เราออกเดินทางจากสุวรรณภูมิตั้งแต่ 8.30น. ตอนเช้า แวะต่อเครื่องที่โดฮาซึ่งมีเวลาช้ากว่าประเทศไทย 4ชม. สิ่งแรกที่เจอและแปลกตาคือตอนลงจากเครื่องมาต่อรถขนคนเข้าตัวอาคารสนามบินคือพื้นที่ว่างเปล่าสุดลูกหูลูกตาที่แห้งแล้ง เหมือนตอนที่มองผ่านหน้าต่างบนเครื่องบินที่ภูมิประเทศแถบนี้จะแห้งแล้งมีแต่หินดินทรายสีน้ำตาลๆ ไม่มีต้นไม้ซักต้น เราไปถึงโดฮาเกือบเที่ยงของเขาและต้องต่อเครื่องในเวลาประมาณบ่ายโมงครึ่ง นั่นทำให้เรามีเวลาพอเดินดูของฟุ่มเฟือยได้เพิ่มในร้านค้าปลอดภาษี น่าแปลกที่ร้านค้าปลอดภาษีทุกสนามบินจะมีแต่ของเหมือนๆ กันคือน้ำหอม บุหรี่ เหล้า ช๊อกโกแลต
สภาพแวดล้อมที่กว้างไกลแห้งแล้ง (ไม่ได้ถ่ายที่โดฮา ภาพนี้ที่อียิปต์)
ในการเดินทางครั้งนี้สิ่งที่ได้อ่านๆ มาจากในเวปคือเรื่องของความปลอดภัยที่ยิ่งอ่านยิ่งกลัว กลัวถูกหลอกกลัวโดนปล้น กลัวเรื่องความสะอาด ฯลฯ ยิ่งเจอแขกเยอะแยะยิ่งกลัวอาจเพราะเราดูหนังอเมริกันมากไปหน่อยทำให้ติดภาพผู้ก่อการร้ายต่างๆ นาๆ เอาเป็นว่าถ้าคิดจะมาเที่ยวก็ให้ระมัดระวังแต่อย่าถึงกับต้องมองทุกคนในแง่ร้าย เราแค่แตกต่างทางอารยธรรมแต่ใช่ว่าทุกคนจะเป็นคนไม่ดี
เรานั่งเครื่องจากโดฮาต่อมายังไคโร ในเครื่องเต็มไปด้วยชาวอาหรับและมีกลุ่มนักท่องเที่ยวกรุ๊ปทัวร์ชาวญี่ปุ่นกลุ่มเล็กๆ ใช้เวลาเดินทางมาถึงไคโรประมาณ 3 ชม.ก็ถึงสนามบิน ลักษณะการเข้าสนามบินที่นี่ก็เหมือนกับที่โดฮาคือต้องนั่งรถบัสเข้าตัวอาคารสนามบิน ข้อดีคือเราได้สัมผัสกับสภาพอากาศที่แท้จริงของเมืองๆ นั้น ส่วนข้อเสียคือวุ่นวายและเสียเวลา (ฮา) สภาพสนามบินไคโรดูเก่าๆ สภาพภายในเหมือนการตกแต่งในยุค 20ปีก่อนไม่อลังการขนาดเล็กประมาณสนามบินภูเก็ตและดูระบบการทำงานจะเชยๆ และน่าจะรัดกุมน้อยกว่าประเทศไทยเนื่องจากมีคนจากบริษัทที่จัดงานเข้ามารับพวกเราได้ในบริเวณก่อนตรวจหนังสือเดินทาง ขณะรอรับกระเป๋าตามสายพานก็เห็นมีข้าวของกระจัดกระจายอยู่นิดหน่อย ผมกำลังวิพากษ์วิจารณ์ว่าเป็นของใครกันหนอก็หันไปเจอชายหนุ่มยิ้มเซ็งๆ และกล่าวว่า welcome to Egypt และพูดว่านี่เป็นของๆ เขาเอง...
หลังจากนั้นเราก็มานั่งรอเพื่อนร่วมคณะและได้ยินคนแขกกลุ่มนึงตะโกนเสียงดังเป็นภาษาท้องถิ่นราวกับกำลังมีเรื่องกันอยู่ บรรยากาศคนที่นี่คือชอบรักษาสิทธิ์ของตัวเองเพราะตั้งแต่ขึ้นเครื่องมาก็มักจะเจอชาวอาหรับทั้งหญิงชายบางคนที่รู้สึกจะเรื่องมากกับสิ่งต่างๆ เช่นทำไมของๆ ชั้นถึงขนขึ้นเครื่องไม่ได้ ทำไมเข้าห้องน้ำตอนเครื่องบินจอดแล้วไม่ได้ และที่ตะโกนๆ อยู่กว่าสิบนาทีในสนามบินนี้ก็คงเกี่ยวกับการรักษาสิทธิ์ของตัวเองเช่นกัน (ความคิดเห็นส่วนตัวนะ)
หลังจากออกจากสนามบินเรานั่งรถที่บริษัทจัดมารับเพื่อไปส่งที่โรงแรมผ่านถนนที่รถเยอะพอๆ กับกทม.แต่รู้สึกชาวอียิปต์จะชอบบีบแตรกันมาก ท่าทางฝีมือการขับรถที่กทม.ของผมที่คิดว่าขับที่ไหนในโลกได้นั้นคงจะไม่พอกับการขับรถในไคโรซะแล้วสิ 55 (ควรใส่อารมณ์เข้าไปด้วย) คนเดินข้ามถนนที่นี่ก็เทพยิ่งกว่าเมืองกรุงของเรา มันเดินข้ามถนนราวกับไม่มีรถวิ่งอยู่ บ้านเมืองในเส้นทางสู่โรงแรมมีอาคารมากมาย ตึกที่พักอาศัยหนาแน่นมากจนคิดว่าเยอะขนาดนี้มันรับคนอยู่อาศัยได้เป็นล้านคนเลยมั้งเนี่ย นอกเหนือจากนั้นก็มีตึกมัสยิดที่สวยงาม แม่น้ำไนล์ก็สวยงาม แต่ย่านแออัดก็หนาแน่น ขับรถกันอย่างโหดบีบแตรตะโกน (ไม่รู้ด่ากันรึเปล่า) และมีเศษหินอิฐและขยะพอจะทำให้รู้สึกว่าเมืองไทยแม่งก็สะอาดนี่หว่า
ตึกที่พักอาศัยเยอะมาก ไม่ฉาบปูนก็อยู่กันได้
รถเทียมม้า เทียมลา ยังใช้กันอยู่ีในประเทศนี้บนถนนร่วมกับยานพาหนะชนิดอื่นๆ
หลังเข้าพักผ่อนในโรงแรมแล้วเราออกมาเดินเล่นแถวๆ โรงแรมแต่ด้วยสภาพแวดล้อมที่ไม่คุ้นเคย หน้าตาและการแต่งตัวของพวกเราก็ไม่ค่อยจะเหมือนกับคนท้องถิ่นซักเท่าไหร่แถมตามท้องถนนยังบีบแตรและมีตะโกนใส่กันตลอดเวลาทำให้รู้สึกไม่ปลอดภัย เห็นรถตู้โทรมๆ มีคนข้างในรถมองมาก็นึกถึงหนังที่มันลักพาตัวคนหรือโยนระเบิดใส่กันหรือเปิดฉากยิงปืนกลไส่อริทำให้เดินอย่างหวาดระแวง (คิดไปเอง) ที่เจ๋งคือมีรถเทียมลาวิ่งอยู่ในเมืองนี้ด้วย นี่แหละคือการประหยัดพลังงานอย่างแท้จริง น้ำมันหมดก็ไม่แคร์ เอาเป็นว่ากลับห้องนอนดีกว่าคืนนี้ พรุ่งนี้ค่อยว่ากันใหม่นะไคโร
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [
