บทสัมภาษณ์ของเด็กเมื่อวานซืน

สวัสดีครับฤดูร้อนเหมือนจะจบลงอย่างรวดเร็วยังไงไม่รู้สินะครับ เท่าที่ผมสังเกตมาหลายปีแล้วรู้สึกว่าจะเข้าหน้าฝนเร็วกว่าสมัยก่อน.. คือเดือนเมษาฝนก็เริ่มตกแล้ว และเดือนพฤศจิกายนฝนก็ยังไม่หยุดตก... ฝนนี่มันไม่รู้จักจำเลยนะครับ ตกทั้งปี ไม่เคยผ่าน

เข้าเรื่องกันดีกว่า.. พอดีผมได้เจอเด็กวัยรุ่นคนนึงครับ.. เห็นเดินงงๆ อยู่บนท้องถนนยืนมองตึกมองเสารถไฟฟ้าและรถติดด้วยสีหน้างุนงงผมเลยเดินเข้าไปทักทายหวังจะช่วยเหลืออะไรซักหน่อย ทราบชื่อว่าชื่อเบิ้มแต่ไม่รู้ว่ามาจากที่ไหนกันแต่เพราะมันชอบถามแต่ว่าปีนี้ปีอะไร... มันว่ากรุงเทพฯ เปลี่ยนไปอย่างไม่น่าเชื่อ... ผมว่าไอ้น้องคนนี้มันน่าสนใจเลยชวนไปนั่งร้านกาแฟแสนแพงตรงแยกเอกมัย... ต่อไปนี้คือบทสัมภาษณ์



Master bigg – ตกลงว่าเรามาจากที่ไหนนะ

เบิ้ม – ผมคนกรุงเทพนี่แหละพี่ แต่ทำไมมันเปลี่ยนไปอย่างนี้ไม่รู้ วันนั้นผมนอนอ่านหนังสือเตรียมเอ็นทร้านซ์อยู่บนห้องดีๆ ตื่นมาที่บ้านมันเปลี่ยนไป เดินมาปากซอยก็รู้สึกว่ามันไม่อะไรมันไม่เหมือนเดิม ทำไมถนนปากซอยบ้านผมถึงมีรถไฟวิ่งอยู่ตรงกลางถนน

Master bigg – อย่าบอกนะว่าน้องมาจากอดีต

เบิ้ม – ผมก็ไม่แน่ใจพี่ แต่เท่าที่ผมจำได้ ตอนนั้นมันไม่มีรถไฟวิ่งอยู่กลางเมืองแบบนี้นี่ ผมว่าตอนนี้รถมันติดกว่าสมัยที่ผมอยู่นะ ไหงมีรถไฟแล้วรถยังติดอยู่เหมือนเดิมละพี่

Master bigg – เฮ้ย มันเป็นปัญหาของบ้านเมืองนี่แหละว่ะ.. ถ้าสมัยก่อนที่เขาให้คนมาศึกษาทำรถไฟใต้ดินเมื่อ 20 ปีกว่าโน่นแล้วรัฐบาลไม่คิดสร้างทางด่วนแทน ป่านนี้อะไรๆ อาจดีขึ้น

เบิ้ม – อ้าว เรื่องรถไฟฟ้านี่ผมได้ยินตั้งแต่เด็กๆ เลยนะพี่.. ถึงปีนี้ตอนนี้เขาสร้างกันไปกี่สายแล้วอะ น่าจะเหมือนเมืองที่เจริญๆ แล้วนะ... ปีที่ผมเตรียมเอ็นทรานซ์นี่อังกฤษเขาเปิดเส้นอุโมงรถไฟวิ่งข้ามช่องแคบไปฝรั่งเศสยาว 50 กม. ได้แล้วนะพี่

Master bigg – เอ่อ ไอ้น้อง.. ของบ้านเรามันมีแค่ไม่กี่กิโลเองว่ะ เข้าใจว่าเกี่ยวกับผลประโยชน์นะ คงต้องรอรัฐบาลชุดใหม่ว่ะ

เบิ้ม – เออพี่ ร้านกาแฟนี่ทำไมมันแพงจังเลยอะ แก้วละเกือบร้อยแน่ะ...


Master bigg – เออ เชื่อแล้วละว่ามาจากอดีต ยุคนี้ในกทม.มันมีร้านกาแฟเต็มไปหมดแหละ แค่ในซอยทองหล่อมันก็มีร้านกาแฟอยู่เต็มไปหมดเลยตั้งแต่ต้นซอยถึงท้ายซอย คนอยากคุยงานหรือนั่งชิวๆ ก็ทำได้สะดวก

เบิ้ม – อ้าว ประชุมงานทำไมต้องนั่งร้านกาแฟด้วยละพี่ หรือนั่งแล้วมันเท่เหรอครับ

Master bigg – ช่างมันเหอะว่ะ เอาเป็นว่าในยุคนี้ใครๆ ก็ต้องการทำตัวเก๋ๆ กันทั้งนั้นแหละ อะไรๆ มันเร่งรีบไปหมด

เบิ้ม – เออว่าแต่รัฐบาลชวน (หลีกภัย) ของผมนี่เป็นไงบ้างอะครับ

Master bigg – อ๋อ... สนใจการเมืองด้วยเหรอ... เอ ตกลงน้องมาจากปีอะไรนะ

เบิ้ม – ปี 37 พี่...

Master bigg – อืม.. จำได้ว่ายุบสภานะ.. แต่ตอนหลังก็ได้จัดตั้งรัฐบาลอีก หลังจากเกิดเหตุเศรษฐกิจตกต่ำ ฟองสบู่แตกหลังรัฐบาลชวลิต...

เบิ้ม – ฟองสบู่อะไรนะครับ.. ชวลิต ขงเบ้งได้เป็นนายกด้วยเหรอเนี่ย.. ผมได้ยินฉายานามท่านเค้าว่าขงเบ้ง ผมว่าคงวางแผนประเทศชาติเราได้แยบยล ไม่น่าจะทำให้อะไรวิบัตินะครับ

Master bigg – เดี๋ยวแถวๆ ปี 40 ก็รู้ว่ะ.. ไม่บอกดีกว่า เรียนจบมหาลัยก็คงได้เจอพอดี

เบิ้ม – โห พี่.. เออ คงไม่ร้ายแรงหรอก ต้มยำกุ้งอะไรนั่น…..

Master bigg – หึ หึ (เดี๋ยวมึงก็รู้) .....



เบิ้ม – เออ พี่.. เห็นพี่พูดเรื่องรัฐบาลชุดใหม่ ตกลงรัฐบาลชุดนี้ใครเป็นนายกเหรอ

Master bigg – เป็นรัฐบาลทหาร ปฏิวัติเมื่อปีที่แล้วว่ะ.. จากรัฐบาลทักษิณ

เบิ้ม – พี่หมายถึงทักษิณ ชินวัตร เจ้าของ IBC เหรอพี่

Master bigg – โห ไอ้นี่ท่าจะมาจากอดีตจริงๆ.. IBC ตอนหลังก็ไม่มีแล้ว มีแต่ UBC ที่รวมเอา IBC กับ UTV เข้าไว้ด้วยกันจะได้ขึ้นราคาได้โดยไม่มีคู่แข่งน่ะ... ทักษิณเป็นรัฐบาลมา 5 ปีถึงโดนปฏิวัติว่ะ.. เรื่องมันยาวว่ะ

เบิ้ม – อ้าว สมัยผมเขาดังมากเลยนะ เห็นจะปล่อยดาวเทียมอะไรต่างๆ นาๆ บางคนก็เรียกว่า “อัศวินคลื่นลูกที่สาม” เห็นมีพ๊อกเก็ตบุ๊คหลายเล่มเกี่ยวกับด๊อกเตอร์ทักษิณนะครับ

Master bigg – ไอ้ดาวเทียมนี่แหละประเด็นที่ทำให้เกิดเรื่องราวมากมาย

เบิ้ม – โอ้ว จริงเหรอเนี่ย.. ไม่น่าเป็นไปได้ ผ่านไปสิบกว่าปีอะไรๆ มันเปลี่ยนไปเยอะขนาดนี้เลยหรือนี่ โฟนลิ้งค์ก็ของคุณทักษิณนี่.. เออ แล้วเพจเจอร์นี่สุดท้ายแล้วเป็นจอสีรึเปล่าพี่ สมัยผมนี่เพิ่งออกรุ่นที่รับข้อความได้เองละ... ก่อนนั้นมีแต่ส่งเบอร์ให้โทรกลับ.. มือถือก็แพงมากๆ เลย เห็นคุณลุงเขามีเครื่องนึง เล็กกว่ารุ่นที่ต้องหิ้วหนักๆ ตั้งเยอะ แต่มันก็ตั้งแสนกว่าบาทแน่ะ

Master bigg – โอ้ย ไปอยู่ไหนมาเนี่ย.. เออใช่..เด็กหลงยุค.. เพจเจอร์เขาเลิกใช้กันตั้งแต่ต้นๆ ปี 41 แล้วละ.. มือถือก็กลายเป็นของธรรมดาๆ มากเลย แทบทุกคนมีมือถือไว้ใช้กันหมด บางทีราคาถูกกว่าเครื่องเพจสมัยก่อนอีกนะ

เบิ้ม – โห ไม่น่าเชื่อเลย อ้าวแล้วไหนของพี่มีรึเปล่า ไม่เห็นมีเลย โม้ป่าวเนี่ย มือถือต้องมีเสาอากาศ เครื่องก็ไม่เล็กเลยนะ

Master bigg – (ควักมือถือออกมาจากกางเกง) นี่ไง.. ถ่ายรูปได้ด้วยนะเว้ย

เบิ้ม – โม้แล้วๆ พี่.. มือถืออะไรเล็กขนาดนี้ เล็กกว่าเพจเจอร์สมัยผมอีกเหรอ .. ตลับแป้งม้าง ถ่ายรูปได้อีก เป็นไปไม่ได้ แล้วจะใส่ฟิล์มตรงไหนละ อย่ามามั่วๆ


Master bigg – ไอ้เวร.. (เปิดฝามือถือและกดปุ่ม ซักพัก).. โหลๆ เฮ้ย มึงลองคุยกับไอ้น้องนี่หน่อยดิ.. (ยื่นมือถือให้น้องเบิ้ม)

เบิ้ม – โหล เฮ้ย (ทำสีหน้าตกใจ) มีเสียงคนด้วย.. พี่ ไหงโทรศัพท์มันเล็กแบบนี้ละ มีรูปหน้าคนที่จอด้วยเหรอเนี่ย อนาคตนี่มันดีมากเลยนะครับ ผมนัดเจอกับเพื่อนคงมากันตรงเวลาแน่ๆ เลย

Master bigg – อืมม ... พี่ว่ามันก็ยังมากันไม่ตรงเวลาเหมือนเดิมแหละว่ะ.. ยิ่งมีอุปกรณ์ไฮเทคก็ยิ่งหาทางหลบหลีก หาข้อแก้ตัวได้สารพัดแหละ สุดท้ายคนมาไม่ตรงเวลาก็ไม่ตรงเวลาเหมือนเดิม

เบิ้ม – ว่าแต่ทำไมเขาเอามือถือมารวมกับกล้องถ่ายรูปละ ทำไมไม่เอามือถือไปรวมกับเพจล่ะ หรือทำไมไม่เอามือถือไปรวมกับปากกา จะได้ทำงานได้ตลอดเวลา

Master bigg – เฮ้ย.. คือเทคโนฯ ด้านมือถือกับกล้องดิจิตอลที่ไม่ต้องใช้ฟิล์มน่ะ มันพัฒนามาในระยะเวลาเดียวกัน เดี๋ยวนี้อะไรๆ มันเล็กลงไปหมดแล้ว ฮาร์ดดิสใหญ่ๆ เดี๋ยวนี้เล็กแค่นิ้วมือ ระบบเก็บความจำมันเลยรองรับทุกอย่าง ฟิล์มกลายเป็นของไม่จำเป็นในการถ่ายรูป อุปกรณ์หลายอย่างเลยเอามารวมกันไว้ในของอย่างเดียว.. เฮ้อ อธิบายเหนื่อยว่ะ ไว้ถึงเวลาเอ็งก็คงจะได้เจอเองแหละ... ถึงตอนนั้นก็คงมีใช้ และไม่แน่อาจจะอยากกลับไปใช้ฟิล์มถ่ายรูปเหมือนชมรมคนถ่ายรูป lomography ละมั้ง


เบิ้ม – โห อะไรๆ ในอนาคตมันดีจังเลยนะครับ มือถือก็เล็กลง ฟิล์มก็ไม่ต้องใช้... คอมพิวเตอร์ก็คงเล็กลง

Master bigg – เออ สมัยนั้นมันยังไม่มีอินเตอร์เน็ทนี่หว่า ปี 37 คนไทยยังไม่รู้จักเลยมั้ง

เบิ้ม – อะไรนะพี่.. อินเตอร์เน็ท

Master bigg – มันเป็นระบบสื่อสารที่พัฒนามาจากทหาร.. ตอนนี้แทบทุกคนมีใช้กันหมดแล้ว ส่งข้อความ ส่งจดหมาย ดูข้อมูล หาของสารพัด ขายของ ซื้อของ เขียนงาน ติดต่อ สารพัดเลย มันทำได้รวดเร็ว แทบไม่ต้องเดินทางไปไหนเลยนะน้อง.. (ทำหน้าภูมิใจ)


เบิ้ม – โหย พี่... งี้เราก็มีเวลาพักผ่อนมากขึ้น ไม่ต้องเดินทางไปทำงาน รถคงจะไม่ติดมาก เราคงมีเวลาไปเที่ยวทะเล เราคงติดต่อกับเพื่อน หรือพ่อแม่ไกลๆ ได้ง่ายดาย.. ต่อไปคนเราก็คงไม่เหงาแล้วสินะครับพี่

Master bigg – (นิ่งเงียบ... หันมองไปนอกผนังกระจก สายตาเหม่อลอย) ถึงเวลานั้นน้องคงจะรู้แหละนะว่า เทคโนโลยี่ที่มันเกิดขึ้นมันจะทำให้พวกเราสบายขึ้น หรือจะทำให้เรายุ่งกว่าเดิม... น่าแปลกจังนะที่มันน่าจะทำให้เราสบายขึ้น แต่กลับลำบากกว่าเดิม... รถก็ติดมากกว่าเดิม คนก็ลำบากมากกว่าเดิม ความเป็นส่วนตัวก็ไม่มี เราคบคนน้อยลง เก็บตัวมากขึ้น และเหงาเหมือนเดิม...


เบิ้ม – อ้าว ไหงเป็นงั้นไปละพี่.... อนาคตมันย่ำแย่ขนาดนั้นเลยหรือนี่.... ว่าแต่ว่าผมจะกลับไปในอดีตยังไงละเนี่ย....



จะมีต่อไม๊เนี่ย....

Create Date : 16 เมษายน 2550 Last Update : 16 เมษายน 2550 14:30:49 น. Counter : 968 Pageviews.		25 comments
Share Tweet