เมื่อ "ยาเวลา" ออกฤทธิ์

จากวันนั้น วันที่คนรักเลือกเดินจากไปเพื่อค้นหาเส้นทางเดินใหม่ กับคนใหม่ๆของเขา เป็นวันที่เราเองคิดว่าจะผ่านมันไปไม่ได้ เพราะทางที่ต้องเดินมันทั้งอ้างว้างและเส้นทางก็ทอดยาวเกินกว่าเราจะเหลือเรี่ยวแรงเดินต่อไหว ระหว่างทางนับจากวันนั้น เราเจอผู้คนที่ออกเดินทางมากมาย บ้างก็มีความหวังที่จะเดินทาง ดวงตาพวกเขาทอประกายความหวังวิบวับ ซึ่งก่อนหน้านี้เราก็เคยมี แต่บางคนกลับอ่อนล้าและไร้เรี่ยวแรงไม่ต่างอะไรกับเรา ยิ่งกว่านั้นบางคนไม่ยอมแม้จะก้าวเดิน ยังนั่งก้มหน้าน้ำตารินไหลอยู่ที่เดิมกับความหวังเดิมๆ ที่คิดว่าสักวันคนที่จากเค้าไปจะเดินกลับมาจูงมือฉุดเค้าให้ลุกขึ้นแล้วเดินต่อไปด้วยกันอีกครั้ง เราเองก็อยากจะนั่งอยู่ที่เดิม อยากนั่งละเมอเพ้อหาวันแสนสุขกับคนที่รักกัน แต่ยิ่งเราคิดถึงเขาเท่าไหร่เรากลับยิ่งปวดใจ ไม่มีแรงทำอะไร สุดท้ายเราก็ทนกับความเจ็บปวดนั้นไม่ไหว เรากลั้นใจกลืนกินยาเวลาเพื่อให้มันรักษาโรคร้ายในใจเรา กินทุกวันที่พักทานอาหาร กินทุกครั้งที่ต้องการลืมใครสักคน ระหว่างที่กินยารักษาใจอยู่นั้น เราก็พยายามมองหาข้อดีของการไม่มีเขา ซึ่งมันก็มีอยู่มากมาย โลกใบนี้ยังมีอีกหลายเส้นทาง ที่เราต้องออกเดินทางเพื่อค้นหา ยังมีอีกหลายเรื่องราว หลายสิ่งหลายอย่างที่เราอยากทำแต่ยังไม่ได้เริ่มเลย มองดูคนที่ผ่านไปมายิ่งมองเท่าไหร่ยิ่งเข้าใจ ว่าเวลาเปลี่ยน คนเราก็ต้องเปลี่ยน มันเป็นความจริงที่เราเองหนีมันไม่พ้น ฉะนั้นเราเองก็คงสมควรที่ต้องเปลี่ยนตัวเองเช่นกันแล้วมั้ง
วันนี้เราเดินจากที่เดิมมาได้ 24 วันแล้ว เราเริ่มรู้สึกว่ายาเวลามันค่อยๆซึมลงไปในใจ ไม่ได้คิดถึงเขามากมายมันค่อยๆจางหายไป ทั้งนี้อาจเพราะยาเวลาและใจเราเองที่ต้องพยายามตัดเขาไปให้ได้ หากจะคิดถึงก็คิดถึงแต่เรื่องดีๆที่เคยมีให้กัน มันก็ค่อยๆดีขึ้น ทุกอย่างวันนี้เราโอเค และหวังว่าสักวันมันจะกลับมาเป็นปกติได้ในเร็ววัน

Create Date : 24 ตุลาคม 2551		2 comments
Last Update : 24 ตุลาคม 2551 13:55:14 น.
Counter : 771 Pageviews.
Share Tweet