...เพราะวิบากกรรม...จึงทำให้เป็นเช่นนี้

โปรดใช้วิจารณญานในการอ่าน ไม่เชื่ออย่าลบหลู่ เรื่องที่กำลังจะเล่าไม่ได้เพื่ออวดอุตริ แต่เพื่อเป็นอุทธาหรณ์
และให้ทุกคนพึงสังวรเรื่องวิบากกรรม และมุ่งแต่ทำความดี พึงละเว้นชั่ว

============================================================

เขียนวันที่ 29 กรกฎาคม 2552

สวัสดีค่ะทุก ๆ คน

.....หายหน้าหายตาไปหลายวัน ไม่รู้มีใครคิดถึงบ้างหรือเปล่า ที่หายไปไม่ได้ทำเนียนเรียกเรตติ้งหรอกนะ เรื่องมันมี ! มันมีเรื่อง !

อย่างที่รู้ ๆ กัน...เรื่องชาวบ้านคืองานของเรานั้น...เป็นคติที่ตัวเองถือปฏิบัติอย่างเคร่งครัดมาโดยตลอด
เรื่องก็คือ มีน้องที่ทำงานเขาป่วย ประมาณ 2 เดือนละมั้งที่เขาเข้า ๆ ออก ๆ โรงพยาบาล อาการเริ่มต้นที่เป็นคือ ปวดหัวข้างเดียว ปวดร้าวจนตาลืมไม่ขึ้น ตัวเขาเข้าใจว่าอาจเป็นเรื่องเกี่ยวกับสายตา แต่ 2 อาทิตย์ผ่านไป อาการเริ่มมากขึ้นถึงขนาดชาที่ใบหน้า ฝ่ามือ และตาเริ่มมองไม่เห็น

จนอาการเริ่มหนักขึ้น ถึงตัดสินใจไปหาหมอ และทำ MRI scan (ถ้าผิด...ขออภัย)

สิ่งที่หมอตรวจพบคือ ฝีในสมอง อาการเดียวกับบิ๊ก D2B ต่างกันตรงที่น้องคนนี้ (เรียกสั้นว่า นิว ก็แล้วกัน) ไม่ได้ขับรถไปสำลักน้ำครำอย่างน้องบิ๊ก

หมอทำการรักษาจนหาย แต่ก็มีฝีเม็ดใหม่ขึ้นมาอีก ในที่สุดหมอก็สามารถควบคุมและรักษาจนหาย.....ออกจากโรงพยาบาล กลับไปพักพื้นที่บ้านได้

เมื่อต้นเดือนกรกฎา เหมือนเหตุการณ์จะเรียบร้อย แต่จู่ ๆเขาเกิดคลุ้มคลั่ง บอกว่า เขาเห็นผู้หญิงจูงเด็กมาห้ามไม่ให้เขาเข้าห้องน้ำ แล้วอยู่ดี ๆ ก็ล้มตัวลง เลื้อย ๆ ไปรอบ ๆ พื้นห้อง น้องสาวเขาเลยตัดสินใจ ช่วยกันล็อกคอ ส่งโรงพยาบาล เมื่อมาถึงโรงพยาบาล เขากลับไม่รู้สึกตัวว่าทำอะไรลงไปบ้าง และงุนงงว่าน้องสาวพาเขาพาโรงพยาบาลทำไม

อยู่โรงพยาบาลได้ 2 อาทิตย์ ด้วยอาการกินอาหารไม่ได้ หมอหาสาเหตุไม่ได้ เพราะตรวจแล้ว ไม่พบความผิดปกติอย่างใด หมอเลยให้กลับบ้าน

แต่พอกลับไปบ้าน เขาก็มีอาการอย่างเดิม คือ เห็นผู้หญิงกับเด็ก มาห้ามเขาไม่ให้อยู่ คราวนี้เขาทำร้ายหลานชายด้วยการกัด น้องสาวเห็นท่าไม่ดี เลยส่งโรงพยาบาลอีกครั้ง อาการมีแต่ทรุดหนัก กินอาหารไม่ได้เลย กินเข้าไปจะอาเจียนออกมาหมด ให้อาหารทางสายยาง พอฟีดอาหารตกถึงท้อง ก็จะอาเจียน ร่างกายซูบผอม เหลือแต่หนังหุ้มกระดูก

หลาย ๆ คน ทั้งเพื่อน พี่ ๆ น้อง ๆ เอาดวงไปดู ทุกสำนักบอกว่า ดวงตก ตัวเลข และดวงดาวประจำตัวเสียหมดแล้ว บางคนเอาร่างทรงมาช่วย ร่างทรงบอกว่าโดนของ

จนกระทั่งวันจันทร์ที่ผ่านมา (27 กค 52) เจ้านายของนิว เริ่มโทรฯ แจ้งให้เพื่อนฝูง พี่ ๆ น้อง ๆ ไปเยี่ยม เหมือนให้ไปดูใจเป็นครั้งสุดท้าย เพราะนิวบอกเองว่าไม่อยากอยู่แล้ว รู้สึกตัวว่าคงต้องจากไปในคืนนี้

แต่.....เหมือนเรามีกรรมร่วมกัน.....ทำให้เรามีความรู้สึกว่าอยากช่วยเขา และเชื่อเสมอว่า "เหนือดวง คือ กรรมฐาน" ถ้าดวงเสีย หรือดาวจะยก ดวงจะตก กรรมฐานเท่านั้น ที่แก้ไขเรื่องร้าย ๆ ให้กลายเป็นดีได้

วันนั้น พอได้รับโทรศัพท์ก็ตัดสินใจแวะไปเยี่ยม ความรู้สึกขณะนั้นคือ อยากช่วยเขา ตัวเราเองก็ไม่มีวิชาอะไรทางด้านแก้ดวง แก้กรรม อะไรทั้งสิ้น แต่ไปด้วยจิตที่อยากช่วยเต็มร้อย เมื่อไปถึง รู้สึกตกใจมาก ๆ เพราะน้องคนที่เราเคยเห็น คนที่สดใสร่าเริง กลับผอม ๆ ๆ ๆ ตาลึกโหล ผิวกลับกลายเป็นสีคล้ำ พูดไม่ได้ เพราะไม่มีแรง เหมือนเด็กที่ประเทศเอธิโอเปีย

....ไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยอธิษฐานจิตพร้อมทั้งแผ่เมตตา ให้กับเจ้ากรรมนายเวรของน้องเขา....เพียงครู่เดียว...ปัญญาก็เกิด....จัดแจงหยิบโทรศัพท์โทรฯ หาวิปัสสนาจารย์ของตัวเอง คือคุณแม่ชีบุญมี เวชสารที่วัดสัมพันธวงศ์ ซึ่งท่านเพิ่งกลับมาจากนั่งกรรมฐานที่จ.อุบลฯ เล่าเหตุการณ์ต่าง ๆ ให้ฟัง และขออนุญาตเชิญท่านมาที่โรงพยาบาลเพื่อมาดูว่า อาการป่วยของน้องเกิดจากอะไร

คุณแม่ชีก็เมตตาเหลือหลาย อนุญาตให้ไปรับท่านได้ในวันอังคาร (28 กค 52) ตอนเช้า เพื่อมา...ไม่รู้จะเรียกว่าอะไรดี...เหมือนตรวจกรรมให้ อะไรประมาณนี้

ท่านบอกว่า อาการป่วยเป็นเพราะเจ้ากรรมนายเวรเขามาทวง เห็นว่าชาติที่แล้วน้องที่ป่วยคนนี้เจ้าชู้มาก ชอบเที่ยวเตร่ ปล่อยให้เมียที่เลี้ยงลูกอยู่กับบ้านนั่งรอ เมื่อกลับถึงบ้านก็ตบตีเมียอย่างทารุณ ในที่สุดเขาถึงกับเสียชีวิตด้วยความแค้นใจ

หลังจากนั้นท่านก็อธิษฐานจิตขอให้อโหสิกรรม และจะให้น้องคนนี้เข้ากรรมฐาน 1 เดือน และบวชพระอุทิศส่วนกุศลให้ หลังจากเขาหายดีและออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว

....ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...อาการที่นิวเป็นมาตลอดสองอาทิตย์ที่เข้าโรงพยาบาลคือ....กินไม่ได้....กินก็อาเจียนจนหมด....อาหารจะบดเหลวแค่ไหน....นิวก็อาเจียน....แถมบางครั้งอาเจียนจนสายยางที่ให้อาหารหลุดออกมา ทำให้นิวต้องกลืนสายยางให้อาหารใหม่ ซึ่งนิวบอกว่าทั้งเจ็บทั้งทรมาน

....แต่วันนั้นนิวหยุดอาเจียน....ใบหน้าซีด ๆ เขียว ๆ เริ่มมีสีเลือด...จากเดิมที่ทุกคนอยากให้นิวย้ายโรงพยาบาลเพื่อไปรักษาที่อื่น นิวไม่ยอมย้าย

(ขออนุญาตแทรก....โรงพยาบาลที่นิวนอนอยู่เป็นโรงพยาบาลประกันสังคม แม้จะเป็นโรงพยาบาลเอกชนแต่เรียกว่าการดูแลนิว....ดูแบบเสียไม่ได้....ตะคอกคนไข้....กระแทกกระทั้น....เหมือนเขาเป็นภาระมากกว่าเป็นคนไข้ที่ควรให้การดูแลอย่างดี....ลองคิดดู....กว่าจะมาดูคนไข้ที่ลูกอมฆ่าเชื้อในปากหลุดลงไปในคอ แล้วหายใจไม่ออก ยังใช้เวลาเกือบครึ่งชั่วโมง หรือ เรียกให้มาทำแผลกดทับ ต้องรอ 1 ชั่วโมง และให้เหตผลว่า กำลังซ้อมหนีไฟ ? ) อยากรู้ว่าโรงพยาบาลไหน เขียนมาถามกันได้

.....เหมือนทุกอย่างเปิด.....นิวยอมให้ย้าย วันรุ่งขึ้นคือวันพุธที่ 29 กค 52 น้องสาวและเจ้านายน้องนิว จัดการย้ายน้องให้ไปรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลพญาไท 1 (ตามคำแนะนำของเพื่อนอีกหลาย ๆ คน ) อาการอาเจียนหยุดแล้ว แต่ต้องให้อาหารทางสายยาง นอนหลับได้ จากที่นอนไม่ได้ หลับ ๆ ตื่น ๆ แผลกดทับที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวด นอนครวญคราง พยาบาลที่โรงพยาบาลเก่าไม่สนใจดูแล ก็ได้รับการดูแลอย่างดี

จนกระทั่งวันนี้ 2 สค. น้องนิวกลับมาเป็นปกติ แก้มตอบ ๆ เริ่มมีเนื้อมีหนังขึ้น คงเหลือแต่การพื้นฟูสุขภาพ ทุกคนที่เห็นน้องนิวเมื่อวันจันทร์ที่นอนตาลอย กับน้องนิวในวันนี้ พูดได้คำเดียวว่า "เหมือนปาฎิหารย์"

ตัวเองก็เพิ่งกลับมาจากเยี่ยมน้องเขา และตัดสินใจเขียนลง blog เป็นอุทธาหรณ์ เผื่อว่าใครเข้ามาอ่าน จะได้รับรู้เรื่องราวประสบการณ์จริง และหวังว่าผู้อ่านจะเชื่อในเรื่องบุญเรื่องกรรม มุ่งทำแต่ความดี ละเว้นความชั่ว

ปล. คุณแม่ชีท่านไม่ดูหมอ ไม่ตรวจกรรม สอนแต่กรรมฐาน แต่งานนี้เพราะตัวเองเซ้าซี้ และขอให้ท่านช่วยล้วน ๆ และหากผู้ใดสนใจจะเข้ากรรมฐานที่วัดสัมพันธวงศ์ เชิญได้ทุกวันค่ะ

Create Date : 02 สิงหาคม 2552		7 comments
Last Update : 6 สิงหาคม 2552 20:39:29 น.
Counter : 3275 Pageviews.
Share Tweet