หมา " ดำ" ในความทรงจำ

ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปนานสักแค่ไหน แต่ก็ไม่อาจทำให้ฉันลืมเธอได้เลย..."ดำ"

"ดำ"เป็นสุนัขพันธุ์ไทย ขนสั้น สีดำ เพศเมีย "ดำ" มันดำสมชื่อของมัน ตรงแผงอกมีขนสีขาวแซม ซึ่งฉันดูแล้วคิดไปเองว่าเป็นรูปหัวใจ บางคนบอกเหมือนรูปค้างคาวกำลังกางปีก ก็แล้วแต่จะคิดกันไป แต่ขนสีขาวตรงอกนี่แหละที่เป็นสัญลักษณ์ให้มันแตกต่างจากหมาดำตัวอื่น ๆ

ตอนเด็ก "ดำ" คงจะน่ารักน่าดู ถึงได้มีคนเก็บมันมาเลี้ยงในซอยบ้านของฉัน พอฉันเห็น "ดำ" เดินผ่านหน้าบ้าน ฉันก็จะทักทายและให้ข้าวมันกินเป็นประจำ ให้ข้าว "ดำ" กินทุกวัน จน "ดำ" ไม่กลับบ้านซะแล้ว นอนหน้าบ้านฉันถาวรแลยทีนี้ อยากนอนก็นอนไปเถอะ ไม่ว่า แถมมีข้าวให้กินอีก 2 มื้อ เช้า เย็น บางวันอารมณ์ดีซื้อไก่ทอดมาให้กินอีกต่างหาก อ้วนเลยนะ "ดำ"

วิวัฒนาการของ "ดำ" คือ ยิ่งโต ยิ่งดุ ดุมากขึ้นเรื่อยๆ จนฉันปวดหัว กลัวว่าจะไปกัดใครเข้า แล้วเขาจะมาตีมันตายซะ ฉันก็ได้แต่ปรามมันเวลามันเห่าคนแปลกหน้าที่เดินเข้ามาในซอย ก็พอจะทำให้มันหยุดได้บ้าง แล้วตอนที่ฉันไม่อยู่ล่ะ อะไรมันจะเกิดขึ้นบ้าง คิดไปต่าง ๆ นานา โอ๊ย...กลุ้ม นึกถึงคำพูดของย่า แว๊บ...เข้ามาในสมอง "ตายก็ฝัง ยังก็เลี้ยง" พอคิดได้อย่างนี้ ก็สบายใจขึ้นมาบ้าง สุดแล้วแต่เวรแต่กรรมนะ "ดำ" เอ๋ย

ตอนเย็นของทุกวันหลังกลับจากทำงาน ฉันจะมีงานพิเศษอีกอย่างหนึ่งคือ ขายเสื้อผ้าที่ตลาด ขายตั้งแต่ 6 โมงเย็น ไปจนถึง 3 ทุ่ม 4 ทุ่ม ขายทุกวัน ยกเว้นวันที่ฝนตก-ลมแรง และวันที่เทศบาลเขาล้างตลาดและก็ทุกวันอีกเช่นกันที่ "ดำ" จะวิ่งตามออกมาส่งหน้าปากซอย ฉันก็จะคอยไล่มันทุกวัน ให้มันกลับเข้าซอยไป กลัวว่ามันจะโดนรถชน

วันนี้ก็เป็นเหมือนทุกๆ วัน ฉันหันหลังกลับไปดูเพื่อให้แน่ใจว่า "ดำ" วิ่งเข้าซอยไปแล้ว จึงขับรถออกมาตลาด ระยะทางจากบ้านมาถึงตลาดก็ประมาณ 5 กิโลเมตรเห็นจะได้ พอถึงตลาด ฉันก็ตั้งแผงขายของ พอตั้งแผงเสร็จก็เริ่มขายกันเลย ขายดีซะด้วย ไม่ได้นั่งพักเลย พอ 3 ทุ่มกำลังจะเตรียมเก็บร้าน ก็หันไปเห็นหมาดำตัวหนึ่งยืนจ้องฉันอยู่ ฉันก็มองมันด้วยความสงสัยว่ามันมายืนจ้องฉันทำไม ใจหนึ่งก็คิดไปว่าจะเป็น "ดำ" หรือเปล่า แต่จะใช่หรือ "ดำ" มันจะมาได้ไง มันไม่เคยมา แล้วมันจะหาเราเจอได้ไง ฉันเลยตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ มันเพื่อดูให้ชัดๆ ว่าใช่ "ดำ" หรือเปล่า ปรากฏว่า...ใช่..."ดำ"จริงๆ ด้วย

ฉันตกใจ โผเข้าไปกอดมันและถามมันว่า มาได้ไงเนี่ย โดนหมาแถวนี้กัดหรือเปล่า มาทำไมและอีกหลายคำถามซึ่งไม่ได้ต้องการคำตอบแค่ดูให้แน่ใจว่ามันไม่มีบาดแผลอะไรก็พอใจแล้ว ฉันรีบเก็บของและอุ้ม "ดำ" ขึ้นไปนั่งบนรถแล้วขับกลับบ้านอย่างเร็ว

"ดำ" มันเก่งจริงๆ ฉันยังงงอยู่เลยว่ามันตามหาฉันเจอได้ยังไง แต่ฉันก็อยากให้มันอยู่ในซอยบ้านมากกว่าไม่อยากให้ออกไปไหน กลัวมันจะเป็นอันตราย

จากวันเป็นเดือน เป็นปี ...5 ปีที่ "ดำ"และฉันเป็นเพื่อนกันมา

6 โมงเย็นแล้ว ฉันออกมาขายของตามปกติ พอถึงตลาดก็ลงมือตั้งแผง ตั้งแผงยังไม่ทันจะเสร็จ แม่ก็โทรมาบอกด้วยเสียงสั่นเครือ ว่า "ดำ" โดนยิง ฉันรีบเก็บร้านกลับบ้านทันที พอถึงบ้านฉันเห็น "ดำ" นอนอยู่ เนื้อตัวเต็มไปด้วยเลือด สายตามันเศร้า มองมาที่ฉัน เหมือนมันพยายามจะบอกฉันว่า "ช่วยดำด้วย ดำเจ็บเหลือเกิน" ฉันมองมันพร้อมกับพูดว่า "ไม่เป็นไรดำ ฉันจะช่วยแกเอง ไม่เป็นไรนะ"ฉันให้คนที่บ้านอุ้มดำขึ้นรถไปคลีนิคแถวบ้าน พอไปถึงหมอก็อุ้มเข้าไปในห้องตรวจ แล้วกลับออกมาบอกว่ากระสุนปืนโดนกระดูกขาหน้าข้างซ้ายแตกละเอียดต้องตัดขาออก ตอนนั้นฉันไม่รู้แล้ว หมอจะทำอะไรก็ทำเถอะ ขออย่างเดียวอย่าให้มันตายก็พอ "ดำ" เข้าห้องผ่าตัด หมอบอกให้ฉันกลับบ้านไปก่อนเพราะ "ดำ" โดนวางยาสลบจะตื่นอีกทีก็คงจะดึกโน่นแหละ ถ้ามีอะไรคืบหน้าหมอจะโทรไปบอก ฉันเลยกลับบ้านไปนั่งรอฟังข่าวจากหมอ ประมาณ 4 ทุ่ม หมอโทรมาบอกว่าผ่าตัดเรียบร้อยดีไม่มีอะไรน่าเป็นห่วง ค่อยโล่งอกหน่อย

ฉันถามแม่ว่ามันเกิดอะไรขึ้น แม่เล่าว่าน้องชายของป้าข้างบ้านเขามา เขาพาลูกมาด้วย แล้วเขาก็ให้ลูกเขาเดินเข้ามาก่อนคนเดียว พอ "ดำ" มันเห็น มันไม่คุ้นหน้าก็เลยกัดเอา แล้วเด็กก็วิ่งไปฟ้องพ่อว่าโดนหมากัด เท่านั้นแหละพ่อของเด็กก็เอาปืนมายิง "ดำ"เลย ฉันก็ถามว่าเด็กที่โดนกัดเป็นยังไงบ้าง แม่บอกก็ไม่เห็นนะ คงไม่เป็นไรมากมั้ง ถ้าเป็นอะไรมากถึงขั้นเลือดตกยางออกคงมาเรียกค่าเสียหายแล้วล่ะ เพราะหมามันอยู่หน้าบ้านเรา เราเป็นคนให้ข้าวให้น้ำมันกิน บอกไม่ใช่เจ้าของคงไม่มีใครเชื่อ ฉันก็กะว่าถ้าเค้ามาเรียกค่าเสียหายก็จะให้เหมือนกัน แต่เค้าไม่มา กลับบ้านเค้าไปเลย ถามป้าข้างบ้านเขาก็บอกไม่เป็นอะไรมากหรอก ป้าเขาก็เข้าใจ ว่า "ดำ" มันดุ ฉันก็ไม่รู้จะทำยังไง ได้แต่มานั่งเสียใจ

แม่ยังเล่าต่ออีกว่า พอ "ดำ" มันโดนยิง แม่เปิดบ้านไปดู มันวิ่งเข้ามาในบ้าน ร้องครวญคราง วิ่งไปรอบบ้านเลย น่าสงสารมันจริงๆ "ดำ" เอ๋ย

เช้าวันรุ่งขึ้น ฉันไปเยี่ยม "ดำ" พอมันเห็นฉัน มันกระดิกหางราวหางจะหลุดออกจากก้น มันคงดีใจมาก เพราะอยู่ที่คลีนิค ไม่รู้จักใครเลยมีแต่คนแปลกหน้า มันอาการดีขึ้นมากไม่ร้องครวญครางเหมือนตอนที่มาอีกแล้ว หมอบอกใจมันสู้จริงๆ หมอให้นอนอีกคืนเพื่อรอดูอาการเผื่อแผลจะอักเสบ พรุ่งนี้ค่อยมารับกลับ

"ดำ" กลับบ้านแล้ว อาการมันดีวันดีคืน มันปรับตัวได้ดีมาก เดิน 3 ขาได้ ฉันล้างแผล ทำแผลให้มันทุกวัน เช้าเย็น จนแผลมันเกือบหายดี ผ่านไป 1 เดือน ฉันสังเกต "ดำ" มันอ้วนไปมั๊ยนะ เพราะตั้งแต่มันเป็นหมา 3 ขา มันก็เดินลำบาก จะนอนซะส่วนใหญ่ เวลาเห็นคนแปลกหน้าก็ไม่วิ่งไล่ขับเหมือนเมื่อก่อนแล้วแค่เห่าเสียงดังบอกคนในซอยให้รู้ว่ามีคนแปลกหน้าเข้ามาในซอยของเราก็แค่นั้น ฉันก็เลยคิดว่าน่าจะลดความอ้วนมันซักหน่อย โดยให้มันกินน้อยลง แต่ยังให้กิน 2 มื้อเหมือนเดิม ก็หวังดีน่ะนะอยากให้ผอมลงถ้าอ้วนมากกลัวว่าจะเดินลำบากเพราะมีแค่ 3 ขานี่นา

แต่เรื่องเศร้าก็เกิดขึ้นอีกจนได้ เช้าวันหนึ่ง คนที่บ้านร้องเอะอะว่า "ดำ" ตายแล้ว "ดำ" ตายแล้ว ฉันซึ่งนอนอยู่ได้ยินเสียงแว่วมา ก็เด้งตัวขึ้นมาจากที่นอนทันที รีบวิ่งลงมาดู จริงๆ "ดำ" ตายแล้วจริงๆ ภาพที่เห็นคือ "ดำ" นอนตะแคงในท่าที่มันเคยนอนประจำ น้ำลายสีขาวเป็นฟองเต็มปากและไหลย้อยลงมาที่พื้น เศร้าใจจริงๆ ฉันทำอะไรไม่ได้อีกแล้วนอกจากร้องไห้และก็ร้องไห้ ใครหนอช่างทำหมา 3 ขาได้ลงคอ เดี๋ยวนี้ "ดำ" มันก็ไม่ได้ดุอย่างเมื่อก่อนแล้วแค่เห่าๆ ไปอย่างนั้นเอง วิ่งก็ไม่ค่อยจะไหว แล้วก็คิดไปอีกว่าเป็นความผิดของฉันหรือเปล่านะที่ไปลดอาหารมัน ถ้ามันกินอิ่มมันคงไม่ไปกินอะไรอย่างอื่นแล้วทำให้มันตายหรอก คิดไปเรื่อย จนที่บ้านเอา "ดำ"ไปฝังแล้วยังเลิกคิดไม่ได้เลย คิดถึง "ดำ"

ยากที่จะทำใจ ได้แต่ภาวนาขอให้ "ดำ" ไปดี ชาติหน้าถ้ามีขอให้ "ดำ" ได้เกิดเป็นคนกับเขาบ้าง แล้วกลับมาเจอกันอีก กลับมาเป็นเพื่อนกันอีก ฉันจะไม่ลืมเธอเลย "ดำ"

ขอยืมภาพของเจ้าดำจากคุณ ภัทรา 3.bp.blogspot.com/ มาค่ะ เหมือนเจ้า "ดำ" ของฉันมากเลย แต่อย่างที่บอก ตรงแผงอกจะมีสีขาวแซมเป็นรูปหัวใจ และเจ้า "ดำ" ของฉันเป็นเพศเมียค่ะ ขอบคุณนะคะที่ให้ยืมรูปมา

 

Create Date : 12 มิถุนายน 2552		3 comments
Last Update : 30 มิถุนายน 2552 1:00:32 น.
Counter : 579 Pageviews.
Share Tweet