เมื่อไม่กี่วันก่อน ได้รับหนังสือธรรมะเล่มหนึ่ง จากเพื่อนสนิทค่ะ เป็นหนังสือที่แจกฟรีเป็นธรรมทาน ให้กับลูกเรือสายการบินที่เพื่อนทำงานอยู่ ชื่อว่า “ธรรมมะคลายใจ” แต่งโดยท่าน ว.วชิรเมธี ของสำนักพิมพ์อมรินทร์ เป็นหนังสือธรรมมะ ที่ต้องขอบอกว่า อ่านแล้ววางไม่ลง ... ด้วยเนื้อหาที่ตรงใจ เข้ากับยุคสมัย ครอบคลุมตั้งแต่เรื่องครอบครัว ความรัก การงานไปจนถึงการเมือง ดำเนินไปในลักษณะถามมาตอบไป อีกสำนวนการเขียนที่เป็นเอกลักษณ์ของท่านว. ทำให้อ่านได้อย่างเพลิดเพลิน ไม่น่าเบื่อ ... แต่เมื่อดิฉันอ่านเรื่อยมาจนถึงหน้าที่50 ... ก็ต้องพบกับบททดสอบ...ที่เหมือนท่านว.จงใจส่งมาถึงผู้อ่านคนนี้...โดยเฉพาะ


ชื่อบุคคลอันเป็นที่รัก...ได้ปรากฏขึ้นแก่สายตาในหน้านี้ ... กลายเป็นส่วนหนึ่งของหนังสือธรรมะที่ดีมากเล่มหนึ่ง ที่ดิฉันได้อาศัยเป็นที่พึ่งพิงทางใจ ... ต่อการจากไปของเขา โดยท่านว.ได้นำชื่อของเขามายกเป็นตัวอย่างของบุคคลที่ต้องพบความทุกข์ชนิด “ทุกข์ขาจร” ทุกข์ที่เกิดจากความโง่ของเราเอง โดยในหนังสือได้กล่าวว่า

“หรือเหมือนไมเคิล แจ็คสัน เกิดมาผิวดำ แต่ไม่ยอมรับสีผิวของตัวเอง จึงพยายามลอกคราบจากผิวดำเป็นผิวขาว เขาต้องทุกข์จากการหนีเงาตัวเองแทบบ้า ทั้งๆที่ถ้าเขายอมรับสีผิวของตัวเอง เขาก็จะไม่ต้องทุกข์กับเรื่องผิวๆเชนนี้แม้แต่น้อย”


....ครั้งแรกที่ได้เห็นข้อความนี้ รู้สึก...โกรธ... ขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ค่ะ แม้จะเจอมาไม่รู้กี่ครั้ง ก็ยังรู้สึกเจ็บในอก พาลไพล่นึกวิตกไปว่า นี่คนเขาอ่านไปกี่คนแล้วหนอ อีกกี่คนหนอ ที่ได้อ่านแล้วเข้าใจไมเคิลผิดๆ หรือแม้แต่ รู้สึกลบกับเขา ...

แต่เมื่อพิจารณาดูอีกที ก็พอจะเข้าใจถึงเจตนาดีของท่านว. ที่จำเป็นต้องยกเอาใครสักคนมาเป็นตัวอย่างของทุกข์ ไมเคิล แจ็คสัน คงมีภาพจำเช่นนี้ในใจหลายคน อันเป็นผลจากการที่สื่อทั้งไทยเทศประโคมข่าวเช่นนี้ตลอดมา ซึ่งดิฉันอยากขอกราบเรียนท่านในความจริง เรื่องสีผิวของไมเคิล ตามข้อมูลหลักฐานที่พิสูจน์ได้ ว่า...

“ จาก ประวัติการรักษา หลักฐานทางการแพทย์ และผลชันสูตรศพ ของไมเคิล แจ็คสัน ระบุตรงกันว่า เขาเป็นโรคผิวหนังชื่อ vitiligo (โรคด่างขาว) ซึ่งจะค่อยๆสูญเสียเม็ดสีใต้ผิวอย่างถาวร ไม่ใช่ผิวขาวขึ้น แต่เป็นผิวที่โปร่งใสไร้สี โดยคนผิวดำจะแสดงอาการของโรคอย่างเด่นชัดมากกว่าชาวผิวขาวหรือเหลือง นี่เป็นเหตุผลที่ไมเคิลต้องปกคลุมร่างกายอย่างมิดชิดและกางร่มเสมอเนื่องจากตัวเขาไร้เมลานินที่ช่วยปกป้องร่างกายจากแสงแดด”

คลิกเพื่ออ่านเรื่องราวของเธอDarcel de Vlugt

... ดิฉันมิได้ตั้งใจจะแย้ง หรือปฏิเสธในข้อที่ไมเคิลนั้น เป็นตัวอย่างหนึ่งของผู้เกิดทุกข์อันเกิดจากความโง่เขลา ...อย่างสิ้นเชิง ... ด้วยว่าความจริงแล้ว เขาเองก็เช่นเดียวกับเรา เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง ... แต่สิ่งที่คนทั่วไปจดจำเขานั้น หลายเรื่อง เป็นข้อมูลที่บิดเบือนจากการนำเสนอของสื่อประเภทแทบลอยด์ ... ทั้งที่ตัวเขาตอนมีชีวิตอยู่ได้อุทิศตนเพื่อช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ และสัตว์ร่วมโลกมากมายโดยไม่สนใจว่าจะเป็นข่าวหรือทำให้เป็นข่าว (ส่วนนักข่าว ก็ไม่ใคร่สนใจในส่วนนี้ของเขานักเช่นกัน)

เขาอาจ ‘เป็นทุกข์แทบบ้า’ อย่างที่ท่านว.ได้กล่าวไว้ เมื่อคิดว่า นับแต่เยาว์วัย ชื่อเสียงโด่งดัง ต้องแลกมากับความสุขตามช่วงวัยที่ควรได้รับ แต่หนทางการบำบัดทุกข์ของเขานี้ เมื่อพิจารณาให้ดีจะพบว่า เขาบำบัดด้วยการให้ การบริจาคทานตลอดมา ยิ่งทุกข์มาก ก็ยิ่งบริจาค ด้วยว่าเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดความสุขขึ้นได้ ในใจอันบอบช้ำนั่นเอง โดยเขาเคยกล่าวว่า เมื่อเห็นเด็กๆ ผู้ด้อยโอกาส หรือผู้ประสบภัยเหล่านั้นคลายจากความทุกข์ เขาจะรู้สึกมีความสุขไปด้วย

... อนึ่ง ท่านว. ได้ยกตัวอย่าง และกล่าวยกย่อง 'บิล เกตส์' ว่ากำลังสร้างวัฒนธรรม “รวยแล้วให้ทาน”(p.194) ดิฉันเห็นว่า ไมเคิล แจ็คสัน ได้สร้างวัฒนธรรมนี้มานานแล้ว ตั้งแต่สมัยเขาเป็นเพียงนักร้องเด็กเสียด้วยซ้ำ

จากบทสัมภาษณ์ ในนิตยสารของชาวผิวสีฉบับหนึ่งเมื่อหลายสิบปีก่อน นักร้องเด็กชื่อดัง เด็กชายไมเคิล แจ็คสัน ได้ให้สัมภาษณ์ว่า เขารู้สึกอึดอัดกับการซ้อมและความเข้มงวดของบิดา ไม่มีโอกาสได้เล่นตามประสาเด็ก จนวันหนึ่งเกิดทนไม่ไหว จึงหลบหนีไปแอบดูเด็กตามถนนเล่นกัน ครั้นเมื่อเด็กเหล่านั้นเห็นก็พากันมารุมล้อมเขา เขาจึงล้วงลูกกวาดออกมาแจกเด็กๆเหล่านั้น เด็กๆต่างดีอกดีใจกันใหญ่ เขาผู้ยังเป็นเพียงเด็กน้อยในวันนั้น ได้กล่าวไว้ว่า ‘นั่นทำให้ผมรู้สึกมีความสุขมาก’ นั่นอาจเป็นจุดเริ่มของการได้ลองลิ้มรสชาติความสุขของการให้ก็เป็นได้

เมื่อเซ็นสัญญาใหม่ ครอบครัวได้ย้ายมาอยู่แอลเอ เขาได้เข้าเรียนที่โรงเรียนประถมแห่งหนึ่ง ชั่วโมงวาดรูป ครูให้เด็กๆวาดภาพตามอิสระ เด็กผู้หญิงอาจวาดเจ้าหญิง หรือนางฟ้า เด็กผู้ชายอาจวาดภาพยอดมนุษย์ฮีโร่ แต่เด็กชายไมเคิล กลับวาดภาพที่มีชื่อว่า Stop The War (ตามที่ท่านได้เห็นด้านล่างนี้ ) เนื่องจากขณะนั้น โลกเกิดเหตุการณ์สงครามเวียตนาม ซึ่งตัวเขาพูดเสมอว่า ผมเกลียดสงคราม...




....จนเมื่อนักร้องเด็กผู้นี้โตขึ้นมา จนเป็นนักร้องหนุ่ม กระทั่งเป็นราชาแห่งวัฒนธรรมป็อป เขาได้ช่วยเหลือผู้คนและสังคมมานับไม่ถ้วน ในทางตรงและทางอ้อม

ไมเคิล แจ็คสัน เป็นเจ้าของสถิติโลกมากมาย สถิติล่าสุดได้มาหลังการเสียชีวิต คือ สัญญาเพลงที่มีมูลค่าสูงที่สุดในประวัติศาสตร์ แต่อีกสถิติหนึ่งที่คนส่วนใหญ่ไม่รู้ก็คือ เขาคือซุปเปอร์สตาร์ ที่บริจาคเงินเพื่อการกุศลมากที่สุดในโลก ( กินเนสบุ๊ค เวิร์ล เรคคอร์ด)

... จะมีนักร้องคนไหนอีกในโลกนี้ ที่บริจาครายได้ในส่วนของตน ทั้งหมด ให้กับการกุศล ที่บอกว่าทั้งหมดนี้ มิใช่เพียงกำไรสำหรับคอนเสิร์ตเดียว แต่สำหรับทั้งทัวร์ ทัวร์รอบโลกที่ได้ชื่อว่า เป็นทัวร์คอนเสิร์ตที่ประสบความสำเร็จมากที่สุดในประวัติศาสตร์ (Guinness world record_The world Most successful concert series) เป็นเงินจำนวนถึง 500 ล้านดอลล่าห์

... จะมีนักร้องคนไหน ที่ไม่ว่าไปที่ไหน ก็ต้องไปเยี่ยมเยียน และให้ความช่วยเหลือเด็กและผู้ยากไร้ ตามโรงพยาบาล สถานสงเคราะห์ แถมสร้างเงื่อนไขให้กับผู้จัดในประเทศ ว่าต้องพาไปอย่างเงียบๆ ไม่เปิดเผย ... คงไม่มีอีกแล้ว...(ตรงนี้อยากท่านให้อ่าน คำบอกเล่าของนายตำรวจท่านนี้ได้ทำหน้าที่อารักขาดูแลไมเคิล ตอนมาเมืองไทย เจ้าของคำกล่าว “โลกนอกจากสูญเสียนักร้องที่ยิ่งใหญ่ที่สุดไปแล้ว ยังสูญเสียคนดีที่สุดคนหนึ่งไปด้วย)
//topicstock.pantip.com/chalermkrung/topicstock/2009/10/C8479154/C8479154.html

แม้แต่ในพินัยกรรมของเขา ก็ยังระบุไว้ว่า รายได้ที่ได้มาจากชื่อเสียงของเขาเข้าสู่กองทรัพย์สิน จะต้องถูกแบ่งไปทำการกุศล 10% “นี่คือสิ่งที่ไมเคิล แจ็คสัน ได้ฝากไว้ กับทายาทผู้รับมรดกของเขา ....มรดกบุญ....”


... ไมเคิลแต่งเพลงเพื่อโลกและสังคมไว้หลายเพลง เช่น Heal the world ,Earth Song และเพลงการกุศลเพื่อเด็กและสังคมเช่น “We Are The World (USA for Africa), What more can I give ( for 9/11 incident), Little Susie(เพื่อเด็กที่เป็นเหยื่อความรุนแรงของผู้ใหญ่), The Lost Children (เพื่อเด็กที่ถูกลักพาตัวและสูญหาย , Gone too soon (แด่เด็กที่จากไปก่อนวัยอันควร)

ตามที่ท่านว.ได้กล่าวว่า เขาต้องทุกข์ทรมานกับเรื่องผิวๆ ดิฉันคิดว่าก็เป็นไปได้ ที่เขาอาจทุกข์ทรมานกับมันจริง แต่เชื่อว่าเขาไม่ได้ใส่ใจหรือให้ความสำคัญต่อเรื่องนี้ มากไปกว่าปัญหาของสิ่งแวดล้อม กับปัญหาของเด็กๆและผู้ด้อยโอกาสเลย

โดยจะเห็นได้ว่า ตัวเขาเอง แทบไม่เคยออกมาพูดแก้ตัวเรื่องสีผิว แต่กลับเอ่ยปากเป็นห่วง เรื่องสภาวะแวดล้อมและปัญหาสังคมตลอดมา

แม้แต่ก่อนวันสุดท้ายของชีวิต ที่เขาได้ไปซ้อมเพื่อการแสดงคอนเสิร์ตครั้งสุดท้าย เขายังได้แสดงความกังวลในเรื่องนี้ออกมา โดยได้กล่าวปิดการซ้อมกับทีมงานและแดนเซอร์ว่า “พวกคุณต้องช่วยกันดูแลโลกใบนี้ เรามีเวลากันอีกเพียง4ปีเท่านั้น” (ตรงนี้ยังคงเป็นปริศนาว่า ทำไม4 ปี ) เหล่านี้แสดงให้เห็นถึงสิ่งที่เป็นทุกข์อันแท้จริง จากก้นบึ้งจิตใจของเขา ... นั่นคือ ทุกข์ที่เกิดจาก ความห่วงใยที่มีต่อเพื่อนมนุษย์และโลกใบนี้นั่นเอง

... สุดท้ายนี้.. ดิฉันขอยืนยันว่า ไม่ได้รู้สึกในทางลบ ต่อหนังสือเล่มนี้ และยังเห็นว่า เป็นหนังสือที่ควรค่าแก่การแนะนำ เพียงแต่อยากแก้ไขความเข้าใจผิด เฉพาะส่วนที่กล่าวถึงไมเคิลเท่านั้น เพราะเรื่องนี้เป็นเรื่องที่สร้างความเจ็บปวดให้กับแฟนเพลงมานาน และเป็นเรื่องละเอียดอ่อน อาจเกี่ยวพันไปถึงการแบ่งแยกสีผิวและเชื้อชาติ (หลายคนมีใจอคติกับไมเคิล ก็เพราะเข้าใจเขาผิดในเรื่องนี้ค่ะ)

ดิฉันขอจบบล็อคนี้ ด้วยคลิปคำยืนยันของไมเคิลเอง เกี่ยวกับเรื่องสีผิว คำยืนยันจากแพทย์ และคำยืนยันจาก ช่างประจำตัว และคลิปที่รวมภาพอาการของโรคที่ไมเคิลเป็นนะคะ

หากจะมีคนเข้าใจเขา แม้อีกสักคน....ก็ยังดี

มีความสุขมากๆกันทุกท่านค่ะ

https://www.youtube.com/watch?v=vbddupKAB3c&feature=related
https://www.youtube.com/watch?v=QBMHYkTbWaI
https://www.youtube.com/watch?v=9FZJR2E03rU
https://www.youtube.com/watch?v=aiYBRrRTwUg&feature=related