==============================================================================================================

ขออนุญาตนำวรรณกรรมเยาวชนเรื่อง สัตว์เล็กในป่าใหญ่ - ภาคที่ 3
มาลงต่อสักสองบท ระหว่างรอนิยายแปลเรื่อง "สุภาพสตรีหมายเลขสอง"
ที่กำลังเร่งรีบแปลอยู่ และจะนำมาอัพให้ท่านผู้อ่านได้ติดตามต่อในเร็วๆนี้ค่ะ

ดอยสะเก็ด

===============================================================================================================


ระดับน้ำใต้ปราสาทโกร์ตีสูงขึ้นอย่างช้าๆ ตอนนี้มันสูงเหนือส่วนที่เป็นหินที่พวกตัวตุ่นเคลื่อนย้ายออกไปแล้ว

น้ำขยับสูงขึ้นทีละนิด หูของคนปกติจะคิดว่าน้ำหยุดไหลแล้วเพราะมันแทบไม่มีเสียง แต่ความจริงมันซึมออกมาจากทะเลสาปที่มีน้ำมากขึ้นแล้วค่อยๆรวมตัวกันเป็นหยดไหลลงมา

ทซาร์มิน่ายืนอยู่ตรงหน้าต่างบานสูงพลางถอนใจลึกๆ สูดเอาอากาศอันอบอุ่นแสนสบายของฤดูร้อนที่พัดมาจากป่ามอสฟลาวเวอร์เข้าไปเต็มปอด อย่างน้อยตอนนี้เสียงน้ำบ้าๆนั่นก็เงียบไปแล้ว

นางแมวป่ารู้สึกหัวเบาหวิวและมีความสุขขึ้น ค่ำคืนอันมืดมิดและน่าสยองนั่นก็ผ่านพ้นมาเป็นเช้าที่สวยงามและอบอุ่นด้วยแสงอาทิตย์แล้ว เสียงประหลาดนั่นก็พลอยหายไปด้วย

บร็อคพูดถูกแล้วถึงแม้มันจะเป็นเพียงเจ้าทหารวีเซอร์โง่ๆก็เถอะ มันพูดอะไรบางอย่างได้อย่างมีเหตุมีผลทีเดียว จินตนาการเป็นสิ่งแปลกประหลาด มันสามารถเล่นกลทำให้ประสาทเสียได้

ตอนนี้ทซาร์มิน่ามีแผนการชั่วร้ายแผนใหม่ซึ่งนางคิดว่าเหมาะสมกับสมองที่มีศักยภาพสูงของนางอีกแล้ว

จะต้องยึดครองป่ามอสฟลาวเวอร์ให้ได้อย่างเด็ดขาด!

ตอนนี้เจ้านกอินทรีย์ตัวแสบก็ตายไปแล้ว เบนน์ก็ตายด้วย กองทหารก็เข้มแข็งมากขึ้นจากกำลังพลทหารรับจ้างของเบนน์

ทซาร์มิน่าหัวเราะคิกคักอย่างชอบอกชอบใจ เจ้าหมาจิ้งจอกนั่นอุตส่าห์เสียเวลามาซ่อมแซมงานไม้ทั้งหมดในโกร์ตี เพราะนึกว่าจะขโมยมันไปจากราชินีแห่งป่ามอสฟลาวเวอร์ได้ ช่างงี่เง่าเสียเหลือเกิน!

ระหว่างดื่มนมหนึ่งถ้วยกับนกพิราบป่าตัวหนึ่ง ทซาร์มิน่าอดไม่ได้ที่จะขอบใจเจ้าหมาจิ้งจอกเบนน์ที่ทิ้งเสบียงอาหารเอาไว้ให้ นางกินอาหารเช้าไปพลางๆพร้อมกับคิดแผนการที่จะจัดการขั้นเด็ดขาดกับพวกสัตว์ในป่าเหล่านั้น

นางแมวป่าสั่นกระดิ่งเรียกบร็อค

“มีอะไรให้กระผมรับใช้ขอรับ คุณหญิง?”
“อ้อ บร็อค เอาดาบไปวางโน่นแล้วมานั่งข้างๆข้านี่”
“ขอบพระคุณขอรับ คุณหญิง”

“ข้าเคยคิดเรื่องการแต่งตั้งกัปตันใหม่เพิ่มเติม แต่ตอนนี้ข้าเปลี่ยนใจแล้ว บร็อค เจ้าจะเป็นกัปตันที่มีอำนาจเต็มแต่เพียงผู้เดียว ฟังคำสั่งจากข้าเท่านั้น”

บร็อคนั่งฟังอย่างตั้งอกตั้งใจ มันยืดอกอย่างภาคภูมิใจ “ขอบพระคุณขอรับ คุณหญิง กระผมจะไม่ทำให้ท่านผิดหวัง คอยดูนะขอรับ กระผมจะ----“

นางพญาแมวป่าโบกกระดูกนกพิราบป่าในมือเป็นสัญญาณให้เจ้าบร็อคหยุดพูด

“เลิกพล่ามได้แล้ว บร็อค ข้าจะบอกให้ฟังว่าเจ้าจะต้องทำอย่างไรเพื่อที่จะอยู่ในตำแหน่งที่สำคัญและมีเกียรตินี้ได้”
“โปรดบัญชามาเลยขอรับ คุณหญิง”
“ดีมาก ข้าต้องการกับดัก กับดักหลายๆอัน แร้ว ตาข่าย หลุมพราง อะไรก็ได้ที่เจ้าคิดออก”
“กับดักหรือขอรับ คุณหญิง?”
“ใช่ กับดัก ไอ้หัวทึบ ข้าต้องการให้เอากับดักไปวางไว้ในป่าให้ทั่ว”
บร็อคยิ้มกว้างเมื่อนึกออก “เราจะจับพวกสัตว์ในป่ามาเป็นนักโทษ”

“จับเป็นเชลย ฆ่า ทำให้พิการ---อะไรก็ได้ข้าไม่แคร์หรอก ทำอย่างไรก็ได้ให้พวกมันกลัวหัวหดจนไม่กล้าออกมาจากที่ซ่อนตัว ข้าจะเป็นฝ่ายรุกมันบ้างแล้วละ มันจะได้ไม่มีวันมาแอบจู่โจมเราอีก ทำอย่างที่ว่ามานี่ตลอดทั้งฤดูร้อนเลยนะจนกว่าพวกมันจะยอมรับกติกาของข้า---พวกที่รอดจากกับดักก็ส่งไปทำงาน”

“ขอรับ คุณหญิง ข้าจะเริ่มต้นตั้งแต่วันนี้เลย คุณหญิงคิดว่าทำหลุมพรางแล้วเอาไม้แหลมๆไปเสียบไว้ก้นหลุมดีไหมขอรับ?”

“ดีมาก บร็อค ตอนนี้อย่างน้อยเจ้ากับข้าก็พูดภาษาเดียวกันแล้ว นอกจากนี้เราอาจจะทำบ่วงสำหรับคล้องคอซ่อนไว้ลึกๆในหล่มโคลน”
“เป็นความคิดที่ดีมากๆเลยขอรับ แล้วเอาตาข่ายใหญ่ๆกับเชือกขึงให้สะดุดด้วยดีไหมขอรับ?”

“ดี แล้วอย่าลืมเอายาพิษติดไว้กับตาข่ายด้วยล่ะ อ้อ แล้วก็กลไม้ดีดที่ผูกติดไว้กับเชือกที่ซ่อนไว้ด้วยนะ แน่ใจได้เลยว่าต้องมีพวกตัวแบดเจอร์หรือพวกกระรอกมาเหยียบมันเข้าบ้าง เฮ้ บร็อค”

“ขอรับ คุณหญิง กระผมกำลังนึกเห็นภาพสัตว์พวกนั้นดิ้นกระแด่วหัวห้อยลงมาโดยที่เท้ามันติดกับดักอยู่ ฮุฮุฮุ!”

“อืมม์ คงเหมือนลูกแอปเปิลที่พร้อมจะถูกเด็ดออกจากต้นเลยนะ”
“อ้อ ฮุฮุฮุ เราอาจจะรอให้มันสุกคาต้นอยู่อย่างนั้นจนถึงฤดูใบไม้ร่วงเลยนะขอรับ คุณหญิง”
“ฮิฮิ ดีเหมือนกัน ข้าไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะ บร็อคว่าเจ้าจะมีอารมณ์ขันแบบนี้”
“อ๋อ ก็เป็นบางครั้งบางคราวเท่านั้นแหละขอรับ คุณหญิง”
“ต้องทำให้บางครั้งบางคราวที่ว่านั้นได้ผลดีนะตั้งแต่นี้เป็นต้นไป เจ้ากัปตันหนึ่งเดียวของข้า”

บร็อคทำความเคารพอย่างเหนียมๆแล้วเลยชนเก้าอี้ล้มคว่ำลงขณะกำลังพยายามลุกขึ้นยืน

“ขอรับ คุณหญิง กระผมจะเริ่มลงมือเดี๋ยวนี้เลย”

ทซาร์มิน่ากระตุกชายเสื้อคลุมของเจ้าบร็อคไว้ดึงตัวมันให้หันกลับมา

“ไปเลย ไปอย่างเร็วจี๋ราวกับนกกระจอกบินตามแมลงทีเดียว งานเร่งด่วนเลยนะบร็อค ถ้าจะทำอะไรก็ต้องทำอย่างถูกต้อง ใช้เวลารวบรวมเครื่องมือที่จำเป็น จัดกองกำลังออกเป็นหน่วยเล็กๆให้แต่ละหน่วยมีหัวหน้าแล้วให้รางวัลกับผู้ที่คิดกับดับที่เจ๋งที่สุดและได้ผลดีที่สุด เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดมาทั้งหมดนี่ไหม?”

บร็อคหน้าบานด้วยความดีใจกับอำนาจที่ได้รับมอบหมายให้ใช้ “ท่านพูดถูกทุกอย่าง กระผมจะเริ่มเตรียมการทั้งหมดให้เสร็จเรียบร้อยภายในวันนี้ แล้วงานของเราก็จะเริ่มต้นได้พรุ่งนี้เช้าเลย”

บร็อคออกไปจากห้องแล้วปล่อยให้นางราชินีแมวป่ายืนอยู่ตรงหน้าต่างบานประจำของนาง ในมือของทซาร์มิน่ายังมีซากนกพิราบป่าถืออยู่ นางแมวป่าบีบซากนกจนแหลกละเอียดแล้วโยนออกไปนอกหน้าต่างใกล้กับเขตป่า

“นี่แน่ะของกิน เจ้าพวกสัตว์ป่า เอาไปกินซะ” นางส่งเสียงแหลม “พวกเจ้าจะต้องการอาหารพวกนี้มากเมื่อฤดูใบไม้มาร่วงมาถึง ข้าจะทำให้พวกเจ้าถูกกักอยู่ในหลุมที่เข้าไปซ่อนอยู่ตลอดฤดูเลย แล้วดูสิว่าเสบียงของใครจะขาดแคลนเร็วกว่ากัน ข้าหรือพวกเจ้า”


แม่อธิการเจอร์เมนและโคลอมไบน์เป็นผู้พาพวกเด็กๆไปพักอยู่กับจินจิเวียร์และแซนดินกอมม์ โดยเบลล่าเขียนแผนที่นำทางให้ เฟอร์ดี้และเจ้าค็อกส์ลังเลอยู่ระหว่างการอยากไปพบลุงจินจิเวียร์กับการอยู่ที่นี่เพื่อคอยเฝ้าพวกนักรบ แต่กอนฟฟ์บอกพวกมันว่า

“ฟังนะ เจ้าหนูน้อย มาร์ตินกับข้าไม่มีเวลาจะมาคอยระแวดระวังความปลอดภัยของพวกเจ้า เราจึงต้องส่งพวกเจ้าไปที่อื่น ลองคิดดูสิว่าถ้ามีพวกเจ้าร่วมทางไปด้วยเพื่อคอยปกป้องระหว่างการเดินทาง แม่อธิการกับโคลอมไบน์จะรู้สึกปลอดภัยสักเพียงไหน ข้าทำหนังสติ๊กกับถุงบรรจุลูกหินเตรียมไว้ให้เจ้าคนละชุดด้วยนะ”

“เป็นหนังสติ๊กของจริงหรือฮะ คุณกอนฟฟ์?”
“แน่นอน เหมือนกับที่มาร์ตินกับข้าพกอยู่เปี๊ยบเลย”
เฟอร์ดี้มีคำพูดคำสุดท้าย “ดีแล้วละ ค็อกส์ เราจะได้ยิงสัตว์พวกนั้นกันเสียเลย ข้าจะขอให้แม่อธิการและคุณโคลัมไบน์เดินนำหน้า แล้วข้ากับค็อกส์จะคอยระวังหลังเอง”

แล้วพวกเขาก็เริ่มออกเดินทางท่ามกลางเสียงโห่ร้องและโบกมือว่อน เจ้าเม่นน้อยนักรบทั้งสองเช็ดน้ำมูกพรืดด้วยผ้ากันเปื้อนของกู๊ดดี้


พวกสภาคอริมแจกจ่ายอาวุธ ล็อค-อา-ล็อคกับพวกของเขาเป็นพลธนูที่มีฝีมือ พวกเขาใช้คันธนูแบบประทับบ่าของพวกกระรอกได้ราวกับหน้าไม้ เลดี้ แอมเบอร์จัดหาอุปกรณ์ให้อย่างพอเพียง

กระต่ายทั้งหกตัวเข้าร่วมกลุ่มกับสกิปเปอร์ พวกนากชอบกระต่ายป่าเหล่านี้มาก พวกมันใช้หลาวได้อย่างชำนิชำนาญพอๆกับไม้เท้าอันใหญ่ซึ่งเป็นอาวุธประจำกายทีเดียว ทำให้พวกนากออกปากชมเชยไปตามๆกัน

ส่วนพวกหนูจากลอมเฮดจ์ซึ่งไม่มีทักษะเกี่ยวกับการใช้อาวุธเข้าร่วมกับกู๊ดดี้ สติคเกิลช่วยเหลือด้านอื่นๆเช่น รักษาพยาบาล ซ่อมแซมและช่วยเป็นลูกมือในครัว ดินนี่กับทิมบัลลิสโตไปเข้ากลุ่มกับพวกตุ่นและพวกทาสจากเรือบลัดเวคซึ่งมีอาวุธหลากหลายประเภท

เบลล่าเดินมาสำรวจแต่ละกลุ่ม

“ใครเป็นหัวหน้ากลุ่มท่าทางกระหายเลือดกลุ่มนี้นี่?” นางถามพร้อมกับรับความเคารพสองครั้ง
“กัปตันทิมบัลลิสโตกับพลทหารเกณฑ์ดินนี่แห่งป่ามอสฟลาวเวอร์รายงานตัวขอรับ คุณผู้หญิง”

ดินนี่ควงกริชในมือ เขาดูโดดเด่นสะดุดตาอยู่ในรัดประคตไหมที่มีกุ๊นหลากสีและต่างหูทองเหลืองของหนูทะเล

“ฮ่าฮ่า ตอนนี้เราเป็นสามัญชนที่น่ากลัวซึ่งพร้อมจะต่อสู้แล้ว”

เบลล่ารับความเคารพจากดินนี่พร้อมกับพยายามซ่อนยิ้ม

ในห้องเคบินหัวเรือ มาร์ตินกำลังพูดอยู่กับนากท่าทางแข็งแรงบึกบึนและเพียบด้วยประสบการณ์ห้าตัว เมื่อเขาโผล่ออกมาจากห้อง มาร์ตินพบว่าฝูงสัตว์จำนวนมากเรียงรายคอยเขาอยู่เต็มสองฟากเรือ สายตาทุกคู่มองตามเขาไปเมื่อมาร์ตินกระโดดจากด้านข้างของเรือเดินลุยน้ำตื้นๆเข้าไปบนฝั่ง

ทิมบัลลิสโตซึ่งค้นพบชุดเกราะคู่ชีพอันเก่าของเขาในล็อคเกอร์ของพวกหนูทะเล เดินมาหามาร์ตินโดยไม่พูดไม่จา เขาปรับหมวกเหล็กให้สวมบนหัวของมาร์ตินได้พอดีแล้วแล้วใส่เสื้อเกราะปิดอกให้อีก ต่อจากนั้นก็ใส่แผ่นเกราะให้ที่ขาซึ่งโยงไปปกคลุมถึงข้อเท้า เบลล่าและพวกกระต่ายป่ามอบฝักดาบและเข็มขัดคาดดาบให้มาร์ติน ซึ่งเข้าชุดกันพอดีกับดาบของเขา

มาร์ตินหันหน้าไปหากำลังพลของเขา

“ไปกันเถอะพวกเรา ไปคิดบัญชีกับพวกที่โกร์ตี!”




แปลจากเรื่อง "The Mossflowers"


Entry นี้อยู่ในหมวด Literature