|
Angel Child,Dragon Child
เรื่องนี้แม่น้องนิกแปลจาก หนังสือแบบเรียนของนิก เป็นวรรณกรรมเยาวชน ที่เขาคัดมาใส่หนังสือแบบเรียน เพื่อสอนเด็กปอสาม เนื้อเรื่อง สอนเกี่ยวกับเรื่องเพื่อน อ่านแล้วต่อมน้ำตาแตก เลยแปลมาให้เพื่อนๆได้อ่านกันค่ะ
Angel Child,Dragon Child
- 1 -
พี่สาวฉันเดินจ้ำพรวดๆ ผ่านประตูทางเข้าไปในโรงเรียน แม่ไม่ได้เดินมาส่งฉัน แม่อยู่ที่เวียดนามไกลฉันเหลือเกิน แม่ไม่ได้อยู่ใกล้ๆเพื่อที่จะบอกว่า " อั๊ท..ลูกแม่..จงมีความอดทนและ มีความสุขในโรงเรียนใหม่ที่อเมริกานะลูก "
ฉันยืนเกาะกำแพงแน่น และแอบมองไปรอบๆบริเวณ เด็กผู้ชายผมแดงราวกับ เปลวเพลิงคนหนึ่ง ชี้นิ้วมาที่ฉัน " ชุดนอน! "(ชุดประจำชาติของเวียดนาม) เขาตะโกนก้อง " สองคนนั้นสวมชุดนอนมาโรงเรียน! " เด็กอเมริกันหลายๆคนหันมองฉัน และพี่สาวด้วยหางตา แล้วพากันหัวเราะด้วยความขบขัน
ฉันหันหลังกลับ " หนูอยากกลับบ้านไปหาพ่อหาน้อง " ฉันบอกพี่สาว มือของ ชีไฮ พี่สาวฉันโอบลงมาบนไหล่ " เราต้องอยู่ในที่ๆพ่อแม่ อยากให้เราอยู่นะ..อั๊ท เราต้องอยู่ให้ได้ " ทันทีเสียงออดเข้าเรียนก็ดังขึ้น ฉันก็พลัดหลงกับพี่สาวท่ามกลาง เหล่านักเรียนที่ต่างพากันเดินเข้าห้องเรียน " ชุดดดด..นอนนนน" พวกนักเรียน ล้อเลียนฉันอีก
ในห้องเรียน เด็กนักเรียนไม่ได้นั่งรวมกัน และท่องบทกลอนอย่างที่ฉันเคยเรียน แต่พวกเขาพากันยกมือตอบคำถาม ทีละคน ฉันซ่อนมือของฉันเอาไว้ แต่ครูก็เรียกชื่อฉันจนได้ " งูเย็น ฮัว " ฮัวคือชื่อจริงของฉัน ชื่อเล่นของฉัน คือ อั๊ท ซึ่งแปลว่าลูกสาวคนเล็ก
" ฮัว.." ครูเรียกชื่อฉันช้าๆ " เขียนชื่อของหนูให้ครูดูสิจ๊ะ " ครูวางช๊อกลงในมือของฉัน แล้วทำสัญญาณมือ บอกให้ฉันเขียน " หนูไม่เข้าใจค่ะ.." ฉันกระซิบตอบ เด็กๆตากลมโตพวกนั้น หัวเราะเยาะฉัน เด็กผมแดงยังเอานิ้วจิ้มหลังฉัน แล้วบอกว่า " ยืนขึ้นสิ..ชุดนอน "
ฉันยืนขึ้นแล้วตะโกน ภาษาของฉันออกไปว่า Chao buoi sang ฉันพูดด้วยความกล้าหาญ แต่เด็กเหล่านั้นก็ผิวปากล้อเลียน ฉันนั่งลงยกฝาโต๊ะที่ยกเปิดได้ ขึ้นบังหน้าตัวเองไว้ เพื่อซ่อนความโกรธ
ในกระเป๋ากางเกง ฉันสัมผัสถึงของขวัญที่แม่ให้ มันเป็นเหมือนกล่องไม้ขีด ที่ทำด้วยไม้ ขลิบขอบกล่อง ด้วยเงิน ฉันหยิบมันออกมา ลูบไล้หน้ากล่องที่เขียนว่า Hao-phuong เมื่อฉันเลื่อนกล่องข้างในออกมา ตาของแม่ค่อยๆโผล่ออกมา ให้ฉันได้เห็น " หนูจะเก็บแม่ไว้ ในที่ๆปลอดภัยนะคะ " ฉันบอกแม่ " เห็นมั๊ยคะว่ารูปของแม่ ใส่ไว้ได้พอดีในนี้ "
ใบหน้าที่เต็มไปด้วย รอยยิ้มของแม่กำลังฟังฉันอยู่ ฉันได้ยินเสียงใสๆราวกับ เสียงเพลงของแม่บอกว่า " อย่าโกรธนะ.. ลูกสาวตัวน้อยของแม่.. จงเป็นมังกรน้อยที่เข้มแข็ง " เสียงแม่บอกกับฉันอย่างนั้น วันนั้นทั้งวัน ฉันจึงเป็นคนเข้มแข็ง ทนได้แม้กระทั่ง เสียงซุบซิบนินทา และเวลาที่ผ่านไปอย่างเชื่องช้า กระทั่งเสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น.. ได้เวลากลับบ้านเสียที
-2-
ทันทีที่เห็นฉัน.. ควาง น้องชายฉัน ตะโกนเรียก อั๊ท..อั๊ท ดวงตาราวกับเม็ดก๋วยจี้ ที่เปี่ยมไปด้วยเสียงหัวเราะมองมา ฉันรีบวางหนังสือ แล้วอุ้มน้องนั่งตัก เขาพันผมฉันเล่น ในขณะที่ฉันนั่งหาสะระแหน่ และใบกุยช่ายที่เสียออก
คืนนั้น น้องชายนอนอยู่ข้างๆตัวฉัน ฉันให้น้องดูรูปของแม่ ในกล่องไม้ขีดไฟ เราสองคนอ้อนวอนพระเจ้าว่า " โปรดคุ้มครองแม่ของหนูด้วยเถิด.. ช่วยส่งแม่ให้มาอยู่ร่วมกับพวกหนูเร็วๆ " รูปของแม่ที่อยู่เคียงข้าง ทำให้พวกเรา รู้สึกว่ามีแม่อยู่ใกล้ๆและหลับสบาย
-3-
วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว วันหนึ่งขณะที่อยู่โรงเรียน เกล็ดสีขาวเล็กๆโปรยลงมา ข้างหน้าต่างที่หนาวเย็น " แม่..." ฉันกระซิบ " นี่คือหิมะ..ที่ทำให้ทุกสิ่ง ทุกอย่างดูอ่อนโยน แม้กระทั่งต้นไม้ ที่ไร้ใบยืนต้านลมหนาวก็ยังดูสวยงาม " ฉันเคาะมือลงไปบนโต๊ะ ในขณะที่คอยเสียงออดเลิกเรียน เมื่อเสียงออดดัง ฉันรีบตรงดิ่งไปยังประตูทางออก
ข้างนอก เกล็ดหิมะ แต้มรอยจูบเปียกๆลงบนแก้มของฉัน " ชีไฮ.." ฉันเรียกพี่สาวฉัน " กำมันไว้..ก่อนที่มันจะละลาย! " พี่สาวฉันตะโกนบอก ทันทีที่ชีไฮพูดจบ ก้อนหิมะก็กระทบเข้าที่ ปลายคางของเธอ เด็กชายผมแดงรีบกระโดด หลบเข้าหลังที่ถังขยะใบใหญ่ เขาหัวเราะเยาะด้วยเสียงอันดัง
ฉันพยายามแล้ว แต่ฉันทนเป็นคนดี อย่างที่แม่สอนไม่ได้ ก่อนที่จะทันรู้ตัว ฉันก็กอบหิมะขึ้นมา มือฉันปวดแสบปวดร้อนและเริ่มแดง ฉันขว้างก้อนหิมะไปที่เด็กผมแดง แล้วเสียงหัวเราะก็เงียบไป
ทันใดนั้นเอง เด็กผู้ชาย ผมแดงก็วิ่งเข้ามาชนฉัน เราล้มลุก คลุกคลานท่ามกลางหิมะ ชกกัน ด่ากัน จนกระทั่งมือของผู้อำนวยการกระชาก ฉันออกมา " กลับเข้าไปข้างใน..." ผ.อตะโกนใส่ และเดินนำหน้าเรา เข้าไปข้างใน " เราจะไม่ทะเลาะกัน เธอสองคนต้องรู้จักช่วยเหลือกัน " ผ.อ สั่งด้วยเสียงดุดัน เขาชี้มาที่ฉัน บอกว่า " ฮัว..เธอต้องพูดกับเรม่อน.. ใช้ภาษาของเธอบอก เล่าเกี่ยวกับเวียดนาม " เรม่อนสบตาผ.อ " แล้วเธอ..เรม่อน เธอต้องเรียนรู้ที่จะฟัง แล้วเขียนเรื่องราวของฮัว ส่งฉัน " " แต่ผมไม่เข้าใจภาษาพิสดารนั่นนี่ครับ " เรม่อนเอ่ย " แล้วผมก็ไม่มีดินสอด้วย " " ใช้อันนี้ก็แล้วกัน.." ผ.อ ตอบ พร้อมกับกระแทกปากกาลงบนโต๊ะ หันกลับและปิดประตูดัง..ปัง!
" ชุดนอน..." เรม่อนเรียกฉัน เขาขยับกระดาษ หักดินสอออกเป็นสองท่อน แล้วก้มลงซ่อนหน้าไว้ใต้วงแขน แล้วฉันจะเล่าเรื่องของฉันได้อย่างไร... เข็มนาฬิกาช่างฝ้าฟางยามที่ฉันมองมัน ไม่...ฉันไม่สามารถเป็นนางฟ้าที่แสนดี กับเด็กผู้ชายใจดำคนนี้ได้หรอก ทันใดนั้น ฉันได้ยินเสียงกระซิกดังขึ้น ไหล่ของเรม่อนสั่นไหว เหมือนยามที่ฉันเห็นน้องชายร้องไห้
ฉันตรงไปยังเรม่อน ค่อยๆ จับที่แขนเสื้อเขา แต่เขาไม่หันมา " เรม่อน..อย่าร้องนะ เดี๋ยวฉันแบ่งคุ๊กกี้ให้เธอนะ " ฉันบอก ทันใดนั้นเอง เขาก็ผงกหัวขึ้น " ฮัว!..." เรม่อนร้องตะโกน " เธอเรียกชื่อฉัน เธอไม่ได้พูดภาษาตลกๆของเธอแล้ว " เรม่อนยังหักคุ๊กกี้แบ่งให้ฉันครึ่งหนึ่ง
" ฉันพูดภาษาอังกฤษ " ฉันเอ่ยอย่างภาคภูมิใจ " เธอเรียกฉันว่า อั๊ท..สิ อั๊ทเป็นชื่อเล่นของฉัน ที่ใช้เรียกกันที่บ้าน " " ก็ได้..อั๊ท..แต่เธอต้อง บอกฉันก่อนนะว่า มีอะไรอยู่ในกล่องไม้ขีดไฟ " " แม่ฉันเอง " ฉันบอกเขา เรม่อนถามฉันต่อว่า " ทำไมเธอต้องใส่รูปแม่เธอ ไว้ในกล่องไม้ขีดไฟ " " เพราะแม่ของฉันอยู่ห่างไกลเหลือเกิน " ฉันตอบด้วยเสียงอันแผ่วเบา " แม่เธอไม่ได้อยู่กับเธอเหรอ.." " แม่มีลูกหลายคน เราไม่มีเงินมากพอที่จะ ให้แม่มาพร้อมกับเราด้วย..." " เดี๋ยวนะ.." เรม่อนหยิบดินสอขึ้นมา ฉันหยิบกระดาษปล่าวส่งให้เขา " เอาล่ะ..เธอบอกเรื่องเวียดนาม ให้ฉันฟังได้แล้ว.." เรม่อนก้มหน้าก้มตาเขียนอย่างลวกๆ ส่วนฉันก็วาดรูปเล่น ขณะที่บอกเล่าเรื่องราวให้กับเขา กระทั่งเรม่อนเงยหน้าขึ้น แล้วร้องบอกว่า " เสร็จแล้ว " ผู้อำนวยการเดินมาหาเราสองคน แล้วบอกให้เราสองคนกลับบ้าน เราสองคนพร้อมใจกันเดินออกประตูไป
- 4 -
วันต่อมา.. ผู้อำนวยการโรงเรียน ได้นำเรื่องราวที่เรม่อนเขียน ไปอ่านที่หน้าเสาธง ต่อหน้าเพื่อนๆนักเรียนว่า " เด็กผู้หญิงสองคนนี้ เดินทางข้ามน้ำข้ามทะเลมาที่นี่ พวกเขาทิ้งแผ่นดินที่พวกเขาเกิด ทิ้งเพื่อนๆไว้เบื้องหลัง และที่สำคัญเหนืออื่นใด พวกเขาทิ้งแม่ไว้ที่นั่น ดังนั้น..."
" แม่ของอั๊ท ต้องการเงินที่จะเดินทาง เพื่อที่จะมาอยู่กับลูกๆที่อเมริกาครับ " สิ้นเสียงตะโกนบอก ร่างของเรม่อน ก็ปีนขึ้นมายืนบนเก้าอี้แล้วเสริมต่อว่า " และพวกเราสามารถจัดงานออกร้าน เพื่อหาเงินให้ได้ครับ " " หนุ่มน้อย.." ผ.อ ร้องเตือน เรม่อนจึงนั่งลงตามเดิม " เราทำได้ครับ " เรม่อนบอกอย่างไม่ค่อยจะแน่ใจนัก ฉันไม่กล้าสบตาผู้อำนวยการ และกลั้นลมหายใจ พี่สาวฉัน นั่งบีบนิ้วมืออยู่ข้างๆ
"งานออกร้านพิเศษ งานออกร้านเพื่อคนเวียดนาม " ครูประจำชั้นของฉันสนับสนุนขึ้นมา ดวงตาของฉันเบิกกว้าง ส่วนผู้อำนวยการ กระพริบตาปริบๆบอกว่า " แล้วใครจะช่วยเราจัดงานออกร้านล่ะ.." ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกันว่า " ผมครับ..หนูค่ะ " " ถ้างั้น..เราจะคอยอะไรอีกล่ะ.." สิ้นเสียงผู้อำนวยการ ทุกคนพร้อมใจกันปรบมือ แสดงความยินดีกันทั่วหน้า
- 5 -
วันพิเศษวันนั้น ฉันสวมชุด อ๋าวได๋ และต้อนรับ ทุกๆคนที่มาในงานออกร้าน ของพวกเราด้วยคำพูดว่า " Chao buoi sang " คนที่มาเที่ยวงาน ตอบรับฉันด้วยคำพูดนี้เช่นกัน
เบื้องบนคือผืนฟ้า มีมังกรร่ายรำอย่างร่าเริง บนผืนดิน ชีไฮ กำลังขายขนม และคุ๊กกี้ เรม่อนปาลูกโป่งแตก และได้รางวัลเป็นปลาทองสามตัว เขายื่นปลาตัวหนึ่งให้น้องชายฉัน แล้วบอกว่า " อย่ากินเข้าไปล่ะ "
กระทั่งเย็นย่ำ เราก็ได้เงินมากพอที่จะส่งไปให้แม่ เป็นค่าเดินทาง " แล้วแม่จะมาถึงเมื่อไหร่ล่ะ.." ฉันตั้งคำถามกับตัวเอง ทุกวันที่เราเดินกลับบ้าน เราเฝ้าถามตัวเองว่า เมื่อไหร่แม่มาจะมาถึง
ฤดูหนาวผ่านไป ฤดูใบไม้ผลิกรายเข้ามา เราเดินย่ำท้าวปล่าวลงบนผืนหญ้า ยังคงหวังว่าแม่จะมา..
วันสุดท้ายของภาคเรียน ก็มาถึงฉันจำได้ว่าเดือนนี้ ดอก hoa-phuong จะบานสะพรั่ง ในเวียดนาม เรม่อนและฉัน จ้ำเดินนำหน้าพี่สาว ฉันกับเรม่อนไปถึงบ้านก่อนใครๆ ภาพที่เรามองเห็นผ่านกระจกหน้าต่าง คือ พ่อและน้องชายของฉัน และข้างๆพวกเขานั้น คือแม่ที่ฉันเฝ้าคอย
Create Date : 30 สิงหาคม 2549 |
|
19 comments |
Last Update : 30 สิงหาคม 2549 3:00:03 น. |
Counter : 775 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: sunny-low (sunny-low ) 30 สิงหาคม 2549 4:17:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: กกซ. IP: 124.157.237.63 30 สิงหาคม 2549 10:37:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: ภู IP: 202.5.87.155 30 สิงหาคม 2549 13:44:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: เด็กตลาดเหนือ IP: 124.121.61.20 30 สิงหาคม 2549 14:18:49 น. |
|
|
|
| |
โดย: ปลาสวย (pp_b23 ) 30 สิงหาคม 2549 19:29:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: bagarbu (bagarbu ) 30 สิงหาคม 2549 20:44:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่น้องนิก IP: 4.232.144.18 31 สิงหาคม 2549 0:03:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่น้องนิก IP: 4.232.144.18 31 สิงหาคม 2549 6:34:14 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่น้องกุ๊ก IP: 203.146.201.9 31 สิงหาคม 2549 9:19:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: Malee30 31 สิงหาคม 2549 14:19:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: กกซ.โดนเล่าขวัญ IP: 124.157.236.201 31 สิงหาคม 2549 15:49:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: แม่น้องนิก IP: 4.232.141.95 1 กันยายน 2549 2:33:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: อยากกิ๋นเค้กเบิ๊ดเดย์ IP: 124.157.236.212 1 กันยายน 2549 8:51:05 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ไม่มีคำบรรยายเลยค่ะ
โชคดีของอั๊ท
ที่เจอเพื่อนที่ดีแบบนี้
ไม่รู้ว่าคนต่างแดนที่ไปอยู่อเมริกา
กี่มากน้อยจะได้รับการช่วยเหลือแบบนี้
เป็นเรื่องราวที่ดีมากเลยเนอะ...