โถ น้องมิ้ง น่าสงสารจัง ร้องไห้แบบนี้ไม่บ้าหรอก ไปซะไกลตั้งหลายวันแบบนี้ เป็นพี่ พี่ก็จะร้องเหมือนกัน ว่าแล้วก็มาร่วมวงเป่าปี่ด้วยคน

เคยเป็นเหมือนกันค่ะ

แค่เค้าไม่อยู่ อาทิตย์ 2 อาทิตย์ เล่นเอาตาบวมไปหลายวัน กินก็กินคนเดียว ไปใหนก็ไปคนเดียว จะทำอะไรก็ต้องทำคนเดียว เหงาสุดๆ

เวลาก็เหมือนจะผ่านไปช้าๆ ไม่ชอบเลย

เข้าใจความรู้สึกค่ะ แม่ปุ๊กับพ่อเซธไม่เคยห่างกันเกิน 1 คืนเลยตั้งแต่แต่งงานกัน จนทำให้แค่คิดว่าถ้ามีความจำเป็นต้องห่างกันขึ้นมาคงจะรู้สึกแย่มาก ๆ มันคงเป็นความเคยชินน่ะค่ะ แต่ตอนนี้มีลูกแล้วพอคิดว่าถ้าต้องห่างกับพ่อเซธบ้างก็ไม่กลัวแล้วค่ะ (สามีเริ่มหมดความสำคํญ อิ อิ ..ห้ามเอาไปฟ้องพ่อเซธน๊า) แต่ถ้าห่างลูกล่ะก็มีร้องแน่ ๆ (หมายถึงแม่เองนะคะ) เพราะตัวติดกันเป็นตังเมเลย ห่างกันอย่างมากสองสามชั่วโมงก็จะแย่แล้วค่ะ

ขอแอบเข้ามาเยี่ยมนะค่ะ ... เรื่องห่างกันแบบนี้คงเพราะเรื่องชินที่แม่ปุ๊บอกมานะค่ะ อยู่ด้วยกันมาตลอดพอต้องห่างกันก็เลยห่วง " ห่วง " นี่ล่ะค่ะเลยทำให้ร้องไห้ออกมา

10 วันเองค่ะเดี๋ยวกลับมาแล้วนะค่ะ

ขอบคุณค่ะคุณรัศศิ คุณ Picike พี่ปุ๊ และคุณ JewNid ที่เข้ามาปลอบพร้อมกับความเข้าใจที่มีให้ ทำให้รู้สึกว่าไม่ได้บ้า ถ้าตอนเช้านี่ (ตอนที่เขียนอยู่นี้) ก็ไม่ค่อยรู้สึกเท่าไหร่ค่ะ (ไม่รู้เป็นอะไร) พอตกบ่ายคล้อยๆ หรือว่าพอมืดๆ แล้วเนี่ยจะเป็นขึ้นมาทันที เมื่อคืนหลังจากเขียนบล็อกนี้แล้ว ก่อนเข้านอนก็คิดถึงเค้าอีกรอบค่ะ เพราะจะชินที่มีเค้าอยู่ข้างๆ อ่ะ เหมือนเป็น teddybear ตัวใหญ่มากๆ (พีเย็นซ์จะตัวอุ่นและนุ่มนิ่มดีมากคะ) ก็เลยร้องไห้อีกรอบแล้วก็หลับไป (เหมือนเด็กๆ เลยเนอะ) จนตื่นมาเช้านี้ก็เห็น SMS ที่พี่เย็นซ์ส่งมาค่ะ บอกให้ช่วยโทรไปปลุกตอนแปดโมงเช้า (เวลาที่โน่น) ด้วย ตอนนี้ก็รอให้ถึงเวลาที่จะต้องโทรไปปลุกเค้าอ่ะค่ะ