สวัสดี

“ขอโทษ” ฉันขอเริ่มจดหมายฉบับแรกของฉันถึงคุณด้วยคำนี้จะเหมาะที่สุด ฉันปล่อยเวลาไหลผ่านตัวฉันไปอย่างเปล่าประโยชน์ ไม่คิดที่จะติดต่อคุณกลับไปอีก เฝ้ามองการทำลายตัวตนของคุณที่ละน้อยผ่านทางแผ่นกระดาษ แต่สุดท้ายกลับเป็นฉันเองที่รับช่วงต่อความทรมานมาจากคุณ หลังจากจดหมายฉบับที่สี่ ฉันก็เฝ้ามองการรอคอยของคุณไม่ไหว จึงจรดปากกาลงเหนือกระดาษเพื่อจดหมายฉบับนี้ หวังว่าเมื่อได้รับจดหมายจากฉันแล้วมันจะช่วยทำให้คุณรู้สึกดีขึ้นบ้าง ไม่ว่าจะต่อฉันรึเปล่าแต่อย่างน้อยก็ขอให้ดีต่อชีวิตของคุณเอง

ฉันรู้ว่าเพียงจดหมายแค่สี่ฉบับ ไม่ได้เล่าเรื่องราวผ่านตัวมันเองเท่าใดนักหากดูจากจำนวน แต่ฉันรู้ว่าในโลกของความจริง จดหมายสี่ฉบับที่ผ่านห้วงเวลากว่าสี่เดือน นี่ยังไม่นับรวมช่วงเวลาก่อนหน้าที่คุณจะตัดสินใจเขียนถึงฉัน ฉันรู้สึกแทบจะทันทีว่าช่วงเวลาที่ไม่มีฉันอยู่ข้าง ๆ มันจะเป็นความทรมานเพียงใดสำหรับคุณ เพราะฉันก็ทรมานไม่น้อยไปกว่าคุณเลย เราแทบไม่เคยจะห่างกันในช่วงเวลาเหล่านั้นที่ผ่านมา ไม่ว่าจะกิน เที่ยว นอน เดิน เราแทบจะอยู่ติดกันตลอดเวลา เมื่อถึงวันที่ฉันจากมามันคงเปรียบเหมือนมีใครเอามีดผ่าครึ่งผลแตงโม ฉันก็คงเหมือนคุณที่จำไม่ได้แล้วว่าเหตุใดช่วงเวลานั้นฉันจึงตัดสินใจเช่นนั้น รู้แต่เพียงฉันก็ทำมันลงไปแล้ว

หากฉันจะถามคุณว่าสบายดีไหม มันคงเป็นการกล่าวที่รุนแรงสำหรับคุณไม่น้อย ก็เพราะจดหมายฉบับล่าสุดบอกกล่าวถึงความทรมานของคุณมากเพียงใด แต่ถ้าคุณจะคิดว่าฉันสบายดีอยู่คุณก็คงคิดผิดถนัดเช่นกัน ถึงแม้ฉันจะยังใช้ชีวิตปกติ และพักอยู่ในห้องสีชมพูที่คุณคงทราบดี ออกไปเที่ยว ออกไปดูหนัง เหมือนเช่นที่เคยทำกับคุณ แต่ภายในใจฉันก็ยังสวนทางกับสิ่งที่แสดงออกมาภายนอกอยู่ดี อ้อ หนังภาคจบเรื่องที่คุณบอก ฉันก็ได้ดูเหมือนกันและที่สำคัญ เป็นที่เดียวกับที่คุณไป สิ่งที่คุณอยากรู้ว่าจะมีใครเป็นเหมือนคุณไหมในโรงหนังนั้น ก็คงเป็นฉันนี่แหละแต่อาจจะคนละรอบเวลากับคุณ

ช่วงนี้อากาศแปลกแปลกอยู่นะ บางวันร้อนน่าดู บางวันฝนตกลงมาหนักซะเฉย ๆ หลังจากจดหมายฉบับนี้ไปถึงหวังว่าคุณจะดูแลสุขภาพบ้างนะ เพราะคุณก็คงไม่ต้องรอจดหมายตอบกลับจากฉันอีกแล้ว หลังจากนี้คุณจะเขียนถึงฉันอีกหรือเปล่าก็สุดแล้วแต่คุณ แต่อยากให้คุณรู้ไว้ว่าฉันเริ่มจะเสพติดจดหมายจากคุณ คุณอาจคิดแล้วทำไมฉันถึงเพิ่งจะเขียนตอบคุณ สิ่งที่ฉันบอกได้ก็คือฉันไม่รู้เหมือนกันว่าฉันจะเริ่มจดหมาย เริ่มเขียนตอบคุณว่าอย่างไร เมื่อเริ่มมันไม่ได้อะไรต่าง ๆ ก็เลยไม่ตามมา ก็เท่านั้นเอง และสิ่งที่ฉันอยากให้คุณรู้เอาไว้อีกอย่าง ฉันก็คิดถึงคุณมากเหลือเกินเช่นกัน

ฉันขอเอาไว้เพียงอย่างเดียวในตอนนี้ อย่าเพิ่งถามฉันว่าเราจะกลับไปอยู่ด้วยกันเหมือนอย่างเดิมได้หรือไม่ ฉันไม่อยากให้คุณถามก็เพราะไม่อยากให้คุณคาดหวังในคำตอบในตอนนี้ อยากให้เราเป็นอย่างนี้ไปก่อน หากวันนึงบางอย่างในใจฉันหรือคุณดีขึ้น โอกาสที่เราจะกลับมาอยู่ด้วยกันก็ยังคงมีอยู่ แต่ถ้าหากว่าคุณพบใครที่ก้าวเข้ามาในชีวิต ก็อย่าลังเลที่จะอ้าแขนตอบรับเพียงเพราะยังคิดถึงฉันอยู่ล่ะ เพราะฉันตอนนี้ก็เปรียบเหมือนอย่างที่คุณบอก หรือฉันจะไม่มีตัวตนอยู่จริง

เอาเป็นว่าจดหมายฉบับนี้เป็นการเริ่มต้นจากฉันแล้วกันนะ แม้ว่ามันอาจจะตะกุกตะกักไปหน่อย และไม่มีเรื่องราวใดใดจะเล่าสู่คุณ ถือซะว่าเป็นการเริ่มต้นของเราในรูปแบบใหม่แล้วกันนะ ฉันจะรอการตอบกลับจากคุณเหมือนเช่นที่คุณเคยทำ

ฉันเอง ปลายเดือนห้า

ปล. ฉันส่งสมุดบันทึกปกแดงเล่มเล็กมาให้คุณ อยากให้คุณเขียนถึงสิ่งที่คุณพบเจอในแต่ละวัน เขียนจนกว่าจะถึงหน้าสุดท้ายแล้วค่อยส่งกลับมาให้ฉัน หรือถ้าคุณไม่อยากเขียนมันอีกแล้วในวันใด ก็ขอให้ส่งมันกลับมา ฉันจะอ่านเท่าที่คุณอยากเขียนให้ฉันได้อ่าน สมุดเล่มนี้ฉันเก็บมันเอาไว้นานแล้ว บนปกมีตัวหนังสืออังกฤษว่า “together” ช่างต่างกับเราตอนนี้เหลือเกินนะค่ะ คุณว่าไหม