ขอเพียงนาทีเดียว

หลังจากห่างหาย ไม่ได้ไปพบหมอมานานหลายเดือน

วันนี้ก้ถึงเวลานัดพบแพทย์ของผมอีกครั้ง หมอที่จะไปพบวันนี้เรียกง่ายๆว่าหมอปอดก้แล้วกัน

ช่วงหน้าฝนแบบนี้ คนที่มีปัญหาเกี่ยวกับระบบทางเดินหายใจจะไม่ค่อยชอบ มานจะหายใจไม่ค่อยสะดวก

ถ้าเป็นมากๆ พาลจะตายเอาได้ง่ายๆ ยาพ่นขยายหลอดลมเป็นสิ่งจำเป็น

ต้องพกติดตัวตลอด

ในรูปเป็นเครื่องวัดปริมาณ ออกซิเจน แบบพกพาของผม

วัดได้ทั้งปริมารออกซิเจน ตัวเลขบน 96และ อัตราการเต้นของหัวใจตัวล่างที่เห็น 101นั้น

เนื่องจากเป็นคนใจเร็ว ตัวเลขเลยขึ้นแยะ อิๆ

และในวันนี้ผมต้องไปให้หมอตรวจ ติดตามผล

ผมขับรถออกจากบ้านแถวบางเขน มุ่งหน้าไป รพ.แถวฝั่งธน

ตั้งแต่ บ่าย 3โมงขับกินลม ชมวิว เหยียบ 120 มาตลอด ขึ้นทางด่วนอะ ขับช้าเดี๋ยวจะโดนว่าได้ อิๆ

มาถึง รพ.เอาเกือบ 5โมงแล้ว รพ.นี้ก็ขึ้นชื่อเรื่องหาที่จอดยากมากๆ

แต่ก้ไม่เกินความสามารถของผม ขับรถเข้าไปในที่จอดทันที

รปภ. ก้ถลามาบอกว่า ตรงนี้จอดไม่ได้นะครับต้องมีบัตร

ผมจัดการควักบัตรใบละ 50ขึ้นมายื่นให้ รปภ.แล้วถามว่าบัตรแบบนี้ใช้ได้ไหม

รปภ. ไม่ยักกะตอบ รีบยกแผงกั้นออกทันที พร้อมเป่านกหวีด ปรี๊ดๆๆ

อำนวยความสะดวก อย่างขมีขมัน ขยันขันแข็ง

เท่านั้นไม่พอ เดินมาเปิดประตูรถให้อีกต่างหาก 555

แหม พกบัตรในหลวงติดตัว ก็ดีอย่างนี้นี่เอง อิๆ

หลังจากไปวัดความดัน ก้มาชั่งน้ำหนักต่อ ผมอุตส่าห์เอาข้าวของออกจากตัว

ถอดรองเท้าถุงเท้า พอเห้นตัวเลขแทบจะเป็นลม ไหง น้ำหนักขึ้นมาตั้ง 2โล ครึ่ง

เพราะเมื่อเช้าไม่ใส่อาราย ชั่งที่บ้านยังน้อยกว่านี้นี่นา เครื่องชั่งของรพ.นี่โกงแหงๆเหมือนของแม่ค้าที่ตลาดไม่มีผิด 555

ผมจึงจัดแจงเจรจาต่อรองกับคุณน้องพยาบาลขอลดไปครึ่งโลแล้วกัน นึกว่าช่วยๆกานปาย

เดี๋ยวหมอเห็นน้ำหนัก ผมขึ้นไปแยะจาอารมณ์เสียซะก่อน 555

จากนั้นผมก็ไปนั่งรอเรียกตรวจ ระหว่างนั้นคุณป้าที่นั่งรอเรียก อยู่เหมือนกัน

ก้หันมาคุยด้วย ถามด้วยความสงสัยว่า เป็นไรมา

ผมก้บอกว่าเป็นหอบ หืดจ้า มาเอายา เท่านั้นแหละคุณป้าก้ยิ้มโชว์ฟันปลอมทันที

เอ่ยปากว่า ฉันก้เป็นเหมือนกัน ว่าแล้วก็เริ่มเล่าประวัติ การรักษาของแก ให้ฟังอย่างละเอียด ละออ

พร้อมกับซักประวัติ การรักษาของผมตั้งแต่เด็ก เคยกินยาอะไรมาบ้าง ผ่าตัดอะไรมาหรือเปล่า

มาพบหมอที่นี่ตั้งแต่เมื่อไร รักษากับหมออะไรมาบ้าง อย่างละเอียดยิบ ทุกขั้นตอน พร้อมทั้งให้คำแนะนำอย่างดี

ถึงการปฏิบัติตัว เมื่อมีอาการหอบ ผมนั่งฟังอ้าปากหวอ แบบที่ว่าถ้าผมไม่รู้มาก่อนว่า

คุณป้าก็เป็นคนไข้มารักษาเหมือนกัน กับผม

ผมจะเข้าใจว่ามานั่งคุยกับคุณหมอท่านนึง ไม่มีผิด รวมเวลาที่คุณป้าซักประวัติ และให้คำแนะนำผมนี่

ก้ประมาณ 1 ชม. เต็มๆได้ ถ้าผมไม่ถึงคิวเรียกไปตรวจซะก่อน ละก้

ต้องเป็นหนังชีวิต ซีรีย์เกาหลี 200 ตอน จบแน่ๆ เพราะตอนผมเดินไปห้องตรวจนี่ คุณป้ายังมองตามมาอย่างอาลัยอาวรณ์ 555

หลังจากนั้นผมก้มานั่งตรวจกับคุณหมอปอด ที่ขึ้นชื่อว่าเก่งที่สุดและพูดน้อยที่สุด ในบรรดาหมอด้วยกัน

หมอเริ่มถามผมคำแรก ว่าเลิกบุหรี่หรือยัง

ผมทำหน้าบอกไม่ถูก ตอบไปว่าเกิดมายังไม่เคยสูบเลยครับ

หมอก้เริ่มทำหน้าบอกไม่ถูกเหมือนกันบอก อ๋อเหรอ

แล้วเป็นไงอาการดีขึ้นไหม ผมก้บอกดีขึ้นครับ หมอบอกงัั้นดีแล้วเอายาไปกินต่อเลยแล้วกัน

อีก 3 เดือนมาใหม่ พยายามอย่าไปสัมผัสของที่แพ้ อย่าเป็นไข้เป็นหวัดนะจ๊ะ จะบอกให้

จากนั้นก้ปลดกระดุมเสื้อผม ฟังเสียงปอด 3 เฮือก

แล้วก้มหน้าก้มตาเขียนใบสั่งยาให้ทันที ผมมารู้ตัวอีกทีตอนมารับยา

ลองนั่งนึกดูว่า หมอคุยกับผมใช้เวลาไม่เกิน 1 นาที แน่นอน

เทียบกับที่ผมคุยกับคุณป้าคนไข้ด้วยกันนี่ เกือบ ชม.ได้ ก้นึกขำอยู่เหมือนกัน

สรุปเวลาตั้งแต่ออกเดินทางจากบ้าน มาพบหมอ ตรวจเสร็จรับยา

ขับรถกลับบ้าน ถึงบ้าน 2 ทุ่ม รวมใช้เวลาทั้งหมดเพื่อมาพบแพทย์วันนี้ 5 ชมจ้า

แต่ได้ตรวจ 1 นาทีเท่านั้น พอแล้วจ๊ะ

คุณผู้อ่าน มีความคิดเห็นประการใด จัดมาเลยจ๊ะ

แถมรูป สถานการณ์น้ำ ข้างบ้าน เป็นที่ต่ำ เมื่อตอนเย็น เป็นคลองไปแล้ว

ไปยืนดูเห็นมีปลาช่อนฮุบอยู่หลายตัว ลองเอาหนมปังโยนไป โห แย่งกันกินใหญ่

สงสัยไม่ได้รับถุงยังชีพแหงๆ ถึงได้หิวขนาดนี้

จบแล้วจ้า

Create Date : 19 ตุลาคม 2554
Last Update : 19 ตุลาคม 2554 19:57:45 น.		118 comments
Counter : 2236 Pageviews.
Share Tweet