เป็นการขึ้นเวรวันเสาร์ที่เหนื่อย หนัก สาหัสเอาการ
ไม่นึกว่ามันจะเหนื่อยขนาดนี้อาจจะเป็นเพราะว่าเรายังไม่เก่ง ยังไม่ชิน
ทำให้การทำงานเป็นไปอย่างล้าช้าแต่เราก็ได้พยายามอย่างเต็มที่แล้ว
ไม่ได้ว่างเลยแม้แต่วินาทีเดียว... แต่ผลที่ออกมา ก็คือยังไม่ทันเวลาอยู่ดี

แม้จะเข้าใจว่าพี่ต้องการฝึกเราโอเค พี่ไม่ได้ช่วย ไม่ว่าอะไร นี่งานเรา เราก็ต้องทำ
แต่สิ่งหนึ่งที่วันนี้ท้อใจอยู่อย่างนี้เพราะคนไข้ และญาติๆ
รู้สึกเหมือนสวรรค์แกล้ง เราก็วิ่งทำนู่นทำนี่ตามเวลา แต่ก็มีสิ่งที่คอยรบกวนไม่ให้มันสมควรแก่เวลา
เรากำลังจัดยาให้คนไข้กิน อีกเตียงก็ทวงว่ายังไม่ได้ยา แล้วก็เร่งยิกๆๆๆๆมือกับขาจะพันกันไปหมดแล้ว
ไม่รู้จะหยิบอะไรก่อน ไม่รู้จะเดินไปหาใครก่อน แล้วตอนบ่ายคุณเด็กๆก็หาเรื่องทะเลาะกันซะอย่างนั้น
เฮ้อ ... เหนื่อยใจ
ไม่ได้ว่าหรอก ที่เด็กๆจะเล่นกัน ทะเลาะกัน แต่วันนี้มันหลายเรื่องจริงๆบ่ายมาทำเอายิ้มไม่ออกเลย

กลับมาทั้งๆที่พี่ยังทำงานไม่เสร็จ (แต่งานเราเสร็จแล้ว)ที่จริงก็เป็นมารยาทที่ควรจะกลับพร้อมกัน
แต่วันนี้เราไม่ไหวแล้วจริงๆ มันไม่มีแรงสู้ต่อแล้วจริงๆ ขอพักก่อนเถอะนะ ...

.. ฝันดีค่ะ ..