พราวพรายเป็นลูกคนสุดท้องที่อายุห่างจากเจตน์พี่ชายคนโตห้าปี และห่างจากเจิดจรัสพี่สาวสามปี ทั้งสามคนได้รับการเลี้ยงดูอย่างดีภายใต้ความเข้มงวดกวดขันของคุณจิตราผู้มารดา โดยมีสายตาของคุณพนัสผู้บิดาคอยเฝ้ามองอยู่ห่างๆ เพราะได้ยกอำนาจการตัดสินใจทุกอย่างเกี่ยวกับบุตรทั้งสาม รวมทั้งเรื่องต่างๆในบ้านให้ภรรยาไปหมดแล้ว คุณพนัสเป็นคนขรึมไม่ค่อยพูดค่อยจา สนใจแต่งานราชการของเขาเพียงอย่างเดียว ปล่อยให้บุตรธิดาทั้งสามต้องเติบโตขึ้นมาภายใต้การครอบงำทางความคิด และมุมมองต่อโลกของคุณจิตราแต่เพียงผู้เดียว

ภูมิหลังทางครอบครัวของคุณพนัสและคุณจิตราแตกต่างกัน ครอบครัวของคุณจิตรามีฐานะเป็นปึกแผ่นมั่นคง จากการเป็นเจ้าของที่ดินจำนวนมากตามชานเมืองกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นมรดกตกทอดมาจากบรรพบุรุษ ตอนแรกที่ดินเหล่านี้แต่ละแปลงมีราคาต่ำมาก แต่ปัจจุบันราคาได้ถีบตัวสูงขึ้นจากเดิมหลายร้อยหลายพันเท่า   ทรัพย์สมบัติเหล่านี้จะตกเป็นของคุณจิตราและน้องชายแต่เพียงสองคน ความร่ำรวยของตระกูลคุณจิตราเป็นความรวยเงียบ ทรัพย์สินที่มีไม่ได้ถูกนำไปลงทุนในกิจการใหม่ใดใด

คนส่วนใหญ่ในตระกูลนี้ไม่เคยทำตัวร่ำรวย เคยมีความเป็นอยู่แบบสมถะอย่างไรมาแต่เดิม ก็ยังเป็นอยู่อย่างนั้น มีแต่คุณจิตราคนเดียวเท่านั้นที่เพิ่มความร่ำรวยให้ตัวเองด้วยการออกเงินให้กู้ โดยคิดอัตราดอกเบี้ยที่ค่อนข้างสูง คนในละแวกบ้านเดิมของเธอส่วนใหญ่ล้วนเป็นลูกหนี้ของเธอแทบทั้งสิ้น แม้คุณพนัสและบุตรทั้งสามจะไม่เห็นด้วย กับการขูดเลือดขูดเนื้อคนจนด้วยดอกเบี้ยที่สูงลิบ แต่ก็ห้ามปรามอะไรไม่ได้ เพราะคุณจิตรานั้นเป็นคนแข็ง กล้าได้กล้าเสียและดึงดื้อถือดี ซึ่งพราวพรายได้นิสัยแบบเดียวกันนี้มาอย่างเต็มที่ แม้นิสัยดังกล่าวนี้จะยังไม่ปรากฏออกมาให้เห็น ในช่วงที่เป็นเด็กหรือวัยรุ่นก็ตาม

คุณพนัสสามีของคุณจิตรามาจากครอบครัวข้าราชการที่มีฐานะปานกลาง ตัวเขาเองรับราชการในกระทรวงแห่งหนึ่งมาตั้งแต่จบปริญญาตรี เขาเป็นคนเรียบง่ายไม่ค่อยพูดค่อยจา ความประพฤติเรียบร้อยขยันขันแข็งในหน้าที่การงาน คุณสมบัติเหล่านี้เป็นที่ชื่นชอบของมารดาคุณจิตรา ซึ่งแม้จะมีฐานะเข้าขั้นเศรษฐี ก็ไม่รังเกียจที่จะได้เขามาเป็นเขย ด้วยเล็งเห็นคุณสมบัติส่วนตัวที่เขามีอยู่ แถมยังมองการณ์ไกลไปถึงอนาคตความก้าวหน้าทางราชการของเขาด้วย

คุณจิตราไม่ใช่คนสวย รูปร่างหน้าตาของเธอธรรมดามาก มีก็แต่ผิวพรรณที่ขาวผ่องละเอียดเป็นนวลใยเท่านั้น ที่พอจะเชิดหน้าชูตาได้บ้าง ในขณะที่คุณพนัสเป็นชายรูปงามที่หาตัวจับยาก รูปร่างสูงใหญ่ ผิวสองสีค่อนข้างขาว หน้าตาเข้มคมเป็นที่สะดุดตา คุณสมบัติทางรูปโฉมของคุณพนัสได้ถ่ายทอดมาให้บุตรสามคนของเขาอย่างครบถ้วน

เนื่องจากครอบครัวของคุณพนัสมีฐานะไม่ดีนัก มารดาของคุณจิตราจึงเป็นฝ่ายปลูกเรือนหอทรงไทยโบราณหลังงามให้ บนที่ดินแปลงใหญ่แปลงหนึ่งแถวบางนา ซึ่งครอบครัวของคุณจิตราก็ยังพำนักอาศัยอยู่เรื่อยมาจนถึงปัจจุบัน คุณจิตรานั้นรักสามีมาก เอาใจใส่ดูแลเขาอย่างดี การจบการศึกษาแค่มัธยมสามมีส่วนทำให้เธอยกย่องนับถือคุณพนัสในแง่วิชาความรู้ ตอนแต่งงานใหม่ๆคุณจิตราทำหน้าที่ช้างเท้าหลังที่ดี แต่ต่อมาเมื่อพบว่าสามีของเธอเป็นคนอ่อนๆ ไม่สนใจอะไรนอกจากงานของเขา ยกหน้าที่ในการดูแลบ้านและบุตรทั้งสามให้เป็นสิทธิขาดของเธอทั้งหมด ตัวตนจริงๆของคุณจิตราซึ่งเป็นคนแข็ง ชอบเจ้ากี้เจ้าการจึงค่อยๆปรากฏออกมา เธอเริ่มมีบทบาทมากขึ้นทั้งในบ้านและนอกบ้าน

ถึงจะมีทรัพย์สินเงินทองมากมาย แต่คุณจิตราก็เป็นคนมัธยัสถ์ถี่ถ้วน ไม่ยอมเสียเงินโดยไม่จำเป็นให้ใคร แม้แต่บุตรทั้งสามคนของเธอ เธอปรนเปรอพวกเขาด้วยอาหารดีๆมีประโยชน์ แต่ไม่มีทางยอมตามใจในเรื่องฟุ่มเฟือยอื่นๆ ทั้งบ้านมีรถยนต์เพียงคันเดียว เป็นรถยุโรปชั้นดีราคาแพงที่คุณจิตรายอมควักกระเป๋าซื้อให้คุณพนัส เพื่อเชิดหน้าชูตาสามีตอนที่ได้เลื่อนขึ้นเป็นอธิบดีในกรมๆหนึ่ง ความจริงตอนนี้คุณพนัสมีรถและคนขับรถประจำตำแหน่งแล้ว แต่เขาก็จะใช้เฉพาะในเวลาราชการเท่านั้น ส่วนในช่วงวันหยุดเขาก็มักจะอยู่บ้าน ไม่ค่อยได้ออกไปไหน ทำให้รถของคุณจิตรามักจะถูกจอดไว้เฉยๆ แม้แต่ตอนที่เจิดจรัสเพิ่งเรียนจบพยาบาลและขอเอารถคันนี้ไปใช้ เพื่อขับไปทำงานที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไกลบ้าน คุณจิตราก็ไม่อนุญาต

คุณจิตราเป็นมารดาที่พร้อมจะสนับสนุนส่งเสริมบุตรทั้งสามคนของเธอ ให้ได้เล่าเรียนสูงๆ ตัวเธอนั้นแม้จะเป็นลูกสาวคหบดีที่มีฐานะเป็นปึกแผ่น แต่ก็ได้เรียนหนังสือเพียงระดับมัธยมต้นเท่านั้น เพราะไม่ชอบเรียน ชอบทำงานมากกว่า และต่อมาไม่นานก็แต่งงานกับคุณพนัส แต่อาศัยที่คุณจิตราเป็นคนฉลาด ใฝ่หาความรู้ให้ตัวเองด้วยการอ่านหนังสือทุกประเภท ทำให้ความคิดความอ่านของเธอไม่แพ้พวกที่จบปริญญาเลย

นอกจากการศึกษาเล่าเรียนในโรงเรียนหรือมหาวิทยาลัยแล้ว คุณจิตรายังสนับสนุนส่งเสริมให้บุตรทุกคนของเธอเรียนดนตรี ภาษาอังกฤษ และทักษะด้านอื่นๆที่ชอบ พราวพรายซึ่งดูจากภายนอกเป็นคนเงียบๆ แต่ความจริงมีจิตใจที่โลดโผน ขอเรียนการต่อสู้ป้องกันตัวและยิงปืน แม้ไม่เห็นด้วยเพราะคิดว่าไม่เหมาะกับผู้หญิง แต่เมื่อสามีของเธอให้ความเห็นเป็นเชิงสนับสนุนว่า ถึงจะเป็นผู้หญิงก็ควรจะเรียนเอาไว้เพื่อป้องกันตัวเอง ยามที่มีอันตรายคับขัน คุณจิตราก็เลยจำใจต้องอนุญาต

นอกจากนี้คุณจิตรายังมีการเสริมทักษะภาคบังคับสำหรับบุตรีทั้งสองของเธอ ทั้งเจิดจรัสและพราวพรายต้องเรียนวิชารำไทยจากครูนาฏศิลป์ผู้มีชื่อเสียง และฝึกการทำครัวจากตัวเธอเอง ซึ่งตั้งตัวเป็นอาจารย์ใหญ่ผู้เชี่ยวชาญเต็มที่ คุณจิตราสนใจเรื่องข้าวปลาอาหาร เพราะสามีของเธอชอบรับประทานอาหารแปลกๆที่มีรสชาติถูกปาก เธอจึงได้มีโอกาสฝึกปรือด้วยตัวเองมานานหลายปี จนเชี่ยวชาญการปรุงอาหารทั้งไทย จีนและฝรั่ง

ทักษะทั้งสองด้านนี้เป็นสิ่งที่คุณจิตรายืนยันว่าจำเป็นสำหรับกุลสตรี แต่ปรากฏว่าบุตรสาวทั้งสองคนของเธอเกลียดการรำไทยและทำอาหาร แต่จะชอบหรือไม่ชอบเธอทั้งคู่ก็มีฝีมือพอตัวทั้งการรำไทยและปรุงอาหาร แต่ทันทีที่พ้นออกจากบ้านสองพี่น้องก็บอกตัวเองเหมือนๆกันว่า จะวางมือจากทักษะทั้งสองที่มารดาเคี่ยวเข็ญ ชาตินี้จะไม่รำไทยให้ใครดูหรือทำอาหารให้ใครกินเป็นอันขาด เพราะไม่รู้สึกสนุกแม้แต่น้อย

ตั้งแต่เด็กจนเติบโตเป็นวัยรุ่น ทั้งพราวพรายและเจิดจรัสผู้พี่สาวไม่ค่อยได้มีโอกาสเถลไถลออกนอกเส้นทาง ระหว่างบ้านกับโรงเรียน ตอนเช้าเด็กทั้งสองติดรถออกไปกับคุณพนัสซึ่งไปส่งถึงหน้าโรงเรียน ส่วนขากลับสองพี่น้องก็จะนั่งรถประจำทางกลับบ้านพร้อมกัน ถ้าใครคนใดคนหนึ่งกลับมาก่อนตามลำพัง คุณจิตราก็จะตั้งหน้าตั้งตาซักไซ้ไต่ถาม คาดโทษไม่รู้จบ จนในที่สุดเพื่อตัดปัญหา เจิดจรัสและพราวพรายก็ต้องตกลงรอกันและกัน ไม่ว่าจะอยากรอหรือไม่ ไม่ว่าคนใดคนหนึ่งจำเป็นจะต้องอยู่ทำเวร ซ้อมกีฬาหรืออะไรก็ตามที่โรงเรียน

ความจริงทั้งเจิดจรัสและพราวพรายต่างก็รู้ว่า ที่มารดาเข้มงวดกวดขันก็เพราะความเป็นห่วง แต่เด็กรุ่นๆอย่างพวกเธอซึ่งอายุห่างกันเพียงสามปี ย่อมไม่มีทางเข้าใจ พวกเธอยังอายุนิดเดียว ยังมองโลกด้วยสายตาที่ใสบริสุทธิ์ ทุกอย่างเป็นสีชมพูไปหมด ไม่ได้หวาดระแวงไปหมดทุกอย่างเหมือนมารดา ผู้ผ่านโลกมานานรู้เช่นเห็นชาติทั้งคนดีและคนเลวมาหมดแล้ว ดังนั้นแม้จะรู้ว่ามารดาหวังดี แต่เมื่อยังไม่มีเหตุการณ์ร้ายแรงอะไรเกิดขึ้น สองพี่น้องก็ยังไม่ตระหนักถึงอันตรายต่างๆ ที่คุณจิตราพร่ำพูดอยู่ทุกวัน บางครั้งยังรู้สึกตรงกันเสียอีกว่ามารดามองโลกในแง่ร้ายเกินไป

การถูกปกครองอย่างเข้มงวดจนแทบกระดิกตัวไปไหน หรือทำอะไรแบบวัยรุ่นคนอื่นๆไม่ได้ ทำให้บุตรีทั้งสองของคุณจิตรารู้สึกกดดันอย่างมาก ซึ่งมีผลต่อการตัดสินใจในเวลาต่อมาของพวกเธอ โดยเฉพาะอย่างยิ่งพราวพราย ที่โลดโผนโจนทะยานอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับเป็นการชดเชยการถูกบีบบังคับในวัยเยาว์

คนส่วนใหญ่มักจะคิดว่าพราวพรายเป็นคนหัวอ่อน ไม่เรื่องมาก เพราะเธอไม่ค่อยพูด ทั้งๆที่ความจริงเธอเป็นคนหัวแข็งที่ต้องทำตัวให้เหมือนคนหัวอ่อน คุณจิตรานั้นเป็นผู้หญิงที่เข้มแข็ง กุมอำนาจในบ้านไว้ได้ทั้งหมด เธอเสียงดังที่สุดและตัดสินใจแทนคนทั้งบ้าน ตั้งแต่สามีลงมาจนถึงบุตรสามคน

การมีมารดาที่เข้มแข็งและเข้มงวด ทำให้บุตรทั้งสามต้องทำตามคำสั่งอย่างเคร่งครัด ไม่สามารถเถียงหรือแสดงความเห็นอะไรได้ ทุกคนชินกับการเดินตามคำสั่งและชี้แนะของคุณจิตรา มาตั้งแต่เล็กจนโตก็จริง แต่มนุษย์ทุกคนโดยเฉพาะพราวพราย มีความรู้สึกนึกคิดของตัวเองตามธรรมชาติอยู่แล้ว เมื่อยังไม่สามารถแสดงตัวตนที่แท้จริง ที่เป็นอิสระจากการครอบงำออกมาได้ มันก็จะสงบนิ่งอยู่อย่างนั้น รอเวลาและโอกาสที่จะปะทุออกมา

พราวพรายนั้นนิ่งกว่าเจิดจรัส หน้าของเธอถ้าไม่เฉยเมยก็บึ้งตึงน่าเกลียดไปเลย ทั้งๆที่เป็นคนสวย เธอมีดวงตาคู่งามที่มีลักษณะหยาดเยิ้มตามธรรมชาติเหมือนหญิงเจ้าชู้ ที่เจ้าตัวมักจะพยายามปกปิดเอาไว้ ด้วยสีหน้าที่ดุและแววตาที่ขุ่นขวาง พราวพรายไม่เคยมองว่าตัวเองสวยตั้งแต่เป็นวัยรุ่นมาแล้ว เธอมีรูปร่างสูงเก้งก้างจนต้องพยายามเดินให้หลังค่อมเข้าไว้ เพื่อที่จะได้ไม่ดูแปลกประหลาดไปจากกลุ่มเพื่อนของเธอ เธอสูงเกือบร้อยเจ็ดสิบเซ็นติเมตรเมื่ออายุเพียงสิบสามปี แถมยังเต็มไปด้วยสิวเม็ดโตๆที่เห่ออยู่เต็มหน้า

แต่แล้วเมื่ออายุย่างเข้าสิบเจ็ดปี พราวพรายก็เริ่มสวย อยู่ๆสิวเม็ดโตๆบนใบหน้าก็อันตรธานหายไปเฉยๆ แม้แต่รอยแผลเป็นที่เกิดจากการบีบการแกะสิวก็ไม่ทิ้งร่องรอยเอาไว้ รูปร่างที่สูงเก้งก้างเหมือนหุ่นไล่กาก็กลับเข้าที่เข้าทาง ร่างกายที่เคยเอาแต่ขยายตัวในแนวตั้ง ก็เริ่มขยายออกในแนวขวางจนเกิดสมดุล ผิวพรรณที่ขาวเผือดเจือเหลืองก็กลับผุดผ่องเปล่งปลั่ง ด้วยสีแปลกคล้ายชาอ่อนๆเจือนมสด  กลายเป็นสาวน้อยที่หน้าตาสวยคมเข้ม รูปร่างสูงโปร่งเข้าสมัยนิยม ใครๆก็ว่าพราวพรายเหมือนเงาะถอดรูป แต่เจ้าตัวกลับมองไม่เห็นเหมือนคนอื่น เธอก็ยังเป็นคนที่ไม่มั่นใจในรูปร่างหน้าตาของตัวเองอยู่เหมือนเดิม

การขาดความมั่นใจของพราวพราย อาจจะมีสาเหตุมาจากมารดาของเธอก็ได้ คุณจิตรานั้นมีนิสัยช่างค่อน ถึงจะเป็นการค่อนขอดที่ไม่ได้มีเจตนามุ่งร้าย แต่ก็ทำให้หญิงสาวเสียความมั่นใจในตัวเอง คุณจิตราควบคุมแม้กระทั่งทรงผมของบุตรสาว เจิดจรัสและพราวพรายต้องไว้ผมยาว ซึ่งไว้มานานหลายปีแล้ว พี่น้องสองสาวขออนุญาตมารดาเปลี่ยนทรงผมเป็นทรงบ็อบสั้น เพราะเบื่อผมยาวที่ต้องรวบเป็นทรงหางม้าตามกฎของโรงเรียน แต่คุณจิตราปฏิเสธเด็ดขาด โดยให้เหตุผลว่าผู้หญิงควรจะไว้ผมยาว จะได้ดูอ่อนโยนอ่อนหวานสมเป็นกุลสตรี ซึ่งทำให้พราวพรายเปลี่ยนทรงผมหยิกยาวสลวยของเธอ เป็นทรงสั้นหยิกหยอย ทันทีที่ได้ออกไปทำงานไกลบ้าน ห่างจากการควบคุมบังคับบัญชาของมารดา

พราวพรายเงียบกริบในขณะที่เจิดจรัสช่างพูดช่างคุย สามารถที่จะคุยกับคุณจิตราได้โดยไม่มีปัญหา เพราะเธอฉลาดพอที่จะไม่โต้เถียง แต่จะนิ่งฟังด้วยสีหน้าปกติเหมือนจะทำตามคำสั่งของมารดาทุกอย่าง หลายครั้งที่เจิดจรัสทำอะไรตรงข้ามกับคำสั่งโดยที่คุณจิตราไม่รู้ เธอมีหนุ่มน้อยหนุ่มใหญ่มากหน้าหลายตามาแอบชอบตั้งแต่ยังเป็นวัยรุ่น ในขณะที่พราวพรายในช่วงอายุเดียวกันแทบไม่มีใครมาสนใจเลย ทำให้รู้สึกอิจฉาพี่สาวอยู่ครามครัน

พราวพรายสอบเข้ามหาวิทยาลัยเก่าแก่ที่สุดของรัฐได้ ท่ามกลางความตื่นเต้นดีใจของทุกคนในบ้าน โดยเฉพาะอย่างยิ่งคุณจิตรา เธอเที่ยวคุยไปสามบ้านแปดบ้านถึงความเก่งกาจของบุตรสาว ไม่ว่าพราวพรายจะขอร้องอย่างไรก็ไม่สำเร็จ เลยต้องปล่อยให้เธอเที่ยวอวดต่อไปจนกว่าจะเบื่อไปเอง พราวพรายมีความสุขกับชีวิตนิสิตในรั้วมหาวิทยาลัย ซึ่งมีกิจกรรมต่างๆให้ทำมากมาย

พราวพรายซึ่งลึกๆแล้วเป็นคนช่างฝัน มีรักครั้งแรกโดยที่มารดาไม่รู้ ตอนที่กำลังศึกษาอยู่ปีหนึ่งในมหาวิทยาลัย ความจริงพราวพรายสามารถจะเลือกคนรักที่เหมาะสมได้ไม่ยาก มีทั้งรุ่นพี่และเพื่อนชายร่วมรุ่นหลายคนที่สนใจเธอ แต่กลับปรากฏว่าคนที่ชนะใจได้รับเลือก คือเด็กหนุ่มที่เป็นรุ่นพี่เพียงหนึ่งปีในคณะวิศวกรรมศาสตร์ในมหาวิทยาลัยเดียวกัน

วิชชา เด็กหนุ่มที่พราวพรายตกลงเป็นคู่รักด้วย มีรูปร่างหน้าตาที่แสนจะธรรมดาในความเห็นของเพื่อนในกลุ่มของเธอ รูปร่างที่ผอมสูงเกินมาตรฐานชายไทย ทำให้เขามีปมด้อยและพยายามห่อไหล่ให้หลังค่อมลงโดยสัญชาตญาณ หน้าตาก็แสนจะธรรมดาแล้วยังสวมแว่นสายตา ครอบครัวของเขาไม่ได้ร่ำรวยอะไร พ่อแม่รับราชการในตำแหน่งระดับกลางๆ วิชชามีพี่น้องหลายคนโดยมีเขาเป็นบุตรคนโต คุณสมบัติที่เด่นที่สุดของเขาคือเป็นคนเรียนเก่งที่ได้ทุนเรียนดีทุกปี

ความจริงการที่พราวพรายริมีแฟนในวัยเรียน มีสาเหตุมาจากมารดาของเธอเอง เธอเป็นลูกคนเดียวที่หัวแข็ง ต่อต้านข้อห้ามของมารดาอยู่ในใจเกือบทุกเรื่อง ซึ่งเรื่องการคบเพื่อนชายนี้เป็นข้อห้ามที่อุกฉกรรจ์ที่สุด ไม่ว่าการคบหากันจะเป็นไปในแบบเพื่อนจริงๆไม่มีอะไรแอบแฝง ก็ยังเป็นเรื่องต้องห้ามอยู่ดี มารดาของเธอเป็นคนที่ไม่เชื่อเรื่องความรักแบบเพื่อน ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิงโดยสิ้นเชิง ทำให้เจิดจรัสและพราวพรายไม่มีโอกาสได้คบเพื่อนต่างเพศ เพื่อที่จะได้ศึกษาเรียนรู้กันไป คุณจิตราอ้างเอาไว้ตั้งแต่ตอนที่บุตรสาวทั้งสองยังอยู่ในช่วงวัยรุ่น ว่าพวกเธอยังเรียนหนังสืออยู่และเด็กเกินกว่าจะมีเพื่อนต่างเพศ แต่ต่อมาถึงจะเรียนในระดับอุดมศึกษา ข้อห้ามนี้ก็ยังไม่มีการผ่อนปรน

ดังนั้น เมื่อพ้นจากรั้วโรงเรียนที่มีแต่หญิงล้วน ออกมาสู่โลกของมหาวิทยาลัยซึ่งเป็นระบบสหศึกษา ที่ทำให้มีโอกาสได้พบผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกันมากมาย พราวพรายก็ไม่รีรอที่จะลองมีคู่รักสักคน เธอเลือกวิชชาซึ่งเป็นเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกัน โดยไม่เสียเวลาคิดอะไรมาก วิชชาเป็นผู้ชายคนแรกที่สารภาพว่ารักเธอ ในขณะที่คนอื่นๆเพียงแต่เฝ้าเมียงมองอยู่ห่างๆ หรือไม่ก็ทำก้อร่อก้อติกอย่างไม่เข้าท่าในสายตาของเธอ เมื่อวิชชากล้าพอที่จะสารภาพรัก พราวพรายก็ยอมตกลงกับเขาอย่างง่ายดาย ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าความรักคืออะไร มันเป็นความแปลกใหม่ของชีวิตที่นำความตื่นเต้นมาให้

พราวพรายโหยหาความรักจากเพื่อนต่างเพศ โดยไม่ได้มีเรื่องความสัมพันธ์ทางเพศผ่านเข้ามาในสมองเลย อีกทั้งวิชชาในตอนนั้นก็เป็นเพียงเด็กหนุ่มซื่อๆ ไมใช่หนุ่มเจ้าเล่ห์รอบจัด ความรักของเขาต่อพราวพราย เป็นความรักที่บริสุทธิ์กึ่งเพื่อนกึ่งแฟน ถึงไม่มีอะไรหวือหวาถึงเนื้อถึงตัว แต่ก็เป็นความรักที่หนักแน่นมั่นคง มุ่งไปสู่อนาคตที่มีกันและกัน ทั้งเขาและพราวพรายไม่ได้ล่วงรู้ว่า ยังมีความรักอีกหลายรูปแบบรอคอยอยู่ข้างหน้า ซึ่งมีอิทธิพลพอที่จะทำลายความรักของเขาทั้งสอง ให้กลายเป็นความรักแบบเด็กๆ และล่มสลายไปได้ในที่สุด

พราวพรายสอบได้เกรดดีทุกปี จบปริญญาตรีด้วยเกียรตินิยมอันดับสองเมื่ออายุยี่สิบปี วิชชาซึ่งเรียนจบก่อนหน้าหนึ่งปี สอบชิงทุนไปศึกษาต่อระดับปริญญาโทที่ต่างประเทศ มีกำหนดสามปี วิชชาจากไปพร้อมคำมั่นสัญญา ว่าจะกลับมาแต่งงานกับพราวพรายโดยเร็วที่สุด หลังสำเร็จการศึกษา