ได้รับเมลล์มาฉบับหนึ่งจากเพื่อนสนิท

อ่านเเล้วชอบมากๆๆ

<img src = //www.bloggang.com/data/m/mookung-kamon/picture/1250673150.jpg>

ข้อความมีอยู่ว่า

ทำไม
เรา ต้องเสียใจกับสิ่งที่มันไม่มีทางกลับมาได้?

แก้วใบหนึ่ง
เราระมัดระวังมันแทบตาย แต่มันก็ไม่เคยรู้หรอกว่าเรารักมันแค่ไหน ?

ลองนึกดูซิ เวลาที่เวลาหยิบมัน

ขึ้นมาเพื่อที่จะดื่ม
เราต้องระวังแค่ไหน ยิ่งเวลาที่เราล้างมันด้วยแล้วล่ะก็

แล้วก็ไม่ใช่สักแต่ว่าล้างนะ ต้องเอาให้

สะอาดด้วยนะ
สุดท้ายเราก็ต้องถืออย่างระมัดระวังเอามันไปเก็บ ใช่มั้ยล่ะครับ ลองคิดดู?

ถ้าแก้วใบนั้นเป็นใบที่เรารักที่สุด
แล้ววันนึงเราเป็นคนทำมันแตกเอง

แน่นอนเราก็คงต้องเสียใจ

แก้วใบหนึ่งใบนั้น
เรารักมาก เราก็ยิ่งต้องดูแลให้ดีมากขึ้น

แต่ ณ ขณะที่เรามีอยู่นั้นน่ะ
เราไม่ค่อยจะได้สนใจมัน

สักเท่าไรหรอก
จนเมื่อมันจากเราไป เราจะรู้ได้ทันทีว่า เพราะอะไร ???

หลายคนที่ทำใจกับมันได้ เขาก็เหลือไว้

เพียงความทรงจำที่ดีเท่านั้น
ส่วนคนที่ทำใจกับมันไม่ได้

เขาก็พยายามปะติดปะต่อมัน ฃึ่งแน่นอนอยู่แล้วว่ามันคง

เป็นไปไม่ได้
มันไม่มีทางที่แก้วใบนั้นจะกลับมาเป็นแก้วใบเดิม

ถึงแม้จะได้มาเป็นรูปเป็นร่างแต่เราก็คงไม่

สามารถนำกลับมาดื่มน้ำได้อีก

แล้วคราวนี้ทุกครั้งที่คุณได้มีโอกาสอยู่กับแก้วใบนี้
คิดเริ่มที่จะคิดสนใจและใส่ใจ

มันขึ้นมาบ้างหรือยัง
ฉะนั้นอย่าคิดเลยนะว่าสิ่งที่มันอยู่เรา

แล้วมันจะรักเราเท่าที่เรารักมันโดยที่เราไม่เคยดูแล

สนใจห่วงใยมันเลย
ความผิดที่เราก่อขึ้นเอง เราก็ต้องยอมรับในสิ่งที่เราทำไป …………….