ตอนท้องก็ว่ารู้สึกดีมากแล้ว

รู้สึกว่ามีใครอยู่กับเราตลอดเวลา ได้รู้ถึงสัมผัสที่เค้าส่งให้ การดิ้น เตะ มันเป็นความรู้สึกที่อบอุ่นมาก

ก่อนคลอดก็มีกังวล ไปตรวจพบว่ารกเลื่อนมาบังปากมดลูก แล้วลูกก็เอาหัวลง นอนหนุนรกอยู่

ต้องผ่าอย่างเดียว

คืนก่อนผ่าตัดกลัวเรื่องบล็อกหลัง กลัวเจ็บ

แต่พอถึงวันจริงก็ใจดีสู้เสือมาก 

เริ่มจากไปนอนพัก รอสวนอึ แล้วก็รอเข้าห้องผ่าตัด ใจสั่นมาก แต่ก็ยิ้มสู้

จากนั้นก็ไปที่ห้องผ่าตัด บล็อกหลัง หมอดีมาก มาแนะนำก่อนว่าจะมีขั้นตอน ขั้นตอนไหนเจ็บ ไม่เจ็บ ทำให้เราหายกลัวไปได้เยอะมาก

พอบล็อกหลังเสร็จก็ย้ายไปห้องผ่าตัด หมอวิสัญญีก็บอกอีกว่าเราจะรู้สึกอะไร จะแน่นหน้าอกนะ จะหายใจไม่ออกนะ จะรู้สึกอาเจียนนะ แต่แป๊บเดียว ก็อยู่ข้าง ๆ ตลอดคอยบอกว่าให้ทำอะไรบ้าง ให้หายใจลึก ๆ เดี๋ยวมันก็ดีขึ้น ก็ดีนะ ทำให้หายกลัวไปเยอะมาก เพราะตอนหายใจไม่ออกนี่ตกใจ กลัวตาย อิอิ

สักพักหมอผ่าตัดก็มา เช็คว่ายาชาทำงานยัง หมอเอากรรไกรมาคีบ ก็ไม่เจ็บ โอเค ลงมือผ่าตัด มีกระจกอยู่ด้านบนเพดาน แต่ไม่กล้าดู หมอผ่าเร็วมาก เราก็นอนสวดมนต์ไปเรื่อย ๆ จนหมอบอกว่าดู ๆๆ วินาทีที่ลูกออกมา

เราก็ดู พยาบาลก็มาดัน ๆ แถวหน้าอก กดให้ลูกออกมา หมอก็อุ้มมาห้อยหัวลง ดูดน้ำคร่ำ ลูกร้องจ๊ากเลย เสียงดังลั่นห้อง แล้วก็พาไปล้างตัว ห่อผ้ามาให้ถ่ายรูป น้ำตาไหลเลย 

มันบอกไม่ถูกว่ารู้สึกไง แต่รู้สึกดีมาก นี่เหรอลูกเรา อิอิ หน้าตาแปลก ๆ แต่ต้องดัง ปากสั่น ตัวแดง

จากนั้นก็เย็บแผล แยกแม่กับลูก เราก็สลืม สลือ สักพักหมอเอาลูกมาให้ ดีใจมาก ขยับตัวไม่ได้แต่ก็นอนกอดลูก น่ารักที่สุด

ตอนนี้ใจดี เกือบสี่เดือนแล้ว

ลูกโตขึ้นมาก อารมณ์ร้อน เอาแต่ใจ ไม่ได้อะไรก็กรี๊ด มีแต่คนเอาใจ...อิอิ

รักลูกนะ