Group Blog All Blog
|
ชีวิตในบังกะลอร์ วันเดินทาง วันนี้เป็นวันที่เราและสหายมิชี่ จะต้องเดินทางไปเริ่มชีวิตใหม่ (ในวัยแก่) ที่บังกะลอร์แล้ว ตั้งแต่เช้าก็มีเพื่อน ๆ ที่รู้ข่าวโทรมาอวยพร (หรือสั่งเสีย) อุ๋ยมาหาตอนเช้ากับสามีและลูก แล้วก็ไปกินอาหารเวียดนามเป็นที่ระลึก พอตอนเย็นก็เตรียมพร้อม ออกจากบ้านพร้อมครอบครัวไปส่ง ขับมาได้กลางทาง ดั้นลืมโน๊ตบุ้ค ของสำคัญด้วย รถก้อติดโคตร ๆ ทำงัยดี เลยต้องลงมันตรงนั้น แล้ววิ่งไปหามอไซด์ ก้อหลายกิโลอยู่ เกือบไม่ทันแน่ะ เจ้าตุ๊กตา, เจี๊ยบและแจนก็มาส่ง มารอที่สนามบินตั้งแต่หกโมงกว่า (ใครจะขึ้นเครื่องกันแน่ฟะ) ไฟล์มันสามทุ่มครึ่ง มีเวลาร่ำลาและถ่ายรูปแป๊ะเดียวเอง แถมหน้ามันอีกต่างหากจากที่นั่งมอไซค์ไปเอาโน๊ตบุ้คที่บ้าน  ดีนะ ที่มาสายการบินไทย สบายกว่าสายการบินอื่น แถมเจ้าหน้าที่ยังเปลี่ยนที่นั่งให้นั่งที่ข้างหน้าแถวแรก ที่มันจะมีเนื้อที่กว้างหน่อย เจ้ามิชี่ก็พอขึ้นเครื่องปุ๊บ มามี๊ จะบินแล้วนะ มามี๊โอ้โห มามี๊ อะไรเนี่ยใหญ่เบ่อเร้อเลย (ปีกเครื่องบิน) มามี๊ ๆ คร่อก ฟี้ หลับไปเรียบร้อย เฮ้อ เด็กเอ๋ยเด็ก มันจะรู้ไหมฟะเนี่ย ว่าอีกนานกว่าจะได้มากินข้าวเหนียวหมูปิ้ง หรือโจ๊ก กับปาท่องโก๋ตอนเช้า ๆ (อันนี้แม่มันนึก)   ตั้งแต่เช็คอินแล้ว มีแต่เจ้าหน้าที่สายการบินถามว่า พี่ไปไม่กลับเลยหรอคับ เราบอกช่ายค่ะ ไปอยู่เรย แบบว่าหนีตามผู้ชาย  เค้าบอกว่าไม่ค่อยมีอะคับ เดินทางกับลูกสองคน ตีตั๋วเที่ยวเดียว เลยอยากรู้อยากเห็นมากไปหน่อยพอเครื่องลงที่บังกะลอร์สามีมารอรับ เดินออกมาเห็นมีคนไทยมารอรับเพื่อนเหมือนกัน ที่นี่ขับรถกันแบบสุด ๆ แล้วรถก็เยอะ คนก็เยอะ ตอนเช้าสามีพาไปเดินที่สนามเด็กเล่นใกล้ ๆ กับเกสต์เฮ้าส์ที่จะมาอยู่ถึงแค่สิ้นเดือนก่อนย้ายไปอพาร์ทเม้นใหม่ เห็นมีกองขี้เต็มเลย เราก้อนึก โอ หมาที่นี่มันเยอะเว้ย ขี้เกลื่อนกลาดไปหมด เดิน ๆ ไปอีกนิดนึงเห็นเด็กประมาณคนสองคนกำลังนั่งขี้อยู่ข้างถนน เฮ้อ.. ไม่ใช่หมานี่หว่า 
เป็นกำลังใจให้นะคะ ทุกแห่งที่มีคนที่เรารักและรักเรา....
ลำบากแค่ไหน ก็มีความสุข...สู้ สู้    โดย: ธิดาดอง
 วันที่: 11 กรกฎาคม 2550 เวลา:10:20:19 น.เราไปบังกาลอร์มาเมื่อต้นเดือนธันวา 50 ไปเที่ยว และมีเพื่อนอยู่ที่นั่น เราไป 5 วัน ประทับใจมากจ๊ะ ปลายปีว่า จะไปอีก
โดย: หนูอิ๊บ IP: 61.19.53.2 วันที่: 23 พฤษภาคม 2551 เวลา:13:06:02 น.
นั่งไล่อ่านทุกบล็อกของคุณ Moti เลย สนุกดีค่ะ เราไปอินเดียมาสองหน แต่ยังไม่เคยไปบังกาลอร์สักที อยากจะไปมั่งจัง
โดย: NooLek_Ka
วันที่: 6 มกราคม 2552 เวลา:10:59:54 น.นั่นแหล่ะค่ะคือสิ่งที่กลัวที่สุดในอินเดีย ย่อหน้าสุดท้ายนี่แหล่ะ5555
โดย: phukboong69
 วันที่: 26 สิงหาคม 2552 เวลา:15:37:40 น.kjhl
โดย: lk IP: 198.208.171.121 วันที่: 29 เมษายน 2554 เวลา:8:11:54 น.
ว้าว...น่าอ่านจังคะ พอดีว่าเราก็กำลังเก็บข้อมูลไปเรียนภาษาที่บังกาลออยู่อ่าคะ ใจจริงคืออยากได้ภาษาฮินดี้ กลัวที่สุดคือถูกหลอก ยิ่งคนอินเดีย ยิ่งคบไม่ค่อยจะได้ เอ..หรือว่าเราโชคร้ายเนี๊ย ว่าแต่คุณโมติ สบายดีมั๊ยคะจอนนี้? อากาศที่ประเทศไทยแปรปรวนมากๆ มี 3 ฤดูในหนึ่งวันแบบสุดๆ มีข้อมูลอะไรที่พอจะแนะนำได้บ้างหรือเปล่าคะ อยากอยู่กับครอบครัวอินเดียจัง อยากได้ภาษาอิอิ ขอให้มีความสุขมากๆ นะคะคุณโมติ
โดย: m lost IP: 198.208.171.121 วันที่: 29 เมษายน 2554 เวลา:8:21:53 น.
|
Moti
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 136 คน [?] Moti เป็นภาษาฮินดี้ แปลว่าอ้วน ซึ่งตรงกับชื่อเล่นของเรา ปุ๊ก จากกรุงเทพ ไปตั้งรกรากอยู่บังกะลอร์เกือบเจ็ดปี ที่บังกาลอร์อยู่ลำพังกับลูก ๆ สองปีเพราะสามีย้ายไปทำงานดูไบ หลังจากนั้นก็ย้ายตามสามีไปดูไบได้สามปี ตอนนี้กลับมาตั้งหลักที่ไทยละจ้า ขอเกร่นก่อนสำหรับคนที่เพิ่งเข้ามาอ่าน เรื่องราวและข้อความทั้งหมดใน Blog นี้มาจากความคิดเห็นและประสบการณ์ของเจ้าของ Blog ซึ่งอาจจะถูกใจหรือไม่ถูกใจบางคนที่เข้ามาอ่าน ถ้าหากอ่านแล้วรู้สึกไม่ชอบใจก็สามารถกดเครื่องหมาย x ที่มุมบนขวาได้ จะดีกว่าเข้ามาเม้นท์เพื่อก่อกวนนะจ๊ะที่รัก สงวนลิขสิทธิ์ ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ.๒๕๓๙ งานเขียนและภาพประกอบในบล็อคนี้เป็นลิขสิทธิ์ตามกฏหมายนะคะ กรุณาอย่าลอกหรือก๊อปปี้ไปใช้ที่อื่นเลยนะค๊า  
|
|||||||||||||
พยายามสู้ต่อไปนะคะ น่ากลัวจัง