ตอนเช้าตรู่ บนดินแดน U.S.A

1+1 = 8 ไม่ผิด!
แต่ 1 (สัปดาห์) + 1 (วัน) = 8 (วัน) ถูกต้องกว่า

ค่านี้ คือระยะเวลาที่เรือวิ่งจากมาเนาส์ของบราซิลถึง
ซาวันนาห์ เมืองเล็กๆ ในรัฐจอร์เจีย ทางตอนใต้ของสหรัฐอเมริกา

ใครจะนึก สัปดาห์ก่อนผมยังยืนตากแดดร้อนอยู่แถวๆ
เส้นศูนย์สูตร อีกสัปดาห์ต่อมากลายเป็นว่าผมต้องยืนท้าลมหนาว
อยู่ที่เส้นละติจูด 32 องศาเหนือ ตัดกับเส้นลองจิจูด 81 องศาตะวันตก
ณ จุดที่เรียกว่า เมืองซาวันนาห์ กลางเดือนพฤศจิกายน

ที่นี่ช่วงนี้เพิ่งย่างเข้าสู่ฤดูหนาว
ความเย็นเยือกกำลังทยอยเข้ามาหยอกเย้าผู้คน
ก่อนเดือนหน้าจะชวนความเหน็บหนาวเข้ามาปั้นตุ๊กตาหิมะ
ในเทศกาลคริสตมาส นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น
แต่ผมก็อดทำฟันหน้ากระทบกันไม่ได้
ตามประสาคนที่เคยมีอากาศหนาวผ่านเข้ามาในชีวิตปีละไม่กี่วัน

เช้าตรู่หลังเรือเทียบท่าเมื่อกลางดึก
ยังคงสงบเงียบและเย็นเยือก ฟ้ามัวแสงสว่างแต่ยังพอมองเห็น
ควันบางๆ ออกจากปากตัวเองได้
ผมเดินลงจากแก็งเวย์ (สะพานเหล็กเชื่อมต่อระหว่างเรือกับฝั่ง)
มายืนขยับแข้งขยับขาออกลีลาบิดไล่ความขี้เกียจอยู่บนท่า
ระหว่างนั้นก็ใช้สายตากวาดไปทั่วบริเวณ
ไม่ใช่เพื่อกำจัดขยะแต่เป็นการพบปะทักทายกับสถานที่แห่งใหม่
ท่าเทียบเรือ ‘การ์เด้น ซิตี้ เทอร์มินัล’

ไม่มีอะไรต้องรีบร้อน เนื่องจากต้นเรือแจ้งลูกเรือให้ทราบ
ตั้งแต่เมื่อเย็นวานแล้วว่า วันนี้เป็นวันหยุดของคนงานบนฝั่ง
คนเรืออย่างเราจึงพลอยได้อานิสงส์หยุดพักผ่อนไปด้วย
เช้านี้ผมจึงยังทำตัวเอ้อละเหยต่อไป หลังจากหั่นผักกาด
บร็อคเคอรี่ และแครอท เตรียมให้กุ๊กผัดกับหมูสับ
สำหรับเป็นมื้อเช้าไว้แล้ว

อากาศมัวซัวอาจยั่วให้บางคนเกิดอาการหงอยเหงา
เศร้าสร้อยพลอยเซื่องซึม แต่ผมกลับรู้สึกสงบและสดชื่น
อย่างประหลาด เมื่อยืนหลับตาฟังเสียงจังหวะเต้นของหัวใจ
ไปเรื่อยๆ มันดังกว่าทุกเสียงยามนี้ ก่อนสมาธิจะค่อยๆ
กลบทุกสรรพเสียงให้เงียบลง

ความสลัวลางภายนอกคลุมครอบทุกอณูอากาศ
ทว่าภายในจิตใจของผมกำลังเผยแสงสว่างของการดิ่งลงสู่
ความว่างเปล่า หากเป็นเซนใช่หรือไม่ว่า ห้วงยามแห่งการเกิด
'ซาโตริ' ย่อมอยู่ท่ามกลางกาลอันสงบของจิตเดิมแท้

‘นิ่ง สงบ เยือกเย็น และเฉียบพลัน’

คำจำกัดความสั้นๆ ของเช้าแรกในชีวิต
บนดินแดนที่นิยมชี้นำถูกผิดให้ชาวโลกทำตาม
เอ! ทำไมผมไพล่นึกถึงปรัชญาตะวันออกไปได้?

ผมเปลี่ยนจากท่าสงบมาเป็นกระโดดโลดเต้นแทน
เพื่อเพิ่มอุณหภูมิให้ร่างกาย
แต่สุดท้ายก็ต้องรีบกลับขึ้นเรือด้วยต้านความหนาวไม่ไหว
เห็นหวานยืนกอดอกในชุดหมีคลุกน้ำมันอยู่ตรงท้ายเรือพอดี
คงใกล้จะออกกะแล้ว หวานจึงถือโอกาสขึ้นมาสูดอากาศบริสุทธิ์ข้างบน
หลังถูกรมด้วยความร้อนในห้องเครื่องจักรมาทั้งคืน
ชายหนุ่มรูปร่างบอบบางคนนี้ โดยสัดส่วนไม่น่าจะสู้งานหนัก
อย่างงานในห้องเครื่องไหว ทั้งตัวเล็กแถมไม่มีกล้าม
แต่หวานก็ผ่านงานสมบุกสมบันแบบนี้มาแล้วกว่า 3 ปี
โดยมีคำชมของต้นกลหลายคนที่เคยร่วมงานด้วยห้อยท้าย

มนุษย์ 24 คนที่อยู่ร่วมกันบนเรือ พื้นที่แคบๆ
(เมื่อเทียบกับชีวิตบนฝั่ง) ทำให้เราแทบทุกคนรู้จักคุ้นเคยกันดี
ว่ากันตามจริงเพื่อนที่ผมสนิทที่สุด นอกจากพี่อ๊อดแล้ว ก็คือ ‘มัน’
(มัน คือสรรพนามบุรุษที่ 3 ที่ผมใช้เรียก หวาน ด้วยความสนิท
หากต้องการความใกล้ชิดอีกนิด ผมจะเรียก ‘ไอ้’ นำหน้าชื่อของมัน)
อาจเพราะเรามีเคมีเฉพาะบางอย่างตรงกัน

มันนิยมของมึนเมา ผมเอาแต่กินกับแกล้ม
มันคลั่งวงเมทัลลิกา ผมบ้ากรีนเดย์
มันชอบเล่นกีต้าร์ริทึ่ม ผมชอบเล่นโซโล่
มันประทับใจหนังสือ ‘พันธุ์หมาบ้า’ ผมตรึงตรา ‘สิทธารถะ’ ไม่รู้ลืม
มันเป็นคนขี้เกรงใจ ผมมีนิสัยขี้สงสาร ฯลฯ

มิตรภาพของเรา เริ่มต้นด้วยเหตุผลง่ายๆ แค่นั้น
ก่อนต่อมาจะพบว่าตัวการสำคัญที่สุดของคำว่าเพื่อน
ก็คือ ‘ความจริงใจ’ ที่ช่วยให้เราสนิทกัน

“หนาวดีเหมือนกันเว้ยที่นี่”
หวานทักผมด้วยประโยครูปธรรมเห็นเป็นควันขาวออกจากปาก

“ดี ก็เก็บไปเยอะๆ เด่ะ เอาไปใช้ในห้องเครื่อง”
ผมทักตอบ

หวานยิ้มฝืดๆ รับมุขไม่สร้างสรรค์ประจำเช้านี้ของผม

“เก็บใส่ใจน่าจะดีกว่าว่ะ”
หวานย้อนแบบคมคาย

ใช่อย่างที่มันพูดแฮะ! ผมเห็นด้วย “...น่าจะดีกว่าว่ะ”
ถ้าใจเย็นซะอย่าง อยู่ที่ไหนก็ไม่ร้อน

เอ๊ะ! ทำไมผมไพล่นึกถึงปรัชญาตะวันออกอีกแล้ว?

1+1 = 2 ถูกต้อง!
แต่ 1 (บรรยากาศดี) + 1 (มิตรรู้ใจ) = ความสุขยกกำลัง 2 ถูกต้องกว่า
คุณว่ามั้ย...

Create Date : 06 พฤษภาคม 2552		2 comments
Last Update : 6 พฤษภาคม 2552 17:21:43 น.
Counter : 402 Pageviews.
Share Tweet