5ปีก่อน ผมอายุ21ปี ชีวิตหลังเรียนจบและทำงานหาเงินเอง เป็นช่วงชีวิตที่แสนสุข ไม่มีเรื่องให้ใส่ใจมากมาย ผมมีแฟนเหมือนวัยรุ่นทั่วไป แต่ที่ไม่เหมือนกับคนทั่วไป ก็คงเป็นวิธีที่ผมได้พบเธอ อาจเป็นเพราะโลกของเราทั้งคู่แคบเหลือเกิน เมื่อโลกผมและโลกเธอมารวมกัน ก็ไม่ได้กว้างหรือขยายมากขึ้นกว่าเดิมเท่าไร ความรักของเราจึงหมุนวนอยู่ในโลกของกันและกัน
หลังจบจากมหาวิทยาลัย ผมได้งานทันที ที่บริษัทเอกชนขนาดกลางแห่งหนึ่ง อาจเป็นโชคหรือจังหวะชีวิตที่ดี หลังจากทำงานได้1เดือน ผมก็ได้พบกับเธอ เย็นวันหนึ่งหลังจากเลิกงาน ผมพบเธอยืนรอรถประจำทางอยู่ที่ป้ายรอรถหน้าที่ทำงานของผม สิ่งที่ทำให้ผมสะดุดตาคือเส้นผมของเธอ ดำสนิทจนมองดูลึกลับ ราวกับจะดึงดูดใครต่อใครที่พยายามเข้าใกล้เธอ ผิดกับใบหน้า เธอมีใบหน้าที่สวย ดูมีชีวิตชีวา เหมือนคนที่มีความสุขอยู่ตลอด ช่างแตกต่างกับเส้นผมที่ลึกลับของเธอเหลือเกิน ผมไม่อาจละสายตาได้เลยตั้งแต่เริ่มมองเห็นเธอในคลองจักษุ
หลังจากวันนั้น ทุกเย็นหลังเลิกงานเวลาเดียวกับที่ผมเจอเธอเมื่อวาน ผมจะมายืนรอเพื่อจะได้พบเธอ แม้ว่าทางกลับที่พักของผมจะอยู่ฝั่งตรงข้ามก็ตาม และวันนี้ก็เช่นกัน ผมพบเธอยืนอยู่ที่เดิมที่เดียวกับเมื่อวาน เธอใส่เสื้อเชิ้ตเข้ารูปสีขาว เหมือนกับจะล้อกับเส้นผมสีดำแสนลึกลับของเธอ ทำให้ความลึกลับนั้นดูน่าสนใจมากขึ้นไปอีก ผมมาเฝ้ามองเธอรอรถประจำทางเป็นประจำทุกวัน จนกลายเป็นความเคยชิน หลังจากเธอขึ้นรถกลับบ้านแล้วผมจึงจะข้ามไปยังฝั่งตรงข้ามเพื่อขึ้นรถกลับบ้านเช่นกัน ทุกวันทุกวันผมเมื่อใกล้เวลาเลิกงาน ผมจะรีบเคลียร์ทุกอย่างให้เรียบร้อย และลงมารอที่เดิมเวลาใกล้เคียงกันทุกวัน แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สังเกตุเห็นผมเลยด้วยซ้ำ และผมก็ยังไม่ได้คุยกับเธอแม้เพียงสักครั้งเดียว
วันนี้เป็นวันศุกร์สุดท้ายของเดือน เหมือนเช่นเคย ผมยืนรอเธอที่เดิม เวลาผ่านไปครึ่งชั่วโมง จากเวลาปกติที่ผมเจอเธอ เธอยังไม่มา ผมเริ่มกระสับกระส่าย ไม่สบายใจ วันนี้เธอไม่มา ได้แต่นึกต่อว่าตัวเองว่าทำไมไม่เข้าไปคุยกับเธอ รถเมล์สายที่เธอรอ ผ่านไปคันแล้วคันเล่า เธอยังไม่มาประจำที่เดิมของเธอ และแล้วเวลาก็ผ่านไป 2ชั่วโมง ผมหมดความพยายาม สิ้นหวัง ทุกสิ่งทุกอย่างดำมืดสูญสลาย ผมตัดสินใจข้ามถนนกลับมายังฝั่งตรงข้าม เพื่อนั่งรถกลับที่พัก ขณะที่ผมกำลังก้าวข้ามถนน สิ่งหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรึงความสนใจของผมที่ฝั่งตรงข้ามของถนน ... เธอนั่นเอง
ฉันมารอคุณนานแล้วค่ะ เธอเอ่ยทักพร้อมรอยยิ้มเล็กๆ ทันทีที่ผมเข้าไปใกล้เธอ ผม ชิ ครับ ผมกล่าวแนะนำตัวกับเธอ เธอยิ้มรับ แต่ไม่ตอบอะไรกลับมา ผมถือโอกาสชวนเธอไปเดินเล่นและเตร็ดเตร่ในกรุงเทพยามค่ำ เธอตอบตกลงและให้เหตุผลว่าไม่ได้มีธุระอะไรที่ไหนและเห็นว่าน่าสนใจเพราะปกติไม่ได้มาท่องราตรีบ่อยนัก ผม และ เธอ จับรถประจำทางออกจากป้ายจุดหมายในใจของผมอยู่ที่ตรอกข้าวสารเป็นที่แรก
ประมาณ40นาที เราสองคนก็มาถึงตรอกข้าวสาร ระหว่างทางบนรถ เราไม่ได้คุยกัน เพราะนั่งกันคนละที่ ก่อนถึงป้ายสี่แยกคอกวัวเล็กน้อย ผมหันไปสบตาเธอเป็นเชิงบอกว่าลงป้ายนี่ เธอจึงลุกตามผมมารอที่ประตูรถ แล้วเราก็วิ่งข้ามถนนที่ทางม้าลายสี่แยกคอกวัว เพื่อไปสู่ตรอกข้าวสาร ผมพาเธอเดินไปเล่นที่ตรอกข้าวสาร คุณเคยมาเดินเล่นที่นี่หรือที่แบบนี้บ้างรึเปล่า ผมถามก่อนที่เราจะเดินเข้าสู่ตรอกข้าวสาร ฉันไม่เคยมาเดินเล่นแบบนี้เลย และเป็นครั้งแรกที่ฉันมาที่นี่ มันเป็นสถานที่ที่น่าสนใจนะ ฉันว่า เธอตอบ ทุกครั้งที่ผมไม่สบายใจ หรือเหนื่อยจากงาน ผมก็จะมาเดินเล่นที่นี่เป็นประจำ เหมือนเราอยู่อีกที่หนึ่งที่ไม่ใช่กรุงเทพ ผมบอกเธอ พอเริ่มเข้าสู่บริเวณที่มีร้านขายเสื้อผ้าและเครื่องประดับทำมือ ดูเธอจะเปลี่ยนไปราวคนละคน เหมือนเธอเป็นเด็กขึ้นอีกหลายปี เข้าร้านนั้นออกร้านนี้อย่างมีความสุข โดยมีผมเดินตามหลังไม่ห่าง เธอทำให้ผมดูมีชีวิตชีวามากขึ้นหากเทียบกับตอนที่ผมมักจะมาเดินลำพัง ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ หลังจากผ่านไปหนึ่งชั่วโมง เธอหยุดยืนที่หน้าร้านร้านหนึ่ง และบอกกับผมว่าเหนื่อยแล้ว ไปหาอะไรกินกันเถอะค่ะ งั้นผมพาคุณไปกินร้านประจำผมล่ะกันนะ ไม่รู้ว่าคุณจะชอบรึเปล่า แต่ผมขอบังคับล่ะกันนะ เพราะคุณคงยังไม่ค่อยรู้จักร้านอร่อยแถวนี้ ผมบอกเธอพร้อมยิ้มแบบกวนๆ ได้เลย ยังไงคืนนี้คุณก็เป็นไกด์นำเที่ยวของฉันคืนนี้อยู่แล้ว
ไม่นานนักเราสองคนก็มานั่งอยู่โต๊ะหน้าร้านโรตีมะตะบะ เธอดูงงงงว่าผมพาเธอมาทานอะไร แต่พอดูเมนูก็พอรู้แล้วว่าจะสั่งอะไรดี ผมสั่งแกงเขียวหวานไก่พร้อมข้าวเปล่าหนึ่งจาน ตามด้วยมะตะบะกล้วย ผมแนะนำเธอว่าแกงเขียวไก่ร้านนี้อร่อยมากมาก เธอก็เลยสั่งตามผมมาอีกจาน แล้วก็โรตีเปล่า กับนมข้น ระหว่างทานเราก็คุยมากขึ้น เหมือนจะทำตัวสบายมากขึ้น เธอถามผมว่าทำไมถึงชอบมากินร้านนี้ สาเหตุก็เพราะเวลาที่ผมมีเรื่องไม่สบายใจ ผมชอบที่จะมานั่งมองพระอาทิตย์ตกแม่น้ำเจ้าพระยาที่มุมนี้ สวนสันติฯ ถนนพระอาทิตย์ มันทำให้ผมผ่อนคลาย คิดอะไรได้อย่างมีสติและสมาธิมากขึ้น ผมบอกเธอว่าวันหลังจะขอชวนมานั่งมองพระอาทิตย์ตกที่ถนนพระอาทิตย์ด้วยกัน หรือถ้าวันไหนไม่สบายใจแล้วเธออยากใช้ที่เดียวกับผม ก็ยินดี
ผมพาเธอเดินไปที่สวนสันติฯ หลังจากที่เราจัดการมื้อเย็นกันเรียบร้อย ไปยังที่ที่ผมชอบไปนั่งปล่อยอารมณ์ ผมบอกเธอเผื่ออยากมาลำพังจะได้มาถูก เดินเล่นกันสักพัก เธออยากกลับบ้านแล้ว เพราะรู้สึกเหนื่อยและเพลีย แต่เธอก็ไม่ลืมที่จะบอกกับผมว่ามีความสุขมากเพียงใด ผมก็มีความสุขมากเช่นกัน รู้ตัวอีกทีผมว่าผมตกหลุมรักเธอเข้าเสียแล้ว แต่ไม่รู้ว่าเธอจะคิดอย่างนั้นรึเปล่า แล้วคืนแสนสุขที่ผมเฝ้ารออย่างเงียบๆ คนเดียวมานานหลังจากวันแรกที่ได้พบเธอ ก็ผ่านไป
หลังจากคืนนั้น ทุกคืนวันศุกร์ ผมกับเธอจะออกไปท่องกรุงเทพยามราตรี ไปทุกที่ที่เป็นสถานที่ขึ้นชื่อในเวลากลางคืน ไม่นานหลังจากเราได้ใช้เวลาร่วมกัน เราสองคนก็ตกลงเป็นคนรักกัน เพราะไม่เห็นคำอื่นที่จะแทนความสัมพันธ์ระหว่างเราได้อีก เพราะคำว่าเพื่อนคงไม่เพียงพอสำหรับเรา ผมถามเธอในวันหนึ่งที่เราอยู่ด้วยกันถึงชื่อของเธอ ที่ผมไม่เคยรู้ เธอยิ้มเล็กน้อยก็บอกผมว่า เธอไม่เคยมีชื่อ เธอชอบให้ใครเรียกเธอว่า "เธอ" ผมพยักหน้ารับ แต่ก็ไม่เห็นข้อโต้แย้งในความแปลกของเธอ
เราชอบอะไรที่คล้ายๆกัน ชอบการนั่งอ่านหนังสือเงียบๆ เวลาส่วนใหญ่ที่เราอยู่ด้วยกันจึงเป็นไปอย่างเงียบๆ และโปรดปรานการดูหนัง ที่สำคัญที่เรายังทำอยู่ด้วยกันทุกวันศุกร์ ก็คือการออกไปท่องกรุงเทพหลังพระอาทิตย์ตกนั่นเอง ศุกร์นี้ผมพาเธอไปนั่งมองผู้คน คนกลางคืนที่ถนนพระอาทิตย์ เป็นร้านออกแนวร้านอาหารผสมบาร์ เปิดเพลงสบายสบายแนวแจ๊ซ และชิวเอาท์ และกลับที่พักหลังจากเลยเที่ยงคืนมาเล็กน้อย ระหว่างทางกลับบ้านเธอจะหลับพิงไหล่ผมทุกครั้ง และผมจะปลุกเธอก่อนถึงอพาร์ตเมนต์ของผมเล็กน้อย ช่วงเวลาที่ผมมีเธอ เป็นช่วงเวลาที่ผมไม่เคยรู้สึกมาก่อน เธอเข้ามาทำให้ชีวิตของผมกว้างขึ้นเล็กน้อย เพราะมีโลกใบแคบของเธอเบียดเข้ามา โลกของผมเต็มไปด้วยความสุข เธอก็เช่นกัน ผมสังเกตได้จากแววตาและการแสดงออกทางร่างกายที่ทำให้ผมรู้สึกว่าเธอมีความสุขมากเช่นกัน
เคยมีใครบางคนกล่าวถึงความรักเอาไว้ ไม่มีสิ่งใดจีรังในความรัก ความรักเต็มไปด้วยความไม่แน่นอน หากใครอยากมีรักก็ต้องเตรียมพร้อมสำหรับความไม่แน่นอนเช่นกัน แล้วความไม่แน่นอน ความไม่จีรังในความรัก ก็เกิดขึ้นกับผมจนได้
เธอ หายไปจากอพาร์ตเมนต์ของผม ในคืนหนึ่งของวันศุกร์ หลังจากที่เรากลับมาจากการไปเดินเล่นที่เยาวราช ผมตื่นมากลางดึกเพราะฝันร้าย ผมฝันว่าได้วิ่งหนีอะไรบางอย่าง วิ่งอย่างไม่คิดชีวิต จนมาเจอประตูห้องจึงเปิดเข้าไป ถึงรู้ว่าห้องนั้นเป็นห้องผมเอง และผมก็สะดุ้งตื่นขึ้นมา ผมเอนตัวเพื่อจะไปกอดเธอเหมือนเช่นเคย แต่ เธอ ไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว ผมเปิดไฟทุกดวงในห้อง เปิดประตูห้องน้ำ เดินไปดูในห้องครัว ไม่มี ไม่มีเธอ ที่ตู้เสื้อผ้า เสื้อผ้าและของใช้ของเธอยังอยู่ครบ มีแต่เธอที่หายไป หายไปราวกับเธอถูกลักพาตัวออกจากห้องของผม ออกจากชีวิตของผม แล้วผมก็หลับไป ราวกับมีอะไรมากระทบที่ศรีษะอย่างแรง .
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 8 คน [
เรื่องนี้แกเคยเล่าให้ฉันฟังแล้ว
อ่านแล้วก็ อยากรู้ต่อว่าจะเป็นยังไงต่อ
รีบๆเขียนต่อให้จบน่ะ
รออยู่ อิอิ