ฉันยิ้มทุครั้ง

ลองหามุมเล็กๆที่ทำให้เราอมยิ้ม
และคิดถึงมันยามที่เราเครียด
ฉันเชื่อว่าจากวันหนักๆ ก็จะเป็นวันที่เบาลง

Create Date : 20 ตุลาคม 2548		3 comments
Last Update : 15 พฤศจิกายน 2548 19:58:29 น.
Counter : 808 Pageviews.
Share Tweet