ของรัชชี่ชอบเขียนไดอารี่ตอนมีความสุขค่ะ

ส่วนตอนขี้โมโห จะเขียน ๆ ๆ ในกระดาษ พอหนำใจแล้วก็เอากระดาษไปฉีกทิ้ง ลงถังขยะค่ะ

ที่ไม่อยากให้ความทุกข์อยู่ในไดอารี่ กลัวว่าตอนหลังกลับมาอ่านแล้วจะเศร้าใจค่ะ

สวัสดีครับพี่มด


เมื่อก่อนผมชอบเขียนบันทึกมาก
เพื่อนตามอ่านเหมือนนวนิยายเลยครับ 555
มีมาเตือนด้วยนะ
ว่าไม่เขียนมากี่วันแล้ว 555

บางทีผมเขียนด่าเพื่อ
เพื่อนอ่านแล้วยังไม่รู้เลยครับ
เพราะเขียนแบบเปรียบเปรยครับ 5555

ผมว่าการเขียนบันทึกช่วงนั้น
ทำให้ผมได้ฝึกเขียนเต็มที่เลยครับ

ผมก็คนหนึ่งที่ค้นพบว่าการเขียนระบายทำให้เราเติบโตขึ้น เข้าใจอะไรมากขึ้น แต่นานมากแล้วหลังจากที่รู้สึกว่าตัวเองเติบโตขึ้นในด้านความคิด ก็เลยหยุดเขียนไป

มีความสุขมาก ๆ ครับ

สวัสดีค่ะพี่มดเล็กซูเปอร์วัน ^^

เอ็มเป็นเหมือนพี่รัชชี่เลยค่ะพี่มด
ส่วนใหญ่เรื่องที่เขียนลงในไดอารี่มักเป็นเรื่องสุขสนุกสนาน
น้อยครั้งที่จะเขียนเรื่องแย่ๆ หรือ เอาอารมณ์ขุ่นมัวใส่ไปในนั้น
เหตุผลเดียวกันค่ะ อยากให้ไดอารี่เป็นที่เก็บความทรงจำดีดี
เมื่อเราเปิดออกมาอ่านเมื่อไหร่ จะได้ยิ้มได้
ส่วนเวลาทุกข์ใจ โมโห โทโสใครมา ก็เขียนลงกระดาษ
แล้วฉีกเป็นเป็นเสี่ยงๆ ขยำเป็นก้อนๆ ปาลงถึงขยะไปค่ะ (สะใจดี 555)
แต่ก็มีบ่อยนะคะที่เขียนวิเคราะห์การกระทำตัวเอง
ซึ่งมักจะเขียนเป็นภาษาเยอรมัน แล้วก็เก็บไว้คอมพ์ค่ะ

เห็นพี่มดบอกว่า แต่ก่อนเวลามีความสุข ไม่ค่อยเขียนไดอารี่เหรอคะ
แล้วพี่มดเก็บความสุขเอาไว้ในความทรงจำอย่างเดียวหรือยังไงเอ่ย

มีความสุขยามค่ำคืนวันเสาร์นะคะพี่มด

แล้วถ้าเสพติดทั้งการเขียนและการอ่านนี่ต้องไปบำบัดมั๊ยคะ 555 แซวเล่นค่ะ

ตอนนี้มีคนเค้าหาว่าบ้าอยู่หน่ะค่ะ

แบบนี้อ้ายคงอาการหนัก เพราะเขียนเกินกว่าจะเรียกว่าบำบัดแหล่ว แต่ก็จริงอย่างที่ว่าการเขียนนั้นทำให้เราได้อะไรมากกว่าที่คิดจริง ๆ อย่างน้อย ๆ ก็ปลดเปลื้องอารมณ์อ่ะนะ

มีพี่คนนึงบอกว่า เผาไดอารี่ทิ้งทุกปี
แต่หลังมาก
เขียนไดอารี่ออนไลน์
พี่เค้าบอกว่า "คลิ๊กขวา delete" ง่ายกว่า

อุ้ยเพลงนี้ ฮ่าๆๆ คิดถึงน้ากฤษณ์ ขึ้นมาเลย
น้ากฤษณ์ชอบร้องเพลงนี้

you're my sunshine my only sunshine

พี่วิสกี้เป็นคนไม่ค่อยเขียนไดอารี่มาแต่ไหนแต่ไรแล้วค่ะ คงไม่ติดมากกว่านะคะ แต่พี่วิสกี้ก็มีวิธีบำบัดที่ดีเวลาเครียดนะคะซึ่งมันก็ช่วยได้ดีเลยค่ะ น้องมดพอนึกออกน๊าคะสำหรับวิธีบำบัดของพี่ คิคิ

โอ้ ดีจังเลยค่ะที่คุณมดเอามาฝาก

แล้วถ้าไม่เขียนใช้พิมพ์เอาจะได้ผลมั้ยคะ เดี๋ยวนี้เขียนช้ามากๆเลยค่ะ ลายมือก็ แบบว่ากลับมาอ่านอีกที เขียนอิหยังไปเนี่ย

หรือว่าเขียนๆๆๆรวดๆไปเลยดี อ่านออกไม่ออกบ้างช่างมัน เวลาเขียนเร็วๆลายมือเราเหมือนอักษรขอมเลยค่ะ

สวัสดีครับพี่มด

วันนี้งดเดินห้างครับ
บอกมาดามไปแล้ว
แต่ไม่รู้เธอจะฟังรึเปล่านะครับ 555555

เพราะอาทิตย์ที่ผ่านมาเดินไป 5 วันติดๆกันแล้วครับ 5555

หวัดดีเช้าวันอาทิตย์ค่ะคุณมด...
บางเวลา พี่ก็อยากเขียนไดอารีเหมือนกัน แต่เวลาในแต่ละวันมันน้อยนิด มีอะไรที่ต้องทำหลายอย่าง ไม่อำนวยโอกาสให้มานั่งสงบๆ เขียนอะไรได้เลยค่ะ...
แต่ในอดีต (ประมาณปีหนึ่งปอตรี) เคยใช้ไดอารีเป็นตัวเขียนระบายความรู้สึกที่มีต่อใครบางคน..
เขียนบนสมุดเล่มสวยที่มีรูปเขียนของคุณจักรพันธุ์ โปษยกฤตด้วยนะคะ...เสียดายว่าสมุดเล่มนี้หายไปแล้วตอนย้ายบ้าน เสียด๊าย..เสียดาย สมุดที่มีรูปเขียนสวยมากๆ ของคุณจักรพันธุ์นะคะ...
แต่อีกใจนึง หายไปได้ก็ดี เพราะไอ้ที่เขียนๆ ไปเนี่ย ไร้สาระจริงๆ... ยังจำเนื้อความที่เขียนไปได้เป็นเลาๆ เขียนไปน้ำต่ร่วงไป ยังมีรอยน้ำตาเลอะเป็นดวงๆ เลย...
เชื่อว่าถ้าเอามาอ่านตอนนี้ ต้องรู้สึกว่าทำไมเรานี่ช่างโง่จัง ไปเสียเวลาหลงละเมอเพ้อพกกับอีตาบ้าหน้าอ้วนอืดพุงโต(ในวันนี้)อยู่ด๊าย...

ม๊อนิ่ง แฟนคลับอาวุโส อิอิ ไปวัดก่อนเน้อ ไว้มาใหม่จ้า

เป็นเรื่องจริงค่ะคุณมด

เวลาไม่สบายใจอะไร ได้เขียนระบายสักนิดจะรู้สึกดีขึ้นมาก
หรือบางทีไม่ได้เขียนเรื่องที่ทำให้ไม่สบายใจโดยตรง
แค่ได้เขียนอะไรบางอย่างออกมาบ้าง ก็รู้สึกเหมือนเป็นการปลดปล่อยพลังงานออกมาค่ะ
ทำให้สบายใจขึ้น และก็หลับสบายค่ะ ^^

ไม่เคยเขียนเลย
เดี๋ยวนี้ มาพิมพ์บ่นในบล็อก สนุกดี เวลาเราจิตตก ก็มีเพื่อนๆมาช่วยให้กำลังใจ แล้วห่างสักพัก กลับไปอ่านเม้นท์ในบล็อกเก่า ก็อมยิ้มกับไมตรีของเพื่อนๆ พี่ๆ น้องๆ นะ
คราวนี้มาอ่านของน้องมด ดีละ มาระบายในบล็อกนี่แหละ

สวัสดีค่ะ คุณมด
เรื่องเขียนไดอารี่ เนี่ยเห็นทีจะยอมแพ้
บอกตรงๆว่า เนื่องจากขี้เกียจ เขียน น่ะเอง
แถม ลายมือ ยังสุดจะบรรยายค่ะ

แต่คนรอบข้างส่วนใหญ่ที่รู้จักมักจี่
เค้าก็เขียนไดอารี่กันนะคะ

อืม ตั้งใจจะเข้ามาบอกว่า ช่วงนี้แอ๋มเห็นรถ ปอ.พ. เพียบเลยค่ะ
ว่าจะไปสำรวจซะหน่อยว่าไปไหนกันบ้าง
ขึ้นปุ๊บ จ่ายปั๋บ 20 บาทค่ะ

สวัสดีค่ะคุณ nanida แวะมาทักทายค่ะ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมบล็อคน่ะค่ะ

สวัสดีครับพี่มด

เมื่อก่อนเคยเขียนไดอารี่แบบเบาๆ ค่ะ
แต่ตอนหลังก็ลองเปลี่ยนมาระบายอย่างสะใจก็ช่วยอะไรได้มากจริงๆ
แต่ก็ไม่ดีอย่างนึงที่เวลากลับมานั่งอ่าน ก็กลับมาคิดว่า เมื่อก่อนมันเลวร้ายขนาดนั้นเลยหรือ!!
เดี๋ยวนี้เวลามีความสุขก็ไม่เคยเขียน
เขียนแต่ตอนโมโหแควนอย่างเดียว...อิอิ

เค้าว่านักเขียนก็เริ่มมาจากเขียนไดอารี่นี่นา...

มาแล้วววว

หวัดดีตอนสาย ๆ จ้าพี่มด

แวะมาทักทายตอนเช้าก่อน

ไว้ตอนเย็นจะเข้ามาอ่านอีกรอบ

ภาพประกอบบล็อกวันนี้สวยดีอ่ะพี่มด

ไปน๊า (มีงานรออยู่)

ขอให้มีความสุขมาก ๆ น๊า

เป็นกะลังใจให้จ้า

สู้ ๆ สู้ตาย

สวัสดีครับพี่มด
ผมเห็นด้วยครับว่าการเขียนเป็นการระบายความเครียดที่ดีและสร้างสรรค์อย่างหนึ่ง นอกจากนี้มันยังเป็นการเรียบเรียงความคิดเราไปในตัวด้วยครับ คล้ายๆกระบวนการ Defragment ทำให้สมองเราปลอดโปร่งมากขึ้นและเห็นทางแก้ปัญหาชัดเจนขึ้น

หนังสือเรื่อง The diving bell and the butterfly บางทีอาจจะไม่ได้ใช้อ่านอย่างเดียวครับ แต่อาจจะต้องเอามันวางไว้บนแท่นบูชา จุดธูปไหว้วันละดอกก่อนออกไปทำงานเพื่อเรียกกำลังใจครับ