ผมเสพเรื่องราวเกี่ยวกับสงครามมากมาย ไม่ว่าจะผ่านตัวหนังสือ รูปภาพ แม้กระทั่งภาพยนต์ ยิ่งเสพมากยิ่งเข้าใจเรื่องราวที่มาที่ไปของสงคราม แม้จะต่างกรรมต่างวาระแต่สาเหตุและแรงขับหาได้ต่างกัน สงครามล้วนแล้วเกิดจากมนุษย์ อาจมีแรงขับอื่นๆเป็นตัวช่วย ไม่ว่าจะเป็น อำนาจ แหล่งวัตถุดิบ เงินตรา เป็นอาทิ แล้วหากสงครามเป็นสงครามที่ไม่ได้เกิดจากมนุษย์ล่ะ และแรงขับเหล่านั้นไม่ใช่ อำนาจ แหล่งวัตถุดิบ หรือเงินตราล่ะ แรงขับนั้นมีเพียงหนึ่งคือ เปลี่ยนคนเป็น ให้กลายเป็นคนตายไม่ยอมตายล่ะ คุณจะทำอย่างไร

แม็กซ์ บรูกส์ บอกเล่าเรื่องราวของสงครามโลกครั้งนี้ ผ่านตัวละครเอกที่เดินทางไปครึ่งค่อนโลกเพื่อบันทึกคำพูดและเรื่องเล่าจาก “ผู้รอด” แห่งมหาสงครามโลก เพียงแต่สงครามนี้ไม่ได้เป็นการพุ่งรบระหว่างมนุษย์กับมนุษย์ แต่เป็นมนุษย์ต่างหากที่ถูกโจมตีจากคนตายไม่ยอมตาย หรือ ซอมบี้ บันทึกแห่งผู้รอดนี้เริ่มต้นตั้งแต่จุดกำเนิดแห่งมหาสงคราม ไล่เรียงไปทั่วโลก ทุกสมรภูมิที่มีการปะทะระหว่างคนและคนตายไม่ยอมตาย หนักบ้างเบาบ้างตามแต่การระบาดจะไปถึง การระบาดของเชื้อซอมบี้ส่งผ่านไปทั่วทุกพื้นที่เท่าเทียมกัน เพียงแต่การระบาดจะหนักหรือไม่นั้นขึ้นอยู่กับสภาพภูมิอากาศและการป้องกันของคนในพื้นที่

บันทึกเล่มนี้ ไม่ต่างจากบันทึกที่เกิดขึ้นหลังการสิ้นสุดสงครามต่าง ๆ ไม่ว่าสงครามโลกครั้งที่ 1 หรือ 2 บันทึกเหล่านั้นบอกเล่าแง่มุมเกี่ยวข้องสลับมุมมองกันไป ดีบ้างร้ายบ้าง ที่มาที่ไปของสงคราม บันทึกแห่งผู้รอดเล่มนี้ก็ดุจเดียวกัน กล่าวถึงที่มา ต้นกำเนิดแห่งซอมบี้ตนแรกที่เริ่มอาละวาดจากมุมเล็กๆแห่งจีนแผ่นดินใหญ่ จนเรื่องราวบานปลาย ลุกลามราวทิชชู่ต้องไฟ กลายเป็นมหาสงครามโลกซอมบี้ มนุษย์มีสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดเสมอ ขอเพียงเวลาให้ตั้งหลักและคิดค้นวิธีรับมือ ในบันทึกเล่มนี้นอกจากจะบอกเล่าถึงการอยู่รอด และป้องกันตัวของผู้คนแต่ละกลุ่มแต่ละพื้นที่ แต่ยังมีเรื่องเล่าที่ทำให้ผู้อ่านรู้สึกหึกเหิม รู้สึกเศร้าน้ำตาคลอ รู้สึกระลึกถึงความเสียสละต่างๆเหล่านั้น บันทึกยังบอกกล่าวถึงวันที่มหาชนเริ่มรับรู้เรื่องราวโดยถ้วนทั่ว เรื่องราวการพุ่งรบครั้งใหญ่ การพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิงของมนุษยชาติ จนวันที่ชัยชนะได้ตกเป็นของผู้รอดทั้งหลาย

ขณะอ่านบันทึกเล่มนี้ ผมไม่เพียงรู้สึกอินไปกับหลายเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างสงคราม ผมยังรู้สึกได้ว่า แม็กซ์ บรูกส์ ถ่ายทอดเบื้องลึกของจิตใจมนุษย์ออกมาได้ราวกับพิมพ์เขียว เสียดสี เย้ยหยัน ชมเชย ยกย่อง ทุกอย่างล้วนมีในตัวมนุษย์ทุกคน อีกอย่างที่ผมคิดว่าผู้เขียนทำได้ดีคือ การเข้าไปแตะวัฒนธรรมของแต่ละพื้นที่ที่บันทึกกล่าวถึง ถูกถ่ายทอดออกมาได้ชัดเจน แม้กระทั่งเรื่องเสียดเย้ยของแต่ละวัฒนธรรมผู้เขียนก็ถ่ายทอดออกมาได้ใกล้เคียงกับสิ่งที่เกิดขึ้นจริงในโลกปัจจุบันในพื้นที่นั้น
สิ่งสำคัญที่สุดหลังจากสงครามโลกซอมบี้ 1 ผ่านไปแล้วนั้น คือผู้คนที่เหลือรอด ลงมือทำอะไรบ้างเพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่ตัวประสบพบเจอมาให้กับคนรุ่นถัดไป ให้เตรียมตัวรับมือหากเหตุการณ์แบบนี้เกิดขึ้นอีกครั้ง ซึ่งไม่มีใครจะกล้าเสนอหน้ารับประกันหรอกว่ามันจะไม่เกิดขึ้นอีก อย่างที่ผมเขียนไว้ที่บรรทัดก่อนหน้าว่า มนุษย์มีสัญชาตญาณในการเอาตัวรอดเสมอ ขอเพียงเวลาให้ตั้งหลักและคิดค้นวิธีรับมือ ในขณะเดียวกัน มนุษย์ก็ยังมีสันดานลืมเรื่องเลวร้ายที่เคยเกิดขึ้นและพร้อมจะทำมันให้เกิดขึ้นอีกครั้งเช่นกัน ไม่อย่างนั้นโลกคงไม่ได้รู้จักสงครามโลกครั้งที่ 2