ครั้นสำรวจดูแล้ว ... มันก็แค่นั้นแหละ

แค่ที่เรา “เคยรู้ เคยพบมาแล้ว” นั่นเอง

ทำไม จึงไม่มากไปกว่านั้น ?

มากว่านั้น ... ไม่มี

โลกมีอยู่ ... แค่นั้นเอง

แล้วก็ซ้ำ ๆ ซาก ๆ ... อยู่แค่นั้น

เกิด แก่ เจ็บ ตาย ... อยู่ร่ำไป

มันจึงน่าจะมี “ ความสุข ... ชนิดพิเศษกว่า ”

ประเสริฐกว่า ปลอดภัยกว่านั้น

พระอริยเจ้าทั้งหลาย ...

ท่านจึงสละ “สุขส่วนน้อย” นั้นเสีย

เพื่อแสวงหา ... ความสุข

อันเกิดจากความ ... สงบกาย สงบจิต สงบกิเลส

เป็น ... “ ควมสุขที่ปลอดภัย ... หาสิ่งใดเปรียบมิได้ ”