ปล. Diary นี้ ภาพประกอบเนื้อเรื่อง คงมีให้เห็นน้อย หรือไม่มีเลย เนื่องจากเปอเซนต์การจับโทรศัพท์ถ่ายรูปและเล่นแทบไม่ได้ยุ่ง

---

5/4/2559 เป็นวันทำงานวันสุดท้าย ก่อนที่จะลาเข้าสู่ทางธรรม ซึ่งเป็นวันที่ค่อนข้างวุ่นวายมาก มาถึงที่ทำงานปุ๊ก ไอนู่นนั่นนี่ไม่พร้อม ผมก็ต้องคอยนั่งเก็บตก คอยแก้งานให้เสร็จภายใน 2 ชั่วโมง ค่อนข้างพีคมาก แต่สุดท้าย ก็ทันเวลาขีดเส้นตาย ( เอาจริง ๆ คือผมรีบงานเองแหละจากแรงกดดันของเมื่อ 4/4/59 ทั้งรถรับส่งพนักงานรีบกลับบ้าน ทั้งงานก็ยังไม่เสร็จ และถ้ารถรับส่งพนักงานกลับไป ก็ไม่มีรถกลับบ้าน ก็เลยจำใจกลับ โดนต่อว่าก็ต้องยอม ) ต่อมา หลังจากส่งงานไปแล้ว ผมก็หูชาเรื่องงานนี่แหละ ที่ทำได้ลวกจริง ๆ ของก็ไม่พร้อม ทั้ง ๆ เป็นของชิ้นเล็กชิ้นน้อยที่ไม่น่าโดนว่า แต่ก็โดนว่า สุดท้าย ก็จบเมื่อปรับทัศนคติกันได้ แยกย้ายคลียร์งานชิ้นสุดท้ายต่อ ต้องปิดวารสารวันนี้ให้ได้ แต่ไม่เท่านั้น วันนี้ ผมขับรถมาทำงานเอง เพิ่มเติมคือมีผู้โดยสารติดมาด้วย เท่านั้นแหละ พีคอีกรอบ งานยังไม่เสร็จ และเวลาเลิกงานแล้วด้วยอีก สบายเลย ผู้โดยสารรอไปก่อนนะ ขอปิดงานให้หมดก่อน แต่ทางนั้น เหมือนยิ่งบอกงานไม่หมด ยิ่งบีฟเรา โอ้ยยยยยยยย อะไรนักหนา ก็ได้แค่บ่นในใจ แต่สุดท้าย ผู้โดยสารที่ติดกลับกะเราด้วย ก็ต้องรอต่อไปจนกว่าเราจะเสร็จงาน กว่าจะเสร็จได้ เกือบเวลา 19:00 พร้อมทั้งบอกลาโต๊ะทำงาน "แล้วเจอกันใหม่ วันที่ 25/4/59"

6/4/2559 เริ่มปรับใจเข้าทางธรรม แล้วก็เหลืออีก 4 วัน ก่อนลาทางโลกแล้ว เดินทางออกจากบ้านแต่เช้า มุ่งสู่บ้านย่าเพื่อไปพบหน้าครอบครัว และ ก็มุ่งไปสู่นครสวรรค์ เป็นจังหวัดบ้านเกิดผมเอง ถึงก็ประมาณบ่าย ๆ ก็เข้าไปรับยายที่บ้าน และก็ออกไปหาหลวงพ่อที่วัดเพื่อฝากเนื้อฝากตัวว่ามาถึงแล้วนะและหลวงพ่อก็ถามมา "ไม่มาอยู่เป็นศิษย์วัดเลยหรือ" เราก็บอกไปว่า "พรุ่งนี้ดีกว่าครับ" เพราะต้องเตรียมของใช้สำหรับงานบวชครั้งนี้อีก และวันนี้ ผมก็ได้ Post Status สุดท้ายบนโลก Facebook ก่อนทำการปิด Account บอกเลย แรก ๆ ทำใจไม่ได้หรอก สมาธิของผมยังอยู่ที่เพื่อน ๆ ในนี้ทั้งหมด ตกเย็น ห็เป็นอาหารมื้อเกือบสุดท้ายของทางโลกแล้ว

7/4/2559 เปิดประตูเป็นศิษย์วัด และ Social Network Shutdown หลังจากที่พ่อ และ แม่ กลับก่อนเพราะจะต้องทำงาน ก็นับถอยหลังแล้ว เหลือเวลาไม่กี่ชั่วโมงถึงจะเข้าไปศิษย์วัด นี่แหละ การพักร้อนของผมปีนี้ ก่อนจะไปนั้น ผมก็ได้พายายไปกินข้าวมื้อสุดท้าย พร้อมไปถวายปัจจัยอีกวัด ที่ได้ให้สบง จีวร ไว้ใช้ในยามเราบวช ตกบ่าย ผมก็ได้เวลาหละ เข้าวัดเป็นที่เรียบร้อย

เรื่องราวแรก ผมปฏิบัติตัวแทบไม่ถูก เกรงไปหมด เพราะในวันนั้นมีทั้งหลวงพี่ และเณรที่บวชฤดูร้อน เป็นจะนวนมากหลายองค์จริง ๆ แต่แล้ว หลวงพี่ก็มาหาเรา พร้อมจัดพื้นที่นอนไว้ให้เรา เป็นห้องเก็บของเล็ก ๆ ในตึกโรงเรียนของวัดนี่แหละ บรรยากาศ ร้อนได้ใจมาก ที่ 40 องศา พัดลมมี ไฟแสงสว่างไม่มี แทบทรมาร แบบว่า "ทำไมมันลำบากจังอ่ะ" 

ตกเย็นนั้น ก็ไม่มีใครอยู่บนกุฏิซักองค์ ที่หายไปนั่นก็คือ "ทำวัตรเย็น" แต่เราก็ยังเก็บตัวในห้องคนเดียว ไม่กล้าคุยกับใคร ตกค่ำก็แล้ว ก็อยู่ในห้องมืด ๆ คนเดียว เรียกได้ว่า "ผมไม่กล้าที่จะคุยกับหลวงพี่" สุดท้าย หลวงพี่ก็เรียกผมออกมา และก็มาแนะนำอะไรต่าง ๆ เกี่ยวกับการเป็นอยู่ การท่องบทบวช และก็หมดไปอีกวันหนึ่ง

8/4/2559 ลูกศิษย์วัดเต็มตัววันแรก ตื่นค่อนข้างเช้ามาก เวลา 04:30 ต้องตื่นแล้ว และต้องรวมตัวรอรถรับส่งบิณฑบาตร เวลา 05:30 ผมก็ไปเดินที่สายบ้านผมนี่แหละ กับหลวงพี่ และ เณร แต่แรก ๆ ก็ไม่รู้สึกไรหรอก ก็แค่เดินทางไกล แต่ถ้ามองในความเป็นหลวงพี่ ค่อนข้างต้องรักษาศิลพอควร รองเท้าห้ามใส่ ห่มผ้าห้ามหลุด บาตรและฝาบาตรห้ามร่วง พรก็ต้องท่องให้ได้ 

กลับมา พระก็รวบรวมของ และก็เลือกของที่จะฉันท์ เสร็จปุ๊ป ก็ขึ้นไปนั่งบนที่ของพระ และก็สวดขอขมาก่อนฉันท์ ต้องทำทุกมื้อ แต่เราเป็นศิษย์ ก็กินได้เลย ไม่ต้องรอ

ผ่านไป เริ่มท่องบทสวดหละ ค่อนข้างต้องจำพอควร ใช้เวลาทั้งวัน เช้ายันเย็น หลวงพี่บอกไม่ต้องเครียดกับมันมาก แต่สุดท้าย เรากังวลเป็นว่าเล่น เห้ยยย ไม่ได้แน่เลย ท่ามกลางอากาศร้อนอบอ้าวมากวันนี้ที่ 44 องศา ยิ่งท่องยิ่งไม่จำ บอกเลยว่าเพราะอากาศช่วงนั้น หลวงพี่ก็ยังจะไม่ไหวเช่นกัน สุดท้าย ผมปวดหัวกับแดดทั้งวัน

9/4/2559 ลาก่อน ผมที่รัก และวันแห่งความวุ่นวาย กิจวัตรก็ยังคงเช่นเดิมแหละครับ เช้าเหมือนเมื่อวานนี้เลย แต่ความวุ่นวายเริ่มต้นที่ บทสวท ผมยังไม่คล่องเลย อะไรบลา ๆ ก็ยังทำไม่ถูก แถมต้องย้ายกุฏิหละ เพราะความแออัดของพื้นที่นอน ถ้าเราบวชอยู่และนอนห้องแบบนี้ แย่แน่นอน แต่สุดท้าย ผมก็ไปติวกับหลวงตาเลยที่นี้ ที่จริงหลวงตาเรียกไปติวนี่แหละ ทั้งการกราบพระ ขั้นตอนการเดินต่าง ๆ บลา ๆ และให้ท่องบทสวดกับหลวงตานี่แหละ

ต่อมา เพื่อนสนิทผม ก็มาจนได้ ถึงจะมาไม่ครบแต่ก็มา งานนี้มาถ่ายรูปให้ผมตลอดช่วงพิธีเลย และก็มาอยู่เป็นเพื่อนก่อนที่จะแยกย้ายไปนอนช่วงค่ำ

วินาทีวุ่นวายเริ่มต้นแล้ว ตกเย็น ๆ ญาติทางบ้านผม มาครบทุกคน พร้อมทำพิธีปลงผมหัวนาค เพื่อเตรียมลาสิขา งานนี้ ต้องไลยันรุ่นทวดเลยทีเดียว เมื่อปลงผมครบแล้ว หลวงพี่ก็เริ่มโกนหัวหละ แรก ๆ ไม่รู้สึกไร หลัง ๆ ทำไมมันโล่งมากกกกกก เมื่อโกนเสร็จ พ่อ และ แม่ ของผม ก็ทำการอาบน้ำให้นาคด้วยขมิ้น เพื่อความเป็นสิริมงคล และก็กราบลาพ่อแม่ อโหสิกรรมที่ทำอะไรไม่ดีไว้

ยังไม่จบ หลังปลงผม โกนหัวเรียบร้อย มาเช็คเอกสารอีกรอบที่จะสมัครบวช ผมนี่ลืม "ใบรับรองแพทย์" ก็วุ่นซิครับงานนี้ และมืดแล้ว วิ่งเต้นหาโรงพยาบาลบันเทิงเลยแหละ แต่สุดท้าย ได้มาในราคา 50 บาท ถูกกว่ากรุงเทพมาก ๆ 

จากนั้น ยังไม่จบ กลับมาจากโรงพยาบาล ต้องไปซ้อมพิธีกับหลวงตาต่ออีก บันเทิงหละ คืนนี้ไม่ต้องนอนแล้ว TT สุดท้าย ก็เลิกซ้อมตอนสามทุ่ม และกลับมา ก็ไม่ได้นอน ต้องมานั่งนอนท่องหนังสือต่อไป เพื่อวันรุ่งขึ้น ถ้าไม่ได้นี่มีอายแน่ แถมจะไม่ได้บวชอีก

---

คุยท้ายเรื่อง :: นี่ยังเป็นแค่จุดเริ่มต้นของวันพักร้อนของผมปีนี้นี่แหละ แต่เรื่องราวต่อจากนี้ที่จะเป็น Ep.1  คงเข้มข้นกว่านี้ เพราะหลังจากห่มผ้าเหลือง มีแต่เรื่อง กับ เรื่อง ที่หนักกว่านี้ แต่ทำให้หลังจากลาสิขานั้น รู้สึกสงบจิตใจขึ้น (มั้ง) เว้นแต่ถ้าอดไม่ไหวจริง ๆ ที่จะต้อง ขอหน่อยเถอะ ยิ่งเก็บไว้ จะยิ่งอึดอัดในใจซะเปล่า แถมคือ ผมสามารถบำบัดการเสพติด Facebook 24 ชั่วโมงได้ และมีเวลาได้มาคิดเรื่องราวต่าง ๆ ในอีตที่ทำไม่ดี และมาปรับปรุงอนาคตให้ดีขึ้น เพราะอายุคนเราไม่สามารถย้อนกลับไปได้

สุดท้าย :: Happy Birth Day to Me เลยหละกัน (22/4/2534) อายุ 1/4 แล้วครับปีนี้ แต่ก็มีเรื่องเครียดต้อนรับวันเกิดเย แต่ขอป่อยวางก่อนวันนึงหละกัน ไม่อยากให้ตัวเองเครียดกับวันเกิด เพราะถ้ายิ่งเครียด เหมือนยิ่งอยู่ไม่สุข จริงหรือไม่ไม่รู้  และ Blog นี้ อยู่ใน "บันทึกประสบการณ์ชีวิต" นะครับ และ EP. ถัดไป จะหาวันมาลงให้นะครับ เป็นการเริ่มต้นการบวชและเป็นหลวงพี่อย่างเป็นทางการ