ในวัดแห่งหนึ่งมีพระอาจารย์และลูกศิษย์อยู่ด้วยกันสองคน ทุกวันเช้าตรู่ ลูกศิษย์ก็จะเริ่มทำความสะอาดสะอ้าน ทว่า...... สิ่งที่ทำให้เขารำคาญใจเป็นอย่างยิ่งก็คือ......สวนในวัดนั้นกวาดเท่าไหร่ก็ไม่สะอาด..... เพราะว่ามีใบไม้ปลิดปลิวลงมาจากต้นไม้อยู่ตลอดเวลา แม้ว่าเขาจะใช้เวลามากมายเพื่อกวาดพื้นในแต่ละวัน ทว่าเขาก็ยังรู้สึกไม่ได้ดังใจอยู่ดี

อยู่มาวันหนึ่ง หลังจากที่ลูกศิษย์กวาดสวนด้วยความเหน็ดเหนื่อยจนเสร็จแล้ว ผู้เป็นอาจารย์ก็เข้ามา ฝ่ายลูกศิษย์ก็เดินเข้าไปรับอาจารย์ด้วยความยินดี แล้วเอ่ยกับอาจารย์อย่างภูมิใจว่า “อาจารย์ขอรับ ท่านดูสิ กระผมล้างบันไดหินจนสะอาดสะอ้าน โคมไฟหินก็เช็ดจนเกลี้ยงเกลา ต้นไม้ก็รดน้ำเรียบร้อย แม้แต่ตะไคร่น้ำก็ล้างออกจนหมด และก็ไม่มีใบไม้ร่วงหล่นอยู่บนพื้นสักใบเดียว”

แต่ไม่คิดว่า พระอาจารย์ท่านนั้นกลับตวาดสั่งสอนเขา “ เจ้าทึ่มนี่ไม่ใช่วิธีกวาดลานวัดเลยสักนิด แต่เป็นความสะอาดสุดโต้งต่างหากเล่า” อาจารย์กล่าว พลางเดินไปหยุดอยู่หน้าต้นไม้แล้วออกแรงเขย่ามันอย่างแรง ทันใดนั้น ใบไม้สีเหลืองสีแดงก็ร่วงหล่นเต็มพื้น อาจารย์จึงเอ่ยอีกครั้งว่า “อย่างนี้ดูสวยงามกว่ามิใช่หรือ” ลูกศิษย์พลันเห็นแจ้งในทันใด

"สิ่งที่สมบูรณ์แล้วโดยแท้มันก็มีความบกพร่องอยู่ สิ่งที่บกพร่องอยู่แท้จริงมันก็สมบูรณ์ดีอยู่แล้ว" ...ท่านพุทธทาสภิกขุ...

นิทานเรื่องนี้บอกเราให้รู้ว่าหากทำสิ่งใดจนต้องทุกข์ทรมานมากเกินไป เบื่อหน่ายเกินไป และเรียกร้องแต่เพียงความสมบูรณ์แบบ ก็รังแต่จะเพิ่มความกังวลและกลัดกลุ้มให้แก่ตัวเอง คนคนหนึ่งหากบากบั่นทำงาน และเข็มงวดต่อตนเองได้นั้นถือว่าเป็นสิ่งที่ดี แต่จงอย่าเรียกร้องจนเกินพอดี มิฉะนั้น ก็อาจจะนำความผิดพลาดมาสู่ชีวิต และก็จะอยู่ห่างไกลความสุขออกไปทุกทีๆ

ฉะนั้น ทำการใดก็ตาม รักษาช่องว่างและจิตใจอันสงบเอาไว้ให้ได้ ถือเป็นสิ่งสำคัญอย่างยิ่ง หากรู้สึกว่าตนเองตึงเครียดมากไป ก็จำเป็นต้องปรับให้พอเหมาะ และการให้รางวัลตัวเองก็คือวิธีที่ได้ผลดี

คัดจากหนังสือ วางลงก็เป็นสุข ผู้แต่ง : เชียวเย่ว์ แปล : สุทธิมา โพธิ์เงิน

Create Date : 29 มกราคม 2555
Last Update : 29 มกราคม 2555 8:46:54 น.		1 comments
Counter : 1919 Pageviews.
Share Tweet