สวัสดีครับ........ แทบทุกวันของผม ผมต้องถอดจิตเข้ามาในโลกแห่งนี้ บางวันเข้ามาสถิตอยู่นาน บางวันเข้ามาไม่นาน
โลกแห่ง cyber เปิดให้คนทั่วไปได้เข้าร่วมไม่ถึง 10 ปี แต่มันได้เชื่อโยงจิตวิญญาณและบางส่วนของพวกเราไว้ด้วยกัน โดยปราศจากพรมแดนแบบโลกแห่งความจริง
ในสมัยก่อนเราจะติดต่อใครซักที มันช่างยากลำบาก โบราณก็ต้องขี่ม้าไปบอก นั่งเรือข้ามมหาสมุทรไปบอก เขียนจดหมายไปบอก.. ปล่อยนกพิราบไปบอก กว่าจะรู้เรื่อง อีกฝั่งนึงอาจตายไปแล้ว แต่ในโลกแห่ง cyber ทุกคนกดปุ่มแป้นต่างๆ และก็เห็นหน้ากันได้ ฟังเสียงกันได้ เขียนจดหมายถึงทุกจุดในโลกที่มีจอสี่เหลี่ยมนี้ได้ในชั่วอึดใจ... นี่มันพอๆ กับการถอดจิตออกจากกายเนื้อเพื่อไปในที่ๆ ต้องการเลยนะเนี้ย.. ใครจะคิด ในยี่สิบปีที่แล้วว่าคนเราจะไปถึงขั้นนี้
ปัจจุบันนี้เราเปิดคอมพิวเตอร์กันแทบจะทุกวัน
จ้องมองจอมอนิเตอร์กันมากยิ่งกว่าจ้องหน้าแฟน
พิมพ์ข้อความถึงคนแปลกหน้า มากกว่าพูดกับเพื่อนในโลกแห่งความจริง
สนิทกับคนที่ไม่เคยเห็นตัวตน
แสดงออกจากจิตใต้สำนึกอย่างที่ไม่เกรงใจสังคม
หัวเราะกับจอคอมฯ
แสดงอารมณ์กับบทความหรือข้อความของบุคคลอื่นอย่างไม่เกรงใจใคร
สร้างพื้นที่ส่วนตัว จับจองพื้นที่ๆ ขยายออกไปอย่างไม่จำกัด..
เปิดเผยตัวตน เปิดเผยด้านมืด แสดงออกในสิ่งที่ทำไม่ได้ในโลกกลมๆ
ทุกอย่างเกิดขึ้นได้ในจักรวาลแห่งโลกเสมือนจริงแห่งนี้...
มันน่าแปลกตรงที่ว่า ในที่สุดแล้ว บางทีการได้รับจดหมายจริงๆ จากคนที่เรารัก มันมีความหมายมากกว่าบทความมากมายใน internet หรืออีเมล์จากเพื่อน cyber มากมายนัก..
แด่มนุษย์เหงาๆ ในโลกไซเบอร์สเปซ
ว่าแต่คุณ online รึยัง หรือ แกล้ง offline อยู่....
เพื่อนๆ แล้วมีความสุขดีค่ะ
โลกไซเบอร์ถ้าเรารู้จักให้ถูกเราก้อจะได้รับ
ความสุขจากมันเต็มที่ค่ะ....... แวะมาเยี่ยมค่ะ