หลายวันก่อนคุยกับเพื่อนคนหนึ่ง
เรื่องความสามารถพิเศษของเขา
เป็นความสามารถที่โดดเด่นมาก
จนอยากให้เขาใช้ความสามารถนั้น
มาทำอะไรสักอย่างในชีวิต
พอคุยไปคุยมา
เขาก็บอกว่า เขาวางแผนไว้เช่นกัน
พอคุยจบ...เกิดความรู้สึกบางอย่าง
เกิดความรู้สึกว่า
ชีวิตเพื่อนคนนี้เขาสมบูรณ์แล้ว
เขามีบ้านของเขาเอง
เขามีอะไรหลายๆ อย่างที่เขาพอใจ
สิ่งที่เขาขาดไป
ก็ไม่ได้สำคัญกับชีวิตเท่าไหร่นัก
คนบางคนเขาก็ไม่มีสิ่งนั้นจนตายไปก็มี
แต่ถ้าใครมีก็คงแค่เพิ่มสีสัน
ให้กับชีวิตตัวเอง
และถ้าเพื่อนคนนี้ชีวิตพร้อมเสียแบบนี้
ถ้าเขาต้องการสิ่งนั้น
สักวัน....เขาก็คงมีได้เอง
แล้วก็ย้อนมามองชีวิตตัวเอง
ว่างเปล่า....
บ้านก็อาศัยบ้านหลวง
แถมยังมึภาระชีวิตเป็นลูกชายน่ารักๆ ด้วย
ตัวเองไม่มีอะไรเลยอ่ะ
ใช้ชีวิตแต่ละวันแบบเรื่อยๆ
ความสามารถพิเศษ
ที่จะทำอาชีพเสริมรายได้ตัวเอง
ก็ไม่มีสักอย่าง
ปูนนี้แล้วด้วย...
ทำไมมันตรงข้าม
กับชีวิตเพื่อนเขาเลยอ่ะ
แล้วที่สำคัญ...ตลอดเวลาที่ผ่านมา
ก็ไปวุ่นๆ ยุ่งๆ กับเขา
แต่ตอนนั้น ไม่ได้คิดอะไร
แค่รู้สึกดีที่ได้คุยได้ทักทาย
มาวันนี้...รู้สึกแล้วว่า
ไม่ควรทำแบบนั้นอีกแล้ว
ชีวิตเขา...ชีวิตเรา
คนละทางเลย
ตอนนั้นไม่เข้าใจ
แต่เมื่อคุยกันมากๆ ขึ้น
รับรู้เรื่องราวต่างๆ มากขึ้น
เข้าใจคำว่า
"แค่มีความปรารถนาดีต่อกันจริงๆ
ชีวิตก็สงบสุข" แล้ว
ก็วันที่คุยกับเขาวันนั้นแหล่ะ
ณ เวลานี้ สิ่งที่จะมีให้เขา
ก็คงจะเป็นความปรารถนาดี
ที่มาจากความรู้สึกนั้นจริงๆ
ตลอดเวลาที่รู้จักกัน
เหมือนได้รับการสอนอะไรบางอย่าง
สอนเรื่องการคบหา
สอนเรื่องการวางตัว
สอนเรื่องการปล่อยวาง
สอนเรื่องการไม่ทำร้ายตัวเอง
สอนเยอะแยะเลย
สิ่งเดียวที่อยากให้เขาสอน
แต่เขาไม่เคยคิดสอนเลยคือ
สอนว่าทำยังไง เขาถึงจะมองเห็นเรา
เสียที.....
ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [